<Σήμερα έχω ραντεβού με τον γυναικολόγο. Μήπως θα μπορέσεις να με πας ή καλύτερα να πάρω ταξί?> Τον ρώτησα την ώρα που ήταν στο μπάνιο και έκανε το πρωινό του ντούζ.

<Θα σε πάω εγώ. Πες μου τι ώρα είναι και θα πάμε μαζί> Φώναξε από μέσα για να τον ακούσω

<Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να πάω λίγο πιο νωρίς για να ψωνίσω κάτι πράγματα> Πλησίασα την πόρτα του μπάνιου για να ακούσω κάποιο ξεφώνημα του.

<Έχεις δίκιο το είχα ξεχάσει εντελώς> Είπε χωρίς να ξεφυσήσει. <Λίζα σε παρακαλώ κάνε μου μια χάρη και φέρε μου το κινητό μου>

<Βγες και πάρ' το> Του απάντησα και άνοιξα την βαλίτσα μου για να δω τι είχα πάρει μαζί μου.

<Τον έχω μαζεμένο δεν θα σε δαγκώσει > Φώναξε για να ακούσω.

<Και καλά κάνεις! Το κινητό να έρθεις να το πάρεις εσύ> Είπα και δεν ήρθε καμία άμεση απάντηση.

Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου το πράσινο φούτερ μου, που ήταν αρκετά ζεστό και φαρδύ. Έβγαλα το πάνω μέρος της πιζάμας του Τζον που είχα φορέσει εχθές, πήρα το σουτιέν μου που το είχα παρατήσει πάνω στον καναπέ και εκείνη την στιγμή άκουσα την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει.

<Μιας και βγήκες έλα να με κουμπώσεις> Του είπα καθώς ζοριζόμουν να βρω το κούμπωμα. Δεν μου απάντησε, αλλά κατάλαβα από τα βήματα του ότι ερχόταν προς το μέρος μου. Τα βρεγμένα του χέρια ακούμπησαν την ζεστή μου πλάτη και με έκαναν να παγώσω. <Δεν θα με πείραζε να σκουπίσεις τα χέρια σου πριν με κουμπώσεις> Παραπονέθηκα και εκείνος μου κούμπωσε το σουτιέν.

<Άμα μου έφερνες το κινητό μου και ενημέρωνα την καθαρίστρια ότι δεν έχει πετσέτες το μπάνιο θα είχε προλάβει να μου φέρει μία για να σκουπιστώ> Και μόλις τελείωσε γύρισα να δω αν λέει αλήθεια.

<Είσαι τρελός θα κρυώσεις!> Του φώναξα και πέταξα το πάνω μέρος της πιζάμας που φορούσα για να σκεπαστεί.

Βρισκόταν ολόγυμνος μπροστά μου με τα νερά να τρέχουν. Οι σταγόνες έπεφταν από τα μαλλιά του σαν καταρράκτης που κυλούσαν στο στήθος του και στην συνέχεια ταξίδευαν στις ορθωμένες ρόγες που είχαν τσιτώσει από το κρύο.

<Να μου έφερνες το κινητό> Έπιασε την πιζάμα και άρχισε να σκουπίζει το στήθος του.

<Που είναι να στο φέρω!> Τον ρώτησα και άρχισα να ψάχνω μέσα στην κρεβατοκάμαρα.

<Δεν θυμάμαι που το έβαλα> Είπε ξέγνοιαστος ενώ εγώ έτρεχα όλο το δωμάτιο.

<Κι αν δεν θυμάσαι πως θα σου το φέρω?> Είπα εξοργισμένη και συνέχισα το ψάξιμο στα κομοδίνα στα παπλώματα και σε άλλα πιθανά μέρη που μπορεί να βρισκόταν.

<Μην κάνεις σαν υστερικιά για ένα τηλέφωνο τώρα> Είπε και σταμάτησα αυτόματα να ψάχνω για το κινητό του.

<Κάτσε βρες το μόνο σου> Άρπαξα την πιζάμα που είχε σκουπιστεί και την πέταξα στην πολυθρόνα που υπήρχαν κάποια ρούχα για πλύσιμο.

<Πες μου ότι δεν θύμωσες τώρα?> Ρώτησε και του πέταξα μια μπλούζα του που βρήκα στο πάτωμα.

<Ντύσου. Θα αργήσουμε>

<Από τώρα θα φύγουμε?> 

<Έχουμε αργήσει!> Πήρα  την μαύρη φόρμα από την βαλίτσα και έφυγα στην τουαλέτα.

                                                          ************************

Ο δρόμος ήταν πλημμυρισμένος με αμάξια, κάτι που έκανε την διαδρομή κουραστική και την υπομονή μου να χάνεται. Τώρα τελευταία με την εγκυμοσύνη είχα πρόβλημα με τις μετακινήσεις. Μου έφερναν πολλές ζαλάδες, με ενοχλούσαν τα ρούχα που φορούσα. Η άβολη θέση του αμαξιού που έπρεπε μονίμως να κοιτάω μπροστά και να έχω την πλάτη μου κολλημένη στο κάθισμα. Ήταν πράγματα που ορισμένες φορές με έφταναν στα άκρα και μια τέτοια στιγμή ήταν και η σημερινή. Δεν άντεχα να μείνουμε κι άλλο μέσα στο αμάξι και είπα στον Τζον να σταματήσουμε λίγο παραπέρα. Δεν με ένοιαζε που είμασταν αρκετά μακριά από τον γυναικολόγο. Εξάλλου είχαμε αρκετή ώρα.  Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, ο κόσμος είχε βγει έξω για να πάει στις δουλειές του. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και είχε την πρωινή δροσιά που σου έφερνε ένα μικρό ρίγος σε όλο σου το σώμα. 

