Η Ιφιγένεια γυρνάει σπίτι μαζί με τον αδερφό της. Το κλίμα που βρίσκει είναι άκρως γιορτινό καθώς ξημερώνει Χριστούγεννα.

Το πράσινο δέντρο με τα χρωματιστά λαμπιόνια βρίσκεται στην γωνία και το τζάκι καίει δυνατά δημιουργώντας μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Γύρω από το τζάκι η Καλλιόπη με την Πηνελόπη μιλούν για καλλυντικά, η Ηλέκτρα διαβάζει ένα βιβλίο μαγειρικής και ο Χάρης βάζει παιδικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

《Ήρθαμε κι εμείς.》Ανακοινώνει ο Έκτορας τραβώντας την προσοχή όλων. 《Ιφιγένεια πήγαινε να καθίσεις..》Η νεαρή κοπέλα κοιτάζει το σπίτι της τρέμοντας. Είναι όπως το θυμάται. Ίσως πιο οικείο και φιλικό. Σαν να άλλαξαν ρόλους. Όταν η καρδιά της ήταν ζεστή και φιλόξενη, το σπίτι έμοιαζε με φυλακή ενώ τώρα το σπίτι είναι οικείο, σε αντίθεση με την καρδιά της.

Κάθεται διστακτικά στην αγαπημένη της πολυθρόνα και κοιτάζει την φωτιά από το τζάκι.
《Αγάπη μου αν θέλεις να κάνεις ένα μπάνιο έχουμε έτοιμο το νερό.》Της λέει με γλυκιά και βελούδινη φωνή η μητέρα της.
《Φοβάμαι μόνη μου..》Παραδέχεται η νεαρή κοπέλα και τότε η αδερφή της χαμογελάει γλυκά χωρίς να ξεστομίσει καμία απολύτως μπιχτή.
《Θα έρθω εγώ βρε χαζούλα. Θα είμαι ακριβώς πίσω από την κουρτίνα και θα σου μιλάω μέχρι να συνηθίσεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα μόνη σου. Είσαι σε ένα σπίτι με τόσα άτομα που σε αγαπούν.》Η Ιφιγένεια χαμογελάει αυθόρμητα αλλά το χαμόγελο της σβήνει αμέσως.

《Τι συνέβη μικρή;》Ρωτάει ο Έκτορας ο οποίος παίρνει την θέση του δίπλα στην Καλλιόπη.
《Δεν θέλω να δείτε το σώμα μου. Ντρέπομαι.》Απαντά με ειλικρίνεια και παιδικότητα η ανήλικη κοπέλα.
《Δεν θα ντρέπεσαι για τίποτα. Μια οικογένεια είμαστε!》Σχολιάζει ο Χάρης ο οποίος τόση ώρα ήταν αμίλητος. 《Επίσης σου χρωστάω και μια μεγάλη συγγνώμη μικρή μου. Δεν ξέρω καν αν με θεωρείς πατέρα αλλά..》Την πλησιάζει αρκετά άλλα φοβάται να την αγκαλιάσει. Γι' αυτό και απλώς την κοιτάζει στοργικά.

《Θα είσαι για πάντα ο μπαμπάς μου. Όλοι εσείς είστε η οικογένεια μου και αυτό δεν αλλάζει. Κάποιες φορές μου σπάτε τα νεύρα αλλά εν τέλει εσείς είστε το στήριγμα μου. Αν δεν είχα εσάς δεν θα άντεχα. Και μόνο στην σκέψη πως εδώ πίσω καρτερούσατε τον γυρισμό μου, πως προσευχόσασταν για την επιστροφή μου, ότι πονούσατε στην σκέψη πως δεν ήμουν καλά, εγώ δυνάμωνα και υπέμεινα τα βασανιστήρια του.》Ο Έκτορας αγκαλιάζει την αδερφή του και χαϊδεύει τα μαλλιά της ασταμάτητα.

