《Τόλμησες να με χτυπήσεις;》Τα γαλανά μάτια της καρφώνονται στα δικά του. Η έκπληξη είναι εμφανής και από τις δύο πλευρές.

《Τι εννοείς τόλμησα; Φυσικά και θα το έκανα!》Της απαντά με μία φοβερά χοντρή φωνή.

《Μα.. νόμιζα πως.. εσύ...εμείς..》Η Ιφιγένεια δεν βρίσκει τις σωστές λέξεις. Είναι σίγουρη πως θα πληγωθεί.
《Δεν υπάρχει εμείς κουκλίτσα μου. Σε πλησιάσα μόνο και μόνο για να σε απαγάγω. Είσαι ένα θύμα. Ένα όμορφο θύμα..》Η φωνή του μαλακώνει καθώς το χέρι του περνά απαλά πάνω από την παγωμένη επιδερμίδα του μάγουλου της.

Ένας ηλεκτρισμός διαπερνά την Ιφιγένεια μα σταματάει εκεί. Δεν πιστεύει στην θεωρία: τα ετερώνυμα έλκονται, ούτε πιστεύει στις ιστορίες που έχει διαβάσει για τον σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Δεν είναι δυνατόν ένα θύμα, ένας άνθρωπος που υποφέρει τόσο πολύ, ένας άνθρωπος που έχει γνωρίσει τον τρόμο να αγαπήσει τον άνθρωπο που τον έχει προκαλέσει.

Είναι απλά τόσο μπερδεμένο.

《Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!》Ψιθυρίζει με ένταση -μοιάζει με απειλή την δεδομένη στιγμή-.
《Χμ.. και νόμιζα πως θα τα πηγαίναμε καλά μικρή. Ευτυχώς  δεν είναι όλες τόσο κλειστόμυαλες όσο εσύ..》Με μία απότομη κίνηση τραβάει το χέρι του και γυρίζει προς τις σακούλες.

《Δυστυχώς εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες. Δεν θα σου κάτσω, ούτε θα κάνω αυτό που θέλεις μόνο και μόνο για να μου φέρεσαι καλά ή για να κερδίσω την ελευθερία μου.》Λόγια αληθινά βγαίνουν σαν μαχαίρι από το στόμα της και καρφώνονται στις υψηλές φιλοδοξίες του Νέιθαν.

《Ποτέ μην είσαι σίγουρη. Να θυμάσαι μικρή πως δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία που έρχεται εδώ μέσα.》Ψαχουλεύει μέσα στις σακούλες και βγάζει μία σοκολάτα. Της την δίνει και έπειτα κάθεται στην καρέκλα.

《Ετοίμασε τα πράγματα. Μετά μπορείς να ξεκουραστείς.》Λέει απότομα κοιτάζοντας τα καλλίγραμα πόδια της.

《Και αν πω όχι;》Το βλέμμα της λάμπει και η φωνή της ξεχυλίζει από θάρρος.
《Αν συνεχίσεις να μου αντιμιλάς σου υπόσχομαι πως οι δικοί σου θα έχουν τουλάχιστον το κεφάλι σου για να τοποθετήσουν στο φέρετρο!》Τεντώνει το δάχτυλο του προς το μέρος της καθώς τα μάτια του φανερώνουν μίσος και οργή.

Η ξανθομαλλούσα κοπέλα ξεροκαταπίνει με φόβο και γυρίζει βιαστικά προς τις σακούλες. Με κόπο αποβάλλει τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό της και συγκεντρώνεται στην τοποθέτηση των τροφίμων στα σκονισμένα ράφια.

[...]

Η Ιφιγένεια πλέον ξαπλώνει στο άβολο κρεβάτι της. Φυσικά πολλοί άνθρωποι θα την θεωρούσαν τυχερή που έχει ένα κρεβάτι να κοιμάται και καινούργια τρόφιμα να φάει. Το μόνο που κάνει είναι να καθαρίζει και να ανέχεται τις απειλές του Νέιθαν. Όμως αυτή δεν είναι ικανοποιημένη με όλο αυτό.

Καταρχάς δεν ξέρει τίποτα για τον Νέιθαν και δεν μπορεί να ζει την ζωή της με βάση τα θέλω του.

Είναι και αυτές οι κάμερες που την κάνουν να νιώθει άβολα. Ένα μάτι που καταγράφει κάθε κίνηση της, κάθε λέξη που λέει. Ίσως να μπορεί να ξεγελάσει τον Νέιθαν όχι όμως και τις κάμερες που την παρακολουθούν ανελλιπώς.

