80 ώρες πριν το τέλος

Το σκοτάδι τον τυλίγει. Οι χειροπέδες τον πονούν φριχτά. Το αίμα του έχει σχεδόν σταματήσει να ρέει σε εκείνο το σημείο. Ο τύπος που τον απήγαγε δεν είναι ο Νέιθαν. Άλλωστε το προφίλ δεν ταιριάζει μήτε στον σωματότυπο του άντρα μήτε στην ηλικία του. Επιπλέον ο νεαρός εγκληματίας δεν θα άφηνε την Ιφιγένεια για τόσες μέρες μόνη της. Φοβάται μην χάσει ένα θύμα. Ήξερε καλά πως θα ήταν αδύνατο να επιβιώσει η Ιφιγένεια χωρίς νερό και τρόφιμα γι' αυτό και δεν τόλμησε να την αφήσει μόνη της. Έστειλε κάποιον άλλο προκειμένου η νεαρή κοπέλα να μην φύγει απο την ζωή τόσο άδοξα. Γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι φριχτό να πεθαίνει κάποιος όταν είναι υπό την κατοχή τους. Θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους να προσέξουν ένα αντικείμενο και έπειτα συνειδητοποιούν την πράξη που έχουν κάνει.

Άνθρωποι σαν τον Νέιθαν δεν θεωρούν τους εαυτούς τους εγκληματίες. Είναι απλώς άτυχοι άνθρωποι που πέρασαν άσχημα παιδικά χρόνια και συνεχίζουν το άθλημα που έχουν μάθει καλύτερα από όλα. Στο μυαλό τους δεν υπάρχει η λέξη συγχώρεση ή οι τύψεις και πολύ σπάνια ζητούν συγγνώμη. Μόνο ένα μικρό ποσοστό μπορεί να επανέλθει σε κλινική, οι περισσότεροι αυτοκτονούν ή σκοτώνονται - είτε από την αστυνομία, είτε από τα θύματα τους, είτε από έναν τύπο ίδιο  με αυτούς-. Αρκετοί καταλήγουν στην φυλακή και μένουν εκεί πολλά πολλά χρόνια. Μέσα στην φυλακή μετανιώνουν, καταρίπτουν την ιδεολογία στην οποία πίστευαν και αν ποτέ αφεθούν ελεύθεροι αρχίζουν μια νέα ζωή βασισμένη στην αγάπη και στην συγχώρεση. Είναι τρομερό φάρμακο η φυλακή.

Το μυαλό του Αλέξη αρχίζει να παίρνει πολύ γρήγορες στροφές. Αν ήταν ο Νέιθαν ποιον θα καλούσε για βοήθεια; Ποιον θα έβαζε να ξεφορτωθεί τον αστυνομικό που τον κυνηγάει μανιωδώς; Μα φυσικά κάποιον που δεν μπορεί να του αρνηθεί.

《Έλα! Θέλεις να με ακούσεις; Δεν θα σε κρατήσω για πολύ!》 Κλωτσάει την πόρτα με τα δυο του πόδια κάνοντας τον άντρα να πεταχτεί επάνω.

《Τι θέλεις πάλι; Να το  παίξεις έξυπνος και σωστός; Αλέξη κατάλαβε το, δεν μπορείς να κερδίζεις κάθε φορά. Τέλος παιχνιδιού φίλε! Αύριο κιόλας θα την πάρει και θα φύγουν μακριά!》 Το περιπαιχτικό βλέμμα του δεν καταφέρνει να ρίξει την ψυχραιμία του Αλέξη.

