Το αυτοκίνητο απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο Νέιθαν αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης και γυρίζει να κοιτάξει προς τα πίσω με ένα αίσθημα φόβου να τον αγγίζει.

《Ελπίζω να μην σε είδε..》 είναι το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει πριν σταματήσει για να καταβροχθίσει ένα ολόκληρο μπουκάλι νερό.

Ο ηλικιωμένος άντρας δεν μιλάει. Εξάλλου γνωρίζει ότι τον είδε ο αστυνομικός. Ένιωσε το βλέμμα του να καρφώνεται στο δικό του. Και χαίρεται ιδιαίτερα γι' αυτό. Είναι η ευκαιρία που έψαχνε χρόνια ολόκληρα για να γλιτώσει από την τρέλα του συνοδηγού του. Δεν αποκλείει το ότι θα βρεθεί και αυτός στην φυλακή - είναι πολύ πιθανό. Αλλά θα το δεχτεί. Για το καλό της κόρης του η οποία έχει γίνει το μέσο πίεσης του.

《Μην αγχώνεσαι. Δεν με είδε. Ούτως ή άλλως κοιτούσα μπροστά.》 Ψεύδεται με ευκολία και δεν νιώθει καθόλου άσχημα γι' αυτό.

《Ευτυχώς.. όλα πάνε σκατά τις τελευταίες μέρες!》Σχολιάζει αγανακτισμένα ενώ σφίγγει στην παλάμη του το πλαστικό μπουκάλι αφήνοντας έναν δυνατό ήχο.

《Τι συνέβη;》Προσποιητό ενδιαφέρον και μία ερώτηση ανούσια διότι ο δήθεν συνεργάτης του  Νέιθαν δεν  έχει ως βασική επιθυμία να ανακαλύψει την βαθύτερη αιτία που στεναχωρεί τον Νέιθαν.

《Η νέα μου φίλη.. γίνεται σαν εμένα. Προσπαθεί να το κρύψει. Χαμογελάει, μιλάει ήρεμα, φέρεται έξυπνα. Αλλά στα μάτια της φαίνονται όλα. Φαίνεται το μίσος και η κακία. Η αγανάκτηση και ο πόνος. Ο τρόμος και ο φόβος. Επιτέλους νιώθει τον τρόμο, νιώθει τους δαίμονες της να ξυπνούν και να κατασπαράζουν την άλλη της πλευρά. Δεν της απομένει πολλή καλοσύνη, δεν βλέπω άλλο φως! Βλέπω σκοτάδι, φαίνεται γύρω της. Κάθε φορά που την αγγίζω, που ξαπλώνω δίπλα της, που την σκέφτομαι και που -μερικές φορές- ενώνομαι μαζί της.. μπορώ να νιώσω το πόσο άγρια, κακιά, τρελή έχει γίνει.
Και ναι αυτό το έκανα εγώ. Και πλέον το μετανιώνω στο μέγιστο. Αν..》 Αφήνει έναν λυγμό - τώρα συνειδητοποιεί ότι κλαίει. 《Αν ήξερα πως θα καταλήγαμε έτσι.. αν ήξερα πως.. θα μου ξυπνούσε τόσο πρωτόγνωρα αισθήματα.. δεν.. θα το έκανα. Θα έμενα μαζί της. Θα την πλησίαζα σαν να ήμουν έναν φυσιολογικός άνθρωπος. Κι όμως.. ούτε αυτό δεν κατάφερα να κάνω..》 Αμέσως μετά κοιτάζει τον δρόμο. Τα μάτια του για πρώτη φορά δείχνουν συναίσθημα.

《Θα έχεις χρόνο να την πείσεις να μείνει μαζί σου.》Φωνή χωρίς συναίσθημα. Μίλησε από υποχρέωση και μόνο. Εννοείται πως έμεινε έκπληκτος από τα λόγια αλλά και από το κλάμα του χρόνιου εχθρού του αλλά αυτή η πράξη δεν είναι αρκετή για να του αλλάξει γνώμη.

《Αμφιβάλλω..》Κοιτάζει έξω τρομαγμένος.

《Εγώ πάλι είμαι σίγουρος. Θα την τρομάξεις ή θα απειλήσεις και θα πάει με τα νερά σου. Ως συνήθως.》 Τα βαριά του λόγια χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά του Νέιθαν.

《Δεν έχουμε μια υγιή σχέση..》 Κλαψουρίζει μετανιωμένα ο άλλοτε ψυχρός εγκληματίας.

