<Δεν νομίζω ότι θα σε διευκολύνει αυτή η στάση> Είπα όταν με ξάπλωσε στο τραπέζι. 

<Έχεις απόλυτο δίκιο. Με ενοχλεί η κοιλιά> Μου έδωσε το χέρι του για να μπορέσω να σηκωθώ. 

<Αχχχ Τζον είσαι αχόρταγος. Φτάνει> Τον έσπρωξα προς τα πίσω, για να ξεκολλήσει το στόμα του από τον λαιμό μου.

<Δεν ξες τι μαρτύριο για τους άντρες είναι οι τόσοι μήνες αποχή από το σεξ μωρό μου για αυτό μιλάς> Μου απάντησε και συνέχισε να εκτελεί το έργο του. 

<Καλά θα κάνεις να αρχίσεις να συνηθίζεις την ευχαρίστηση που μπορεί να σου προσφέρει το χέρι σου Τζον, γιατί με το μωρό θα κάνεις πάλι αποχή από το αγαπημένο σου άθλημα> Τον έσπρωξα με περισσότερη δύναμη και κατέβηκα από το τραπέζι, για να πάω προς το μπάνιο. 

<Εσένα δεν σου έχει λείψει?> Έμεινε πίσω, καθώς εγώ προχωρούσα.

<Δεν ξέρω. Μπορεί ναι μπορεί και όχι> Είπα ναζιάρικα κοιτώντας τον από τον ώμο μου. 

<Το καλό που σου θέλω να σου έχει λείψει> Είπε τρέχοντας καταπάνω μου.

<Τζον!!!!... Μη!...> Ξεκίνησα να τρέχω για να του ξεφύγω, μέχρι που ακούστηκε ένα μεγάλο μπαμ και ένα βογκητό πόνου. <Τζον?> Σταμάτησα να τρέχω και γύρισα να δω τι έγινε. 

<Πάρε τηλέφωνο τον γιατρό μου, γιατί νομίζω ότι στραμπούλιξα άσχημα το πόδι> Είπε με δυσκολία από τον πόνο. 

<Δεν σε πιστεύω!> Πήγα από πάνω του, για να δω ποιο μέρος του ποδιού του έπιανε. <Τι το θες το κυνηγητό ρε άνθρωπε μου μέσα στο σπίτι στην ηλικία σου!> Είπα και το χέρι του χτύπησε με δύναμη το πάτωμα από τα νεύρα του.

<Πάρε τον κωλό-γιατρό τηλέφωνο τώρα!> Φώναξε και έπιασε τον αστράγαλο του. 

                                                                     *******************

<Και δεν μου λες πως το έπαθες?> Τον ρώτησε ο Φίλιπ που καθόταν στο μπράτσο του καναπέ ακριβώς πάνω από το κεφάλι του Τζον, που ήταν ξαπλωμένος.

<Ήταν ανάγκη να φωνάξεις κι αυτόν?> Είπε νευριασμένα δείχνοντας τον.

<Με συγχωρείς, αλλά δεν μπορούσα να σηκώσω εκατό κιλά άνθρωπο μόνη μου>

<Κόψε κάτι!> Παραπονέθηκε και εγώ του πέταξα τον πάγο πάνω στο πόδι κάνοντας το πρόσωπο του να συσπάσει από τον πόνο.

<Δεν έχω μάθει ακόμα πως γλίστρησε και ανησυχώ!> Συνέχισε να επιμένει ο Φίλιπ έχοντας αδιάλειπτα ένα πονηρό χαμόγελο.

<Τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν στο σπίτι τι περιμένεις> Απάντησε ο Τζον, ενώ εγώ έσπρωξα λίγο τα πόδια του για να καθίσω δίπλα του, ώστε να πιέζω τον πάγο.

<Για την ακρίβεια σου συνιστώ να μην παίζεις κυνηγητό στο σπίτι σου Φίλιπ. Όσο μεγάλο κι αν είναι, θα τα φας τα μούτρα σου,ειδικά όταν ο άλλος είναι πιο γρήγορος ακόμα και με την κοιλιά τούρλα> Είπα και τύλιξα τον πάγο με την πετσέτα.