《Επίσης μου χρωστάς εξηγήσεις για εκείνη την κοπέλα!》Ψιθυρίζει όσο πιο σιγά μπορεί η Ιφιγένεια κάνοντας τον αδερφό της να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια.

《Λοιπόν εμείς πάμε στο μπάνιο. Όταν γυρίσουμε να έχετε στρώσει.》Λέει η Πηνελόπη και ο Έκτορας την μιμείται τις κινήσεις προκαλώντας ένα αυθόρμητο γέλιο σε όλους.

Οι δύο κοπέλες κατευθύνονται στο δωμάτιο για να επιλέξουν τα ρούχα που θα βάλει η Ιφιγένεια μετά.
《Μικρή συγγνώμη για την συμπεριφορά μου πριν.. από.. ξέρεις. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο σκύλα ήμουν. Ειλικρινά λυπάμαι.》
《Δεν πειράζει. Εξάλλου και εσύ είχες τα δικά σου προβλήματα. Δεν είναι εύκολο να κρατάς μυστικό το ότι ο μπαμπάς είχε άλλη. Εγώ αν δεν το έλεγα αμέσως,  θα είχα πέσει σε κατάθλιψη.》 Η Πηνελόπη την κοιτάζει άναυδη και ετοιμάζεται να μιλήσει. 《Βρε Πηνελόπη δεν είμαι τόσο μικρή όσο νομίζεις. Το να χρησιμοποιείς κωδικούς με τις φίλες σου δεν έπιασε καθόλου. Σε συνδυασμό με την τεταμένη ατμόσφαιρα που υπήρχε στο σπίτι, το κατάλαβα σε δευτερόλεπτα.》 Η Ιφιγένεια βγάζει τις αγαπημένες της φόρμες αλλά αμέσως μετανιώνει για την επιλογή της.

《Θα με βοηθήσεις να βάλω κάτι πιο στυλάτο;》
《Το στυλ του καθενός διαφέρει. Αν σου αρέσουν οι φόρμες, θα βάλεις φόρμες. Δεν χρειάζεται να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι.》Ακουμπάει τον ώμο της αδερφής της και ανοίγει την ντουλάπα της.
《Καλώς. Σήμερα φόρμες αλλά αύριο θα χρειαστώ την βοήθεια σου. Θα πω στην μαμά να καλέσει τον κύριο Αλέξη για φαγητό.》Απαντά ντροπαλά η Ιφιγένεια και αρπάζει τις φόρμες της αμήχανα.

《Για να τον ευχαριστήσω και μόνο!》Προλαβαίνει την αδερφή της στης οποίας τα χείλη έχει εμφανιστεί ένα πονηρό χαμόγελο.
《Αλήθεια!》Η Πηνελόπη ξεσπά σε γέλια και η Ιφιγένεια προσπαθεί να σταματήσει την εξάπλωση του ροδαλού χρώματος στο πρόσωπο της. 《Δεν μου αρέσει ο Αλέξης!》
《Δεν σου αρέσει απλά, λιώνεις γι' αυτόν.》Λέει όλο νόημα η Πηνελόπη και πειράζει τα μαλλιά της.
《Είναι μεγάλος.. αλλά ναι είναι πολύ όμορφος και γλυκός. Ίσως όμως το κάνει από ευγένεια.》Λέει σιγανά η Ιφιγένεια καθώς κατευθύνονται στο μπάνιο.

《Σταμάτα πια να είσαι τόσο απαισιόδοξη. Είσαι μια κούκλα με τρομερή προσωπικότητα και αυτό το καταλαβαίνουν αμέσως οι γύρω σου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Αλέξης κόλλησε μαζί σου πριν καν σε γνωρίσει.》 Της εξηγεί και της ανοίγει την πόρτα που οδηγεί στο ευρύχωρο μπάνιο με τα κάτασπρα πλακάκια και τον μεγάλο καθρέφτη.

