"Μην το κουνήσεις από δίπλα μου Ιζαμπέλ!" Ακούω τον Κίαν να λέει εξαγριωμένος και ξαφνικά νιώθω μια μικρή προστασία γύρω μου. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό μα ο Κίαν, είναι επιβλητικός, μοιάζει του Κρίστιαν και κάτι μου λέει πως δεν με αφήσει να πάθω κακο σωστά;

Η Τζουλς γελάει σαν υστερική. Τι διάολο έχει συμβεί; Που ήταν; Τι γίνεται; Ο Γκαμπριέλ με δείχνει κι εκείνη αλλάζει ύφος. Σκοτεινιαζει , σφίγγει τις γροθιές της, με κοιτάζει με μίσος και αρχίζει να περπατάει προς το μέρος μου. Βοήθα με να επιβιώσω θεέ μου.

"Μη φοβάσαι Ιζαμπέλ. Απλά μη δείξεις φόβο..."λέει μα εγώ φοβάμαι. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα με ένοιαζε μα τώρα; Τώρα τρέμω στην ιδέα να με ακουμπήσει...

"Βρε βρε βρε...Χρόνια και ζαμάνια αδερφούλα..."λέει φτάνοντας και από πίσω ο Γκάμπριελ μοιάζει εκνευρισμένος .

"Τι έχουμε εδώ Κίαν;" ρωτάει αυστηρά

"Πονούσε αφεντικό. Την βοήθησα να κάτσει "δηλωσε χωρίς να το κουνήσει από δίπλα μου.

"Ωραία, δεν σε χρειαζόμαστε  άλλο...Έχει την αδερφή της τώρα. Μπορείτε να φύγετε..." τον βλέπω να σφίγγεται.

"Έβγαλε αίμα νωρίτερα αφεντικό. Καλύτερα να την πάω να ξαπλώσει. Δεν θέλεις να πάθει κάτι το μωρό σωστά;"

ΜΠΡΆΒΟ!!!! ΜΠΡΆΒΟ ΚΊΑΝ!!!

Ο Γκαμπριέλ συνοφρυωνεται και η Τζουλς με κοιτάζει ακόμα με μίσος, τα μάτια της γυαλίζουν...

"Αφεντικό;" ξαναλέει ο Κίαν κι εκείνος σοβαρευει. Ξέρει πως δεν πρέπει να τον υποψιαστεί κάνεις.

"Πήγαινε την στο δωμάτιο όσο εμείς θα συζητάμε..." πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της Τζουλς και έκαναν μαζί μεταβολή προς το σπίτι.

"Ευχαριστώ...Και το ξέρεις πως..."

"Δεν θέλω λόγια Ιζαμπέλ. Αυτή τη στιγμή υπηρετώ το έμβρυο στη κοιλιά σου. Για μένα , είναι το καινούριο μου αφεντικό..."λέει και μένω στήλη άλατος. "Αυτή είναι πίστη. Και εγώ τον Κρίστιαν, δεν θα τον πούλαγα ποτέ μου!"

Με σηκώνει και μπαίνουμε από μια άλλη πόρτα στο σπίτι.

"Από εδώ, έχει μόνο το προσωπικό πρόσβαση. Άκουσε με καλά..." με τραβάει λιγάκι στην άκρη του διαδρόμου. Κοιτάζει γύρω του και βάζει το χέρι στη τσέπη. Βγάζει το τηλέφωνο του και θέλω να κλάψω....
"Πάρε γρήγορα το πατέρα σου. Ρέις δύο λεπτά να του εξηγήσεις. Χρειάζομαι ενισχύσεις. Δεν ξέρω πόσους άντρες θα καταφέρω να πάρω με το μέρος μου. Πολλοί πιστεύουν πως είναι ο Κρίστιαν. Ίσως νομίζουν πως κάνω κάποια ανταρσία...Δεν ξέρω... Μπλε του εξηγήσεις, δώσε το τηλέφωνο σε με να να του δώσω τις συντεταγμένες...Μετά...Μετά απλά θα περιμένουμε..."

"Υπάρχει υπόγειο στο σπίτι...Τι είναι εκεί κάτω;"

"Από όσο ξέρω τίποτα. Δεν έχω ιδέα ούτε από που είναι η είσοδος .Ο Γκάμπριελ...Αυτός ο καριολης μας είπε πως είναι σφραγισμένη..ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ!"