<Κυνηγητό ακούω!> Και το χαμόγελο του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο.

<Δεν έχεις δουλειά εσύ?> Ρώτησε ο Τζον φανερά εκνευρισμένος.

<Κάποτε παινευόσουν τα κυνηγητά σου Τζον τι έπαθες τώρα?> Ρώτησε ο Φίλιπ ρίχνοντας την βόμβα.

<Αλήθεια?> Πίεσα παραπάνω τον πάγο στο πόδι του. <Το κυνηγητό με άλλες το έλεγε!> Και πίεσα ακόμα περισσότερο, σε σημείο να κουνήσει το πόδι του για να σταματήσω.

<Τις άλλες τις έπιανε και τις έριχνε. Τώρα έγινε το αντίθετο!> Είπε χασκογελώντας ο Φίλιπ και ο Τζον πήγε να σηκωθεί αλλά τον κράτησε κάτω ο Φίλιπ.

<Μωρό μου μην στεναχωριέσαι. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά θα είσαι πιο τυχερός> Είπα και γελάσαμε εκτός από εκείνον.

<Πότε θα τελειώσετε την πλάκα?> Ρώτησε φανερά εκνευρισμένος.

<Θα το  σκεφτώ. Βλέπεις εγώ και ο Φίλιπ περνάμε πολύ καλά!>

<Ο νάρθηκας πότε θα έρθει?>

<Σε λίγο υποθέτω πως θα μας το φέρουν.>

<Ωραία. Αν είναι εγώ πάω να ντυθώ να πάμε για φαγητό Φίλιπ>  Είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ αλλά ο Τζον με σταμάτησε πιάνοντας με από το χέρι.

<Που θα πάτε?>

<Για φαγητό αγάπη μου!>

<Και εγώ?>

<Εσύ περίμενε να έρθει ο νάρθηκας. Βέβαια θα πω να τον αφήσουν κάτω στην ρεσεψιόν. Κρίμα ο άνθρωπος να ανεβαίνει μέχρι πάνω>

<Και ποιος θα το φέρει πάνω Λίζα?> Ρώτησε ενοχλημένος.

<Δεν ξέρω μωρό μου. Πάρε τηλέφωνο αυτές που έπαιζες κυνηγητό και το παινευόσουν> Και έφυγα από το σαλόνι. <Επίσης πες να σου φέρουν φαγητό γιατί δεν ξέρω τις δεξιότητες τους. Αμφιβάλλω αν θα μπορούν να κάνουν ένα φαγητό της προκοπής. Βλέπεις το κυνηγητό είναι χρονοβόρο και πολύ δύσκολο!> Είπα και έκλεισα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.

<Εγώ πάω να κλείσω τραπέζι> Είπε σοβαρός ο Φίλιπ και σηκώθηκε από το μπράτσο του καναπέ.

<Δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσετε εδώ!> Φώναξε αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία- Ευτυχώς που ο Φίλιπ έπαιρνε πάντα το μέρος μου-

                                                                     *******************

<Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ ταιριάζει ο σολομός με την σαλάτα!> Είπα ενθουσιασμένη και έκοψα ένα κομμάτι από τον σολομό.

<Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το πόσο ταιριάζει ο συνδυασμός σολομού με μπαλσάμικο και μαρούλι, αλλά δεν σκοπεύω και να διαφωνήσω μαζί σου>

Τον να φύγουμε από το σπίτι ήταν πάρα πολύ εύκολο. Το δύσκολο ήταν μετά που θα γυρνούσα. Όταν φύγαμε δεν μίλησε. Κοιτούσε νευριασμένος με το στόμα του σφραγισμένο και αυτό που με φόβιζε ήταν η σιωπή του. Σίγουρα κάτι θα ετοίμαζε, αλλά δεν ήξερα τι μπορεί να ήταν.

<Μετά από το φαγητό καλύτερα να πάμε σπίτι> Έβαλα το πιρούνι δίπλα από τι πιάτο και έπιασα το ποτήρι με το νερό για να δροσίσω τα χείλη μου.

