Μετά από ώρες ο Νέιθαν γυρίζει σπίτι κουρασμένος. Τα μαλλιά του έχουν πέσει και τόνοι ιδρώτα αποτυπώνονται στο πέτρινο πρόσωπο του.

Η Ιφιγένεια βρίσκεται κουλουριασμένη στον καναπέ και απολαμβάνει την ξεκούραση. Όλο το σπίτι είναι πεντακάθαρο. Τα ράφια γυαλίζουν, ο καναπές φαίνεται σαν καινούργιος και αν κοιτάξεις το πάτωμα βλέπεις ξανά το πρόσωπο σου.

《Συγχαρητήρια μικρή!》Η βραχνή φωνή του αντηχεί στους γυμνούς τοίχους και αναγκάζει την Ιφιγένεια να τον κοιτάξει.
Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα ροζέ χείλη της νεαρής κοπέλας.

《Αν και δεν ξέχασα την τιμωρία σου.. δεν έχω κουράγιο για ένα ακόμη κήρυγμα και επειδή έκανες καλή δουλειά η τιμωρία σου θα σου επιβληθεί αύριο.》Κάθεται στον δερμάτινο καναπέ ανεβάζει τα πόδια του στο τραπεζάκι.

《Νέιθαν.. έχει κρύο.》 Γκρινιάζει και βάζει τα χέρια της στα μαλλιά της. Ευτυχώς καταφέρνει να κερδίσει ένα πονηρό βλέμμα από τον απαγωγέα της.

《Και τι είναι εδώ; Ξενοδοχείο;》
Χασκογελάει κάνοντας την να κοκκινήσει από τα νεύρα της.
《Και εγώ τότε τι είμαι εδώ μέσα; Καθαρίστρια; Πόσο διπολικός παίζει να είσαι;》Ξεσπάει φανερά νευριασμένη κοιτάζοντας άγρια τον Νέιθαν.

《Είμαι φανερά κουρασμένος. Η ξεκούραση μου και η ψυχική μου ηρεμία σου κάνουν την χάρη και σε αφήνουν να χαθείς από μπροστά μου πριν αναλάβει η άλλη πλευρά. Βάλε μου να φάω τώρα!》Καρφώνει το άγριο βλέμμα του στο σώμα της και έπειτα καταλήγει στα μάτια της.

《Θα σου κάνω και εγώ την χάρη λοιπόν και θα εξαφανιστώ χωρίς να σου φέρω να φας. Άλλωστε δεν ξέρω να μαγειρεύω. Λυπάμαι. Ίσως οι προηγούμενες να ήξεραν.》Σηκώνεται και ετοιμάζεται  να πάει μέσα αλλά το δυνατό του κράτημα την  οδηγεί πάνω του.

《Δεν θα τα πάμε καλά!》Της χαϊδεύει τα μαλλιά και εκείνη  χάνεται στο βάθος και στο σκοτάδι των ματιών του.
《Το ξέρω ότι σε τρελαίνω.》Λέει παιχνιδιάρικα και αμέσως τον σπρώχνει.
《Φυσικά και μου σπας τα νεύρα. Η τρέλα μου είναι εκ φύσεως.》Σηκώνεται από πάνω του και πηγαίνει προς τα μέσα.

Ειλικρινά απορεί με τον εαυτό της πως εμπιστεύτηκε έναν τόσο τρελό άνθρωπο. Δεν αμφιβάλλει για την παιδική του ηλικία άλλωστε είναι φανερό πως υπάρχουν ακόμη τραύματα και ανοιχτές πληγές που τον κάνουν ευαίσθητο και μπορούν να τον μετατρέψουν σε ένα αδύναμο θύμα.

Αλλά η ιδεολογία του σχετικά με την οικογένεια, το γεγονός πως έβλεπε τους πάντες καχύποπτα αλλά και η απέραντη ευγένεια και καλοσύνη προς μια νεαρή, ταραγμένη κοπέλα είναι χαρακτηριστικά  που κανένας κάτοικος δεν τα έχει πια. Αν και υπάρχουν οι εξαιρέσεις.. πόσο πιθανόν είναι να γνωρίσεις μια από αυτές;
Αδύνατο.

Έχουμε μάθει να κρατάμε αποστάσεις, να εμπιστευόμαστε μόνο τον εαυτό μας και να κρύβουμε τα πάντα από τους άλλους μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τις επιπτώσεις και τον πραγματικό χαρακτήρα του άλλου.

Μέσα της εύχεται ο Νέιθαν να της χάριζε την ελευθερία της. Φοβάται μήπως καταλήξει ένα τέρας. Μην πάθει ό,τι έπαθε και ο Νέιθαν όταν ήταν στην ηλικία της.

