Απόγευμα πλέον αλλά η Ιφιγένεια ακόμα βρίσκεται στα χέρια του απαγωγέα της. Εκείνος έχει ηρεμήσει. Απλώς την κοιτάζει και την επεξεργάζεται. Παρατηρεί το ματωμένο πρόσωπο της και το νεανικό της σώμα που πριν λίγο χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες του. Ένα σώμα ως τότε άθικτο, νεανικό, αθώο. 

Η Ιφιγένεια κρατά κλειστά τα μάτια για να μην επιτρέψει στα δάκρυα της να τρέξουν, για να μην αφήσει την αδυναμία της να βγει προς τα έξω τόσο γρήγορα, για να μην γίνει και πάλι το αδύναμο παιχνίδι του. Το σώμα της πονάει πολύ. Η κοιλιά της της δίνει σουβλιές και τα πόδια της είναι γεμάτα από χτυπήματα και μελανιές. Πόσο ακόμα θα τραβήξει όλο αυτό; Ως πότε θα μένει κλειδωμένη εδώ μέσα; Θα αντέξει ως το τέλος; 

《Εγώ πάω στο σπίτι μου. Το άλλο σπίτι μου. Το φιλαράκι σου, ο αστυνομικός, έκανε επιδρομή στο πέμπτο σπίτι μου. Αχ τι κρίμα.. να μην ξέρει κανείς τίποτα για μένα. Ε;》 Ένα ψυχρό γέλιο βγαίνει από τον ξερό λαιμό του.

Η Ιφιγένεια απλώς κοιτάζει το πάτωμα και τοποθετεί ξανά τα σκισμένα ρούχα επάνω της. Το ύφασμα  ακουμπά τις ανοιχτές πληγές κάνοντας την να αναπηδήσει. Θα πάρει πολύ καιρό για να γιατρευτούν πλήρως.

《Ωω έλα τώρα μην κατσουφιάζεις και μυξοκλαις σαν το χαζό! Ξέρω πως σου άρεσε.. και ξέρω πως έστω και για μια στιγμή το απολάμβανες. Και προς Θεού Ιφιγένεια δεν θα φορέσεις αυτά.》 Πηγαίνει με γρήγορο βήμα προς την άλλη γωνία της τεράστιας αποθήκης και σηκώνει κάποια άχυρα. Από κάτω εμφανίζονται γάζες, επίδεσμοι και ιώδιο. Τα τοποθετεί στα χέρια του και της τα πηγαίνει χωρίς να την κοιτάζει.

《Δεν είναι σκοπός μου να σε σκοτώσω μικρή, ποτέ μου δεν ήταν.》 Ο δικός της σκοπός όμως είναι ο θάνατος του. 《Ας πούμε πως θέλω να σου διδάξω κάτι. Ας πούμε πως προσπαθώ να βγάλω στην επιφάνεια έναν κακό εαυτό σου, μια κακία που είμαι σίγουρος πως κρύβεις - πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν. Και με τον καιρό θα δεις, θα το καταλάβεις, θα νιώσεις στην ψυχή σου ένα σκοτεινό συναίσθημα, θα νιώσεις στο μυαλό σου να γεννιέται το αίσθημα της επιβίωσης, του μίσους, της απέχθειας. Θα τρελαθείς. Μην αγχώνεσαι.. δεν είσαι η μόνη.》

Η Ιφιγένεια προσπαθεί να ανοίξει το στόμα της και με κόπο καθαρίζει τον στεγνό λαιμό της.
《Αν νομίζεις πως ένας άνθρωπος αλλάζει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κάνεις λάθος. Δεν πιστεύω πως μπορώ να αλλάξω. Όσο για την τρέλα.. τι να πω. Κάποιοι γεννιούνται τρελοί και προσπαθούν να δημιουργήσουν ομοιους τους.》 Δεν διστάζει να τον προσβάλλει, ξέρει πως χειρότερα δεν μπορούν να της συμβούν.

《Είσαι άγρια μ' αρέσει. Όμως πρόσεχε γιατί από εδώ και στο εξής αποκαλείσαι όμοια μου. Είσαι το παιχνίδι μου,  η ιδιοκτησία μου. Είσαι η μόνη που μου αντιστέκεται τόσο. Η μόνη που μένει σε αποθήκη. Η μόνη που με ανάγκασε να την βιάσω.》 Ο Νέιθαν στέκεται πλέον ντυμένος και ελέγχει για τα πράγματα του.

《Τότε γιατί λες πως είμαι όμοια;》Ρωτά εύστοχα η Ιφιγένεια ενώ σκουπίζει το ξεραμένο αίμα από το σαγόνι της.