《Αυτό θα είσαι για πάντα; Υπόχρεος σε ένα τέρας; Αξίζεις πολλά περισσότερα και βαθιά μέσα σου το ξέρεις αυτό. Μέσα σου βράζεις δικαίως. Όλο το αστυνομικό τμήμα ασχολείται με ένα παιδί που απλά έτυχε να απαγάγει κάποιες κοπέλες! Εσύ έχεις κάνει πολλά περισσότερα και πιο αξιόλογα εγκλήματα. Είσαι πιο έξυπνος και πιο δυνατός από αυτόν. Εσύ δεν θα άφηνες στοιχεία, ίχνη πίσω σου. Δεν θα ζητούσες την βοήθεια των άλλων, δεν θα άφηνες τους άλλους να ανακατεύονται με τις δουλειές σου. Αν δεν ήταν αυτός θα ήσουν ο νούμερο ένα καταζητούμενος. Εμείς θα κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να βρούμε ποιος θα είναι το επόμενο θύμα, θα ήσουν κάτι σαν μύθος. Ένας τόσο υπαρκτός μύθος. Οι ειδήσεις θα είχαν κάθε μέρα ένα εικοσάλεπτο αφιερωμένο στα στυγνά και ευφυή εγκλήματα σου! Αλλά επειδή του χρωστάς μια χάρη αναγκάζεσαι να κάνεις τον φύλακα σε εμένα. Ήμουν κοντά στον να τον πιάσω και τότε θα είχες όλη την πόλη για σένα μόνο που τώρα η πόλη είναι λιγάκι καμμένη για τα δικά σου χέρια.》

Ο άντρα κοιτάζει την πόρτα με μάτια σκούρα από θυμό, η καρδιά του χτυπά σαν τρελή και το δίκαιο έχει τυλίξει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό του και τα σφίγγει όλο και περισσότερο.

《Ακόμη και αν σε αφήσω τώρα, ο Νέιθαν θα είναι προετοιμασμένος. Επίσης με κρατάει με κάτι σημαντικό. Δεν μπορώ να τον αφήσω να μπει φυλακή δεν το καταλαβαίνεις; Αν δεν είχε στοιχεία θα τον είχα σκοτώσει εγώ καιρό τώρα. Είναι αδύνατον να το κάνω. Θα δείξει το βίντεο στην αδερφή μου. Τον μοναδικό άνθρωπο που πιστεύει πως μπορώ να αλλάξω. Θα την  βιάζει και θα της δείχνει   την δολοφονία του πατέρα μου. Τον έπνιξα με τα ίδια μου τα χέρια. Απλώς άσε με να κάνω την δουλειά μου όπως κάνεις και εσύ την δική σου.》 Ο άντρας απομακρύνεται με τον τρόπο του και κάθεται στην ίδια θέση με πριν. Όση ώρα μιλούσε φαινόταν τρομοκρατημένος, μετανιωμένος και φανερά νευριασμένος.

《Είναι μεσάνυχτα. Δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι στο σπίτι σου;》Ρωτάει ειρωνικά ο Αλέξης καθώς κάθεται στο βρώμικο δάπεδο.

《Είπα πως ανησυχώ για την αδερφή μου. Αν πάω εκεί είναι σαν να δίνω στόχο, σαν να την εκθέτω μπροστά σε όλους και να προκαλώ όλους τους εχθρούς μου να την σκοτώσουν. Θα ήμουν πολύ ανόητος αν πήγαινα εκεί.》 Σταγόνες από το ταβάνι πέφτουν μία μία στο τσιμεντένιο δάπεδο αφήνοντας έναν μονότονο ήχο που ανατριχιάζει τους δύο άντρες.

《Συνήθως δένεστε εύκολα αλλά δεν το δείχνετε. Τι θέλετε να πετύχετε; Πως μπορείτε να πιαστείτε; Έχει επαφές και θα γλιτώνει για πάντα.》Ο Αλέξης ποτέ δεν θα σταματήσει να αναζητά την γνώση. Έτσι, ακόμη και τώρα που είναι εγκλωβισμένος πίσω από σιδερένια κάγκελα επιζητά την γνώση. Πιστεύει πως η γνώση είναι δύναμη.

《Τότε τι πρέπει να κάνεις; Να τον σκοτώσεις από μέσα. Και πως θα το κάνεις αυτό; Ενημερώνοντας το θύμα σου. Πρέπει να το κάνει αυτή ή... θα παίξει μαζί της, θα την αφήσει, θα φύγει και θα πάει σε άλλη πόλη να συνεχίσει το καθήκον του. Γιατί πλέον ο Νέιθαν είναι τόσο εθισμένος που δεν αντιλαμβάνεται το κακό που κάνει, απλώς θεωρεί πως αν δεν ήταν αυτός θα έλειπε ο πλήρης χαρακτήρας του ατόμου.》 Ο Αλέξης ξεφυσάει, χτυπάει νευριασμένος το πόδι του κάτω και με τα χέρια του κρύβει το πρόσωπο του.