Αμέσως η Ιφιγένεια καρφώνει με τα μάτια της το γυάλινο κάτοπτρο και κοιτάζει με απέχθεια την μορφή της. Τα ρούχα της είναι καλυμμένα με βρωμιά και σκόνη και έχουν βαφτεί με το σκούρο κόκκινο χρώμα του αίματος της. Τα κόκκαλα της φαίνονται καθαρά καθώς προεξέχουν από το σώμα της. Εστιάζει το βλέμμα της στο πρόσωπο της. Τα χείλη της είναι πρησμένα και σκασμένα, με ξερό αίμα στις άκρες. Τα μάγουλά της είναι γεμάτα μώλωπες και τα μαλλιά της φαίνονται βρώμικα, κολλημένα στο σώμα της, χωρίς την υπέροχη λάμψη και την απαλή υφή που είχαν κάποτε. Όμως αυτό που την έκανε να χάσει την γη κάτω από τα πόδια της είναι τα μάτια της. Άψυχα χωρίς συναισθήματα, χωρίς να προδίδουν την θέληση τους για ζωή. Έχουν χάσει την ζωντάνια και την ελπίδα που έκρυβαν κάποτε. Έχει γίνει αγνώριστη.

Γεμάτη αηδία και δυσφορία μεταφέρει τα μάτια της στο σώμα της το οποίο είναι γεμάτο γάζες και το δεξί πόδι της είναι δεμένο και βρίσκεται μέσα σε γύψο. Ο Νέιθαν ή αλλιώς Γιάννης κατάφερε να αφήσει τα σημάδια του επάνω στο σώμα της νεαρής κοπέλας. Κατάφερε να στιγματίσει την ζωή της και να την μετατρέψει σε μία παντοτινή κόλαση όπως συνέβη και με την δική του.
《Μην στεναχωριέσαι μικρή μου. Είσαι πανέμορφη έτσι όπως είσαι. Δεν χρειάζεσαι τίποτα και κανέναν για να σου το αποδείξει. Είσαι η Ιφιγένεια με την μοναδική προσωπικότητα που όλοι εκτιμούμε. Μην σε νοιάζει γι' αυτό το τέρας. Μην σε νοιάζει για την εμφάνιση σου. Όλα αυτά θα διορθωθούν με τον καιρό. Τώρα που είμαστε όλοι μαζί, θα αγωνιστούμε για τον ψυχικό σου κόσμο και μαζί θα το ξερεπάσουμε. Είμαστε οικογένεια.》

Η Ιφιγένεια προσπαθεί να χαμογελάσει χωρίς επιτυχία αλλά δεν το βάζει κάτω. Νεύει θετικά και μπαίνει μέσα στην μπανιέρα. Με την βοήθεια της Πηνελόπης ξεφορτώνεται τα ρούχα που φορούσε εδώ και τόσους μήνες, τα ρούχα με τα οποία αναγκάστηκε να περάσει αυτά τα βασανιστήρια. Στο μυαλό της έρχονται όλα τα βασανιστήρια που την ανάγκασε ο Νέιθαν να περάσει. Της έρχεται στο νου η προσπάθεια του Νέιθαν να κρατήσει το κεφάλι της με πίεση κάτω από το νερό.  Αυτόματα ανατριχιάζει και κάνει ένα βήμα να βγει ξανά έξω. Όμως η Πηνελόπη την κοιτάζει γεμάτη σιγουριά. Πιστεύει σε εκείνη και ξέρει πως σύντομα θα καταφέρει να ξεπεράσει τα πάντα. Η αδερφή της ανοίγει την βρύση και της βρέχει τα μαλλιά με χλιαρό νερό και το ίδιο κάνει και με το σώμα της το οποίο είναι γεμάτο κόκκαλα και άσχημα σημάδια που εξηγούν πόσα έχει περάσει.

Αγνοεί τα σημάδια και συνεχίζει να την περιποιείται μέχρι που η βρωμιά έχει φύγει εντελώς από το σώμα της μικρής της αδερφής.

[...]

