Δεν έκλεισα μάτι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Όλο το σχολείο –και λογικά και η Μόιρα- είχαν μάθει ότι η πριγκίπισσά τους είχε ψυχολογικά προβλήματα. Η γνωμάτευση αυτή είχε βγει το περασμένο καλοκαίρι μετά από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Ωστόσο, με την κατάλληλη θεραπεία και την συμπαράσταση της οικογένειάς μου ήμουν πολύ καλύτερα. Το μητρώο όμως είχε ήδη αμαυρωθεί και το παρελθόν μου θα μπορούσε να βλάψει κατά πολύ το μέλλον μου. Ο κύριος Μίλερ ενημερώθηκε αμέσως από τον Τσέις και τον Σκοτ και τους έστειλε όλους στα δωμάτιά τους είχαν δεν είχαν φάει. Η Μέλανη μάζεψε τα χαρτιά και τα έδωσε στον Ντιμίτρι. Ο φάκελος μου με την ψυχολογική μου υγεία –πέρα από απόρρητος- ήταν στην Ισπανία. Ο Ντιμίτρι επικοινώνησε αμέσως με τον ξάδερφο μου τον Αλφόνσο, ο οποίος εξακολουθούσε να μένει στην Σεβίλλη και μας διαβεβαίωσε ότι όλα τα χαρτιά ήταν στην θέση τους. Επομένως, αυτά ήταν αντίγραφα και πιθανόν βγαλμένα από την πρώτη μέρα ύπαρξής του. Ο Ντιμίτρι δεν έφυγε από τους κοιτώνες. Έμεινε μαζί μου όλο το βράδυ και προσπάθησε πολλές φορές να με βοηθήσει να κοιμηθώ. Ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς χάπια. Εντούτοις, δεν κατάφερε και πολλά. Όσες φορές έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα όλο το σχολείο να με κοιτάει με λύπηση. Το είχα ζήσει ήδη αυτό μετά το θάνατο των γονιών μου και δεν χρειαζόμουν επανάληψη. Όταν άρχισε να ξημερώνει ο Ντιμίτρι προσφέρθηκε να μου φέρει να φάω κάτι αλλά εγώ δεν πείναγα. Εκείνος όμως πήγε έτσι κι αλλιώς. Όταν άνοιξε την πόρτα είδαμε να στέκεται από πίσω ο Κάρτερ με το χέρι σηκωμένο, έτοιμος να χτυπήσει. Ο Ντιμίτρι ξερόβηξε και έφυγε αφήνοντάς μας μόνους. Ο Κάρτερ μπήκε και έκλεισε την πόρτα. Εγώ καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού φορώντας τις πυτζάμες μου και τους κύκλους κάτω από τα μάτια μου.

«Ήρθα να δω πως είσαι», αποκρίθηκε και έκατσε στην άλλη άκρη του κρεβατιού.

Το μάτι του δεν είχε σημειώσει ιδιαίτερη πρόοδο αλλά το άνοιγε με μεγαλύτερη ευκολία.

Εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου χωρίς να του απαντήσω. Αφενός είχα περάσει και χειρότερα και δεν με είχε ρωτήσει αν ήμουν καλά κι αφετέρου δεν είχα τώρα την κατάθλιψη.

«Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που έγινε.»

«Εσύ το έκανες;», τα λόγια βγήκαν από το στόμα μου πριν καν τα σκεφτεί το μυαλό μου.

Εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. «Φυσικά και όχι. Πώς σκέφτηκες κάτι τέτοιο;»

«Εσύ μίλαγες για αντιπάλους και πόσο καλά ξέρεις τον δικό σου. Άρα ήξερες και αυτό. Εσύ το έκανες», αυτή τη φορά δεν ρωτούσα.

«Όχι», απάντησε κατηγορηματικά.

«Εσύ το έκανες», σχεδόν φώναξα και σηκώθηκα.

Εκείνος έκανε το ίδιο. Βρισκόμασταν αντικριστά, σχεδόν έτοιμοι για νέα αναμέτρηση.

«Το ήξερες, έτσι δεν είναι;», συνέχισα.

«Όχι», κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δεν είχα την παραμικρή ιδέα»

«Σωστά», χαμογέλασα χωρίς να το εννοώ. «Πώς θα μπορούσες; Πότε νοιάστηκες για το τι έκανα εγώ; Δεν ήρθες ούτε μια φορά να με δεις»

Το πρόσωπό του σκλήρυνε. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα έλεγε πως κι εγώ από τη μεριά μου δεν είχα νοιαστεί ποτέ. Αυτό βέβαια δεν ήταν αλήθεια. Επικοινωνούσα συχνά με τον Κέλλαν και την Χόουπ., διάλεγα εγώ προσωπικά τα δώρα που θα στέλναμε στον Κάρτερ και την Μέλανη και πολλές φορές είχα παρακαλέσει τον πατέρα μου να με πήγαινε στην Αυλή. Εκείνος όμως ήθελα να με κρατήσει μακριά της όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν μπορούσε κιόλας θα έβαζε άλλον να βασιλέψει στην θέση μου. Εγώ νοιαζόμουν για εκείνους και ήθελα μια φορά να νοιαστούν κι εκείνοι.

«Δεν είχα την ευκαιρία», απάντησε τελικά.

«Και τώρα που την απέκτησες και είμαι εδώ με διώχνεις μακριά σου. Σου διαφεύγει ότι θα περάσουμε μια ολόκληρη ζωή μαζί;»,τώρα είχα αρχίσει να φωνάζω.

«Σε παρακαλώ», με πλησίασε έχοντας τα χέρια του μπροστά. «Ηρέμησε. Πραγματικά δεν θέλω να τσακωθούμε.»

«Δεν με νοιάζει», τον έσπρωξα και έκανα ένα βήμα πίσω.

Εκείνος αναστέναξε.

«Παραδέξου ότι το έκανες.»

«Δεν μπορώ να παραδεχτώ κάτι που δεν έκανα», έκανε ένα βήμα μπροστά.

«Ναι, το έκανες. Το έκανες για να με πληγώσεις.»

«Είσαι αίμα μου», είπε δυνατά. «Δεν θα έκανα τίποτα για να βλάψω το αίμα μου», συνέχισε πιο ήρεμα.

Δεν ήμουν σίγουρη από την αρχή ότι το έκανε εκείνος. Ήταν όμως πολύ εύκολο να κατηγορήσω εκείνον που στο κάτω – κάτω είχε υποστηρίξει ότι με ήξερε καλά. Από την άλλη φοβόμουν να παραδεχτώ ότι ο δράστης είχε ξαναχτυπήσει. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκα χθες το βράδυ. Αλλά δεν τόλμησα να πω λέξη γιατί φοβόμουν ότι θα το πλήρωνα. Ήταν βρώμικος παίχτης.

Ξεροκάταπια και χαμήλωσα το βλέμμα μου. Εκείνος με πλησίασε και σήκωσε το πρόσωπό μου με το δάχτυλό του.

«Σου υπόσχομαι πως όταν βρω τον υπεύθυνο θα τον τιμωρήσω με τον κατάλληλο τρόπο», είπε κοιτώντας με στα μάτια.

Ένιωσα να ζαλίζομαι. Ελευθέρωσα το πρόσωπό μου από το άγγιγμα του και προσπάθησα να κοιτάξω κάπου μακριά από τα καταγάλανά του μάτια που με καθήλωναν με ένα τους βλέμμα.

«Δεν πρόκειται», αποκρίθηκα.

«Δεν με έχεις ικανό να τιμωρώ;»

«Και βέβαια σε έχω. Αλλά αποκλείεται να τον πιάσεις», απάντησα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου.

Εκείνος έγειρε το κεφάλι του και με περιεργάστηκε. «Ξέρεις ποιος είναι;»

Νομίζω ότι έκανα γκάφα. Δεν έπρεπε να ξέρω ποιος. Δεν έπρεπε να ξέρω αν ήταν ποιος ή ποια. Έπρεπε να τα μπαλώσω όπως – όπως.

«Όχι», απάντησα και βημάτισα προς το γραφείο μου. «Αλλά για να ξεγλίστρησε τόσο εύκολα στην έπαυλη στη Σεβίλλη και στο σχολείο δεν νομίζω να είναι και εύκολος στόχος.»

Εκείνος με πλησίασε και στάθηκε πίσω μου.

«Δεν με πτοούν οι προκλήσεις. Θα τα καταφέρω όποιος και να είναι ο αντίπαλος», με έπιασε από τον ώμο και με γύρισε προς τα εκείνον. «Αλλά αν ξέρεις ποιος είναι καλύτερα να μου το πεις για να κάνεις τις ζωές μας πιο εύκολες.»

Μύριζε πολύ ωραία. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε πρώτα αυτό στο μυαλό. Έδιωξα την σκέψη και ένευσα αργά. Εκείνος έκανε το ίδιο και έφυγε από το δωμάτιο υπενθυμίζοντάς μου το ραντεβού μας για την εκπαίδευση μου το απόγευμα.

Ο Ντιμίτρι ήρθε αργότερα με μερικά κρουασάν. Δεν με ρώτησε τι είπαμε με τον Κάρτερ. Πίστευε πως αυτά ήταν βασιλικά θέματα και δεν τον αφορούσαν. Έκατσε για λίγο μαζί μου και μετά έφυγε για το παλάτι. Εγώ δεν πήγα σχολείο. Δεν θα το άντεχα καθόλου. Η Μέλανη έκατσε μαζί μου και έγραψε το σενάριο. Είχε πολύ καλό γραπτό λόγο και της πρότεινα να γίνει συγγραφέας.

«Δεν νομίζω», απάντησε εκείνη γελώντας. «Εγώ δεν είμαι η καλλιτεχνική φλέβα της οικογένειας. Εμένα μ' αρέσουν πιο πολύ τα πρακτικά».

«Κρίμα πάντως γιατί τα γράφεις πολύ ωραία», περιεργάστηκα το σενάριο.

«Ναι γιατί έχω διαβάσει και έχω ακούσει εκατό διαφορετικές εκδοχές του παραμυθιού. Δεν έγραψα και την Ιλιάδα στο κάτω – κάτω».

Εγώ γέλασα. Η Μέλανη από μικρή είχε δείξει πόσο ικανή ήταν στις δημόσιες σχέσεις και η ίδια είχε ταχθεί στο να μπει στο βασιλικό συμβούλιο. Το ίδιο κι η Μόνι. Μάλιστα τα Σάββατα παρακολουθούσαν οι δυο τους μαθήματα από ήδη μέλη του συμβουλίου για να μπορούν –μαζί με μένα- να αναλάβουν τα καθήκοντά τους το καλοκαίρι.

«Και ποιος είναι ο καλλιτέχνης στην οικογένεια;», την ρώτησα αφήνοντας τα χαρτιά στο γραφείο.

Εκείνη μου έδωσε ένα ποτήρι με νερό και απόρησα. «Ο Κάρτερ», απάντησε κοιτώντας με. Εγώ ήπια αμέσως το νερό ευγνώμων που είχε προβλέψει ότι δεν θα περίμενα κάτι τέτοιο. Εκείνη γέλασε. «Ναι, ξέρω δεν το περίμενες.»

«Μα σοβαρά; Ο Κάρτερ;»

Εκείνη ένευσε γρήγορα. «Κι όμως. Κι οι δυο μας μυηθήκαμε πολύ νωρίς στις τέχνες αλλά τον Κάρτερ τον κέρδισαν πιο πολύ. Ο πατέρας μας μάλιστα απορούσε γιατί του ίδιου δεν του άρεσαν ποτέ.»

Ο Κάρτερ κι εγώ ως μέλλοντες βασιλείς είχαμε στην εκπαίδευσή μας την εξοικείωση με τις τέχνες. Άλλωστε μέσω αυτών έχουν εκφραστεί και εκφράζονται πολλά κοινωνικά προβλήματα. Μαθαίναμε να ζωγραφίζουμε, μουσικά όργανα, ποίηση. Η Μέλανη μπορεί να μην γινόταν βασίλισσα αλλά ήταν κόρη και αδερφή βασιλιά, όποτε ο Κέλλαν δεν θα άφηνε την κόρη του χωρίς μόρφωση ισάξιας με βασίλισσας. Δεν θα μπορούσε να με βρει πιο σύμφωνη. Εμένα μου άρεσαν όλα όσα είχαν διδαχτεί αλλά δεν είχα ποτέ έφεση στο να ζωγραφίζω. Ήμουν τόσο απαίσια που ακόμα και ένα τρίχρονο ήταν καλύτερο από μένα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Κάρτερ να κάθεται στην εξοχή και να αποτυπώνει το τοπίο σε έναν καμβά.

«Και σε ποιες τέχνες έχει διαπρέψει το καμάρι μας;»

Εκείνη γέλασε. «Είναι πολύ καλός ζωγράφος».

Κοίτα που τελικά!

«Πέρσι μου έκανε και το πορτραίτο», σκέφτηκε λίγο και μετά συνέχισε. «Παίζει πιάνο και άρπα και έχει γράψει πολλά ποιήματα.»

Είχα μείνει πραγματικά άφωνη. Εγώ δεν μπορούσα να ζωγραφίζω καθόλου, ήξερα όμως κιθάρα και άρπα. Και εγώ είχα γράψει παλιά κάποια διηγήματα αλλά δεν τα είχε διαβάσει και κανείς. Ωστόσο, από τον Κάρτερ δεν περίμενα τέτοια έφεση στις τέχνες.

«Κι όμως», αποκρίθηκε η Μέλανη βλέποντάς με ανήμπορη να συμφιλιωθώ με το γεγονός. «Είναι πολύ ευαίσθητος κατά βάθος.»

«Μιλάμε για πολύ βάθος όμως», μουρμούρισα.

Η Μέλανη γέλασε αλλά δεν απάντησε. Είχαμε θάψει αρκετά τον συγκυβερνήτη μου, οπότε αποφάσισα να αλλάξω θέμα. Είχα απομονωθεί αρκετές ώρες στο δωμάτιό μου και δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι γινόταν έξω. Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο ότι ήθελα να ξέρω τι λεγόταν για μένα και στο ότι δεν ήθελα. Ωστόσο, η περιέργειά μου επικράτησε μια ακόμη φορά και ρώτησα την Μέλανη τελικά: «Ασχολούνται ακόμη μαζί μου;»

Εκείνη αναστέναξε. «Ναι, δυστυχώς.»

Κατανοούσα πως σε μία μικρή κοινωνία το παραμικρό γινόταν επικαιρότητα και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ειδικά όταν επρόκειτο για ένα δημόσιο πρόσωπο όπως εγώ. Δεν θα μπορούσα όμως εύκολα να συμφιλιωθώ και να ζήσω με αυτό. Από μικρή ήμουν απομονωμένη σε έναν τόπο που εκτός από την οικογένειά μου, οι υπόλοιποι δεν ήξεραν ποια και τι ήμουν με αποτέλεσμα να έχω μια συνηθισμένη αντιμετώπιση. Ήταν κάτι που δεν με ενόχλησε και ίσα – ίσα μου άρεσε το γεγονός πως για δεκαεπτά χρόνια μπόρεσα να είμαι απλά η Ορόρα και όχι η πριγκίπισσα. Σε αντίθεση με τον Κάρτερ που δεν είχε αυτή την πολυτέλεια. Ίσως σε αυτό να οφειλόταν και η απομόνωση του τώρα. Την χρειαζόταν και για να θρηνήσει τους γονείς του έτσι όπως ήθελε και είχε ανάγκη. Ακόμα με εκνεύριζε η στάση του απέναντί μου, αλλά δεν μπορούσα να μην του δώσω κάποια δίκια. Δεν είχαμε την ίδια ανατροφή και δεν είμαστε και οι ίδιοι άνθρωποι παρά τους δεσμούς αίματος.

«Κάποια στιγμή θα το ξεχάσουν», διέκοψε η Μέλανη τις σκέψεις μου. «Στο κάτω – κάτω έχουν ακούσει το υπέροχο γέλιο σου πολλές φορές στην τραπεζαρία. Αν και..», συλλογίστηκε για λίγο χαϊδεύοντας με το δάχτυλο της το πάπλωμά μου.

«Τι πράγμα;» , την ρώτησα.

Εκείνη με κοίταξε και μου έπιασε το χέρι. «Ο Κάρτερ λέει ότι οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι έχουν τα πιο όμορφα χαμόγελα.»

Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω και να απαντήσω σε αυτό. «Πιστεύεις ότι δεν είμαι τίποτα άλλο από μια θλιμμένη πριγκίπισσα;»

Η Μέλανη κούνησε γρήγορα αρνητικά το κεφάλι της θέλοντας να με πείσει πως δεν εννοούσε κάτι τέτοιο. «Φυσικά και όχι. Αντίθετα πιστεύω πως θέλει μεγάλη δύναμη για κάποιον που έχει περάσει τόσες δυστυχίες να διατηρεί το γέλιο του.»

Της χαμογέλασα και έσφιξα το χέρι της που με κρατούσε. «Είμαστε πολύ δυνατές, λοιπόν.», απάντησα θέλοντας να της δείξω πως κι εγώ θαύμαζα εκείνη. Σε όλα όσα είχαν συμβεί η Μέλανη διατηρούσε μια ακεραιότητα. Δεν ήταν παγερή όπως του αδερφού της. Αντίθετα ήταν μια γλυκιά ψυχραιμία που έπειθε τους πάντες γύρω της να μην το βάζουν κάτω. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στην μαγεία της ή αν έτσι ήταν ο χαρακτήρας της, αλλά ο καθένας θα χαιρόταν να την έχει δίπλα του σε δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές.

Μετά το μεσημεριανό –που φυσικά έφαγα στο δωμάτιό μου μαζί με την Μέλανη και την υπόλοιπη παρέα μου- είχαμε πρόβα για το θεατρικό που θα ανεβάζαμε σε τρεις μέρες για τα παιδιά του δημοτικού και του νηπιαγωγείου. Ήταν καλύτερα από ότι περίμενα. Μονάχα η Σειρήνα με κοίταζε με την άκρη του ματιού της με τέτοια ικανοποίηση σαν να είχε αποδείξει πόσο ανάξια ήμουν να κυβερνήσω. Η Μόνι και ο Σκοτ πίστευαν ακράδαντα ότι εκείνη είχε δημοσιεύσει τα χαρτιά της ψυχολόγου μου. Εγώ τους διαβεβαίωσα ότι αυτά τα χαρτιά βρίσκονταν στην Ισπανία και μονάχα κάποιος από τον κοντινό κύκλο του βασιλιά Κέλλαν θα μπορούσε να ήξερε την ύπαρξη τους. Κάτι που ήξερα ότι δεν ίσχυε καθώς μία ακόμα φορά ο πατέρας μου είχε κρατήσει κρυφό ακόμα και από τον συγκυβερνήτη του την διαταραγμένη ψυχική μου υγεία. Ήξερα πολύ καλά ποιος το είχε κάνει. Πλέον το κρατούσα κρυφό όχι γιατί ήθελα να ήμουν εγώ εκείνη που θα τον αποκάλυπτε, αλλά γιατί είχα περισσότερα να χάσω από το να κερδίσω. Ο κόσμος της Μόιρα πίστευε ότι ήμουν μία καταθλιπτική έφηβη με θέματα ηθικής. Ο Κάρτερ –άθελα του βέβαια- είχε προσθέσει περισσότερο κόπο στην προσαρμογή μου στην Αυλή με το ξέσπασμά του στα γενέθλια του Ντιμίτρι. Ωστόσο, είχαν συμβεί κι άλλα πολύ πιο σκοτεινά από αυτά που ήξερε ο κόσμος κι αν μαθευόντουσαν την είχα κάτι παραπάνω από άσχημα. Η πρόβα τελείωσε σχετικά γρήγορα. Η Μόνι και η Οκτόμπερ μας πήραν τα μέτρα για τα κουστούμια, τα οποία θα φρόντιζαν να τα εξασφαλίσουν μέχρι αύριο για να τα έχουμε στην γενική πρόβα.

Όταν ανέβηκα στον κοιτώνα μου είδα τον Κάρτερ να χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου.

«Τι συμβαίνει;», τον ρώτησα πλησιάζοντάς τον.

Εκείνος με κοίταξε και πλησίασε. «Τίποτα. Ήρθα να σε πάρω για την εκπαίδευσή σου.»

Παραλίγο να το ξεχάσω, καθώς είχα στο μυαλό μου δηλητηριασμένα μήλα και γυάλινα φέρετρα.

«Νόμιζα όταν θα ερχόμουν στο παλάτι.»

«Έχει καλή μέρα και σκέφτηκα να κάτσουμε κάπου έξω.»

Εγώ ένευσα. «Άρα δεν θα κάνουμε πολεμικά όπως μας πρότεινε ο Σον.»

«Σκέφτηκα να κάνουμε πιο εισαγωγικά σήμερα. Εξάλλου δεν είσαι και ντυμένη κατάλληλα», υπέδειξε την φούστα και το πουκάμισο μου.

Εγώ συμφώνησα. «Εντάξει λοιπόν.»

Προχωρήσαμε στον διάδρομο για να φύγουμε από το σχολείο όταν στην άκρη της σκάλας συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να έχω μαζί μου το χαρτί με τα όσα είχα ολοκληρώσει στην εκπαίδευσή μου. Ήταν υπογεγραμμένο από τον πατέρα μου, ο οποίος την φρόντιζε μέχρι τώρα και ήταν καθαρά τυπικό. Έπρεπε να παρουσιαστεί στο συμβούλιο για να σιγουρευτούν ότι ήμουν έτοιμη να αναλάβω τα καθήκοντά μου.

«Να πάρει», ψέλλισα όταν το κατάλαβα.

«Τι έγινε», με ρώτησε ο Κάρτερ βλέποντάς με να παλεύω να βρω το κλειδί του δωματίου μου στην τσέπη της φούστας μου.

«Ξέχασα το χαρτί με..», ήμουν τόσο νευρική που ένιωσα να ζαλίζομαι λίγο. Προσπάθησα να κάνω στην άκρη αλλά το παπούτσι μου πιάστηκε στο χαλί και παραλίγο να πέσω με το κεφάλι στις σκάλες. Ο Κάρτερ όμως είχε πολύ καλά αντανακλαστικά και αμέσως τύλιξε το ένα του χέρι στη μέση μου και με κράτησε τελευταία στιγμή.

Το άγγιγμά του με μαρμάρωσε. Μας χώριζαν κάποια εκατοστά αλλά με κρατούσε και τα βλέμματα μας είχαν διασταυρωθεί για αρκετή ώρα. Η μέση μου μούδιαζε και αν με άφηνε θα έπεφτα σίγουρα. Για μία ακόμη φορά συνειδητοποίησα ότι είχε πανέμορφα μάτια.

«Έχεις πολύ δυνατά χέρια», κατάφερα να μουρμουρίσω ασθμαίνοντας. Ήμουν ακίνητη αλλά το άγγιγμά του και το βλέμμα του έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Δεν ξέρω γιατί είχε τέτοια επιρροή πάνω μου. Κανονικά θα έπρεπε να αηδιάζω κα μόνο στην ιδέα να με ακουμπάει.

«Κι εσύ έχεις πολύ μικρή μέση», αποκρίθηκε με ήρεμη και σταθερή φωνή.

Τελικά με άφησε κι εγώ μπόρεσα να βρω το κλειδί. Αφού πήρα το χαρτί φύγαμε από το σχολείο και κάτσαμε σε ένα μικρό καφέ λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Αφού παραγγείλαμε και τραβήξαμε αρκετά βλέμματα ο Κάρτερ περιεργάστηκε το χαρτί που περιέγραφε την μέχρι τώρα εκπαίδευσή μου.

«Μπράβο», αποκρίθηκε ο Κάρτερ αρκετά έκπληκτος. «Εγώ δεν είχα κάνει ούτε τα μισά μέχρι το λύκειο.»

«Έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο», απάντησα πίνοντας μια γουλιά από το χυμό βατόμουρο μου. «Είχα τέλος πάντων.»

«Το πολύ τρεις μήνες θα χρειαστείς ακόμα», άφησε το χαρτί κάτω και ήπιε κι εκείνος μια γουλιά από τον καφέ του.

«Πάλι καλά.»

Εκείνος ανασήκωσε το ένα του φρύδι. «Τόσο πολύ δεν αντέχεις να με βλέπεις;»

«Σοβαρά;», τον ρώτησα κι έσφιξα τα χείλη μου.

«Κοίτα», αναστέναξε. «Συγγνώμη για την συμπεριφορά μου μέχρι τώρα και για αυτά που σου είπα εκείνη την μέρα στον κήπο. Απλώς νιώθω λίγο χαμένος μετά ... με αυτά που συμβαίνουν τέλος πάντων.»

«Το καταλαβαίνω. Αλλά είμαι κι εγώ αρκετά χαμένη με τα πάντα ουσιαστικά», αναστέναξα βαριά καθώς δεν ήξερα από πού να άρχιζα και που να τελείωνα περιγράφοντας πόσο αποπνικτικά ένιωθα μερικές φορές. Το μέρος για μένα ήταν σχεδόν άγνωστο, το ίδιο και οι άνθρωποι. Κάθε μέρα συνέβαινε και κάτι καινούριο και τίποτα δεν πήγαινε υπέρ μου μέχρις στιγμής. Κι ήλπιζα ότι ο Κάρτερ θα μου συμπαραστεκόταν και δε θα στεκόταν εμπόδιο.

«Έχεις δίκιο», μουρμούρισε. «Ειλικρινά συγγνώμη. Θα έπρεπε να ήμουν δίπλα σου από την πρώτη στιγμή. Τα θαλάσσωσα πλήρως.»

Τον κοίταξα και τον είδα να λυπάται και να μετανιώνει πραγματικά.

«Εντάξει όχι και πλήρως», προσπάθησα να τον παρηγορήσω.

«Ναι πλήρως», αποκρίθηκε και με κάρφωσε με τα γαλανά του μάτια. «Νιώθω ότι απογοήτευσα κι εσένα και τον Αλεχάντρο.»

«Όχι», απάντησα κατηγορηματικά. «Δεν θα μπορούσες να τον απογοητεύσεις ποτέ.»

«Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να προστατεύω το μοναχοπαίδι του και μέχρις στιγμής δεν θριαμβεύω.»

Συγκινήθηκα λίγο βλέποντας πως ο Κάρτερ θεωρούσε καθήκον του να στηρίξει το παιδί του ξαδέρφου του. Δεν με έβλεπε σαν υποχρέωση αλλιώς δεν θα ένιωθε τόσες τύψεις τώρα. Κι ήταν ολοφάνερο ότι ένιωθε πολύ άσχημα που είχα βρεθεί σε μια κατάσταση πλήρης έκθεσης σε όλο το βασίλειο.

