Δύο μήνες...Πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει έξω από αυτές τις πόρτες. Δεν με άφησε να ξαναβγω από το δωμάτιο. Τον παρακάλεσα να πάμε έστω σε κάποιο γιατρό μα ήταν ανένδοτος. Είναι τόσο ηλίθιος...Τόσα γαμημένα ηλίθιος...Τα τατουάζ στο κορμί του αρχίζουν και και ξεθωριαζουν διχαζοντας τους άντρες που υπακούν μόνο στο Κρίστιαν. Δεν δίνει όμως βάση. Δεν σκέφτεται καθαρά... Το βλέπω στο βλέμμα του. Αν καταφέρω να μιλήσω σε κάποιον από αυτούς...να σπειρω την αμφιβολία, μια αμφιβολία που σίγουρα έχουν και οι ίδιοι. Προσπάθησε να με πηδήξεις ουκ ολίγες φορές. Κάθε φορά όμως, βάζει μέσα μου το μισό του μόριο και βγαίνει. Επειτα φέρνει μια γυναίκα μπροστά μου, διαφορετική κάθε φορά και τη βιάζει. Αισθάνομαι βρώμικη και μόνο που το ζω... Η κοιλίτσα μου έχει φουσκώσει. Δεν ξέρω όμως πόσο θα αντέξω. Πρέπει να βρω ένα τηλέφωνο. Να πάρω τον πατέρα μου...Μονο εκείνος είναι ικανός να μας σώσει...

Του ζήτησα να βγω να πάρω αέρα σήμερα. Το πρωί ήταν αρκετά ευδιάθετος και δεν ξέρω το λόγο. Ούτε με ενδιαφέρει είναι η αλήθεια. Μου είπε όμως πως θα με αφήσει να βγω. Ίσως...Ίσως είναι και η ευκαιρία μου να πλησιάσω εκείνο τον άντρα. Νομίζω τον λένε Κίαν. Τον είχα δει και με τον Κρίστιαν όταν με πήγε στη βάση στη Βαρκελώνη . Είναι από τους ελάχιστους που θεωρώ ότι αρχίζουν και καταλαβαίνουν τη διαφορά οανω στο Γκάμπριελ απλά ίσως αρνείται να πιστέψει πως υπακούει σε λάθος αφεντικό και πιάστηκε μαλακας. Λογικό. Ειμαι λογικός άνθρωπος σωστά; Έτσι λέω, το λέω και το πιστεύω.

Χειμωνιαζει...Ο ουρανός έχει μέρες να βγάλει λίγη ζεστασιά μα εμένα μ'αρέσει. Το ψύχος, κυριαρχεί ούτως ή άλλως μέσα μου οπότε νιώθω οικεία με την άφιξη του χειμώνα.  Κοιτάζω τη φούτερ που υπάρχει στη ντουλάπα εδώ και ώρες. Την θυμάμαι...Τον είχα δει να τη φοράει κάτω από το Τζάκετ ένα φεγγάρι στο κλαμπ. Που είναι τόσο καιρό θεέ μου; Δεν θέλω καν να σκέφτομαι πως είναι νεκρός. Για εκείνον παλεύω. Για εκείνον μένω και δεν αυτοκτονω .Για εκείνον και αυτό το πλασματάκι που δεν φταίει σε τίποτα.

Ντύνομαι. Μυρίζει το άρωμα του ...ξεθωριασμένο ίσως μα δεν το ξεχνάς... Ξαπλώνω στο κρεβάτι και περιμένω να έρθει να με βγάλει έξω. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω...

Την ίδια στιγμή

"Πώς αισθάνεσαι σήμερα;" ρώτησε με ένα αποκρουστικό μειδίαμα στην έκφραση του προσώπου του. Ο Κρίστιαν τον έφτυσε. Είχε μείνει σχεδόν μίσος άνθρωπος μα ακόμα οι πλάτες του ήταν τρομακτικές. Συνδεδεμένος με ένα μηχανήματακι που του έστελνε λίγο λίγο ένα παραλυτικο υγρό ήταν ανήμπορος να αντιδράσει.

"Μίλα αδερφέ!!! ΜΙΛΆ! Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΦΟΥΣΚΏΝΕΙ! ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ..." ξάφνου ο Γκάμπριελ γέλασε και χαμήλωσε απειλητικά το τόνο του. "Σήμερα αδερφέ, θα της επιτρέψω να βγει έξω και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το ξύλο στην ύπαιθρο...Θα αναρωτιέσαι για το ξύλο έτσι;"

Ο Κρίστιαν μουγκριζε αδυνατώντας τα ανοίξει τα χείλη

"Γιατί θα έχουμε οικογενειακή συνάντηση..." Ο Κρίστιαν έβαλε όλη του τη δύναμη τραβώντας τα σχοινιά μα έμοιαζε αβοήθητος. "Από ότι βλέπω κατάλαβες...Και πίστεψε με...Ωωωωω πίστεψε με δεν είναι καθόλου χαρούμενη από τη παράνομη της στο Κειπ Τάουν...Εύχομαι να επιβιώσει το μπάσταρδο...Αν τα καταφέρει μην ανησυχείς όμως, τα έχω σκεφτεί όλα. Αν βγει κορίτσι, θα το κάνω πόρνη από μωρό...Αν βγει αγόρι...Συγγνώμη μα είτε θα το πνίξω, είτε θα το βγάλω στη πορνεία και αυτό. Σκέφτηκες το ενδεχόμενο;; Πότε δεν ασχοληθήκαμε με ανδρική πορνεία! Θα πλήρωναν όσο όσο για το κωλο του !!"

