Αν είναι κάτι όμως που δεν θα άλλαζα με τίποτα στη ζωή μου είναι φυσικά το να κάθομαι στο μπαλκόνι μου μετά το φαγητό. Συνήθως μετά το φαγητό, καθόμαστε εγώ και ο Κωνσταντίνος στο σαλόνι και αράζουμε. Απλά αράζουμε και μιλάμε. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και κάποιες φορές που νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου έστω στο μπαλκόνι.

Το μπαλκόνι μου εδώ που μένουμε δεν έχει και κάποια ιδιαίτερη θέα. Για την ακρίβεια έχει θέα στο κέντρο του Πειραιά. Αν και στον Κωνσταντίνο δεν του αρέσει, εμένα με ξετρελαίνει. Κάποιες φορές μάλιστα, όταν ζούσε ακόμη μαζί μας ο Περικλής, έβαζε τα μπιτάκια του στο κινητό και έπαιζε χαμηλόφωνα μουσική. Δεν με πείραζαν όμως. Μου θύμιζαν τις εποχές καραντίνας που κάποιοι ως djs έβαζαν δυνατά μουσικές στα μπαλκόνια. Ενώ τον Κωνσταντίνο τον ενοχλεί, εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου. Είναι κάτι πανέμορφο και πολύ διασκεδαστικό ως ένα σημείο.

Τώρα όμως ο Περικλής μένει σε ένα δικό του μικρό διαμέρισμα στη Καστέλλα. Η Καστέλλα είναι στο Πασαλιμάνι στην ουσία και εκεί υπάρχουν πολλά εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα. Έχει αδειάσει το σπίτι. Έχει όμως ηρεμήσει και είναι πραγματικά πολύ χαλαρωτικό. Αλλά κάποιες φορές νιώθω την ανάγκη να πω στον Περικλή να γυρίσει πίσω. Νιώθω την ανάγκη να γυρίσουμε ξανά στις παλιές μας καλές οικογενειακές στιγμές.

Μετά το άραγμα στο μπαλκόνι έχει φυσικά ύπνο. Μόνη μου γιατί δυστυχώς ο Κωνσταντίνος στις καθημερινές μετά το φαγητό πρέπει να επισκέπτεται τη μαμά του για να δει αν είναι καλά και φυσικά να γυρίσει ξανά στη δουλειά του. Εργάζεται ως προγραμματιστής με κυλιόμενο και σπαστό ωράριο σε μια εταιρεία στο Αιγάλεω. Δεν το λες και μακριά, αλλά δεν το λες και κοντά γιατί δυστυχώς δεν έχουμε και πολλά λεφτά για να δίνουμε σε βενζίνες στο αυτοκίνητο. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές ο Κωνσταντίνος αναγκάζεται να παίρνει και το λεωφορείο για να μπορεί να κάνει τη δουλειά του. Για να εξοικονομήσουμε περισσότερα λεφτά για εμάς.

Αχ ο Κωνσταντίνος. Παιδεύεται πολύ κάθε μέρα για να μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Ήταν και αυτός από μικρός γκατζετάκιας και κόλλησε το μικρόβιό του και στον Περικλή. Μόνο που ο Περικλής ασχολήθηκε με μουσική πιο πολύ ενώ ο Κωνσταντίνος ασχολείται με την ανάπτυξη λειτουργικών προγραμμάτων, δηλαδή προγραμμάτων για εμπορικούς, λογιστικούς και στατιστικούς σκοπούς. Τον γνώρισα μια μέρα στο πανεπιστήμιο που δεν είχα υπολογιστή εγώ στο σπίτι μου και έπρεπε να κάνω έρευνα για μια εργασία μου. Εγώ δεν είχα ιδέα πως να κάνω τι. Ήξερα να χειρίζομαι τον υπολογιστή, όχι όμως και το Ίντερνετ. Παρόλα αυτά, ο Κωνσταντίνος με προσέγγισε και μου δίδαξε όλα όσα ήξερε για τους υπολογιστές, το μεγάλο του πάθος δηλαδή.