<Δεν χρειάζεται να φοβάσαι> Είπε χαμογελώντας. <Αρχικά να σου θυμίσω ότι πήρες τον επίδεσμο από κάτω. Δεύτερον τους έδιωξες όλους για να μην υπάρχει κανείς και τρίτον...>

<Οι μπράβοι του θα τον βοηθήσουν. Δεν πάει εγώ να τους είπα να τον αφήσουν στην ησυχία του, άμα τους πάρει τηλέφωνο εκείνοι θα τρέξουν αμέσως> Σχολίασα και κοίταξα τριγύρω μου και σήκωσα το χέρι για να έρθει ο σερβιτόρος.

<Σε παρακαλώ μπορείς να μου φέρεις ένα σουφλέ σοκολάτας?> Τον ρώτησα και εκείνος μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

<Αυτό σίγουρα δεν ταιριάζει με τίποτα!>

<Μην αγχώνεσαι το έχω δοκιμάσει ξανά> Τον καθησύχασα και περίμενα να έρθει το γλυκό μου.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα με τον  Φίλιπ. Το σουφλέ σοκολάτας είχε φτάσει στο τραπέζι μας και το κουτάλι μου δεν άργησε να κόψει ένα μέρος του και η σοκολάτα που είχε στο εσωτερικό του να αρχίσει να τρέχει σαν καταρράκτης. Η ζεστή αίσθηση της σοκολάτας στην στοματική κοιλότητα σου προκαλούσε μια εσωτερική ηδονή. 

<Μπορούμε να πάρουμε και δεύτερο αν σου άρεσε τόσο πολύ> Είπε ο Φίλιπ καθώς με έβλεπε να γλύφω και το τελευταίο ίχνος σοκολάτας από το κουτάλι.

<Είναι αμαρτία να αφήνεις κάτι τόσο ωραίο να πάει χαμένο> Τελείωσα και άφησα κάτω το κουτάλι μου. 

<Μήπως θα ήθελες σιγά σιγά να πηγαίνουμε?> Με ρώτησε και εγώ αυτόματα σήκωσα ευγενικά το χέρι μου και ζήτησα τον λογαριασμο.

<Μία βολτούλα στα μαγαζιά θα την κανούμε εεε Φίλιπ δεν θα μου χαλάσετε χατίρι, σωστά?> Τον ρώτησα χωρίς να του αφήνω περιθώρια να αρνηθεί την πρόταση μου. 

<Πως να αρνηθώ!> Ξεφύσιξε και εκείνη την στιγμή άκουσαμε θόρυβο από τα πίσω τραπέζια μας.

<Ορίστε κύριε Γούραλντ! Πιστεύω το τραπέζι αυτό να είναι αρκετά άνετο και για εσάς και για την παρέα σας> Ακούσαμε τον Μαιτρ και εγώ γύρισα απότομα προς τα πίσω.

<Υπέροχη επιλογή !> Απάντησε ο Τζον και μία από τις κοπέλες που τον συνόδευαν έχωσε διακριτικά στην χούφτα του Μαιτρ ένα γερό φιλοδώρημα.

Για την ακρίβεια οι συγκεκριμένες δεν ήταν κοπέλες. Είχαν περισσότερες ομοιότητες με μοντέλα που πιθανότατα ήταν κιόλας. Δεν ήταν και πολύ εύκολο να μείνουν απαρατήρητα τα δίμετρα αλογίσια πόδια τους που ξεπρόβαλαν από τα μίνι φορέματα. Τόσο λεπτά και γυμνασμένα όσο πρέπει για να είναι ένα σύμβολο της τέχνης από μόνες τους και όχι μόνο όταν φορούν κάποιο ρούχο υψηλής ραπτικής. Τα μαλλία τους ανέμιζαν όταν ένας σερβιτόρος τις προσπερνούσε γρήγορα. Τόσο μαλακά και ελαφριά ήταν, που απορούσες αν όντως μία από αυτές τις λοσιόν που χρησιμοποιούσαν προσέφερε τέτοια αποτελέσματα στο μαλλί. Τα πρόσωπα τους ήταν το ένα πιο ωραίο από το άλλο. Αυτό το εξωτικό βλέμμα από τα γαλαζοπράσινα μάτια σίγουρα σου έφερνε στην μνήμη κάποια Νύμφη της αρχαιότητας, από αυτές που χόρευαν με τα αέρινα φορέματα τους, ίσα ίσα να καλύπτουν τα απαραίτητα σημεία του σώματος, πάνω από τα ποτάμια των βουνών. 

