Πλένει το πρόσωπο του με κρύο νερό και νιώθει ακόμη πιο φουντωμένος. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως ένας άνθρωπος συγχωρεί τόσο εύκολα βίαιες και άκαρδες πράξεις προς αδύναμους ανθρώπους.

Η Ιφιγένεια κουβαλάει τόση καλοσύνη που ειλικρινά του είναι δύσκολο να σκεφτεί τα βασανιστήρια που θα ακολουθήσουν. Και αν πάλι έχει την ψυχική δύναμη να τον συγχωρήσει; Όχι.. αυτός πληγώνει τους άλλους για να ξεχάσει τον δικό του πόνο.

Βλέποντας τον άλλο να παρακαλάει για την ζωή του νιώθει πως είναι το τέρας που κατέστρεψε τα νεανικά του χρόνια. Όμως αν αυτή η κοπέλα έχει τόση ψυχική δύναμη γιατί να μην είχε και αυτός τότε;

Αποκλείεται. Μόλις νιώσει και η ίδια τον πόνο, το σκοτάδι θα φωλιάσει στο μυαλό της και θα θολώσει την κρίση της.

Βγαίνει προς τα έξω και πηγαίνει στην Ιφιγένεια που πίνει την σοκολάτα της ήρεμα. Κάθεται στην καρέκλα και την κοιτάζει.

《Συγγνώμη.》Του λέει ξαφνικά 《Νόμιζα.. πως δεν σε πείραζε να μιλάμε για σένα αλλά έκανα λάθος.. Λυπάμαι.》Κατεβάζει το κεφάλι της και χαϊδεύει αμήχανα τις άκρες των μαλλιών της.

Ο Νέιθαν είναι σοκαρισμένος. Δεν του έχουν ζητήσει συγγνώμη, κανένας δεν μετάνιωσε για τα λόγια που του είχε πει και για τις πράξεις του. Εκτός από αυτή την κοπέλα.

《Καλύτερα να σε πάω σπίτι σου.》Το μυαλό του είναι καρφωμένο στον κύριο στόχο του.
《Μα.. δεν ήπιαμε αυτά που πήραμε.》

Βγάζει ένα δεκάρικο και το πετάει πάνω στο τραπέζι.
《Εντάξει τώρα;》Λέει ειρωνικά και παίρνει το κινητό του.

Η Ιφιγένεια σηκώνεται διστακτικά έχοντας το κεφάλι σκυμμένο. Λίγες τούφες πέφτουν μπροστα στα μπλε βουρκωμένα μάτια της, ενώ βγαίνει από το μαγαζί με τρομερά νεύρα.

Εντάξει δεν είναι δυνατόν να της φέρεται τόσο παράξενα από λεπτό σε λεπτό.  Είχε διαβάσει για μια παρόμοια ψυχική ασθένεια. Είναι άραγε διπολικός; Την μία στιγμή είναι γλυκός και ευγενικός ενώ το άλλο δευτερόλεπτο είναι άγριος και αυταρχικός.

Ίσως πρέπει να φοβάται. Ίσως πρέπει να προσέχει αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως πολύ απλά θα έπρεπε να πάει σπίτι της και να τον αποφεύγει για πάντα. Όμως είναι τόσο όμορφος.

Τι της συμβαίνει; Γιατί βουρκώνει που ένας άνθρωπος της φέρεται τόσο άσχημα ενώ ζει έτσι τόσα χρόνια; Γιατί μόλις την κοιτάζει νιώθει έναν κόμπο στο στομάχι και στον λαιμό; Γιατί κάνει ό,τι της λέει χωρίς να φέρει αντίρρηση και χωρίς να εκφέρει την δική της άποψη;

Γιατί ένας ξένος ασκεί τόση επιρροή πάνω της;

Εκείνος απλά την οδηγεί στο ακριβό μαύρο αμάξι του και της κάνει νόημα να μπει.

《Μπορώ να πάω και με τα πόδια. Δεν είμαι ανίκανη! Και δεν ζω και σε τόσο τεράστια πόλη. Θα βρω το δρόμο μου.》Τα μπλε της μάτια μοιάζουν τώρα με κρύσταλλοι ψυχροί και κοφτεροί.

Όμως και τα σκούρα μαύρα δικά του μάτια μπορούν να διαλύσουν στο σκοτάδι τους τα πάντα.