Ενστικτωδώς το μυαλό μου γύρισε πίσω την ημέρα που μου είχε στείλει γράμμα για πρώτη και τελευταία φορά. Μετά το θάνατο και του πατέρα μου πλέον, οργάνωσα μια ολονυκτία για να έρθουν τα νταμπίρ της Ισπανίας και να πουν το αντίο τους στο βασιλιά και την βασίλισσα. Εκείνο το βράδυ ο Κάρτερ μου έστειλε γράμμα λέγοντάς μου πως θα ήταν καλύτερα για όλους μας να μετακόμιζα στην Μόιρα. Το είχα διαβάσει μόνο μια φορά αλλά το θυμόμουν με κάθε λεπτομέρεια:

Αγαπητή Ορόρα,

Δεν μπορώ να εκφράσω πόσο πολύ λυπάμαι για την τραγωδία που χτύπησε την οικογένειά μας. Με θλίβει το γεγονός ότι είσαι μονάχη σου τόσο μακριά από την ασφάλεια και την προστασία της Αυλής. Για τον λόγο αυτό θα ήθελα να σου ζητήσω να μετακομίσεις το συντομότερο δυνατόν μέσα στα τείχη της Μόιρα όπου ο λαός έχει ανάγκη να ξέρει ότι βρίσκεται η βασίλισσά του. Θα φροντίσω εγώ προσωπικά για να έχεις ό,τι χρειαστείς για ένα εύκολο ταξίδι. Στο μεταξύ το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να σου προσφέρω τα θερμά μου συλλυπητήρια για τον χαμό των γονιών σου. Ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι και είμαι σίγουρος ότι έχουν ένα εξίσου υπέροχο παιδί. Εάν χρειαστείς οτιδήποτε μέχρι να μετακομίσεις στην Μόιρα, μην διστάσεις να έρθεις σε επαφή μαζί μας. Θα είμαστε παραπάνω από χαρούμενοι να σε βοηθήσουμε και να σου σταθούμε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Ανυπομονούμε για την στιγμή που θα σε έχουμε κοντά μας.

Με εκτίμηση,

Κάρτερ

Ήταν ένα τόσο απρόσωπο γράμμα αλλά για ένα λεπτό ένιωσα τόσο χαρούμενη που το έλαβα. Και τώρα ένιωθα ασφαλής. Ήξερα ότι ο Κάρτερ ήθελε πραγματικά να είμαι ασφαλής. Ήμουν αίμα του όπως μου είχε θυμίσει το πρωί και δεν θα μπορούσε να χάσει ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς του.

«Μπορείς από εδώ και πέρα να κάνεις την διαφορά», είπα σπάζοντας την πολύλεπτη ησυχία.

 Εκείνος σχεδόν χαμογέλασε και ένευσε αργά. «Θα προσπαθήσω. Λοιπόν,» , άλλαξε θέμα για να γυρίσουμε στο ζήτημα της εκπαίδευσής μου. «Από ότι φαίνεται με τους νόμους και την ιστορία έχεις τελειώσει. Δεν έχεις ιδέα πόσο χαίρομαι γι' αυτό», μουρμούρισε την τελευταία του πρόταση κάνοντας με να γελάσω ελαφρά. «Και ξέρεις να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου σε μάχη σώμα με σώμα. Αυτό το έχω διαπιστώσει κιόλας.»

Το μάτι του είχε μακιγιαριστεί αρκετά με αποτέλεσμα να μην φαίνεται πολύ η μελανιά. Η Μέλανη ήταν πολύ καλή μακιγιέρ.

«Συγγνώμη γι' αυτό», μουρμούρισε δείχνοντας το μάτι του.

«Μπα, τα ήθελα», απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους του. «Παρεμπιπτόντως το φόρεμά σου καταστράφηκε τελείως οπότε σου πήρα ένα καινούριο.»

Δεν με παρηγόρησε το γεγονός ότι είχα άλλο γιατί ήταν της μητέρας μου. Ωστόσο, δεν του το είπα γιατί είχε φορτωθεί αρκετές ενοχές για αυτόν τον μήνα.

«Δεν ήταν ανάγκη», είπα τελικά.

«Ήταν. Θα στο στείλω το βράδυ στον κοιτώνα σου.»

«Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως.»

Εκείνος ήπιε μια ακόμα γουλιά από τον καφέ του. «Η Μέλανη μου είπε ότι αυτός ήταν ο πρώτος σου επίσημος χορός. Βασικά το ανέφερε καθώς με κατσάδιαζε.»

Εγώ γέλασα. Ακουγόταν για την Μέλανη.

«Ναι, ήταν», είπα διώχνοντας μια τούφα από το πρόσωπό μου.

«Κι εγώ στο χάλασε, ε;», ρώτησε κατσουφιάζοντας.

«Λίγο», απάντησα.

«Έχω μια ιδέα. Την Παρασκευή βράδυ μπορούμε να οργανώσουμε έναν έτσι μικρό χορό για να απολογηθούμε για την συμπεριφορά μου την προηγούμενη φορά και εσύ να το χαρείς πραγματικά.»

Έγειρα ελαφρά το κεφάλι μου. «Θα έκανες κάτι τέτοιο για μένα;»

Εκείνος ένευσε γρήγορα. «Φυσικά. Είσαι πριγκίπισσα και αξίζεις να ζήσεις για λίγο το παραμύθι σου. Έχεις και πρίγκιπα άλλωστε να χορέψεις. Και υπόσχομαι αυτή τη φορά να μη σου σκίσω το φόρεμα», με διαβεβαίωσε.

Εγώ γέλασα. «Εντάξει. Συμφωνώ.»

Εκείνος ικανοποιημένος συνέχισε να διαμορφώνει το πρόγραμμα της εκπαίδευσής μου. Αυτά που μου είχαν μείνει ήταν η παρακολούθηση μαθημάτων των νέων μελών της φρουράς και του συμβουλίου, μερικά μαθήματα μουσικής και αρκετά πολεμικά. Κυρίως όμως προετοιμασία για μάχη με όπλα και στρατηγική. Ήταν λοιπόν εύκολη η πρώτη εκπαίδευση του Κάρτερ σε κάποιον άλλον και όντως δεν θα μου έπαιρνε πολύ. Μπορούσαμε κιόλας κάποιες βδομάδες να τις αφήσουμε κενές.