《Μου λες ότι πρέπει να επικοινωνήσω με τον Νέιθαν, να τον πειράξω και να τον φτάσω στο σημείο να πει στην Ιφιγένεια πως θα νικηθεί αν αυτήν τον σκοτώσει;》Η φωνή του είναι δυνατή και το χέρι του προσγειώνεται στον τοίχο.
《Μου λες ότι πρέπει να πω σε ένα ανήλικο να σκοτώσει εν ψυχρώ έναν δολοφόνο; Είσαι με τα καλά σου;》Ουρλιάζει σκεπτόμενος την φωτογραφία της Ιφιγένειας. Τόση αθωότητα που αυτός πρέπει να αποτελειώσει πριν το κάνει ο Νέιθαν.

《Αν με αφήσεις..》
《Θα σε αφήσω όταν τελειώσει όλο αυτό. Να θυμάσαι, όμως, πως στους πιο δύσκολους καιρούς η αθωότητα και ο φόβος δεν έχουν θέση. Ίσως να υπάρχουν μέσα μας αλλά δεν πρέπει να τα εξωτερικεύουμε. Επίσης γνωρίζω πως είναι μικρή.. αλλά ξέρεις.. δεν έχει επιλογή. Πρέπει να επιβιώσει και να σε βοηθήσει. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείς εσύ να πιάσεις μια ομάδα εγκληματιών. Σαν είδος είμαστε πανούργοι αλλά δεν περιμένουμε ποτέ το αναμενόμενο. Βασιζόμαστε στον φόβο των θυμάτων, δείχνουμε τον χειρότερο μας εαυτό, την δύναμη μας και τα όρια μας με σκοπό να μην αντιδράσουν τα θύματα μας. Η μικρή πρέπει να το μάθει από αυτόν. Και εσύ πρέπει να χτυπήσεις στο αδύναμο σημείο του Νέιθαν. Αν καταφέρεις να βγεις δηλαδή.》Ο άντρας ρίχνει μια συμπονετική ματιά στον Αλέξη και ύστερα στρέφει το κεφάλι του σε μια νοητή ευθεία.

Ο Αλέξης επεξεργάζεται τα λόγια του άντρα καθώς εκείνος πηγαίνει στο δίπλα δωμάτιο.

Βαθιά μέσα του ξέρει πως έχει δίκαιο. Αν η Ιφιγένεια τον είχε σκοτώσει ή τον είχε τραυματίσει θα είχαν μεγάλο πλεονέκτημα. Όμως πως θα ζητήσει κάτι τόσο αποτρόπαιο από μια αθώα κοπέλα; Μπορεί τα βασανιστήρια να  έχουν αλλάξουν την προσωπικότητα της αλλά ποτέ δεν θα την χάσει ολοκληρωτικά. Όλες οι μαρτυρίες δείχνουν πως η Ιφιγένεια πριν την απαγωγή ήταν ευγενική, αφελής, αγαθή και αυτό ήταν που την οδήγησε στα χέρια του απαγωγέα της.

Πρέπει να το κάνει και θα το κάνει. Γιατί ξέρει πως αλλιώς δεν θα μπορέσει να σταματήσει όλη αυτή την τρέλα, δε θα μπορέσει να σώσει τις άλλες κοπέλες αλλά εν τέλει ο ίδιος θα βοηθήσει την κοπέλα να επανέλθει. Θα την βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της και να ξεπεράσει τους δαίμονες που το τέρας ελευθέρωσε. Και δεν θα το κάνει από υποχρέωση αλλά από αγάπη προς τον συνάνθρωπο, κατανόηση και φροντίδα ενός ανθρώπου που χρειάζεται πραγματική βοήθεια.

Και ο Αλέξης έδωσε μια υπόσχεση. Ίσως τα πράγματα να είναι άσχημα, να είναι απαίσια και οι καταστάσεις να οδηγούν την Ιφιγένεια να σκοτώσει αλλά ο Αλέξης είναι αυτός που θα την βοηθήσει να ορθοποδήσει. Θα ορθοποδήσουν μαζί και θα πορευθούν μαζί.

Είτε σαν γνωστοί, είτε σαν φίλοι, είτε ως κάτι παραπάνω. Αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει.

Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Αφήστε ένα σχόλιο με την γνώμη σας ❤

Πώς πιστεύετε ότι θα είναι το τέλος;

🌹Ίνα🌹