Ο πρώτος υπέρηχος με τον Φίλιπ ήταν μια μοναδική στιγμή που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, όμως ο υπέρηχος με τον Τζον στο πλευρό μου ήταν κάτι ξεχωριστό. Είχε άγχος και το σώμα του είχε φορτιστεί ολόκληρο με μία νευρικότητα, επειδή όλο αυτό του ήταν πρωτόγνωρο. Καθόταν σε μία καρέκλα δίπλα μου, από την ώρα που έκατσε στο κρεβάτι μέχρι να σηκωθώ. Όση ώρα έριχνε το κρύο τζελ στην κοιλιά μου ο Τζον έσφιγγε τα χέρια του και οι αντίχειρες ασκούσαν ο ένας δύναμη στον άλλον. Το αριστερό του πόδι ανεβοκατέβαινε ασταμάτητα και όταν ο γιατρός ήταν έτοιμος να τοποθετήσει το μηχάνημα πάνω στην κοιλιά μου και να απλώσει το τζελ τον κοίταξε και με το βλέμμα του παρακάλεσε να κάνει ησυχία. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα υπέρηχο με είχε αγχώσει. Ίσως να μην ήμουν έτοιμη να δω την αντίδραση του όταν θα άκουγε τους χτύπους της καρδιάς του μωρού. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πάρα πολύ να δω την έκφραση του, όμως είχα αποφασίσει να κοιτάω από την μεριά του τοίχου με τις φωτογραφίες μικρών μωρών που είχε ξεγεννήσει και τα κρατούσαν οι μανάδες τους με τα μάτια τους γεμάτα δάκρια από τον πόνο και από την χαρά τους που είχαν στα χέρια τους τα ακριβότερα διαμάντια όλου του κόσμου.

Ο γιατρός σε μερικά πίεζε περισσότερο την κοιλιά και τον άκουγα να μουγκρίζει. Η νευρικότητα του Τζον οι ήχοι που έβγαζε ο γιατρός με άγχωναν και ένιωθα την καρδιά μου να πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα.

<Μμμμ...> Έκανε ο γιατρός και ξεφύσησε ο Τζον.

<Τί γίνεται γιατρέ? Αγγελαδάκι θα βγει το παιδί και μας μουγκρίζετε?> Μίλησε επιθετικά ο Τζον και γύρισα να τον κοιτάξω.

<Φυσικά και όχι κύριε Γούοραλντ. Απλά ψάχνω κάτι...> Του απάντησε αφήνοντας να υπονοηθούν πολλά πράγματα που αύξησαν τους χτύπους της καρδιές μου.

<Σαν τι ψάχνετε?> Ρώτησε και άρχισε πάλι να χτυπάει το πόδι του.

<Ψάχνω να δω σε ποιον μοιάζει. Το μωρό είναι πολύ ήρεμο και χαλαρό σε αντίθεση με εσάς. Είστε έτοιμη κυρία μου> Είπε ο γιατρός κλείνοντας μου το μάτι και μου έδωσε χαρτί για να σκουπίσω την κοιλιά.

<Συγνώμη δεν θα ακούσουμε το μωρό?> Σηκώθηκε πάνω ο Τζον και η καρέκλα του ξεφύσησέ που ελευθερώθηκε από το βαρύ του κορμί.

<Αααα θέλετε να ακούσετε την καρδιά του μωρού? Είστε έτοιμος?> Μου έκανε νόημα να μην σκουπίσω την κοιλιά μου. <Ή να καλέσω πρώτα το ασθενοφόρο?> Τον ρώτησε και ο Τζον απόρησε με αυτό που είπε ο γιατρός και έκατσε ξανά στην καρέκλα. <Ζητώ συγνώμη που μερικές φορές γίνομαι αινιγματικός. Εννοώ, είστε έτοιμος να ακούσετε το μωρό, γιατί συνήθως άντρες σαν εσάς καταλήγουμε να σας μαζεύουμε από τα πατώματα στο τέλος από την συγκίνηση. Πως τον λέγαν κοπέλα μου το παιδί τον νεαρό που είχες έρθει την πρώτη φορά?> Με ρώτησε και ο Τζον αντέδρασε στην λέξει «νεαρός».

<Ήταν ο Φίλλιπ> Είπα και γύρισα ξανά προς τον τοίχο.

