<Κοριτσάκι μου γλυκό!> Άκουσα την φωνή της μητέρας μου και άνοιξα τα μάτια μου.

Αχ τι τέλεια ήμουν στο σπιτάκι μου και ποιο συγκεκριμένα στο κρεβάτι μου.

<Πως είσαι κοριτσάκι μου?> Με ρώτησε γλυκά χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.

<Πες μου πως όλα είναι όνειρο μαμά?>

<Κοριτσάκι μου σε παρακαλώ μην ....> Και η πόρτα του δωματίου άνοιξε.

<Ξύπνησε?> Εμφανίστηκε ο μπαμπάς μου.

<Ναι μόλις τώρα> Του απάντησε η μητέρα μου.

<Μπαμπά τι ήταν όλα αυτά στην γιορτή της εταιρίας?> Και έσπρωξα την κουβέρτα από πάνω μου.

<Τι τι ήταν κορίτσι μου? Σου βρήκα το καλύτερο παιδί. Άντε έλα κάτω σε...>

<Μπαμπά πας καλά? Ποιο παιδί είδες εσύ? Αυτός είναι 30 και... Δεν το λες και παιδί. Και έπειτα σου ζήτησα εγώ να μου φέρεις γαμπρό?> Τον έκοψα και σηκώθηκα από το κρεβάτι να τον αντιμετωπίσω.

<Πρώτον χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου, γιατί κάτω περιμένει...>

<Ποιος περιμένει μωρέ? Το πουρό? Που αμφιβάλω κιόλας αν ακούει.> Έτρεξα προς την πόρτα για να με ακούσει, αλλά άνοιξε απότομα και εμφανίστηκε μπροστά μου.

<Κύριε και κυρία Στίλεν μπορείτε να μας αφήσετε λίγο με την κόρη σας?> Είπε ευγενικά, για να δείξει το καλό παράδειγμα η μουσίτσα.

<Ασφαλώς παιδί μου> Είπε ο πατέρας μου και μπήκαν έξω μαζί με την μαμά.

<Λοιπόν...> Πήγε να ξεκινήσει, όμως τον διέκοψα.

<Κοίτα εγώ δεν είμαι σαν αυτές τις νοικοκυρούλες και μην νομίζεις πως θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια.>

<Να μιλήσω λίγο?>

<Όχι αυτήν την στιγμή μιλάω εγώ! Και μην με ξανά διακόψεις!> Και έκανα μία παύση παίρνοντας βαθιά ανάσα. <Λοιπόν! Αν νομίζεις πως θα πάρεις την εταιρεία στα χέρια σου με αυτόν τον ηλίθιο γάμο, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος! Μόνο πάνω από το πτώμα μου θα πάρεις την εταιρεία....>

<Σκάσε!> Φώναξε και χτύπησε το χέρι του στο θρανίο μου. <Τελείωσες?> Ρώτησε και μόλις πήγα να μιλήσω άρχισε εκείνος. < Πρώτον θα ήταν καλό να ήξερες, ότι δεν έχω μια τόσο μικρή εταιρεία όση του πατέρα σου, αλλά αντιθέτως πολύ μεγαλύτερες> Πήγα να τον διακόψω, όμως πάλι άρχισε να μιλάει. <Δεύτερον ήθελες δεν ήθελες η εταιρεία δεν θα περνούσε ποτέ στα χέρια σου, ο πατέρας είχε άλλα σχέδια για εσένα>

<Πρώτον κύριε ούτε καν θυμάμαι πως σας λένε δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μου μιλάτε με αυτόν τον τρόπο. Δεύτερον δεν έχετε καμία εξουσία πάνω μου για να μου επιβάλλεται αυτά που θέλετε και τρίτον...>

<Ή θα το βουλώσεις ή θα στο βουλώσω εγώ!> Είπε και έμεινα άγαλμα σκεπτόμενη αυτό που είπε. <Και τώρα που σταμάτησες την μουρμούρα παίρνω τον λόγο εγώ. Δεν είχα κανέναν σκοπό να σε παντρευτώ, απλός μαζί με την εταιρεία ο πατέρας σου μου έδωσε και δώρο εσένα>

<Νομίζω πως δικαίωμα για την ζωή μου έχω εγώ και όχι ο πατέρας μου>

<Δεν με πολύ ενδιαφέρει το αν μπορείς να κάνεις κουμάντο την ζωή σου εσύ. Αυτό που με νοιάζει εμένα είναι το να είσαι σωστή σε όλα> Και σηκώθηκε να φύγει.

<Σε όλα? Ποια όλα?>

<Ξες εσύ! Θα συμμαζεύεις το σπίτι, θα είσαι σωστή και θα με σέβεσαι, θα πρέπει να εκτελείς τα συζυγικά σου καθήκοντα και όταν κάνουμε παιδιά θα πρέπει να είσαι υπεύθυνη και για αυτά!>

<Τι εν...> Και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. <Αααααα........> Ούρλιαξα και άρχισα να ξεστρώνω το κρεβάτι μου όλο ξεσπώντας σε αυτό.

.

.

.

.

<Παιδιά κατεβείτε το φαγητό είναι έτοιμο!> Φώναξε η μαμά μου από την κουζίνα.

Πρώτοι κατεβήκαμε εμείς με τον αδερφό μου και μετά ήρθε η μαμά με το φαγητό.

