Υπάρχει όμως μια περίπτωση που πραγματικά η ζωή μου αξίζει όσο τίποτα άλλο. Κάθε Παρασκευή απόγευμα, ο Κωνσταντίνος και εγώ πηγαίνουμε σε ένα παγωτατζίδικο και αναψυκτήριο στη Καστέλλα για να χαλαρώσουμε αμέσως μετά τη δουλειά μας.

Αυτό το μαγαζί είχε έρθει για πρώτη φορά πριν είκοσι χρόνια εκεί. Μπορείς κάλλιστα να πας με τα πόδια. Δεν είναι κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο αλλά παρόλα αυτά είναι ένα οκέι μαγαζί για μένα για να χαλαρώσεις.

Η πρώτη φορά που είχα πάει εκεί ήταν όταν ο Περικλής ήταν τριών χρονών. Τον είχα πάρει και μαζί μου. Ήταν πολύ φρόνιμος παρόλα αυτά και δεν έκανε φασαρία. Ξετρελάθηκε και με το παγωτό που πουλούσαν εκεί. Η αγαπημένη του γεύση είναι καραμέλα με κομματάκια λευκής σοκολάτας. Δεν θα έλεγα πως βρίσκεις αυτήν την γεύση παντού. Μπορώ να πω ότι και για μένα είναι μια εξίσου αγαπημένη μου γεύση.

Η πραγματικά όμως δικιά μου αγαπημένη γεύση είναι η αλατισμένη καραμέλα, σκέτη. Κάποιες φορές βάζω μέχρι και σιρόπι σοκολάτας επάνω. Ο Κωνσταντίνος παίρνει ή καφέ εσπρέσο ή μια σοκολάτα με σαντιγί. Δεν ρισκάρει βέβαια πολλά με το φαγητό του, μιας και τώρα τελευταία απέκτησε ένα πρόβλημα με το στομάχι του και πρέπει να προσέχει πολύ τι τρώει.

Προσπαθώ παρόλα αυτά, να μην τον αγχώνω. Και στην έξοδό μας να μπορούμε όσο γίνεται να χαλαρώνουμε και να τον κάνω να ξεχάσει τα προβλήματά του στη δουλειά και με τη μαμά του που πρέπει να προσέχει τα Σαββατοκύριακα...

Αυτό το συγκεκριμένο μαγαζί με ώθησε να ξεκινήσω ζαχαροπλαστική σιγά σιγά. Βέβαια τώρα τελευταία δεν κάνω ζαχαροπλαστική σιγά σιγά αλλά δεν πειράζει. Όποτε νιώθω καλύτερα και χαλαρώνω.

Κυρίως παγωτά φτιάχνω. Αλλά κάθε φορά που κάνω την όποια απόπειρα, ο Κωνσταντίνος ξετρελαίνεται. Μια φορά στις τόσες τον αφήνω γιατί τον καταλαβαίνω.

Τώρα τελευταία, στο μικρό μας σπίτι, δεν νιώθω και τόσο ο εαυτός μου με τον Κωνσταντίνο και δεν νιώθουμε πλέον τόσο άνετα το να συζητάμε στο σπίτι. Και νιώθουμε καλύτερα να συζητάμε στην Κόκκινη Καραμέλα. Έτσι το λένε το μαγαζί. Πλέον όταν λέω στον Κωνσταντίνο ότι θέλουμε να βγούμε βόλτα, του λέω πάμε στην Κόκκινη Καραμέλα. Και αμέσως με καταλαβαίνει.

Και στον Κωνσταντίνο αρέσει η Κόκκινη Καραμέλα. Βέβαια, αυτός προτιμάει απλές καφετέρειες πόσο μάλλον ρεμπετάδικα αλλά για τη Κόκκινη Καραμέλα συμφωνούμε και οι δύο. Λέγεται Κόκκινη Καραμέλα γιατί και οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού έχουν φτιάξει μια υπέροχη γεύση παγωτού καραμέλας με φράουλα. Συνήθως δεν είμαι άνθρωπος που ρισκάρει πολλά στο φαγητό, αλλά κι εγώ με το που τη δοκίμασα αισθάνθηκα λες και ανακάλυπτα την Αμερική.

Δεν περίμενα ότι θα κατάφερναν οι άνθρωποι αυτοί που εγώ προσωπικά τους λογίζω για θεούς αυτό το πράγμα. Να καταφέρουν να ανακατέψουν δύο γέυσεις σε μια και φυσικά να πετύχουν μια από τις καλύτερες γεύσεις που έχουν υπάρξει στον κόσμο...

Και ο Κωνσταντίνος την έχει δοκιμάσει και είχε αλλάξει εντελώς τη κοσμοθεωρία του όσο αναφορά τα γλυκά. Ούτε και αυτός πειραματιζόταν ιδιαίτερα με το να δοκιμάζει νέα πράγματα πόσο μάλλον να δοκιμάζει νέες γεύσεις στο παγωτό.

Που λέτε, εκεί συζητάμε πάντα, όλα μας τα προσωπικά. Και κάθε φορά που γυρίζαμε στο σπίτι, αισθανόμουν λες και τελείωνε η μέρα. Ενώ η μέρα σου κατά βάθος δεν τελειώνει ποτέ. Ούτε καν όταν κοιμάσαι. Ακόμη εξάλλου και όταν κοιμάσαι κάνεις σκέψεις, έστω και υποσυνείδητα.

Τέλος πάντων... Κάθε Παρασκευή μετά από τις δουλειές μας βγαίνουμε έξω. Κάποιες φορές έρχεται και ο Περικλής μαζί. Αλλά φυσικά αυτός προτιμάει να βγαίνει με τη κοπέλα ή τους φίλους του. Λογικό βέβαια. Εκεί φυσικά, πάμε για να χαλαρώσουμε και για να ξεχαστούμε φυσικά. Δεν μπορούμε βέβαια να ξοδέψουμε πολλά αλλά τουλάχιστον λες ότι μπορούμε κάπου να πάμε. Έστω και μόνο οι δυο μας.

Τέλος πάντων. Παρόλα αυτά όμως, δεν λες ότι τη θεωρείς και μια έξοδο τρελού κεφιού. Πιο πολύ για την χαρά μας πάμε. Καταλάβατε. Μόνοι μας όμως είμαστε, δεν έχουμε πρόβλημα.

Ήρθε επιτέλους η συνηθισμένη Παρασκευή. Και τελικά, να που πήγαμε ξανά στη Κόκκινη Καραμέλα. Χαζεύαμε τους περαστικούς και τους τουρίστες που πηγαινοερχόντουσαν στο Πασαλιμάνι όπως κάθε φορά. Είχα τελειώσει και το παγωτό μου. Με αλατισμένη καραμέλα. Που σήμερα, θέλησα να το πάρω σκέτο. Δεν πειράζει όμως.

Ξαφνικά όμως ενώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του Κωνσταντίνου, αισθάνθηκα μια αδιαθεσία κάτω χαμηλά στο στομάχι. Είχα λιποθυμήσει. Και είχα γίνει φυσικά ρεζίλι. Ακόμη και ο Κωνσταντίνος να βρισκόταν εκεί για να με πιάσει και έστω να προσπαθήσει να με συνεφέρει, δεν κατάφερε τίποτα.

Ξύπνησα μετά από δώδεκα ώρες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Ούτε καν που κατάλαβα το τι συνέβη και κατέληξα εκεί. Τι ακριβώς έχω περάσει; Τι συνέβη; Τι έγινε;