<Αχ αυτό το παιδί! Πρώτη φορά γέλασα τόσο πολύ> Έβαλε λίγο ακόμα τζελ στην κοιλιά και πήρε ξανά το μηχάνημα στο χέρι του. <Έβγαλε το βιβλιαράκι του και μετρούσε τους χτύπους του παιδιού, για να δει αν είναι φυσιολογικοί με βάση το βιβλίο. Απίστευτό παιδί! Και ήταν ο...>

<Ο κουμπάρος!> Πετάχτηκε ο Τζον και σηκώθηκε ξανά από την καρέκλα και πλησίασε το κρεβάτι για να βλέπει καλύτερα στην οθόνη, περιορίζοντας τον χώρο του γιατρού. <Βλέπετε δεν μπορούσα να συνοδεύσω την γυναίκα μου και ήρθε αυτός> Κάθισε στο κρεβάτι μου και εγώ κούνησα τα πόδια μου για να κάτσει καλύτερα.

<Είστε λίγο κτητικός>

<Το λίγο είναι σχετικό κύριε μου. Όπως για παράδειγμα και εσείς μπορεί να είστε αρκετά λίγος μπροστά σε άλλους γιατρούς που θα είχαν τελειώσει την δουλειά τους εδώ και ώρα και δεν θα χαζολογούσαν> Είπε και το γόνατο μου αυθόρμητα τον σκούντησε στην πλάτη για να σταματήσει.

<Ουυυ... Αυτό πόνεσε κύριε μου, αλλά επιτρέψτε μου σαν καλός γιατρός που είμαι να ανταποδώσω με αυτό> Είπε ο γιατρός και πάτησε ένα κουμπί στο μεγάλο μηχάνημα που είχε από δίπλα μου και άρχισε να ακούγεται σε όλο το δωμάτιο οι χτύποι της καρδιάς του μωρού.

Το χέρι του γιατρού κρατούσε το μηχάνημα στο καλύτερο δυνατό σημείο για να ακούγεται η καρδιά του μωρού δυνατά, μα όταν το απομάκρυνε, για ακόμη μια φορά ο Τζον εξφεντονίστηκε από το κρεβάτι και τον κοίταξε άγρια απειλώντας τον με το βλέμμα του να βάλει ξανά το χέρι του εκεί που ήταν. Η Λίζα συνέχισε να κοιτάει της φωτογραφίες στον τοίχο προσπαθώντας να αποφασίσει τι στα αλήθεια θα γινόταν στην συνέχεια. Δεν ήθελε να κοιτάξει, γιατί ήταν σίγουρη ότι θα επηρεαζόταν με την έκφραση του Τζον. Δεν ήταν τόσο άκαρδος. Γνώριζε ότι αυτός ο ήχος θα του τάραζε όλον τον εσωτερικό του κόσμου. Ήξερε ότι όλα του τα συναισθήματα θα γίνουν άνω κάτω και δεν ήθελε να το δει. Έπρεπε να ήταν αντικειμενική στα συναισθήματα της και να μην επηρεαζόταν από τίποτα.

Όταν ο γιατρός έβαλε ξανά το χέρι του στο σημείο που βρισκόταν η καρδιά του μωρό ακούστηκε πάλι η μελωδία που είχε κάνει τον Τζον να χάσει την γη κάτω από τα πόδια του και αυτός υποτάχθηκε στο άκουσμα της φύσης και κάθισε πάλι στο κρεβάτι.

<Μήπως μπορώ?> Ρώτησε τον γιατρό δείχνοντας με τα μάτια του το μηχάνημα που κρατούσε στο χέρι του και πίεζε την κοιλιά της γυναίκας του. Η Λίζα δεν έδωσε σημασία στον Τζον και έκλεισε τα μάτια της χαλαρώνοντας με το άκουσμα της καρδιάς του μωρού.

Ο γιατρός του έκλεισε το μάτι και του έγνεψε να απλώσει το χέρι του προς το μηχάνημα. Ενώ το κρατούσε με τα τέσσερα του δάχτυλα απομάκρυνε τα δύο και έκανε χώρο για τα δάχτυλα του Τζον μέχρι που το μηχάνημα κατέληξε σε όλη του την παλάμη.

Ο γιατρός γελούσε με την εικόνα του χαμένου ανθρώπου που έβλεπε μπροστά, καθώς κρατούσε λάθος το μηχάνημα και με το ζόρι ακουμπούσε την κοιλιά, με αποτέλεσμα να μην ακούγεται καλά και να εμφανίζεται η απογοήτευση στο πρόσωπο του. Έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό του και το τοποθέτησε στην σωστή θέση και άσκησε μια μικρή πίεση, έτσι ώστε να επαναφέρει τον ενθουσιασμό στο πρόσωπο του Τζον.

Η Λίζα αισθάνθηκε αυτήν την αλλαγή, αλλά θεώρησε ότι είχε κουραστεί το χέρι του γιατρού να κρατάει το μηχάνημα και το χαλάρωσε κουνώντας το λίγο, αλλά όταν τον άκουσε να λέει ότι πάει να ενημερώσει την γραμματέα του για κάτι και άκουσε την πόρτα να κλείνει, παραξενεύτηκε που το μηχάνημα ακόμα πίεζε την κοιλιά της και κοίταξε να δει ποιος το κρατούσε.