《Στην υγειά της Ιφιγένειας που με τον τρομερό της χαρακτήρα κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο!》Αναφωνεί ο Χάρης και σηκώνει το ποτήρι του.
《Στην υγειά και των υπολοίπων που δεν σταμάτησαν λεπτό να με ψάχνουν..》Λέει η νεαρή κοπέλα και σηκώνει με την σειρά της το δικό της ποτήρι.
Το μωρό που είχε σώσει η Πηνελόπη στέκεται στην περπατούρα και γελάει χαρούμενο σαν να νιώθει την ιδιαίτερη αυτή στιγμή.

Το δείπνο κύλησε ήρεμα. Με γέλια και με πειράγματα, με διηγήσεις καθώς και με την εξήγηση του Έκτορα προς την Ιφιγένεια. Της εξήγησε πως και πότε γνωρίστηκαν με την Καλλιόπη αλλά της έκρυψε το γεγονός ότι είναι η αδερφή του απαγωγέα της.

《Ιφιγένεια πρέπει να είσαι κουρασμένη. Θα ήθελες να κοιμηθείς;》Ρωτάει γλυκά η Ηλέκτρα ενώ τα μάτια της καρφώνουν τα πανέμορφα γαλανά δικά της.
《Αν το θες κι εσύ μητέρα έλα μαζί μου.》Απαντά δειλά η κοπέλα και σηκώνεται από το τραπέζι καληνυχτίζοντας τους υπόλοιπους, όπως έκανε παλιά.
Οι δύο γυναίκες φτάνουν στο δωμάτιο της Ιφιγένειας. Η Ιφιγένεια ξαπλώνει εντελώς αδύναμη και η μητέρα της της κρατάει το χέρι.

《Μητέρα.. πιστεύω πως ο Αλέξης δεν θα καταφέρει να τον πιάσει. Ο.. Νέιθαν είναι ισχυρός και έχει παντού συνεργάτες. Η Εύη τον βοηθούσε. Δεν την αδικώ. Ήταν αιχμάλωτη του τρία ολόκληρα χρόνια και λογικά θα ανέπτυξαν ερωτικό δεσμό. Όμως μαμά.. σκέφτομαι όλα αυτά που μου έκανε. Εικόνες από την αποθήκη στοιχειώνουν το μυαλό μου. Φοβάμαι και μόνο στην σκέψη ότι αυτός ο άντρας ίσως να είναι ελεύθερος. Γι' αυτό σου ζητώ ένα πράγμα. Θέλω να παρακολουθήσω γιατρούς. Ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Θέλω εκτός από τις σωματικές πληγές να φύγουν και οι ψυχικές. Θέλω η συνείδηση μου να καθαριστεί. Χαίρομαι όσο ποτέ που είστε ενωμένοι και με αγαπάτε αλλά για πρώτη φορά δεν έχω συναισθήματα. Νιώθω σαν να έχω μπει σε σίγαση. Νιώθω κενή. Ίσως τελικά ο Νέιθαν να πέτυχε αυτό που ήθελε. Με άλλαξε. Μετά από αυτούς τους μήνες δεν πρόκειται να εμπιστευτώ άλλον άνθρωπο και πολύ φοβάμαι πως δεν θα έχω ποτέ το κουράγιο να μιλήσω και σε εσάς.》Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της και η μητέρα της την κοιτάζει άναυδη.
《Δεν μπορώ να καταθέσω τίποτα. Αρνούμαι και μόνο να επιτρέψω στο μυαλό μου να θυμηθεί όσα πέρασε. Αν θέλουν να δώσω κατάθεση, θα πρέπει πρώτα να πάω σε γιατρό. Μετά από την συνομιλία μου με τον αστυνομικό είμαι διατεθειμένη να κάνω ό,τι χρειαστεί προκειμένου να τους βοηθήσω στην έρευνα αλλά πολύ περισσότερο να βοηθήσω τον ίδιο μου τον εαυτό να συνεχίσει να ζει κανονικά. Τόσο για εσάς όσο και για μένα.》Η Ηλέκτρα αγκαλιάζει την κόρη της και της σκουπίζει στοργικά τα δάκρυα. Τα χέρια της είναι παγωμένα και τρέμουν ωστόσο δεν την εμποδίζουν από το να παρηγορήσει την κόρη της.