Έτσι μας έμεινε αρκετή ώρα να την περάσουμε συζητώντας περί ανέμων και υδάτων γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον καλύτερα.

«Ώστε λοιπόν σ' αρέσει ο Ίαν», έβαλε το χαρτί στην τσέπη του και με κοίταξε εξεταστικά.

«Ναι, σχετικά με αυτό», καθάρισα τον λαιμό μου και κουνήθηκα στην καρέκλα για να είμαι αντικριστά του. «Δεν ξέρω τι έχεις πει στον Ίαν..»

«Τίποτα», με διέκοψε καθησυχάζοντάς με.

«Ωραία», ξεφύσησα από ανακούφιση. «Δεν το εννοούσα η αλήθεια είναι. Δεν μου αρέσει ο Ίαν. Όχι ότι δεν είναι ωραίος ή τίποτα τέτοιο.»

Ο Κάρτερ γέλασε. «Ό,τι και να έλεγες έχει πολλές κατακτήσεις έτσι κι αλλιώς.»

Εγώ ένευσα και συνέχισα. «Απλά γενικά έχουμε πει και κάνει πολλά αυτές τις μέρες που δεν τα εννοούμε.»

«Ναι, η αλήθεια είναι», έγειρε προς τα μπρος μειώνοντας την απόσταση μεταξύ μας «πως στο χορό δεν μου πρότεινε κανένας να χορέψω μαζί σου.»

«Μα εσύ είπες..»

«Ναι ξέρω τι είπα», σταύρωσε τα χέρια του πάνω στα πόδια του. «Αλλά δεν ίσχυε. Ήθελα να χορέψω μαζί σου. Και τις πέντε φορές.»

Χωρίς να το ελέγξω ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου κάνοντας κι εκείνον να χαμογελάσει. Δεν ήξερα γιατί μου το είπε αλλά μου άρεσε που το έκανε.

«Και τότε γιατί είπες ψέματα;», τον ρώτησα ξέροντας όμως ήδη την απάντηση.

«Πριν δύο λεπτά σε είχα ειρωνευτεί και μετά ήθελα να χορέψω μαζί σου. Θα με πέρναγες για διχασμένη προσωπικότητα.»

Εγώ ένευσα αργά όταν μου διαβεβαίωσε την σκέψη. «Ε και τώρα δεν πας πίσω», τον πείραξα.

Εκείνος γέλασε. «Ναι, το ξέρω. Αντιμετωπίζω το πένθος μου με ένα πολύ αλλόκοτο τρόπο. Η Μέλανη προχθές μου είπε ότι πρέπει να με αναλάβει τρελογιατρός», στα τελευταία του λόγια χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του και με κοίταξε φοβούμενος μήπως είχε πει κάτι που δεν έπρεπε.

«Συγγνώμη, δεν εννοούσα..»

«Μην ζητάς συγγνώμη», τον διέκοψα. «Δεν είπες κάτι λάθος κι ούτε έκανα εγώ κάτι λάθος.»

Ακούμπησε το χέρι του στο πόδι μου στέλνοντάς μου ρίγη. «Αν θέλεις ποτέ να μιλήσεις γι' αυτό εγώ θα είμαι εδώ.»

«Σ' ευχαριστώ αλλά τα λόγια δεν με βοήθησαν και πολύ», έδιωξα το βλέμμα μου από το δικό του. Σκεφτόμενη αυτά που είχαν γίνει και δεν ήξερε φοβόμουν πόσο θα με μισούσε αν η αλήθεια έβγαινε στο φως.

Εκείνος ακούμπησε το πιγούνι μου και έστρεψε πάλι το βλέμμα μου στο δικό του. «Θα έμενες έκπληκτη με το πόσα μπορώ να κάνω.»

Εγώ χαμογέλασα. «Είσαι αγόρι με πολλές ικανότητες;»

«Πολλές και κρυφές», μου έκλεισε το μάτι.

Την υπόλοιπη ώρα μιλούσαμε για την προσαρμογή μου στο σχολείο. Δεν ήταν και πολύ εύκολη αλλά με την βοήθεια της Μέλανη και της παρέας της –τώρα και δική μου- δεν ένιωθα μόνη μου. Εκείνος χάρηκε και με διαβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι αυτός θα φρόντιζε να μην ένιωθα μόνη μου και εκτός σχολείου.

Γυρίσαμε πριν νυχτώσει και όπως μου είχε υποσχεθεί μου έστειλε το καινούριο φόρεμα μου στους κοιτώνες. Ο Ντιμίτρι ήταν εκείνος που μου το έφερε και επί τη ευκαιρία τα είπαμε και λίγο.

«Πώς πάνε οι προετοιμασίες για την παράσταση;», με ρώτησε όσο ήμουν στο μπάνιο δοκιμάζοντας το φόρεμα.

Ήταν μαύρο όπως εκείνο της μητέρας μου, στράπλες, μακρύ, με ένα σκίσιμο στο δεξί μου πόδι. Αναδείκνυε πολύ όμορφα την λεπτή μου μέση και το στήθος μου. Φάνηκε ότι ο Κάρτερ δεν πήρε απλά ένα μαύρο φόρεμα για να αντικαταστήσει το παλιό. Έψαξε κάτι που να ήταν κομμένο και ραμμένο για μένα.

«Καλά», του είπα κλείνοντας το φερμουάρ. «Θα έρθεις να με δεις;»

«Εννοείται», μου είπε.

Εγώ βγήκα από το μπάνιο και έκανα μια στροφή. Εκείνος σηκώθηκε και σφύριξε περιεργάζοντάς με.

