Μόλις όμως τώρα ξέχασα να σας πω περισσότερα για μένα. Σας είπα για τη ζωή μου τώρα όπως είναι αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν σας είπα και περισσότερα για εμένα την Αφροδίτη σαν άτομο.

Που λέτε, είμαι 49 χρονών. Και ο γιος μου ο Περικλής είναι 23. Μένει σχετικά κοντά μας με τα πόδια, στη Καστέλλα. Μένουμε και εμείς στον Πειραιά, όπως και η δουλειά που κάνω είναι κοντά σε εμάς. Διδάσκω ως δασκάλα δημοτικού σε ένα σχολείο κοντά στο λιμάνι του Πειραιά. Αναλαμβάνω κάθε χρόνο, ένα τμήμα της τετάρτης δημοτικού εκεί. Η δουλειά μου είναι για μένα ό,τι καλύτερο. Πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με παιδιά.

Ήμασταν και στο σπίτι, τέσσερα αδέρφια. Οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα να περιτριγυρίζομαι από παιδιά. Όταν τα αδέρφια μου δυσκολεύονταν στα μαθήματα, εγώ τα διάβαζα μιας και δεν μπορούσαν η μαμά και ο μπαμπάς επειδή και δούλευαν αλλά και έπρεπε να μαγειρεύουν αλλά και φυσικά να κάνουν και δουλειές στο σπίτι μιας και εμείς τα παιδιά δεν μπορούσαμε λόγω ηλικίας.

Δεν θα έλεγα όμως ότι έχω και πολλούς να μιλάω εκεί στο σχολείο. Όλοι οι δάσκαλοι εκεί πέρα έχουν ήδη τις παρέες τους. Μπορεί επίσης κάποιες φορές να μιλάμε στα διαλείμματα μιας και είναι ώρες ώρες απίστευτα βαρετό να προσέχεις ένα σωρό μικρά παιδιά. Μη τρέξει το ένα, μη χτυπήσει το άλλο... Μη τσακωθεί μια παρέα... Καταλάβατε.

Πιο πολύ θα έλεγα ότι δέθηκα με τη διευθύντρια του σχολείου. Μιλάμε μαζί όποτε μπορεί. Μια πολύ καλή γυναίκα. Αλλά και αυτή όμως δεν μπορεί να ασχολείται συνέχεια μαζί μου πόσο μάλλον και με άλλους δασκάλους. Έχει και άλλες υποχρεώσεις στα διαλείμματα πόσο μάλλον στα γραφεία των καθηγητών. Εκείνη είναι και δασκάλα κάποιες φορές σε κάποια μαθήματα της Έκτης Τάξης αλλά είναι και αναπληρώτρια θρησκευτικών. Θεολόγος είναι για την ακρίβεια.

Όταν όμως τελειώνω τη δουλειά και πρέπει να γυρίζω μόνη μου με τα πόδια, αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ. Θα ήθελα να γύριζα έστω με τον άντρα μου ή να είχα έναν φίλο ή μια φίλη εκεί. Αλλά τελικά καταλήγω κάθε μέρα κάθε φορά μόνη μου.

Στεναχωριέμαι αλλά τι να κάνουμε. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα στη ζωή και ο καθένας γενικά. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι εξίσου ευλογημένοι στη ζωή αλλά και πόσο μάλλον εξίσου έξυπνοι. Τέλος πάντων...

Που λέτε, κάποιες φορές, κάποια απογεύματα μετά τη δουλειά, πηγαίνω στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί μάλιστα νιώθω όσο περίεργο και να σας φαίνεται, μια περίεργη ηρεμία και γαλήνη. Περπατάω, περπατάω, περπατάω... Και δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τρώω. Κάτι το ελαφρύ βέβαια, αλλά το τρώω και το ευχαριστιέμαι.

Όταν κατεβαίνω στην Ομόνοια κάνω πλέον κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Αγοράζω από μαγαζιά outlets, μαγαζιά δηλαδή που μαζεύουν στοκ από μαγαζιά γρήγορης μόδας και τα μεταπωλούν.

Μπορεί βέβαια κάποιες φορές να πρέπει να ασχοληθώ με κοπτική και ραπτική. Δεν με πειράζει όμως καθόλου. Τα πλένω αμέσως με το που τα πάρω στο σπίτι. Ξοδεύω γύρω στα δέκα ευρώ την εβδομάδα σε αυτό το πράγμα, αλλά πραγματικά δεν με πειράζει καθόλου. Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από πάντα μιας και δεν μπορώ πάντα να έχω όλα όσα θέλω. Είναι σαν να παίρνεις μεταχειρισμένα αλλά είναι πολύ πιο εύκολα στη πρόσβαση.

Τέλος πάντων. Μου αρέσει η ζωή μου, όσο απλή και να είναι και κάπως μονότονη. Αλλά δεν έχει σημασία. Κάποιες φορές είναι καλύτερο να έχεις μια απλή ζωή που να σου αρέσει και να μπορείς να την ελέγχεις, παρά μια σύνθετη ζωή που να μην σου αρέσει.

Μετά κάνω τη συνηθισμένη διαδρομή. Σύνταγμα, Οδός Ελευθερίου Βενιζέλου, Τριλογία του Τσίλλερ, Πλατεία Ομονοίας, Αφορολόγητα μαγαζιά, Οδός Αθηνάς, Βαρβάκειος και Μοναστηράκι μετά. Ύστερα από λίγο φεύγω φυσικά για το σπίτι. Ευτυχώς να λέμε ότι ο ηλεκτρικός είναι στο σπίτι μου κοντά. Και φυσικά δεν έχω περισσότερα έξοδα αλλά και σκοτούρες στο μυαλό μου.

Ο άντρας μου παρόλα αυτά δεν χαίρεται πάντα με αυτό που κάνω. Ακόμη και μόνη μου να είμαι. Δεν έχω καν φίλες, ούτε κανένα ενδιαφέρον για κάποιον γκόμενο. Μιας και από τότε που γνώρισα τον άντρα μου δεν ένιωσα ποτέ ξανά ενδιαφέρον για κανέναν άλλον άνδρα. Αλλά στο κέντρο της Αθήνας, γνωρίζετε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια. Ενώ πριν από είκοσι χρόνια αυτό δεν συνέβαινε και τόσο πολύ. Και είναι πραγματικά κρίμα.

Παρόλα αυτά, μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας είναι κάτι που με αναζωογονεί. Μιας και στο κέντρο του Πειραιά ζούσα πάντα εκεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Εκεί ζω όλη μου τη ζωή. Ήθελα φυσικά να δω και νέα πράγματα.

Μετά όμως έπρεπε να ξαναμπώ στο τρένο για να γυρίσω στο σπίτι. Και εκεί όπως πάντα τελειώνει η κάθε μου ημέρα ρουτινιασμένα...