《Όπως θέλεις εσύ κούκλα μου αρκεί να είσαι καλά και χαρούμενη. Με νοιάζει μόνο η καρδούλα σου και η ψυχολογία σου..》Της χαϊδεύει τα μαλλιά και το χέρι της κατευθύνεται στην πλάτη της.
《Μαμά θα γίνω ξανά όπως ήμουν πριν;》Ψιθυρίζει βουρκωμένα η νεαρή κοπέλα κοιτάζοντας τον εαυτό της στο απέναντι κάτοπτρο.
《Πιστεύω πως δεν μπορείς να είσαι ίδια επειδή πλέον είσαι πιο σοφή και πιο δυνατή. Αλλά είμαι σίγουρη πως ο χαρακτήρας σου θα είναι ίδιος με πριν.》Η Ιφιγένεια χαμογελάει ελπιδοφόρα και αγκαλιάζει την μητέρα της γεμάτη αγάπη.

《Όλα θα φτιάξουν. Εμείς θα φροντίσουμε για όλα αυτά. Εσύ η ίδια θα προσπαθήσεις γιατί ξέρω πως δεν σου αρέσει να βλέπεις την ζωή να περνάει από μπροστά σου και εσύ να μην μπορείς να την αγγίξεις. Αλλά με τον καιρό όλα θα αλλάξουν. Εκτός από την δική μας βοήθεια, υπάρχει και ο Αλέξης ο οποίος έχει δεθεί πολύ με την οικογένεια μας. Θα το καταλάβεις με τον καιρό.. αλήθεια.》Η Ηλέκτρα της αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο και σηκώνεται. Σκεπάζει την μικρή της κόρη και κάθεται δίπλα ανοίγοντας ένα μικρό λαμπάκι φωτός.

Η Ιφιγένεια κλείνει τα βλέφαρα της αν και μέσα της τα συναισθήματα της παλεύουν αδιάκοπα. Φόβος και άγχος. Φοβάται την αποτυχία και αγχώνεται για το μέλλον της.

Αν δεν τολμήσει, δεν θα ζήσει.
Αν δεν προσπαθήσει, δεν μάθει.
Αν δεν ρισκάρει, θα το μετανιώσει.

Εξάλλου πρόκειται για το μέλλον της. Γιατί να προτιμήσει μια ζωή αγωνίας και φόβου από μία ζωή γεμάτη προσπάθεια και γέλιο;

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι εύκολη.

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι δίκαιη.

Αυτός γνώρισε την αδικία την στιγμή που χρειαζόταν αγάπη.

Αυτή γνώρισε τον πόνο την στιγμή που το μόνο που είχε ανάγκη ήταν η προστασία.

Νιώθεις πνιγμένος; Νιώθεις πως έχεις προβλήματα;

Κάνε κάτι γι' αυτά. Μην αφήσεις τον πόνο και τις δυσκολίες να σε λυγίσουν, να κυριαρχήσουν επάνω σου.

Όρθωσε το ανάστημα σου και ξεκίνα να ζεις. Ζήσε χωρίς να φοβάσαι. Ζήσε ξεγνοιαστα.

Ζήσε γιατί η ζωή είναι μικρή.

Ζήσε γιατί η ζωή είναι ένα δώρο.
Μην το πετάς χωρίς να το δοκιμάσεις. Μην το χαραμίζεις εξαιτίας μιας κακής μέρας.

Ζήσε. Γιατί αυτό που σου μένει είναι οι αναμνήσεις.

Ζήσε για σένα!

Τέλος κεφαλαίου ❤

Αυτό ήταν το τελευταίο κεφάλαιο. Μας μένει ο επίλογος και μετά το βιβλίο θα είναι ολοκληρωμένο.

Αφήστε μου ένα 💬 και μην ξεχάσετε να πατήσετε το 🌟.

Bye bye ❤😙

🌹Ίνα🌹