Ο πατέρας μου καθόταν στην μια άκρη του τραπεζιού και ο άλλος στην άλλη. Η μαμά κάθισε δίπλα στον μπαμπά και ο μικρός απέναντι της, αφήνοντας δύο θέσεις που ήταν ακριβώς δίπλα στο πουρό.
Βέβαια δεν έμοιαζε και πολύ για την ηλικία του. Μπορεί να τον είχα ονομάσει έτσι, αλλά δεν είχε καμία σχέση. Ήταν ψηλός γεροδεμένος και έδειχνε από μακρυά αυτό που έλεγε πάντα η μάνα μου! <Θα βρεις έναν άνδρα που να στυβει την πέτρα> Αυτό μου έλειπε! Αυτός αντί να στύψει την πέτρα θα στύψει εμένα σαν το λεμόνι στον λεμονοστυφτη!

<Λοιπόν μιας και ήρθαμε όλοι, ξεκινά να κάνεις την προσευχή Λίζα> Και κοίταξα τον μπαμπά μου άγρια.

<Έλα Χριστέ και Παναγιά και.....Αμήν και καλή όρεξη> Ολοκλήρωσα την προσευχή και όλοι αρχίσαμε να τρώμε.

<Λίζα τώρα που θα έχεις αρκετές δουλειές να κάνεις για τον γάμο δεν χρειάζεται να έρχεσαι στην εταιρία> Και το κομμάτι από τον σολομό μου κάθισε στον λαιμό.

<Ορίστε?>

<Τι ορίστε γλυκιά μου? Σε δύο εβδομάδες παντρεύεσαι. Πως θα προλάβεις να ετοιμαστείς, αλλά και να εργάζεσαι ταυτόχρονα> Όσο τα έλεγε αυτά ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου.

Γύρισα και τον κοίταξα και με κοιτούσε όπως πάντα με εκείνο το βλέμμα που δεν ήξερε τι από όλα ήθελε να μου κάνει. Να με σκοτώσει, να με βασανίσει, να αρχίσει να με τραβά από τα μαλλιά και να με σύρει στην κρεβατοκάμαρα του. Τι από όλα ήθελε να μου κάνει κοιτώντας με με αυτό το δολοφονικό βλέμμα.

<Ένταξη μπαμπά δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα!> Είπα και τελείωσα την κουβέντα.

Όταν απάντησα στο μπαμπά το πρόσωπο του άρχισε να ηρεμεί και συνέχισε να απολαμβάνει το σολομό με της πατάτες.

<Τι λες Τζον? Θα έρθεις την επόμενη Κυριακή?> Ρώτησε η μαμά μου και γύρισα να δω τι θα απαντήσει.

Άφησε κάτω το πιρούνι του και κατάπιε την μπουκιά, καθώς πήρε μια χαρτοπετσέτα και σκούπισε τα σαρκώδη χείλη του. Τον έβλεπα να διπλώνει την χαρτοπετσέτα και να την βάζει σχεδόν κάτω από το πιάτο έτσι ώστε να μην ανοίξει. Η μία γωνία ήταν ενωμένη με την άλλη χωρίς να υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους. Ήταν ίσια διπλωμένη και περιποιημένη και εκεί στην άκρη. Πολύ ψυχάκιας είστε κύριε Γουοραλντ!

<Δυστυχώς δεν θα μπορέσω κυρία Στίλεν. Προέκυψε μια καλή δουλειά στην εταιρία μου στη Νέα Υόρκη και θα αναγκαστώ να φύγω από σήμερα>

<Έχει και εταιρία στην Νέα Υόρκη τρομάρα του!> Είπα ψιθυριστά αλλά από ότι φάνηκε ακούστηκε και η μάνα μου με σκούντηξε στο αγκώνα κάνοντας μου νόημα να σταματήσω. Έεε ρε μπελά που βρήκαμε.

<Ναι μωρό μου!> Είπε και με κοίταξε. <Έχω στην Νέα Υόρκη, μία άλλη επιχείρηση στο Las Vegas, μία στο San Francisco, στο Orange County και άλλες πολλές, αλλά αυτές είναι οι κυριότερες για εμένα.> Και με κοίταξε με ύφος νικητή.

<Και γιατί είναι πιο σημαντικές αυτές και όχι οι άλλες?> Τον ρώτησα και σταύρωσα τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι.

<Γιατί κατάφερα και τις έκανα μόνος, αγαπητή μου!> Και κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα.

<Μπράβο σας!> Είπα με ενθουσιασμό. <Μάλλον θα χρειάστηκε να πατήσετε πάνω από πολλά πτώματα ανθρώπων για να φτάσετε εδώ που είστε!> Και τράβηξα την καρέκλα μου πίσω και σηκώθηκα. <Εμένα με συγχωρείτε τελείωσα το φαγητό μου> Και άρχισα να κατευθείνομαι προς το δωμάτιο μου.

Το ότι περπατούσα αργά και σταθερά, κουνώντας το σώμα μου αριστερά και δεξιά σε ένα θηλυκό περπάτημα, ήταν επειδή ήξερα ότι με έβλεπε και πως έβραζε στο ίδιο του το ζουμί. Απολάμβανα την νίκη μου τώρα που μπορούσα, γιατί αν στα αλήθεια γινόταν ο άνδρας μου, τότε θα κοβόντουσαν όλα.

Αλλά δεν θα το άφηνα ετσι. Ήθελε να μπλέξει με εμενα, εγώ δεν φταιω για την απόφαση που πήρε και θα την μετανιώσω στην συνέχεια!

Προφανώς και έχετε προσέξει ότι δεν ανεβάζω συχνά κεφάλαια σε αυτήν την ιστορία και ο λόγος είναι το ότι έχω περιορισμένο χρόνο και επικεντρώνομαι περισσότερο στην άλλη μου ιστορία. Βέβαια είδα ότι πολλοί ανυπομονειτε για την συνέχεια. Θα προσπαθήσω να ανεβάζω πιο συχνά όσο γίνεται. Μην ξεχνάτε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε!