31 ώρες μέχρι το τέλος - 10:00 π.μ.

Ο Αλέξης και ο Έκτορας πηγαίνουν στο αστυνομικό τμήμα. Έχουν περιποιηθεί και οι δύο τις πληγές τους αλλά δεν έχουν καταφέρει να ξεκουραστούν. Ούτως ή άλλως δεν έχουν τον χρόνο, μία κοπέλα κινδυνεύει και ένας εγκληματίας είναι ακόμα ελεύθερος. Ο συνεργάτης του Αλέξη, μόλις τον βλέπει τρέχει προς τα εκείνον και τον κοιτάζει χαρούμενος. Τοποθετεί τα χέρια του στους ώμους τον Αλέξη και ξεφυσάει ανακουφισμένα. Ο Αλέξης κατευθύνεται στο γραφείο του και κάνει νόημα στον Έκτορα να τον ακολουθήσει. 

《Όλοι εδώ με κοιτάζουν. Γνωρίζω πως με θεωρούσαν αγνοούμενο αλλά δεν έχουμε χρόνο για εξηγήσεις. Θα ήταν πολύ βοηθητικό αν φώναζες την Πηνελόπη να τους λύσει τις απορίες όσο εμείς σχεδιάζουμε το πως θα επιτεθούμε στον τρελό τύπο.》Ο Έκτορας νεύει καταφατικά και απομακρύνεται για να ειδοποιήσει την αδερφή του. 

Ο Αλέξης παρατηρεί το γραφείο του με μάτια θλιμμένα. Είναι γεμάτο άσπρα γαρύφαλλα, ευχές, κάρτες και φωτογραφίες. Όλοι τον θεωρούσαν νεκρό, όλοι εγκατέλειψαν τις ελπίδες μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είναι άτρωτος αλλά δεν θα πεθάνει τόσο εύκολα. Από μικρός αγαπούσε την αστυνομική ζωή και ειλικρινά ήθελε να σώζει ζωές, να ρισκάρει την ίδια του την ζωή για τους άλλους, να πιάνει θανάσιμους δολοφόνους και να λύνει υποθέσεις. Γνωρίζει βέβαια πως το επάγγελμα αυτό έχει και τις δυσκολίες του. Πρέπει να αφήνει στην άκρη την προσωπική του ζωή, να βάζει πρώτα το επάγγελμα και έπειτα τον εαυτό του. Πρέπει ακόμα να μιλάει στους συγγενείς των θυμάτων όταν αυτά δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν. Οφείλει να συνεργάζεται με ανθρώπους που ίσως να δρουν καλύτερα μόνοι τους.

Η δουλειά του αστυνομικού είναι δύσκολη αλλά αυτό είναι που τον ελκεί. Η αγωνία, η αδρεναλίνη, να συγκρίνει στοιχεία, να δημιουργεί υποθέσεις. Αν είχε την ευκαιρία να αλλάξει κάτι στην επαγγελματική του καριέρα δεν θα το έκανε γιατί πιστεύει πως αυτή η δουλειά ήταν, είναι και θα είναι προορισμένη γι' αυτόν.

Κάθεται στο γραφείο του και πιάνει στα χέρια του τους καινούργιους φακέλους. Ο αρχηγός της αστυνομίας είναι έτοιμος να κλείσει την υπόθεση, να την αφήσει στην άκρη μαζί με τις άλλες άλυτες αλλά περιμένει και την συγκατάθεση του Αλέξη. Προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό του, σηκώνεται και βγαίνει από το γραφείο σφίγγοντας τα χέρια του σε γροθιές. Περπατάει στους διαδρόμους αγνοώντας τα έκπληκτα βλέμματα, τις παρηγοριτικές και χαρούμενες κουβέντες. Στόχος του είναι μονάχα ένας. Φτάνει έξω  από το γραφείου του αρχηγού και χωρίς να χτυπήσει εισέρχεται μέσα.

《Αλέξη;》Ρωτάει με απάθεια ο αρχηγός της αστυνομίας σηκώνοντας για ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα του από τον υπολογιστή.
《Ζωντανός και έτοιμος να σταματήσω τα απαίσια σχέδια σας.》Απαντάει ειρωνικά ο Αλέξης και κάθεται στην θέση απέναντι του.

《Μπορείς να μου πεις λίγο γρήγορα; Για ποιον λόγο να μην κλείσω την υπόθεση; Προσπαθείς τόσο καιρό και πλέον έχουμε τεράστιες ζημιές, νεκρούς αμέτρητους και λαό που είναι έτοιμος να εξεγερθεί στην εξουσία!》Ο άντρας μιλάει με φωνή βραχνή και παράλληλα σημειώνει τα ονόματα των νεκρών στον παλιό υπολογιστή.
《Αν όμως ο λαός μάθει πως πιάστηκε ο υπαίτιος, πως ένας δολοφόνος βρίσκεται στην φυλακή μας και πως η αστυνομία είναι ικανή να τους προστατέψει τότε θα αποφύγουμε όλες τις δυσάρεστες συνέπειες.》Ο Αλέξης εξηγεί με πείσμα κερδίζοντας ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα από τον αρχηγό.

《Λυπάμαι αλλά δεν νομίζω πως είσαι ικανός να λύσεις την υπόθεση σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες.》Ο Αλέξης κοιτάζει κάτω και προσπαθεί να συγκρατήσει την οργή του. Ο ίδιος του ο συνεργάτης προσπαθεί να σαμποτάρει την υπόθεση.

Ένα κορίτσι υποφέρει στα χέρια ενός εγκληματία και αυτός χαίρεται, απολαμβάνει -για την ακρίβεια- να υποβιβάζει τον Αλέξη.

《Θα τα καταφέρω. Σου δίνω τον λόγο μου πως σε εικοσιτέσσερις ώρες θα έχεις πίσω από τα σίδερα τον απαγωγέα.》Ο αρχηγός γελάει και του κάνει νόημα να βγει έξω χωρίς να πει τίποτα.

Πηγαίνοντας στο γραφείο του πετυχαίνει την Πηνελόπη να μιλάει στον βοηθό του Αλέξη και να του εξηγεί τα γεγονότα με την σειρά. Ο Αλέξης προσπερνάει χωρίς να χαιρετήσει την νεαρή κοπέλα και εισέρχεται στο γραφείο του σκεπτικός. Ο Έκτορας, η Εύη και η Καλλιόπη   στέκονται μέσα και τον περιμένουν υπομονετικά. 

《Υπέροχα μιας και είμαστε όλοι εδώ.. έχουμε μια μέρα να τον πιάσουμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο αρκεί να πιαστεί. Από εδώ και πέρα θα δράσουμε σαν ομάδα όχι σαν αστυνομία. Η σχέση μου με την αστυνομία έχει σχεδόν έχει τελειώσει.》Απαντάει μέσα από τα δόντια του ο Αλέξης και βγάζει έναν άσπρο πίνακα εμπρός.

《Εγώ παιδιά δεν νομίζω πως μπορώ να σας βοηθήσω ιδιαίτερα..》Η Εύη κοιτάζει στα μάτια τον Αλέξη και εκείνος νεύει καταφατικά.
《Η Πηνελόπη θα αναλάβει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θέλουμε την προσοχή τους στραμμένη πάνω της για να μην αντιληφθούν τις κινήσεις μας.》Ο Αλέξης σημειώνει με έναν μαύρο ανεξήτιλο μαρκαδόρο στον πίνακα.
《Έκτορα θα έρθεις μαζί με εμένα και την μικρή μου ομάδα από αστυνομικούς στην αποστολή. Είναι σημαντικό να έχεις όπλο στην κατοχή σου ακόμη και αν δεν ξέρεις να το χρησιμοποιείς. Καλλιόπη θα μείνεις στο αστυνομικό όχημα. Θέλω να είσαι μαζί μας όταν θα αντικρίσεις τον αδερφό σου. Θα είσαι παρούσα και στην ανάκριση επειδή ο Νέιθαν είμαι σίγουρος πως θα λυγίσει.》Όλοι συμφωνούν και έπειτα διαλύονται, ο καθένας πηγαίνει στις δουλειές του.