《Γιατί όταν ήμουν στην ηλικία σου -ίσως και πιο μικρός- περνούσα τα ίδια και χειρότερα. Αλλά ποτέ δεν τα παράτησα. Γι'αυτό κέρδισα Ίφι. Γι' αυτό.》 Της πετάει ένα πλαστικό μπουκάλι νερό και ένα πακέτο πατάκια. Χωρίς να περιμένει άλλη κουβέντα βγαίνει από την αποθήκη και την κλειδώνει μέσα ξανά.

Η Ιφιγένεια περιεργάζεται τις γάζες και τους επιδέσμους. Με προσοχή καλύπτει τις πληγές αφού ρίχνει ιώδιο. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από τα χείλη της, αν και δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την άσχημη μυρωδιά του αίματος.

Εφόσον ο Νέιθαν κέρδισε τον πατέρα του έχοντας την ίδια στάση με την Ιφιγένεια, το ίδιο θα κάνει και αυτή. Κανείς δεν θα της πει πως.

Μα ξαφνικά θυμάται. Θυμάται! Υπομονή, εξάσκηση και αντεπίθεση. Έτσι τον κέρδισε αυτός , έτσι θα τον κερδίσει αυτή! Μα πως δεν το σκέφτηκε πιο νωρίς;

Τώρα περνάει το πρώτο στάδιο. Υπομένει. Και το κάνει καιρό τώρα. Με κάποιον τρόπο πρέπει να εξασκηθεί στα κρυφά πριν καταλήξει νεκρή στα χέρια του.

Άλλωστε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;  Ίσως αν καταφέρει να τον ξεγελάσει, να κλέψει κάτι από αυτόν, τότε ίσως να τον κέρδιζε.

Δεν θέλει ο κακός της εαυτός να βγει στην επιφάνεια! Δεν θέλει να αφήσει τους δαίμονες της να ελευθερωθούν. Πάντα ησύχαζε την άλλη της πλευρά, έβρισκε έναν τρόπο να ισορροπεί τους δύο της κόσμους. Όμως τώρα πρέπει να κάνει το αντίθετο.

Δεν μπορεί να βρίσκει τρόπους με τους οποίους να ηρεμει και ταυτόχρονα να παλεύει και να προετοιμάζεται για να τον σκοτώσει. Πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην σωστή πλευρά. Όμως ποιος ορίζει το σωστο;

Θέλει να γλιτώσει. Θέλει να μείνει ο εαυτός της. Οφείλει να.. να κάνει ό,τι μπορεί για να ζήσει και να επιστρέψει στην οικογένεια της. Για εκείνους.

Με μια κίνηση η Ιφιγένεια πετάγεται και αγνοώντας τον πόνο της, πηγαίνει στην πιο απόμακρη και σκοτεινή πλευρά της  αποθήκης. Κάνει μικρά βήματα, ίσως γιατί φοβάται τα ζωύφια, ίσως γιατί δεν θέλει να χτυπήσει πάλι κάπου.

"Ένα όπλο.. απλά κάτι που θα τον κάνει να νιώσει αδύναμο. Κάτι που θα μπορέσει να με προστατέψει. Κάτι με το οποίο μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου" Η σκέψη αυτή επαναλαμβάνεται στο μυαλό της διαρκώς. Αλλά ίσως είναι μια σκέψη λανθασμένη. Καλώς ή κακώς δεν θα καταφέρει να βρει τίποτα εδώ μέσα. Πρέπει να τον πείσει πως αναταποκρίνεται στις δοκιμασίες του, να γίνει άγρια μόνο και μόνο για να την πάει ξανά στο σπίτι. Σε οποιοδήποτε σπίτι. Και εκεί.. ω εκεί θα τον κλέψει. Εκεί θα βρει κάτι για τον καταστρέψει.

Όμως το πρόγραμμα πρέπει να  φτιαχτεί στο μυαλό της. Το σχέδιο της θα οργανωθεί με προσοχή και σύνεση.

Πρώτα πρέπει να ανταποκριθεί στο σχέδιο του. Ακόμα και αν δε το κάνει πραγματικά.

Αυτό είναι αρκετό για τώρα.

Όχι τρέλες.

Όχι ψέματα.

Όχι υποχωρήσεις.

Πρέπει να είναι σωστή.

Για το καλό της.

Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας αρέσει και να με στηρίξετε ❤

Από εδώ και πέρα τα κεφάλαια θα είναι μεγαλύτερα γιατί περιγράφω και γράφω κάθε σειρά βγαλμενη από την ψυχή μου.

Να αναμένετε σύντομα κεφάλαιο

Bye bye ❤