<Δεν φαίνεται πολύ μικρό και στρυμωγμένο εκεί μέσα?> Την ρώτησε ο Τζον χωρίς να πάρει τα μάτια του από την οθόνη.

<Ναι θα πρέπει να είναι πολύ άβολα> Απάντησε η Λίζα χωρίς να πάρει τα μάτια της από το πρόσωπο του Τζον.

Δεν ήθελε να δει το πρόσωπο του και να επηρεαστεί, αλλά αυτό που την έκανε να ρίξει τον εγωισμό της ήταν το χέρι του που κουνούσε δειλά το μηχάνημα γύρω από εκείνο το σημείο που του είχε δείξει ο γιατρός. Με αυτές του τις κινήσεις την έκανε να νιώθει δικιά του. Η πρωτοβουλία του αυτή όχι απλά την είχε συγκλονίσει, αλλά την είχε ταράξει κάνοντας την να αναθεωρήσει όλα όσα είχε σκεφτεί τόση ώρα.

<Πες μου ότι δεν κατάλαβες τι φύλο είναι!> Μπήκε μέσα ο γιατρός με φόρα και ήρθε δίπλα στον Τζον πιάνοντας τον από τον ώμο.

<Δυστυχώς όχι, αλλά που θα πάει θα το βρω> Απάντησε ο Τζον και ο γιατρός σήκωσε το χέρι του Τζον από την κοιλιά μου και πήρε το μηχάνημα.

<Αρχικά δεν θα μπορούσατε να το βρείτε, γιατί έχει το πόδι μπροστά και δεύτερον σας ζητώ συγνώμη, γιατί όπως είπαμε πριν είμαι πολύ καλός γιατρός και έχω ραντεβού σε πέντε λεπτά και επειδή είμαι πάρα πολύ κάλος πρέπει να δέχομαι τα ραντεβού μου στην ώρα τους>Είπε τονίζοντας ιδιαίτερα την λέξη «καλός» και χαμογέλασε πλατιά στον Τζον. <Είσαι μια χαρά κοπέλα μου και το μωρό επίσης. Για τον πατέρα δεν μπορώ να πω κάτι. Σίγουρα είναι άθλιος γιατρός και ομολογώ ότι περιμένω να τον δω στην γέννα> Είπε και μου έδωσε κι άλλο χαρτί για να σκουπιστώ.

<Μήπως ξέρουμε πότε θα γεννηθεί το μωρό?> Ρώτησε ο Τζον και σηκώθηκε για να με βοηθήσει.

<Εσείς πότε θέλετε? Γιατί σαν καλός γιατρός μπορώ να το κανονίσω κι αυτό> Τόνισε για ακόμα μια φορά την λέξη καλός και αφού με σήκωσε ο Τζον γύρισε προς την μεριά του.

<Αν θέλετε να ακούσετε συγνώμη από το στόμα μου δεν θα ακούσετε. Έχω αρκετή υπομονή.> Πήρε το παλτό μου από την κρεμάστρα και με βοήθησε να το φορέσω.

<Έχω επίσης πολύ υπομονή κύριε Γούοραλντ, αλλά επειδή είμαι καλός γιατρός θα σας πω ότι το μωρό θα γεννηθεί αρχές του ένατου μήνα. Όποτε να είστε αρκετά προσεκτικοί αυτούς τους μήνες που σας μένουν. Ετοιμάστε το δωμάτιο του μωρού ψωνίστε ρουχαλάκια παιχνιδάκια και όταν τελειώσετε από αυτές τις ετοιμασίες το μωρό θα σας χτυπήσει την πόρτα> Έλεγε συνοδεύοντας μας μέχρι την πόρτα.

<Σας ευχαριστούμε πολύ> Είπα και μου έκλεισε το μάτι.

<Εγώ σας ευχαριστώ. Θα σας περιμένω τον επόμενο μήνα. Και τώρα που σαν γνώρισα κύριε Γούοραλντ να έρθετε και την επόμενη φορά. Να ξέρετε μου φτιάξατε την μέρα!> Είπε και μας χαιρέτισε.

<Ο Τζον τον βρήκε τον γιατρό?> Με ρώτησε μόλις έκλεισε την πόρτα.

<Ναι. Δεν με άφηνε να διαλέξω εγώ>

<Ήμουν σίγουρος ότι τον διάλεξε αυτός. Επίτηδες το έκανε να δεις για να μου σπάει τα νεύρα> Κάλεσε το ασανσέρ να έρθει στον δωδέκατο όροφο.