Τα δάκρυα από τα μάτια του Κρίστιαν ερεαν και έπεφταν κάτω αντικατοπτρίζοντας την οδύνη του. Το θυμό. Την ανάγκη για να δολοφονήσει εν ψυχρό το ίδιο του αίμα προκειμένου να προστατέψει τα πιο σημαντικά άτομα της ζωης του...Την Ιζαμπέλ, και το μωρό τους..

Ο Γκαμπριέλ τον έπιασε από το μαλλί και σήκωσε το κεφάλι του θέλοντας να γεμίσει το μυαλό του με τα δάκρυα του αδερφού του.

"Αδύναμος...Τόσο Αδύναμος για μια γυναίκα..." σχολίασε πικρόχολα και τον έφτυσε στη μούρη. "Ξέρεις δεν θα σου κρύψω πως είναι ακόμα στενή...Είναι άλλη φάση να πηδάς μια έγκυο , έπρεπε να δεις πως ούρλιαζε το όνομα σου όταν τη γαμουσα...Αχ ναι Κρίστιαν...Πιο βαθειά Κρίστιαν...Δεν παθαίνει τίποτα το μωρό Κρίστιαν....Την ηλίθια τη πουτανα ! Μου δίνει μουνι και κωλο πιστεύοντας πως είσαι εσύ!!!"

Ο Κρίστιαν έκλεισε τα μάτια... Η Ιζαμπέλ δεν θα έκανε ποτέ της κάτι τέτοιο γιατί πολύ απλά δεν ήταν η Τζουλς....Γιατί πολύ απλά, ήταν σίγουρος πως από το πρώτο λεπτό θα είχε καταλάβει ποιον έχει απέναντι της. Καταβαθος της έβγαζε το καπέλο που μπόρεσε να επιβιώσει...Ήταν τόσο σκληρή όταν ήθελε. Τόσο ανιωθη... Η ικανότητα να κλείνει το συναισθηματικό της κόσμο και να παρουσιάζει κάτι που θέλεις να δεις , του προκαλούσε έξαψη από τότε που την παρακολουθούσε. Ήταν έξυπνο το κοριτσάκι του ...σωστά;

"Φεύγω! Πρεπει να παω να παραλάβω τη Τζουλς. Φτάνει σε δύο ώρες... Θα έρθω να σε ενημερώσω όμως!!αν επιβιώσει από την οργή της, θα είναι θαύμα..."

Μια ώρα μετά...

Κάθομαι μόνη στο γρασίδι. Απορω που με άφησε ολομόναχη, βέβαια έχω έξι άντρες γύρω μου μαζί με αυτούς και τον Κίαν. Πιάνω ελαφρά τη κοιλιά μου και τον βλέπω που με κοιτάζει. Κάνω πως πονάω...ανέκφραστος. βγάζω ένα επιφώνημα και με πλησιάζει...Έλα... έλα κοντά...

"Τι συμβαίνει;"ρωτάει ψυχρά

"Πονάω λίγο. Μπορείς να με βοηθήσεις να φτάσω στο παγκάκι;" του λέω και ξεφυσαει. "Σε παρακαλώ...Αν όχι για μένα για το μωρό..."

Με βοηθάει να σηκωθώ , καθώς περπατάμε σταματώ για λίγο. Κάνω πως πονάω και εκείνος σκύβει

"Δεν είναι ο Κρίστιαν αυτός Κίαν..."λέω και παγώνει. "Χαλάρωσε το ύφος σου γαμω !! Άκουσε με..."ξεκινάω και περπατάω και προς έκπληξη μου με βοηθάει ακόμα...Παίζει μαζί μου..."τα τατουάζ του φεύγουν. Κανείς σαν δεν το προσεξε; Είστε και έξυπνοι!! "Λέω ειρωνικά "Πρέπει να με βοηθήσεις Κίαν. Ξέρω πως είσαι πιστός στον Κρίστιαν. Κουβαλάω το μωρό του και εκείνος κινδυνεύει..."

Με βάζει να κάτσω και με κοιτάζει περίεργα.

"Καταλαβαίνεις τι λες ;"ρωτάει μονάχα

"Το ζήτημα είναι...Εσύ καταλαβαίνεις ποιον υπηρετείς ;;Ένα τηλέφωνο θέλω μόνο..  αν ειδοποιήσω το πατέρα μου θα μας βρει. Θα..."

"ΠΑΨΕ Ιζαμπέλ! Τι μου ζητάς!"

"Μη φωνάζεις ! Για μένα χεστηκα ! Έχω εδώ μέσα όμως ένα παιδί...ένα παιδί του αφεντικού σου που ένας Θεός ξέρει που βρίσκεται..."

Ξαφνικά ακούγονται γέλια. Γυρίζουμε και οι δυο τα κεφάλια μας...

"Όχι...Όχι Όχι..." ψελλιζω και νιώθω την κοιλιά μου να με σφαδαζει στο πόνο.

"Αυτός δεν είναι σίγουρα ο Κρίστιαν..."ακούω τον Κίαν να ψελλίζει βλέποντας την αδερφή μου να φιλιέται μαζί του στο κήπο...

Σας φιλώ....