Πάντα τον εκτιμούσα για τις ικανότητές του. Πάντα ήθελα να του θυμίζω το τι έχει καταφέρει στη ζωή του για να προχωράει μπροστά και να εμπνέει τον κόσμο, πόσο μάλλον τον Περικλή που και ο Περικλής τα έχει βγάλει δύσκολα στη ζωή του. Πάντα του άρεσε του Περικλή να γράφει και να παράγει μουσική, πόσο μάλλον να την παρουσιάζει στον κόσμο.

Ο μουσικός και ο dj της οικογένειας λοιπόν, ο Περικλής. Ο καλύτερος που ξέρω εδώ και χρόνια. Από τότε που έκλεισαν δυστυχώς οι ντισκοτέκ και τη θέση τους έχουν πάρει τα μεγάλα κλαμπ του κέντρου της Αθήνας, του κέντρου του Πειραιά και της Παραλιακής έχουν αλλάξει τα πράγματα ασυζητητί.

Πλέον δυστυχώς δεν είσαι τόσο ελεύθερος όσο πίστευες, ενώ κάποτε αν και ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, ήταν κάτι που δεν είχε ξαναδεί κανείς, πόσο μάλλον κάτι που τώρα έχει πρωτοδιατυπωθεί. Αχ αναμνήσεις... Εγώ προσωπικά έχω μάθει να πιστεύω ότι την κάθε πρόκληση στη ζωή πρέπει να την αντιμετωπίσεις σαν μια ευκαιρία, σαν μια μικρή ζωή.

Μπορεί να μην είμαι και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου, αλλά δεν ήταν η στεναχώρια και η κατάθλιψη τα πρώτα συναισθήματα που βίωνα όταν αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Μια μεγάλη δυσκολία κατά τα άλλα. Κάθε φορά όμως που βίωνα κάτι δύσκολο για μένα, έβαζα το youtube και άκουγα τα μπιτάκια και τα χαζοτραγουδάκια του Περικλή. Ήταν ένα υπέροχο guilty pleasure.

Πρόκειται για χαζά και ανεπίσημα τραγούδια που φτιάχνεις πανεύκολα μέσα σε ένα μισάωρο αν έχεις κάποιες γνώσεις. Έτυχε ο Περικλής να μου μάθει πέντε πραγματάκια πάνω σε αυτά τα πράγματα κάνοντας και μουσική πολλά χρόνια.

Μου αρέσει εμένα προσωπικά, να βλέπω ανθρώπους τολμηρούς που να καταπιάνονται με νέα πράγματα, ακόμη και αν αυτά τα πράγματα να μην σου κάνουν και το κλικ στην αρχή και να σου δημιουργούν την πρώτη εντύπωση. Αν και σε εμένα, θα δοθεί η εντύπωση ότι δεν θαυμάζω νέα πράγματα σε άλλους ανθρώπους, κατά βάθος το κάνω και πάρα πολύ μάλιστα. Θα ήθελα να βρω αυτό το κάτι που να με κινητοποιήσει.

Δύσκολο πάντως να πεις ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική. Δεν έχω καλή φωνή, ούτε ρυθμό. Δεν έχω το κατάλληλο σώμα ούτε και τις προδιαγραφές για να μάθω να χορεύω, άσε που είμαι και πολύ μεγάλη στην ηλικία.

Παρόλα αυτά, τώρα τελευταία άρχισα να βλέπω και συναυλίες από μεγάλες κλασσικές ορχήστρες. Μια από αυτές είναι και η Κρατική Αθηνών που πραγματικά, κάθε φορά μεγαλουργεί με αυτά που φτιάχνει και παρουσιάζει. 

Και τώρα... Κάθε βράδυ που κοιμάμαι, θέλω να νιώθω ότι υποσυνείδητα συνοδεύομαι από τον ήχο ενός πανέμορφου βιολιού να τροχάει το μυαλό μου και τα σωθικά μου.

Είτε σε ένα κρεβάτι, είτε σε ένα μπαλκόνι, είτε σε μια σχολική τάξη. Αχ, μακάρι να είχα μικρή τα κότσια να μάθω έστω να παίζω βιολί! Θα άξιζε πολύ για να χαλαρώνω μετά τη δουλειά...