《Ποτέ δεν είχες μια υγιή σχέση. Ποτέ δεν θα έχεις..》 Το αυτοκίνητο πορεύεται πλέον με μία φυσιολογική ταχύτητα. 

《Θα αλλάξω.. είμαι διατεθειμένος να το κάνω.. θα την αφήσω να φύγει και..》

《Θα σε πιάσει η αστυνομία. Η μικρή θα το πει, δεν το έχεις καταλάβει; Δεν είναι ένα συνηθισμένο θύμα. Δεν φοβάται όπως η Άννα ούτε είναι τόσο τρελή όπως η Εύη. Παρεμπιπτόντως.. καιρό έχω να ακούσω γι' αυτή. Σε βοηθάει ακόμα;》 Το αυτοκίνητο σταματά στην άκρη του πεζοδρομίου καθώς ο άντρας θέλει να καθαρίσει τα γυαλιά μυωπίας - και πρεσβυωπίας- του, τα οποία θόλωσαν εξαιτίας του ιδρώτα του.

《Προσπαθεί.. βλέπεις.. αυτή έβαλε τους κοριούς στο αστυνομικό τμήμα και μπορώ να πω πως της είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων. Τώρα θα με είχαν πιάσει και δεν θα με άφηναν να κάνω την δουλειά μου.》 Ένα χασμουρητό ξεφεύγει από τα ξερά χείλη του Νέιθαν.

《Ποια είναι η δουλειά σου ακριβώς;》 Ο ηλικιωμένος άντρας γελάει αλλά το γέλιο του κόβεται από το άγριο και δολοφονικό βλέμμα του Νέιθαν.

《Ήλπιζα να είχες καταλάβει μέχρι τώρα. Εγώ βγάζω τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων και μάλιστα αφιλοκερδώς.》 Καυχιέται ο νεαρός και ανοίγει το ραδιόφωνο. 

《Τις καταστρέφεις..》 Μουρμουρίζει ο άντρας ενώ ξεκινάει και πάλι το αυτοκίνητο.

《Αν συνεχίσεις να μιλάς θα καταστρέψω και την κόρη σου.. και πίστεψε με δεν το θες! Εκτός αν θες να την δεις σαν ένα ψυχρό και  κοινό κατά συρροή δολοφόνο.》 Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα και να στοχεύει στο μαύρο φορτηγάκι των δύο εγκληματιών.

《Απλά κρατήσου και μην μιλάς Νέιθαν. Αν όντως ήθελα να  σε αφήσω να καταστρέψεις την κόρη μου θα το είχα κάνει καιρό τώρα.》 Με επιδέξιο τρόπο ο ηλικιωμένος άντρας μπαίνει σε έναν παράδρομο αποφεύγοντας μια θανατηφόρα σύγκρουση.

《Κατέβα Νέιθαν. Αρκετούς μπελάδες μου προκάλεσες.》Ο ηλικιωμένος άντρας ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού του και τον κοιτάζει με ένα οργισμένο βλέμμα.

《Το επόμενο θύμα μου θα είναι η κόρη σου.》Ο Νέιθαν κατεβαίνει και με γοργό βήμα εξαφανίζεται από  το μικρό και έρημο δρομάκι.

[...]

Ο Αλέξης επιλέγει να επισκεφθεί κατευθείαν το σπίτι της Ηλέκτρας Ιωάννου και να μην τους καλέσει στο τμήμα. Αν και η ώρα είναι περασμένη, ο αστυνομικός έχει τόσα νέα να μεταφέρει. Επιθυμεί να ζωντανέψει μέσα τους την ελπίδα, να τους δώσει και πάλι έναν λόγο ύπαρξης. 

Χτυπάει την πόρτα και περιμένει να του ανοίξουν. Τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά και δεν δίνουν την ευκαιρία στον Αλέξη να οργανώσει τις σκέψεις του. Η Πηνελόπη ανοίγει την πόρτα με ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη της. Τον είχε ακούσει άραγε; Ή τον είδε από το μικροσκοπικό ματάκι της πόρτας; Δεν πρόλαβε να το μαντέψει.

《Αλέξη! Έχεις.. τόσο καιρό να μας επισκεφτείς! Πες μου.. ότι βρήκες κάτι καλό.. πες μου ότι..》 Για μια στιγμή ο Αλέξης ήθελε να διακόψει τον χείμαρρο λέξεων που έβγαινε από το στόμα της Πηνελόπης αλλά ένιωσε την υποχρέωση να μην το κάνει.