Ο Έκτορας σταματάει την Καλλιόπη καθώς βγαίνουν από το αστυνομικό τμήμα και την τραβάει στην άκρη.
《Δεν έχουμε μιλήσει από τότε.. δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα;》Ρωτάει όλο ενδιαφέρον ο Έκτορας αλλά η Καλλιόπη κάνει έναν μορφασμό που εκφράζει την κούραση της.
《Να πούμε τι; Τι θες να ακούσεις; Ναι είναι αδερφός μου. Ναι το ήξερα. Τα ξέρω όλα από πολύ παλιά ακόμη και αν ο πατριός μου νομίζει το αντίθετο. Δεν είμαι περήφανη για τις πράξεις του και δεν είμαι χαρούμενη για όλα αυτά που συμβαίνουν στην αδερφή σου. Παρ' όλα αυτά δεν θέλω να υπάρξει καμία επανασύνδεση με τον αδερφό μου. Έχει πεθάνει για μένα. Νιώθω ένοχη και πιστεύω πως αν τον είχα ψάξει..》 Σκουπίζει νευρικά τα μάτια της για να μην επιτρέψει άλλα δάκρυα να ξεφύγουν προς τα μάγουλα της.

《Θα ήταν κάποιος άλλος, θα είχε βιώσει την αγάπη. Θα ζούσε σε μια οικογένεια! Θα ανήκε κάπου. Αλλά ποτέ του δεν είχε αυτήν την επιλογή γιατί την το στερήσαμε. Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνει ο έξω κόσμος. Μόλις μάθουν την υπόθεση του θα τον χαρακτηρίσουν "κτήνος", "τέρας", απάνθρωπο! Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για εκείνον. Είναι άδικο...》Ο Έκτορας την βάζει στην αγκαλιά του και χαϊδεύει τα μαλλια της στοργικά.

《Δεν φταις εσύ. Ο κόσμος κρίνει χωρίς να γνωρίζει. Είναι στο αίμα του. Κρίνει και κατηγορεί ενώ ξέρει πως δεν έχει αυτή την δυνατότητα. Μονάχα ο Θεός ξέρει τι υπάρχει στην καρδιά του καθενός και αυτός είναι που μπορεί να μας κρίνει.》 Η Καλλιόπη βουρκώνει και τοποθετεί το κεφάλι της στο στέρνο του Έκτορα.

《Οι τύψεις δεν με αφήνουν σε ησυχία.. αν είχα φερθεί διαφορετικά..》

Ο Έκτορας την κοιτάζει μέσα στα μάτια και της λέει με αγάπη.
《Σημασία δεν έχει να θυμάσαι το παρελθόν αλλά να ζεις το παρόν και να ελπίζεις για το μέλλον.》

《Μακάρι να έχεις δίκαιο. Ίσως αν καταφέρω να του μιλήσω, να του εξηγήσω για να μην τρέφει μίσος..》
《Νομίζω πως είναι αργά αλλά η προσπάθεια μετράει. Εγώ είμαι μαζί σου όποια και αν είναι η απόφαση σου.》Λέει ψιθυριστά στο αυτί της χωρίς να την αφήσει να βγει από την αγκαλιά του.

《Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα στο πλευρό μου.》Ο Έκτορας την σηκώνει στην αγκαλιά του και την βάζει στο αυτοκίνητο.
《Έχουμε λίγη ώρα ξεκούρασης μέχρι να μπει το σχέδιο σε λειτουργία.》

《Αλήθεια πιστεύεις πως υπάρχει περίπτωση να σωθεί;》
《Πιστεύω πως η αδερφή μου θα έχει σωθεί πολύ πριν.》Χαμογελάει ελπιδοφόρα και βάζει μπρος το αυτοκίνητο. Σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες θα έχει την αδερφή του κοντά του.

Αν όλα πάνε όπως θέλουν αυτοί. Γιατί πολύ συχνά οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και ο Θεός γελάει.

Τέλος κεφαλαίου❤

Ελπίζω να σας άρεσε

Λίγα κεφάλαια μένουν για το τέλος ❤

Αφήστε μου ένα 💬 και μην ξεχάσετε να πατήσετε το 🌟.

Bye❤

🌹 Ίνα 🌹