Περάσαμε μέσα από το Washington Square Park. Ο κόσμος έτρεχε αριστερά και δεξιά πανικόβλητος να προλάβει, ενώ εμείς περπατούσαμε χαλαρά διασχίζοντας ένα από τα πιο ωραία πάρκα της Νέας Υόρκης. Το συντριβάνι πετούσε με ορμή το νερό προς τα πάνω, προσπαθώντας να ακουμπήσει τον ουρανό, όμως λόγω της βαρύτητας έπεφτε ξανά κάτω πετώντας μικρές σταγόνες σε όσους περνούσαν από δίπλα.  Περάσαμε κάτω από το μεγάλο και γύψινο μνημείο προς τιμή του  George Washington που χτύστηκε το 1889 για να γιορτάσουν την επέτειο των εγκαινίων του ως πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα διασχίσει το πάρκο το βράδυ, γιατί οι γονείς μου δεν με άφηναν. Η εικόνα όμως του φωτισμένου μνημείου και από πίσω το συντριβάνι μέσα στο σκοτάδι φαίνοταν μαγική. 

Όσο περπατούσαμε δεν μιλούσαμε. Δεν ξέρω γιατί δεν είχε πει κάτι μέχρι στιγμής, αλλά ίσως να παρατηρούσε και εκείνος όλο το περιβάλλον που σπάνια ένας πολυάσχολος άνθρωπος βρίσκει τον χρόνο, για να το επεξεργαστεί. 

<Πόσες φορές έχεις περάσει από δω Τζον?> Τον ρώτησα για να σπάσω την σιωπή που επικρατούσε ανάμεσα μας.

<Αφού ανέλαβα την επιχείρηση δεν ξαναήρθα ποτέ. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια με τον Φίλιπ ερχόμασταν. Ο Φίλιπ ήταν σε καλυτερη οικονομική κατάσταση από εμάς κι ο πατέρας του είχε ελεύθερο χρόνο να μας πηγαίνει όπου θέλαμε. Ο δικός μου αντιθέτως έτρεχε πρωί βράδυ για να καταφέρει να χτίσει μια εταιρεία για εμένα>

<Ναι όμως αυτήν την εταιρεία την έκανες μια αυτοκρατορία. Ξεκίνησες από αυτήν και κατέληξες να χειρίζεσαι όλόκληρα χρηματιστήρια> Τον θαύμασα για αυτά που είχε πετύχει, ώστε να φύγουν οι άσχημες αναμνήσεις του παρελθόντος. 

<Ναι, μόνο που αυτή την αυτοκρατορία μου την άρπαξες από τα χέρια> Είπε και έκανε μια παυση παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. <Όμως δεν ανησυχώ καθόλου. Εσύ μπορείς να τρέχεις στην  δουλειά και έγω να κάθομαι σπίτι με τον μπέμπη>

<Αρχικά μπορεί να είναι μπέμπα και όχι μπέμπης και αμφιβάλλω αν θα σε αφήσω ποτέ μόνο σου με το μωρό> 

<Ότι και να είναι έχω δικαίωμα ώς πατέρας να το βλέπω. Μην το ξεχνάς>

<Το δέχομαι ότι έχεις δικαίωμα να το βλέπεις, αλλά μην θεωρείς ότι θα σε αφήσω μόνο μαζί του. Οι πιθανότητες να το κάνεις σαν τα μούτρα σου είναι πάρα πολλές και σε ευχαριστώ αλλά δεν θέλω>

<Δεν κατάλαβα τι έχουν τα μούτρα μου?> Ύψωσε ελάχιστα την φωνή, αλλά ευτυχώς όλοι ήταν απασχολημένοι  και δεν έδωσαν σημασία.

<Τα μούτρα σου μυρίζουν προβήματα Τζον και δεν θέλω το παιδί μου να πάρει στοιχεία...> Με τράβηξε από το μπράτσο πριν τελείωσω την πρόταση μου και με γύρισε προς την μεριά του. 

<Τι στοιχεία δεν θες να πάρει το παιδί σου Λίζα? Τα στοιχεία που σε έφεραν στην ολική καταστροφή σου? Γιατί ξέρω ότι ακόμα έχεις αισθήματα για εμένα. Αν δεν είχες ποιος ο λόγος να δώσεις πίσω όλα όσα μου πήρες με τον ξάδερφο σου? Ποιος ο λόγος να είσαι ακόμα εδώ στην Νέα Υόρκη και να μην έχεις πάει κάπου αλλού με τα μπόλικα χρήματα μου? Ποια στοιχεία δεν θες να πάρει το παιδί σου Λίζα? Αυτα που σε κάνανε αδύναμη? Αυτά που σε κάνανε ευάλωτη, γιατί με αγάπησες? Ποια ακριβώς είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν θέλεις το παιδί σου να τα υιοθετήσει από εμένα?> Είπε και ελευθέρωσε το χέρι μου από την λαβή του. <Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, για αυτό ας βιαστούμε> Με έσπρωξε από την μέση ελαφρά για να προχωρήσω και με έβγαλε από την αμήχανη θέση να του απαντήσω.

Κι όμως όλα όσα είχε πει ήταν αλήθεια. Αν στα αλήθεια δεν αισθανόμουν πράγματα για εκείνον, γιατί τριγυρνούσα στα πόδια του και δεν είχα φύγει από κοντά του. Γιατί ήμουν τόσο αδύναμη να κάνω ένα τόσο μεγάλο βήμα και να απομακρυνθώ. Κι αν είμαι όντως ακόμα ερωτευμένη μαζί του, αυτός είναι ο λόγος που φοβάμαι να τον αποχωριστώ ή ο τρόμος για την ζωή που θα αντιμετωπίσω ολομόναχη χωρίς την βοήθεια κάποιου?