Η Εύη Βασιλείου κατευθύνεται στο σχολείο. Σκέφτεται διαρκώς την απαγωγή της φίλης της.

Θυμάται τον εαυτό της λίγα χρόνια πριν που είχε βρεθεί στην ίδια θέση. Μία μέρα ο γείτονας της την είχε απαγάγει και την κρατούσε κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι. Ήταν ένα μπουντρούμι, ένα σπίτι δίχως τρόπο διαφυγής. Παράθυρα κλειστά, πατζούρια κατεβασμένα και κάμερες ασφαλείας την κατασκόπευαν διαρκώς.

Θυμάται τον εαυτό της να τρέμει μπροστά στην άγρια φυσιογνωμία του άντρα. Να την χτυπά επειδή αρνιόταν να υπακούσει στις εντολές του. Να την βρίζει επειδή ζητούσε λίγο νερό ή λίγο φαγητό. Θυμάται ότι έχασε τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής της κοντά στον πιο ψυχοπαθή και τρελό άνθρωπο του κόσμου.

Μάλιστα θυμάται να προσπαθεί να τσιρίξει για να γλιτώσει και να δέχεται το τσούξιμο από το δερμάτινο μαστίγιο του.

Ήταν μικρή, δεν καταλαβαινε τον λόγο τον οποίο ο Νέιθαν της φερόταν τόσο άσχημα και κάθε φορά που τον ρωτούσε άκουγε μόνο το εξής: "Για τον ίδιο λόγο που η κοινωνία είναι σκληρή με τους φτωχούς ή τους ορφανούς".

Όταν την άφησε να φύγει επισκέφθηκε κάθε ψυχίατρο, κάθε ψυχολόγο προκειμένου να επουλώσει τα τραύματα, κυρίως τα ψυχικά. Γνώριζε όμως πως οι πληγές είχαν χαραχτεί για πάντα στην καρδιά της προσφέροντας της το πιο οδυνηρό συναίσθημα απέχθειας. Συνάμα,όμως, ένιωθε συνδεδεμένη μαζί του τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.

Για μια και μόνο στιγμή σκέφτηκε να πει στην αστυνομία για τον Νέιθαν, να δώσει τα στοιχεία του, να δώσει μια εικόνα του και γιατί όχι να τους βοηθήσει να κλείσουν στην φυλακή αυτόν τον άκαρδο εγκληματία. Όμως αυτή η σκέψη πέρασε γρήγορα. Η Εύη ξέρει πως ο εαυτός της δεν είναι πραγματικά έτοιμος για να αντιμετωπίσει το παρελθόν της. Για να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες που στοιχειώνουν τον ύπνο της. Ίσως να μιλήσει σε έναν μόνο αστυνομικό και αυτό επειδή είναι πιο εύκολο να παραδεχτείς σημαντικά πράγματα σε έναν παρά σε πολλούς που σε βλέπουν μόνο σαν ένα μέσο για να πετύχουν τον σκοπό τους αδιαφορώντας πλήρως για την δική σου ιστορία.

Και αν ο Νέιθαν απήγαγε την Ιφιγένεια; Αν επέστρεψε και βρήκε κι άλλα θύματα; Ή μάλλον όχι.. αποκλείεται να είναι αυτός. Ο Νέιθαν της υποσχέθηκε πως θα έφευγε από την πόλη και θα πήγαινε πίσω στους γονείς του. Τουλάχιστον αυτά είπε.. και τον πίστεψε. Το πανέμορφο φιλικό του βλέμμα, η ηρεμία που της μετέδωσε εκείνη την στιγμή.. όλα φαινόταν αληθινά.

"Ίσως θα έπρεπε να μιλήσω σε έναν αστυνομικό. Ίσως θα έπρεπε να προετοιμαστώ για να βοηθήσω την φίλη μου."

Το κουδούνι χτυπάει για μάθημα. Κανονικά θα έπρεπε να μπει στην τάξη, να βγάλει το βιβλίο της χημείας και να ακούσει την καθηγήτρια της να εξηγεί κάθε πρόταση από το βιβλίο.

Παρ'όλα αυτά επιλέγει να κατέβει τις εσωτερικές σκάλες και να στρίψει στην δεξιά πόρτα -την πόρτα της αποθήκης. Είναι πάντα ανοιχτή και σχεδόν πάντα άδεια καθώς κανένας μαθητής δεν γνωρίζει πως υπάρχει. Όμως η Εύη δεν είναι μικρή.

Έχει επαναλάβει την πρώτη λυκείου δύο φορές με ένα κενό χρονικό διάστημα μεταξύ τους.

Κλείνει την πόρτα πίσω της και ανοίγει τον σκουριασμένο διακόπτη. Ένα αχνό άσπρο φως φωτίζει το δωμάτιο και σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο έντονο.

Η Εύη αφήνει την τσάντα της στο βρώμικο πάτωμα και έπειτα πλησιάζει τον σκονισμένο καθρέφτη που είναι στερεωμένος στον τσιμεντένιο τοίχο.

Ακουμπάει τα χέρια της στο πρόσωπο της και με ανακούφιση συνειδητοποιεί ότι οι πληγές που αισθάνεται είναι μόνο εσωτερικές.

《Πρέπει να σας πω κάτι αστυνομικέ.》Η φωνή της τρέμει και με κόπο σχηματίζονται οι λέξεις. 《Πριν.. πριν αρκετό καιρό.. ο γείτονας μου.. Νέιθαν Κάρτερ.. με.. απή-》Δάκρυα ξεχύνονται από τα μάτια της.