Οι ανάσες της βγαίνουν ρυθμικά από τα ρουθούνια της κάνοντας το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει ελαφρώς. Πρέπει να κοιμηθεί έτσι ώστε αύριο να έχει την απαραίτητη δύναμη να αντιμετωπίσει και πάλι τον σκληρό χαρακτήρα του απαγωγέα της.

Γυρίζει πλάγια όμως η σκέψη ότι βρίσκεται μακριά από όλους και από όλα με έναν τρελό βασανίζει το μυαλό της.

Πρέπει να βρει έναν τρόπο να επικοινωνήσει με τους δικούς της χωρίς όμως να πιαστεί από τις κάμερες ή από τον Νέιθαν. Ίσως απλά πρέπει να παίζει το παιχνίδι του με σκοπό να γλιτώσει από την οργή του.

Συνεχίζει να ελπίζει ότι η αστυνομία θα την εντοπίσει και ότι αργά ή γρήγορα ο Νέιθαν θα πιαστεί και εκείνη θα γυρίσει πίσω στους δικούς της.

Ένα μακρόσυρτο χασμουρητό βγαίνει από το στόμα της και νιώθει τα βλέφαρα της βαριά. Κουλουριάζεται και μπλέκει τα χέρια της στα μαλλιά της ώσπου πλέον δεν την βαραίνουν οι σκέψεις της πραγματικότητας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αν και μεσάνυχτα ο Αλέξης Παπανικολάου δεν εγκατέλειψε το αστυνομικό τμήμα.

Του αρέσει να κάθεται ως αργά και να λύνει υποθέσεις, να παρατηρεί τους τόπους των εγκλημάτων και να εξετάζει επανελειμμένα τα στοιχεία.

Όταν επέλεξε την σχολή και το μελλοντικό του επάγγελμα ήταν σίγουρος πως θα παθιαζόταν και θα έλυνε υποθέσεις. Όπως άλλωστε κάνει χρόνια ολόκληρα.

Όμως αυτή η υπόθεση μοιάζει πραγματικά άλυτη. Μία έφηβη η οποία είναι φοβερά κλειστή, χωρίς φίλους, με οικογενειακά προβλήματα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς στην πρώτη βραδινή έξοδο της από το σπίτι.

Ως πρώτο ύποπτο είχε σκεφτεί την Εύη. Όμως η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν αυτή που τους κάλεσε, φανερά ταραγμένη. Έδωσε μία αναλυτική κατάθεση η οποία έδωσε απαντήσεις σε πολλά από τα αναπάντητα - ως τότε- ερωτήματα.

Επομένως έχει σημειώσει τα εξής:
Η Ιφιγένεια Ιωάννου έφυγε από το σπίτι της γύρω στις εννιά με προορισμό το σπίτι της φίλης της Εύης Βασιλείου. Πέρασε από ένα κεντρικό δρόμο ώσπου κατέληξε στα στενά της πιο κακόφημης γειτονιάς. Εκεί έκανε μια στάση πιθανόν για να βγάλει τα ακουστικά από την τσάντα της. Τότε κάποιος της επιτέθηκε και την απήγαγε. Στο σημείο βρέθηκαν τα ακουστικά της κοπέλας καθώς και μία πατημασιά μεγέθους σαράντα δύο. Στον απέναντι τοίχο βρέθηκαν σταγόνες αίματος του θύματος. Πιθανόν να φέρει κάποιο τραύμα στο κεφάλι.

"Άδικος κόπος. Το να κάθομαι και να κοιτάζω το μπλοκάκι μου δεν θα την φέρει πίσω. Πρέπει να μιλήσω με ανθρώπους της περιοχής. Πρέπει να την βρω." Είναι τα μόνα πράγματα που τριγυρίζουν στο μυαλό του.

Οφείλει να λύσει την υπόθεση. Για το καλό της καριέρας του μα και για το καλό της οικογένειας.

Άλλωστε είναι μόνο ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι. Σίγουρα θα φοβάται στα χέρια ενός τρελού. Ίσως δεν πρέπει μα ψάχνει την Ιφιγένεια αλλά τον δράστη. Για να άφησε πατημασιά σημαίνει ότι είναι αρκετά αδέξιος και ίσως βιαστικός στις κινήσεις του. Όχι όμως τόσο αδέξιος έτσι ώστε να εμφανίζεται σε κοινή θέα και να ζει στην καρδιά της πόλης. Είναι ένας κλασσικός ψυχοπαθής που προφανώς κρύβει μια ευαισθησία πίσω από την πέτρινη εικόνα του. 

Όπως οι περισσότεροι.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο για σήμερα❤

Ελπίζω να σας άρεσε.

Χρόνια πολλά στους  Νίκους και στις Νικολέτες. 🎉

Αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας ❤ Με βοηθούν πολύ.

Επόμενο κεφάλαιο πολύ σύντομα 😈

😈Ina😈