5 Νοεμβρίου 1969 

Από την οπτική γωνία της Μάρθας 

          Ήταν μια βραδιά σαν κι όλες τις άλλες, γεμάτη αναταραχή και νεανική ενέργεια. Βρισκόμουν στο υπόγειο του μαγαζιού ενός φίλου του Αλέξανδρου, ανάμεσα σε συμφοιτητές που συζητούσαν για την επερχόμενη κινητοποίηση. Ξαφνικά, ο Αντώνης, ένας τύπος που δεν είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία, με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε έξω από το μαγαζί, ακολουθούμενος από τους αστυφύλακες που μας κυνηγούσαν.Ήμουν εξαγριωμένη. Πώς τολμούσε να με βάλει σε αυτή τη θέση; Του φώναξα, απαιτώντας εξηγήσεις. Και τότε, με μια κίνηση που με αιφνιδίασε, με φίλησε. Ήταν ένα φιλί διαφορετικό από όλα όσα είχα δοκιμάσει μέχρι τότε. Δεν ήταν βιαστικό, ούτε γρήγορο. Ήταν γλυκό, τρυφερό και με μια ένταση που δεν μπορούσα να αγνοήσω.

              Αυτή η εμπειρία άλλαξε τα πάντα μέσα μου. Τα συναισθήματά μου για τον Αλέξανδρο, τον άντρα που νόμιζα ότι αγαπούσα, άρχισαν να ξεθωριάζουν. Τα φιλιά του, που κάποτε θεωρούσα παθιασμένα, μου φάνηκαν ξαφνικά ανιαρά και επιφανειακά. Αντίθετα, το φιλί του Αντώνη με είχε συγκλονίσει. 

Άρχισα να ανακαλύπτω έναν νέο κόσμο μέσα από την ποίηση του Καρυωτάκη. Οι στίχοι του αντηχούσαν μέσα μου με έναν τρόπο που δεν είχα φανταστεί ποτέ. Τα συναισθήματα που ένιωθα για τον Αντώνη έβρισκαν έκφραση στα ποιήματά του. Κάθε λέξη ήταν σαν ένα κομμάτι από την ψυχή μου.

Από την οπτική γωνία του Αντώνη 

          Από την πρώτη στιγμή που την είδα, κατάλαβα ότι η Μάρθα ήταν διαφορετική. Η μαχητικότητά της, τα μάτια της που λάμπουν όταν μιλάει για τις ιδέες της, με γοήτευσαν. Όταν την είδα να συζητά με τους φίλους της για την κινητοποίηση, ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να την προστατέψω. Όταν οι αστυφύλακες κατέβηκαν στο υπόγειο, κατάλαβα ότι έπρεπε να δράσω γρήγορα. Την έπιασα από το χέρι και την έβγαλα έξω. 

Ήταν μια στιγμή τρέλας, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα.Όταν την φώναξα, εγώ ήμουν αυτός που ένιωθε άβολα. Ήθελα να της εξηγήσω, αλλά τα λόγια μου δεν βγαίνανε. Και τότε, χωρίς να το σκεφτώ, την φίλησα. Ήταν ένα φιλί που γεννήθηκε από την ανάγκη να της δείξω πόσο πολύ με ενδιαφέρει.Αργότερα, όταν την είδα να τρέχει μακριά μου, ένιωσα μια απελπισία που δεν είχα ξαναζήσει. Ήθελα να της μιλήσω, να της εξηγήσω τα συναισθήματά μου, αλλά φοβόμουν την απόρριψη.

(Στην φωτογραφία απεικονίζεται σε AI η Μάρθα να διαβάζει ένα βιβλίο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, στην περιοχή Εκάλη στην Αθήνα)