Τελικά ίσως ο Νέιθαν να μην είναι διπολικός. Κατεστραμμένος είναι. Είναι ένα σώμα που κάτω από το λείο και φαινομενικά τέλειο δέρμα του κρύβονται βαθιές και ανεξήτιλες πληγές. Πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ. Πληγές που ξεκινάνε από τα άκρα των ποδιών του και καταλήγουν στο κεφάλι. Πληγές που είναι ιδιαίτερα χαραγμένες στην καρδιά, στην ψυχή και μέσω των αρτηριών και των φλεβών του ταξιδεύουν σε κάθε άκρο.

Μπορεί να δει πίσω από την αγριάδα των ματιών του. Μπορεί να νιώσει τον πόνο της απώλειας μα και ταυτόχρονα να αισθανθεί το σκοτάδι που είναι γεννημένο και θρεμμένο τόσα χρόνια.

"Δεν ήταν πάντα έτσι" Φυσικά και δεν ήταν. Φυσικά και υπήρξε ένας γλυκός και ευγενικός και κυρίως αθώος άνθρωπος που αγαπούσε τα πάντα και η ελπίδα φώλιαζε στο μυαλό  και στην ψυχή του.

Όμως έρχεται η στιγμή σε όλες τις ζωές των ανθρώπων που οι αποφάσεις και κυρίως οι συγκυρίες τους μεταμορφώνουν στο τελικό αποτέλεσμα με το οποίο πορεύονται στην υπόλοιπη ζωή τους και σπάνια αλλάζουν.

Όλες αυτές οι σκέψεις εξόντωσαν και την παραμικρή ενέργεια που κρατούσε η Ιφιγένεια με αποτέλεσμα να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και να χαθεί στον κόσμο των ονείρων.

[...]

Αυτό το βράδυ σίγουρα δεν ήταν από τα καλύτερα για τον Έκτορα.

Είχε καταναλώσει υπερβολικά πολύ αλκοόλ και θα κατανάλωνε περισσότερο αν ο ιδιοκτήτης του μπαρ δεν του ανακοίνωνε ότι το μπαρ έπρεπε να κλείσει.

Δεν είναι ανόητος, τα μπαρ δεν κλείνουν από τις τρεις το βράδυ όμως η κατάσταση του ήταν ειλικρινά απαίσια.

Αν και γοητευτικός, η εξαφάνιση της αδερφής του τον είχε αλλάξει. Δεν είχε κουράγιο να ντυθεί ωραία, να βάλει άρωμα ή να φτιάξει τα μαλλιά του. Δεν είχε κουράγιο να φλερτάρει με τις νέες, όμορφες και σχεδόν ξεντυμένες κοπέλες.

Στο μυαλό του κυριαρχεί μια μόνο σκέψη: Η μικρή του και αγαπημένη του αδερφή είναι εξαφανισμένη. Πιθανότατα στα χέρια ενός εγκληματία ή ακόμα χειρότερα νεκρή.

Και κανένας δεν κάνει τίποτα γι' αυτό. Ο μπαμπάς του όπως κάθε πρωί πηγαίνει στην δουλειά του, σαχλαμαρίζει με την πιτσιρίκα γραμματέα του ενώ η μαμά του τρέχει να τα προλάβει όλα και να σταθεί σαν κυρία μπροστά στον αστυνομικό. Τέλος η Πηνελόπη νιώθει μια ιδιαίτερη και ανεξήγητη, γι' αυτόν, χαρά. Συμπεριφέρται περίεργα. Καλεί συνεχώς στο σπίτι τις φίλες της, παίρνει την θέση της μικρής στο τραπέζι, περνάει χρόνο με τον πατέρα της και δεν ενδιαφέρεται καν για τις εξελίξεις.

Όχι ότι ο ίδιος έχει κάνει πρακτικά κάτι. Απλά είναι ο μόνος που επισκέπτεται το αστυνομικό τμήμα μόνο και μόνο για να ρωτήσει. Είναι ο μόνος που ανοίγει συζητήσεις για την Ιφιγένεια την ώρα του φαγητού. Είναι ο μόνος που ψάχνει στους δρόμους και στις γωνιές της πόλης για την αδερφή του.

Είναι ο μόνος που δεν δέχεται ότι είναι πραγματικά νεκρή!

Με κόπο πληρώνει τον ιδιοκτήτη και έπειτα βγαίνει από το μπαρ παραπατώντας. Ευτυχώς προνόησε από πριν να διαλέξει ένα μπαρ κοντά στο σπίτι. Ουσιαστικά σέρνεται ως την είσοδο του σπιτιού και ψάχνει στην τσέπη του για τα κλειδιά.

Παράλληλα ακούει τις φωνές από το εσωτερικό που όσο και αν προσπαθούν να ηρεμήσουν δεν γίνεται.

《Είσαι απαράδεκτος! Είδες τι ώρα είναι; Πάλι σε αυτήν ήσουν ε; Χάρη αυτό παραπάει!》Αυτή ήταν σίγουρα η μαμά του και δεν ακουγόταν χαρούμενη.

《Να μην σε αφορά τι κάνω. Δεν θεωρούμαστε καν ζευγάρι Ηλέκτρα. Ξέρεις πως όλο αυτό θα είχε τελειώσει αν η Ιφιγένεια δεν είχε εξαφανιστεί!》Η μισομεθυσμένη φωνή του καλύτερου δικηγόρου σε ολόκληρη την πόλη αντηχεί στους γυμνούς τοίχους.