《Συγγνώμη για το ξέσπασμα μου αλλά..》Της κρατάει το μπράτσο με μία γρήγορη κίνηση. 《Δεν ήθελα να ακούσω κάτι γι' αυτούς.. δηλαδή απορώ πως καταφέρνεις και με ρωτάς γι' αυτά τα τέρατα.》Ξεφυσά μπερδεμένος και την κοιτάζει απολογητικά.

《Όπως είπες κι εσύ, η οικογένεια είναι οικογένεια. Είναι αυτή που θα σε στηρίξει στις πιο δύσκολες ώρες. Είναι ο σύμμαχος σου όταν όλοι σου γυρίζουν την πλάτη. Είναι εκεί στις δύσκολες στιγμές. Απλά και μόνο επειδή είναι οικογένεια. Χωρίς ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα. Απλά είναι εκεί.》Τα λόγια της είναι ελπιδοφόρα, η φωνή της είναι απαλή, η προφορά της συναισθηματική. Μιλάει με πάθος και αγάπη γι' αυτούς.

《Συνεχίζεις να με εκπλήσσεις ευχάριστα μικρή.》Της λέει τελικά και της κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.

《Μάθε από τον άλλο όσο μπορείς. Στο τέλος μόνο αυτό μένει.》Του απαντά με λογική και μπαίνει στο αυτοκίνητο.

Εκείνος στέκεται έξω επεξεργάζοντας ακόμη τα λόγια της. Τι καλό μπορεί να πάρει από αυτόν; Υπάρχει, άραγε, κάτι καλό πάνω του;

"Υποθέτω πως θα το μάθουμε παρέα. Θα μάθω την καλή πλευρά του εαυτού μου ενώ εκείνη θα ανακαλύψει τον πόνο και το σκοτάδι. Και οι δύο θα δοκιμαστούμε σε κάτι νέο, προχωρώντας στα βάθη του μυαλού μας." Ίσως να μην της αξίζει. Ίσως θα έπρεπε να εκτιμήσει την καλή καρδιά της. Μα αυτόν πότε τον εκτίμησαν; Ποτέ.

Μπαίνει στο αυτοκίνητο και οδηγάει προσεκτικά. Η Ιφιγένεια τον έχει καρφώσει με το βλέμμα της.

《Μην αφήσεις την οργή και το μίσος να φωλιάσουν στην καρδιά και στο μυαλό σου. Να ξέρεις.. μετά όλα γίνονται χειρότερα. Και δύσκολα ξαναέρχεσαι στον σωστό δρόμο.》 Τα λόγια της η γνώριμη γλυκιά μελωδία. Η αξία τους;
Ανεκτίμητη.

《Σε ποια οδό μένεις;》 Την ρωτάει ο Νέιθαν κοιτάζοντας στο απέραντο γαλάζιο των ματιών της. Προσπαθεί να αγνοήσει όλες τις συμβουλές και τις προειδοποίησεις της.

《Στην οδό Βενιζέλου 25》Τον καρφώνει με το βλέμμα της. Κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Το νιώθει και η ίδια. Όμως δεν μπορεί να σταματήσει. 《Θα σε ξαναδώ ε;》 Το σκοτάδι του την έχει ήδη αγγίξει, την έχει ήδη αλλάξει.

《Εννοείται μικρή μου. Εννοείται.》Τα λόγια του, απειλές. Όμως εκείνη την ώρα όλα φαίνονται τόσο τέλεια. Ο συγχρονισμός, ο ρομαντισμός, το πάθος.  Ζήσε την στιγμή δεν λένε;

Ζήσε την στιγμή και ξέχνα το αύριο. Το αύριο όμως είναι περισσότερο από όσο νομίζουμε. Το αύριο προκαλεί πόνο, πληγές και τρόμο. Το αύριο δεν είναι μία μέρα μα είναι κάτι άγνωστο χρονικά.

Το κάρμα, η μοίρα, το αύριο, η ζωή. Όλοι παίζουν ένα παιχνίδι. Ο ένας μπλέκεται στα πόδια του άλλου για να βγει πρώτος. Όμως όλοι μαζί βυθίζονται μπροστά στα υπόλοιπα.

Τα υπόλοιπα έρχονται..

Αυτα για σήμερα ❤

Εντάξει μπορώ να πω πως είναι ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια που αν και δεν παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη περνάνε κάποια μηνύματα.

Εσάς πως σας φάνηκε; Θέλω να ακούσω τις γνώμες σας.

Παιδιά συγγνώμη που δεν ανεβάζω απλώς έχω απίστευτα βαρύ πρόγραμμα και είμαι και άρρωστη ❤ Θα επανορθωσω όμως ❤

🌟Ina🌟