"Τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους;"
Μια απάντηση στο ερώτημα θα ήταν:
"Να είμαστε ο εαυτός μας"
Και δεν την λες και άτοπη απάντηση. Βασικά είναι ίσως το βασικότερο συστατικό της ευτυχίας.

Η έννοια της ευτυχίας γράφεται διαφορετικά στο μυαλό κάθε ανθρώπου, όχι όμως και στην ψυχή του. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, όταν είναι ευτυχισμένος, νιώθει μέσα του ηρεμία, χαρά και γαλήνη. Και πώς άραγε θα μπορούσε να νιώσει τέτοια συναισθήματα αν δεν είχε αποδεχτεί τον εαυτό του και τον χαρακτήρα του, και δεν συμπεριφερόταν αυθόρμητα, όπως ένιωθε, αλλά προσπαθούσε να τον καταπιέσει και να τον καλουπώσει σε στερεότυπα, προσδοκούμενες συμπεριφορές και νόρμες; Μα δεν θα μπορούσε. Γι' αυτό ένας άνθρωπος που αναζητά την ευτυχία πρέπει πρώτα να αποδεχτεί, να αγαπήσει τον εαυτό του, και να εκδηλώνει σε κάθε τομέα της καθημερινής του ζωής το αληθινό "εγώ" του. Πρέπει να αφήσει τις μάσκες, να αφήσει τα κουστούμια. Να ψάξει βαθιά στην ψυχή του και να βρει την δική του μοναδική αλήθεια. Να της επιτρέψει να λάμψει, και σαν το φως του ήλιου, να φωτίσει τον γαλαξία και τον κόσμο του.

Είσαι ο εαυτός σου όταν κάνεις αυτό που θέλεις κάθε φορά, χωρίς να προσπαθείς να αλλάξεις για να γίνεις αρεστός σε άλλους. Είσαι αυθόρμητος. Είσαι ο,τι νιώθεις και σκέφτεσαι. Και γιατί να μην είσαι;

Γιατί να μην είμαι; Τι με εμποδίζει; Γιατί νιώθω ότι ενώ προσπαθώ να βρω την αλήθεια μου, απομακρύνομαι από αυτήν μέρα με την μέρα; Γιατί ενώ προσπαθώ να αγγίξω την ψυχή μου νιώθω ότι εκείνη έχει βάλει ένα φράγμα, αόρατο, που δεν μου επιτρέπει να εισχωρήσω στην άβυσσο της;
"Να είμαι ο εαυτός μου". Αλλά ποια είμαι;

Δεν ξέρω ποια είμαι. Αν ανατρέξω πίσω στο παρόν έχω ενσαρκώσει διάφορους ρόλους. Όχι πάντα με επιτυχία, όχι πάντα με αποτυχία. Έχω γίνει πολλά κορίτσια, έχω γίνει πολλές κοπέλες. Διαφορετικές μεταξύ τους. Στην πλειοψηφία τους μάλλον κακές και βαρετές. Έχω ντυθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κανένας δεν νομίζω ότι ήταν αρκετά καλός. Κανένας δεν ήμουν τελείως εγώ. Άρα ποια είμαι;

Είμαι μια έκρηξη χρωμάτων, τα οποία στον χρόνο έχουν γίνει nude και pastel.
Είμαι μια σβησμένη φωτιά που άναψε και προσπαθεί να ζωντανέψει την μικρή φλόγα της.
Είμαι ένα κερί που λιώνει με περίεργο ρυθμό και παίρνει περίεργα σχήματα καθώς η φλόγα του σιγοκαίει.
Είμαι μια ανήσυχη αλήθεια για το ερωτηματικό στο ψέμα, και χρόνια με κάγκελα κλεισμένα.
Είμαι ένα μαχαίρι που ακονίζεται και ματώνει το λευκό σεντόνι. Ακονίζεται και πληγώνει.
Είμαι οι ουλές και οι λαβωματιές σου.  Είμαι οι στάλες αίματος στο πάτωμα. Οι ρωγμές στον καθρέφτη. Οι πληγές μου και ο πόνος μου όταν ρίχνεις αλάτι σε αυτές. Είμαι το καλό και το κακό. Αυτό ξέρω ότι είμαι.

Ένα κορίτσι που κοιτάζει στον καθρέφτη εμένα όταν το κοιτάζω. Διαφορετικό κάθε φορά. Είναι εχθρός μου, φίλη μου ή δεν ξέρω ποια είναι. Χάλασα τόσα χρόνια από την ζωή μου προσπαθώντας να μάθω την αλήθεια μα, κάθε φορά, όταν φτάνω με πόνο κοντά, μια πυκνή ομίχλη την καλύπτει. Και μπορεί να μην ξέρω ποια είμαι ακριβώς, γιατί στο κουβάρι μου δεν μπορώ να βρω αρχή και τελειωμό, και να υφάνω το υφαντό, αλλά ξέρω ότι δεν ήμουν ποτέ το κορίτσι που ήθελα. Αλλά ήμουν εκείνο το κορίτσι. Και τώρα έχω γίνει και λίγο από εκείνο που δεν θέλω.

Τι κι αν προσπαθώ να αλλάξω...
Δεν μπορώ.
Ολοι έχουν σχηματίσει άποψη για μένα.
Αυτό που ήμουν θεωρούν πως είμαι.
Εξελίσσομαι αλλά δεν μπορώ να εξελιχθώ.
Κανείς δεν μου αναγνωρίζει πως προσπαθώ.
Και όταν όλοι γύρω μου σφυρίζουν σε άλλο σκοπό,
η ερώτηση που κυριαρχεί το μυαλό μου είναι:
"Θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη;"

Και πιο δύσκολα από το να απαντηθεί αυτό,
είναι ένα ερώτημα άλλο βασικό,
με τον χαρακτήρα που έχω κι όλα αυτά που έχω κάνει,

αξίζω την αγάπη κάποιου;

Αξίζω την ευτυχία;