《Θα ήθελα να μιλήσω με όλους σας. Είναι εδώ η μαμά σου;》 Λακωνική απάντηση που επιτέλους αρμόζει σε έναν αστυνομικό. Αρχίζει να βρίσκει τον παλιό του εαυτό.

《Ε.. δεν βγαίνει από το σπίτι τον τελευταίο καιρό. Την επηρέασαν οι τελευταίες εξελίξεις. Ο Έκτορας είναι επίσης εδώ.. μόνο ο μπαμπάς μου λείπει. Όπως πάντα, υποθέτω. Πέρασε..》 Του αφήνει χώρο καθώς κατευθύνεται προς το σαλόνι όπου η υπόλοιπη οικογένεια είναι  μαζεμένη. 

Ο Αλέξης ακολουθεί τα βήματα της Πηνελόπης και αφού κλείνει την πόρτα κατευθύνεται στο σαλόνι. Όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί σε έναν κύκλο.

《Πες μας.. τι έχει γίνει Αλέξη; Γιατί ήρθες τέτοια ώρα;》 Ρωτά γεμάτη περιέργεια η Ηλέκτρα.

Τα χέρια της τρέμουν, το βλέμμα της προδίδει άγχος και τρόμο, το δέρμα της είναι λευκό. Η ανάσα της είναι γρήγορη και δεν το κρύβει.

Ο Έκτορας ακουμπάει τους αγκώνες του στα γόνατα του.  Το βλέμμα του έχει καρφωθεί στο πάτωμα και στο μυαλό του οι σκέψεις του παλεύουν.

《 Έχω ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει πολύ. Θα μας δώσει έναν ακόμα δρόμο για να βρούμε τον απαγωγέα.》 Όλα τα βλέμματα καρφώνονται πάνω του σαν να θέλουν να ρουφήξουν κάθε είδους πληροφορία που έχει να τους πει.

《Πριν λίγα λεπτά ήμουν έξω και μία γυναίκα φώναξε για βοήθεια. Ήταν ο Νέιθαν. Έτρεξα να τον πιάσω αν και ήξερα πως ήταν μάταιος κόπος. Αν τον είχα πιάσει -σύμφωνα με τα λόγια του - θα σκότωνε την Ιφιγένεια ακόμη και από μακριά. Ναι ζει.》 Όλοι παίρνουν μία ανάσα ανακούφισης συνοδεμένη από δάκρυα και μικρές κραυγές ευτυχίας.

《Μέσα στο αυτοκίνητο, από το οποίο έφυγε, είδα έναν άντρα. Έναν άντρα τον οποίο έχω δει και έχω γνωρίσει και έχω ανταλλάξει μαζί του κουβέντες. Αλλά το κακό είναι ότι πίστεψα τα ψεύτικα λόγια του και αρκέστηκα σε αυτά.  Τι θα λέγατε αύριο,  Έκτορα ή Πηνελόπη, να πηγαίναμε μαζί μια επίσκεψη;》Ένα λαμπρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη όλων.

《Μέσα!》 Απαντά ο Έκτορας και η Πηνελόπη δεν αντιμιλά. Δύο τολμηροί άντρες μπορούν να διαχειριστούν  ευκολότερα έναν τρίτο.

Τα χαμόγελα τους θα έπρεπε να μείνουν στην ιστορία και να γίνουν τα σύμβολα της ελπίδας. Γιατί ένα χαμόγελο κάνει την μέρα καλύτερη. Γιατί ένα χαμόγελο διώχνει μακριά την απαισιοδοξία, την κακία, τους δαίμονες μας. Γιατί ένα χαμόγελο αρκεί για να σε κάνει να πιστέψεις και πάλι.

Χαμογελάνε δίχως φόβο και έγνοιες. Χαμογελάνε αληθινά διότι ζούνε το τώρα. Δεν κλαίνε για το παρελθόν ούτε ανησυχούν για το μέλλον. Χαμογελάνε γιατί αξίζει.

Αυτό ήταν για σήμερα ❤

Ελπίζω να σας άρεσε. Αν έχετε κάποιες απορίες με χαρά να σας τις λύσω.

Το βιβλίο περιέχει σίγουρα πενήντα κεφάλαια και συνεχίζει δυναμικά.

Αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας ❤ Βοήθεια και σημαίνει πολλά.

Τσάο❤

❤INA❤