Παίρνει ξανά μια αναπνοή και σκουπίζει με πείσμα τα μάτια της.
《Πριν αρκετό καιρό ο γείτονας μου ο Νέιθαν Κάρτερ.. με.. απήγαγε και με κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια. Υποπτεύομαι ότι.. συνέβη το ίδιο στην Ιφιγένεια Ιωάννου. Και πιθανόν ο δράστης να είναι ο ίδιος.》Κλείνει την εγγραφή φωνής.

Αρπάζει την τσάντα της και ενώ ετοιμάζεται να κλείσει το φως παρατηρεί τον πίνακα ανακοινώσεων. Μία αφίσα αρκετά παλιά στέκεται ταλαιπωριμένη.

"Νεαρή μαθήτρια εξαφανίστηκε"
9 Ιανουαρίου 2012

Νεαρή κοπέλα εξαφανίστηκε στην περιοχή μας. Η κοπέλα ονομάζεται Εύη Βασιλείου και εξαφανίστηκε στις 9 Ιανουαρίου 2012 τα ξημερώματα.
Δεν υπήρχαν μάρτυρες, οι γονείς της δεν κατάλαβαν κάτι. Οι ίδιοι αλλά και η αδερφή του θύματος δηλώνουν συντετριμμένοι."

Η Εύη παίρνει τα μάτια της από το άρθρο της εφημερίδας και πηγαίνει προς τα έξω. Εξακολουθεί να κατεβαίνεις τις εσωτερικές σκάλες ως ότου να βρεθεί στον πίσω χώρο του λυκείου.

Χωρίς να περιμένει και να ελέγξει γύρω της αρχίζει να περπατά προς την έξοδο.

[...]

Μετά από ώρα πεζοπορίας η Εύη εισέρχεται στο αστυνομικό τμήμα και κατευθύνεται στο γραφείου του Αλέξη Παπανικολάου.

Εκεί βρίσκει τον νεαρό αστυνομικό πίσω από μια οθόνη λάπτοπ και μια στίβα χαρτιών και φακέλων.

《Παρακαλώ;》Ακούγεται η μηχανική φωνή του άντρα αν και δεν σηκώνει τα μάτια του από το χαρτί που διαβάζει προσηλωμένα.

《Συγγνώμη για την ενόχληση. Ονομάζομαι Εύη Βασιλείου.》Αμέσως τα μάτια του αστυνομικού την καρφώνουν και της κάνει νόημα να καθίσει απέναντι του.

Με σταθερές κινήσεις κάθεται στην δερμάτινη καρέκλα και μεταφέρει νευρικά μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί της.

《Πες μου Εύη.》Κάνει στην άκρη τα φύλλα, βάζει τους φακέλους στο διπλανό σκαμπό. Καθαρίζει βιαστικά την σιδερένια επιφάνεια. Κλείνει το λάπτοπ και το βάζει στην θήκη.

《Δεν.. δεν μπορώ να σας το πω ακριβώς.》Με τρεμάμενη φωνή και παγωμένα χέρια ανοίγει το κινητό. Μετά από λίγο ακούγεται η εξομολόγηση που έκανε λίγο πριν στον καθρέφτη του σχολείου. Η Εύη κοιτάζει καθ' όλη την διάρκεια το πάτωμα και αφήνει την ηχογραφημένη φωνή της να την βγάλει από την δύσκολη θέση.

Ο Αλέξης σηκώνεται και πάει πέρα δώθε στο γραφείο ζητώντας κάθε λίγο την Εύη να επαναλάβει το φωνητικό. Τρομερά αποσβλωμένος τοποθετεί το χέρι του στον ώμο της κοπέλας.

《Δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο δύσκολο σου είναι όλο αυτό. Συγγνώμη που αναγκάζεσαι να το περάσεις αυτό και ειλικρινά ευχαριστώ που με βοηθάς. Θα αξιοποιήσω αυτήν την πληροφορία για να πιάσω τον Νέιθαν και να προστατέψω την Ιφιγένεια.》Χαμογελάει όσο πιο φιλικά γίνεται και με δύο βήματα βρισκεται μπροστά από την βιβλιοθήκη. Πηγαίνει στο γράμμα "Κ" και ψάχνει τον φάκελο με το επίθετο Κάρτερ.

Όσα τα μάτια του ταξιδεύουν στα ονόματα των κρατουμένων, η Εύη παρατηρεί τα χαρακτηριστικά του νεαρού αστυνομικού.

《Λυπάμαι που το λέω.. αλλά ή ο Νέιθαν κρύβεται καλά ή είναι μια ψεύτικη ταυτότητα.》Τα ψυχρά λόγια του αστυνομικού εκπλήσσουν την Εύη.

Χάνουν όμως πολύτιμο χρόνο, χρόνο του οποίου κάθε δευτερόλεπτο περνά με μια σταγόνα αίματος.

*Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας άρεσε.

Αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας

Τι περιμένετε να γίνει στην συνέχεια; 😈

Έχω γράψει μέχρι το κεφάλαιο 25.

Σας ευχαριστώ που διαβάζετε ακόμα το βιβλίο.

Εν τω μεταξύ ακόμα δεν έχω πάει σχολείο επειδή χιονίζει -ναι τώρα χιονιζει- και έχει παντού πάγο.

See you babies 🔜 *