《Άρα μου λες πως δεν υπάρχει ελπίδα. Μου λες ότι θα διαλύσεις την οικογένεια μας, θα αφήσεις τις κόρες σου και τον γιο σου προκειμένου να ζήσεις μαζί με μία πιτσιρίκα που σε θέλει για τα χρήματα που βγάζεις; Αυτό μου λες;》Ο Έκτορας παίρνει μία έκφραση θυμού καθώς ακούει την μητέρα του να σπαράζει στο κλάμα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγει την πόρτα και με όσο το δυνατόν πιο σταθερά βήματα έχει, εισέρχεται στο σπίτι αφήνοντας τους γονείς του σαστισμένους.

Πριν προλάβουν να πούνε κάτι, ο Έκτορας πηγαίνει δίπλα στην μαμά του και εφόσον παίρνει δύο βαθιές ανάσες, ξεστομίζει με άγρια και αυταρχική φωνή:

《Δεν ξέρω καν αν πρέπει να θεωρείσαι πατέρας, ή καλύτερα άνθρωπος. Δέχομαι το γεγονός ότι μία άλλη γυναίκα σου τράβηξε το ενδιαφέρον αλλά είσαι ειλικρινά ελεεινός που τρέχεις πίσω της και αφήνεις ολόκληρη την οικογένεια σου να  υποφέρει! Έπρεπε να ήσουν κοντά στην μαμά! Όχι από αγάπη ή από έρωτα αλλά γιατί είναι και δική σου κόρη γαμώτο! Σοβαρέψου έστω μέχρι να βρεθεί! Στάσου λίγο κοντά στην γυναίκα που είχες δίπλα σου τόσα χρόνια και σε στήριζε στα πάντα. Σκέψου εμένα και την Πηνελόπη που υποφέρουμε - ο καθένας με τον δικό του τρόπο! Βάλε λίγο μυαλό! Λίγο καιρό πριν ήμουν χαρούμενος που όλοι μου έλεγαν πως σου μοιάζω αλλά τώρα που το συνειδητοποιώ σιχαίνομαι απίστευτα πολύ τον εαυτό μου. Δεν αξιζει να λέγεσαι πατέρας όταν δεν γνωρίζεις πραγματικά τις ανάγκες των ανθρώπων με τους οποίους ζούσες τόσα χρόνια.  Και ξέρεις κάτι; Η Ιφιγένεια δεν είναι νεκρή. Θα το καταλάβαινα. Γιατί σε αντίθεση με σένα, εμείς είχαμε δεθεί μαζί της. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες μπαμπά. Ο δρόμος είναι ανοιχτός και η απόφαση δική σου!》

Ο Χάρης κοιτάζει εμβρόντητος τον γιο του και λίγα δάκρυα έχουν κυλήσει στο πρόσωπο του. Κατά τα άλλα δεν αφήνει κανένα συναίσθημα προς τα έξω. Όπως λέει πάντα: Ένας άντρας δεν πρέπει να εξωτερικεύει τρία πράγματα: τις σκέψεις του, τα μυστικά του και τα συναισθήματα του.

Σε αντίθεση με αυτόν η Ηλέκτρα χαμογελάει πονεμένα, το ένα χέρι της έχει τυλίξει τον ώμο του γιου της και το κεφάλι της ακουμπά απαλά στην τρεμάμενη και ανισόρροπη κορμοστασιά του Έκτορα.

Ο Έκτορας όμως είναι πιο δυνατός και έξυπνος από ό,τι δείχνει. Η γρήγορη εναλλαγή των συναισθηματων του φάνηκε στον διαρκή μονόλογο του και κράτησε την ψυχραιμία του. Λίγους μήνες πριν θα είχε μπει μέσα και θα είχε χτυπήσει τον μπαμπά του. Όχι όμως τώρα. Όχι μετά από το τελευταίο γεγονός που του άλλαξε την ζωή. Ένα γεγονός για το οποίο δεν ξέρει κανένας άλλος στην οικογένεια.

Την ίδια στιγμή το κλάμα της Πηνελόπης ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ένα κλάμα το οποίο ποτέ κανείς δεν περίμενε πως θα άκουγε από εκείνη. Γιατί όσο και αν δείχνει πως είναι καλά και πως  η εξαφάνιση της αδερφής της δεν την επηρεάζει, άλλο τόσο καταστρέφεται.

Hey guys

Είμαι απαράδεκτη το ξέρω...

Σας αφήνω με ένα κεφάλαιο 1500+ λέξεις και ελπίζω να σας είναι αρκετό.

Δεν θα λείψω πολύ αλλά το σχολείο με έχει τσακίσει.

Σας ευχαριστώ που με στηριζετε ❤
Αφήστε μου ένα σχόλιο με τις γνώμεις σας❤

Καλή συνέχεια 😚