«Κοίτα που έχει γούστο τελικά ο πρίγκιπας.»

Εγώ γέλασα και τίναξα πίσω τα μαλλιά μου.

«Αν η Μέλανη δεν ήταν μαζί μου όλη μέρα, δε θα πίστευα ότι το διάλεξε μόνος του.»

«Κι όμως. Μόνος του το πήρε. Εκτός και αν συνάντησε κάποια βοήθεια στον δρόμο», έκλεισε το μάτι λέγοντάς μου την τελευταία του πρόταση.

Ένιωσα ένα τσίμπημα ενόχλησης στην ιδέα ότι θα μπορούσε κάποια άλλη να είχε βοηθήσει τον Κάρτερ. Ήθελα αυτό να είναι κάτι προσωπικό μας χωρίς παρεμβολές τρίτων.

«Θα έρθεις την Παρασκευή στον χορό;», τον ρώτησα και έκατσα προσεκτικά στο κρεβάτι μου.

«Θα έρθω. Είμαι υποψήφιο νέο μέλος για την βασιλική φρουρά οπότε οφείλω να συμμετέχω σε τέτοια.»

«Δεν ακούγεσαι και πολύ ενθουσιασμένος», σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου.

«Ε είναι βαρετά όλα αυτά», ανασήκωσε τους ώμους του.

«Δεν έχουμε παρευρεθεί και σε πολλά.»

«Εγώ έχω σε δύο –τρία παραπάνω αλλά δεν με ενθουσίασαν.»

Εγώ ξεφύσησα ελαφρά. «Δεν θα είναι τόσο άσχημα. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Ελπίζω, βασικά.»

Ο Ντιμίτρι χαμήλωσε το βλέμμα του. «Ξέρεις σκεφτόμουν για το ξέσπασμα του Κάρτερ τις προάλλες...»

Εγώ έγειρα μπροστά περιμένοντας να ακούσω τι ακριβώς σκεφτόταν.

«Να.. παραήταν ακραίος δεν νομίζεις;»

Εγώ έτριψα τον σβέρκο μου και κούνησα ελαφρά το κεφάλι μου. «Ναι», συμφώνησα. «Αλλά είναι αρκετά πιεσμένος και ίσως να του βγήκε εκείνη τη στιγμή.»

«Το να θέλεις απλά να φλερτάρεις τον φίλο του δεν βγάζει κάποιον εκτός εαυτού. Εκτός κι αν είναι τσιμπημένος μαζί σου αλλά δεν σε ξέρει και τόσο. Πόσο εγωισμό έχει πια για να πειραχτεί;»

«Πού θέλεις να καταλήξεις Ντιμίτρι;»

Είχε προφανώς βγάλει ένα συμπέρασμα για το οποίο έκανε ένα μακρύ και άχρηστο πρόλογο.

«Νομίζω καταλαβαίνεις που θέλω να καταλήξω.»

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έκανα μια μικρή βόλτα στο δωμάτιο έχοντας τα χέρια μου σταυρωμένα στο στήθος μου. Στάση βασιλική που την είχα αντιγράψει από τον πατέρα μου.

«Δεν πρόκειται να σταματήσει όση ζημιά και να μας προξένησε μέχρι στιγμής.»

«Ορόρα», αποκρίθηκε και ήρθε να σταθεί πίσω μου. Η σκηνή μου θύμιζε πολλές συνεδρίες που είχε εκείνος και άλλοι σύμβουλοι με τον πατέρα μου. Ο βασιλιάς να παλεύει να πάρει μια σωστή απόφαση και οι βοηθοί του να θέτουν τις δικές τους ανησυχίες και απόψεις. «Τώρα που τα πάτε καλύτερα με τον Κάρτερ ίσως είναι καλύτερα να του πεις την αλήθεια.»

«Όχι», απάντησα με τόνο που δεν σήκωνε αντίρρηση. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.»

«Γιατί;»

«Ξέρεις πολύ καλά γιατί», γύρισα και τον κοίταξα. «Η αλήθεια περιλαμβάνει πολλά πράγματα ένα εκ των οποίων είναι...», πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Πρέπει να ξέρει την αλήθεια», συνέχισε ο Ντιμίτρι. «Έχει δικαίωμα στο κάτω – κάτω. Εκείνος σκότωσε τους γονείς σας και τώρα παίζει μαζί σας. Σκότωσε έναν φρουρό και μερικά μέτρα πιο' κει ήταν η Μέλανη. Θα μπορούσε να είχε σκοτώσει κι εκείνη.»

Ανατρίχιασα σε αυτή την συνειδητοποίηση. Θα μπορούσε πραγματικά να σκοτώσει και την Μέλανη και τον Νέιθαν. Οι έρευνες για τον φόνο του Τζακ Κόνορ συνεχίζονταν αν κι εγώ με τον Ντιμίτρι ξέραμε ποιος ήταν ο υπεύθυνος. Μπορεί να μην το έκανε ο ίδιος και να έβαλε κάποιον άλλον, αλλά αυτός κρυβόταν πίσω από αυτό. Όπως επίσης πίσω από τον θάνατο των βασιλέων, τις απειλές σε μένα και τον Κάρτερ και τις υποβολές με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε τι κάνουμε. Μπορεί όντως να ήταν η αιτία που ο Κάρτερ ξέφυγε στα γενέθλια του Ντιμίτρι αλλά δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια.

«Εάν πω στον Κάρτερ ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά», συνέχισα χαμηλόφωνα «Θα πρέπει να του πω και πως η συγκυβερνήτης του είναι μια δολοφόνος.»