<Μήπως τώρα άλλαξες γνώμη και θες να κάτσουμε?> Άκουσα τον Φίλιπ να ψυθιρίζει και εγώ του έγνεψα αρνητικά. 

<Γιατί να σπαταλίσουμε τον χρόνο μας Φίλιπ. Ας αφήσουμε τον κύριο Γούοραλντ να αναπολήσει τις παλιές στιγμές που ήταν ελεύθερος. Όταν κάποια στιγμή θα γυρίσει σπίτι δεν θα είναι και τόσο γρήγορος όσο ήταν που έπαιζε κινηγητό, οπότε ας τον αφήσουμε να χαρεί για λίγο> Είπα πιο δύνατα από το κανονικό για να με ακούσουν από πίσω. 

Μόλις ο λογαριασμός έφτασε στο τραπέζι ο Φίλιπ έβαλε το κατάλληλο χρηματικό ποσό μέσα στο τετραδιάκι και το παρέδωσε στο άτομο που ήταν υπέυθυνο γαι εκείνο το πόστο της "πληρωμής". Αμέσως μετά ο Φίλιπ ήρθε μου τράβηξε την καρέκλα για να σηκωθώ και αφού πήρα όλα τα πράγματα μου από το τραπέζι και έκανα έναν μικρό έλεγχο μην ξέχασα κάτι σηκώθηκα με ένα γλυκό καλοσχηματισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. 

<Εμείς θα τα πούμε στο σπίτι κύριε Γούοραλντ!> Είπα χαμηλόφωνα σκύβοντας λίγο προς το αφτί του την ώρα που περνούσα.

"Πόλεμο θέλατε κύριε Γούοραλντ?" Σκέφτηκα από μέσα μου.  "Δεν θα τον έχετε!" Απάντησα και το γλυκό μου χαμόγελο μετατράπηκε αμέσως σε πονήρο. Λίγο πριν αποχωρήσουμε από το μαγαζί γύρισα τον κοίταξα και έχοντας ακόμα το ίδιο πονηρό χαμόγελο του έκλεισα το μάτι, αφήνοντας τον στις σκέψεις του για το τι θα ακολουθούσε μετά στο σπίτι. 

Όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε μια φλόγα μέσα μας και δεν εννοώ αυτήν του πόθου και του έρωτα, που κάνει την καρδιά, το μυαλό και όλο το σώμα να γίνονται στάχτη. Έχουμε μια δική μας φλόγα, όπως αυτή τον Ολυμπιακών Αγώνων. Στην διαδρομή μας τρεμοπαίζει καθώς τρέχουμε και αγωνιζόμαστε για την ζωή μας και όταν φτάνεις στο τελικό σημείο η φλόγα αυτή δυναμώνει και μένει φυλάγμένη στον προσωπικό μας βωμό. 

Ένας παράξενος συνειρμός, κάπως ασυνήθιστος θα μπορούσα να πω. Το πονηρό μου βλέμμα και το δικό του πάντα με έφερναν σε περίεργες σκέψεις, είτε αυτές ηταν φυσιολογικές είτε αρκετά προκλητικές και επικίνδυνες. 

"Κάτσε Τζονάκο... όσο εγώ θα τρέχω για κάτι που μόλις άρχισα να καταλαβαίνω στον εαυτό μου. Όσο εγώ θα τρέχω για να σου δείχνω κάθε μέρα την γυναίκα που με έκανες και σου αξίζει... που μπορεί να μην είναι σαν αυτές τις καλλονές, αλλά θα ξέρεις ότι πάντα θα είναι εκεί να παίζεται τα πικάντικα παιχνίδια της ζωής... την γυναίκα που θα στέκεται δίπλα σε κάποιον που παλεύει να την έχει, ακόμα κι οι τρόποι που το κάνει είναι τόσο ηλίθιοι, όπως το να την κάνει να ζηλέψει"