Ο Χρήστος με αργές και προσεκτικές κινήσεις καθάριζε τα εργαλεία του. Σε μισή ώρα, κάποιος ασθενής θα τον επισκεπτόταν στο οδοντιατρείο του. Τον περίμενε στωικά. Κοίταξε το σημειωματάριο του. «Χμ, σφράγισμα θα θέλει» σκέφτηκε για την πελάτισσα του. Ήταν ο καλύτερος οδοντίατρος. Έκανε εξαιρετική δουλειά στα δόντια των ασθενών και όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα λόγια για αυτόν. Είχε μετακομίσει στη πόλη, το τελευταίο ένα χρόνο, και είχε ανοίξει το οδοντιατρείο. Μέσα σε ελάχιστους μήνες, η πελατεία του είχε αυξηθεί πολύ.

Ήταν ένας γοητευτικός άντρας μα και πολύ απόμακρος. Ποτέ δεν τον είχαν δει να χαμογελά. Ήταν σοβαρός, ολιγομίλητος. Κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς έκανε μετά το τέλος της εργασίας του. Ούτε που έμενε προτού μετακομίσει στη πόλη. Κάποιοι έλεγαν πως ήταν πολύ ντροπαλός και κλειστός χαρακτήρας και άλλοι πως είχε ένα μυστήριο βλέμμα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να τον συμβουλεύονται για την υγεία τους. Δούλευε καθημερινά τις πρωινές ώρες. Τα απογεύματα έκλεινε το ιατρείο του και επέστρεφε στο σπίτι. Έμενε μόνος σε ένα μικρό διαμέρισμα. Του άρεσε η μοναξιά. Διάβαζε πολύ. Κυρίως αστυνομικά βιβλία. Η αγαπημένη του συνήθεια ήταν να κάθεται στη πολυθρόνα με ένα ποτήρι κρασί και να διαβάζει τα νέα της ημέρας.

Στη αρχή τα αθλητικά. Δεν τον ενδιέφεραν πολύ, έτσι τα ολοκλήρωνε γρήγορα. Έπειτα διάβαζε τα οικονομικά νέα και στο τέλος τα κοινωνικά. Στις δολοφονίες έμενε περισσότερο. Τον ενδιέφεραν πολύ οι φόνοι. Έψαχνε το κίνητρο, το προφίλ του δράστη και τον τρόπο που δολοφονήθηκε το θύμα. Κατέγραφε όλους τους φόνους σε ένα μεγάλο ντοσιέ που είχε. Αν κάποιος έβλεπε αυτό το ντοσιέ που ήταν γεμάτο με φωτογραφίες δολοφονημένων ατόμων, σίγουρα θα τρόμαζε πολύ. Μα αυτό δεν τον απασχολούσε τον Χρήστο.