Η Ιζαμπέλ Πληκτρολόγησε τον αριθμό του πατέρα της ...

Σαν Χοσέ... Μια ώρα μετά...

"Όπλα; Σφαίρες; Χάρτης;" Ο Ίαν είχε αρματωθει. Τα γκρίζα του μαλλιά δεν είχαν καμία επίδραση στην εικόνα του. Έμοιαζε με θηρίο. Ένα γυμνασμένο, θυμωμένο , επικίνδυνο θηρίο. Από τη στιγμή που η κλήση έλαβε τέλος, οργάνωσε τα πάντα δε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Λουίς από την άλλη ήταν κομμάτια...ψυχικά κατεστραμενος από όσα είπε η Ιζαμπέλ για τη συμπεριφορά της Τζουλς. Τις έψαχναν μήνες μα χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα όμως...Τώρα τι θα έκανε; Ίσως τελικά δεν έπρεπε ποτέ η Σκάρ να μείνει έγκυος...Ίσως Δεν ήταν θαύμα μα κατάρα...

"Σήκωσε το κεφαλι σου σαν άντρας! Μαζί θα το αντιμετωπίσουμε . Κι αυτή πιάστηκε κορόιδο Λουίς...Ίσως..."

"ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ!!" Ξέσπασε ο Λουίς "Ίσως ο τρόπος που προέκυψε δηλητηρίασε την ύπαρξη της...Πολλά είναι τα ίσως Ίαν...Και δυστυχώς ντρέπομαι..."

Ο Ίαν έκατσε δίπλα , του έσφιξε τον ώμο και τον χτύπησε μια φορά στη πλάτη.

"Μη χάνεις το κουράγιο σου. Ένα παιδί που πήρε λάθος δρόμο είναι...Όλα θα φτιάξουν. Σε λίγο καιρό να προβλήματα θα φύγουν σα το τρεχούμενο νερό και θα ηρεμήσουμε..."

Ο Λουίς γέλασε πικρά...

"Θα τον αφήσεις ζωντανό;" ρώτησε υπενθυμίζοντας του τα λόγια της κόρης του.

Μην τον πειράξεις πατέρα...Για χάρη μου...Αν μ'αγαπάς μη το κάνεις...

"Δεν ξέρω. Θα αφήσω τη στιγμή να οδηγήσει το χέρι μου. Προς το παρόν όμως θα σκοτώσω ότι βρεθεί στο διάβα μου..."

Ο Ίαν σηκώθηκε. Ειχε φτάσει η ώρα να παλέψει για δεύτερη φορά στη ζωή...

Μάλαγα

Αγκάλιαζε τα πόδια της κοιτάζοντας συνεχώς τη πόρτα. Αν όλα πήγαιναν ρολόι αύριο το μεσημέρι ο πατέρας της μαζί με Λουίς θα έφταναν. Μέχρι να ξημερώσει όμως, έτρεμε το φυλοκαρδι της. Η νύχτα ήταν μεγάλη και ο Κίαν δεν μπορούσε να μείνει. Θα κινούσαν υποψίες. Υποσχέθηκε όμως στο μωρό της πως θα έψαχνε για την είσοδο του υπόγειου. Έσφιξε το σουγιαδακι που της έδωσε μόλις άκουσε βήματα , μα το έκρυψε αμέσως κάτω από το μαξιλάρι. Θα περίμενε...Αν τα πράγματα αγριευαν τότε θα ήταν η μόνη λύση. Ομιλίες... Άκουγε ομιλίες χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς έλεγαν μα δεν ήθελε και πολύ για να αναγνωρίσει την Τζουλς και τον Γκάμπριελ. Οι μεντεσεδες της πόρτας τσιριξαν στο άνοιγμα της εμφανίζοντας την αδερφή της μόνη. Μπήκε και έκλεισε.

"Είκοσι μέρες Ιζαμπέλ..." αποκρίθηκε ψυχρά. Το χέρι της βρέθηκε αυτονατα κάτω απο το μαξιλάρι . Οι διαθέσεις της κάθε άλλο παρά φιλικές ήταν. "Είκοσι μέρες έκανα να σηκωθώ από εκείνο το πάτωμα. Κάθε μέρα με τάιζαν ρύζι με το ζόρι για να μη πεθάνω ενώ ο γιατρός που ήρθε να με δει...Με είδε, με βίασε και έβγαλε το πόρισμα πως έγινα καλά..."

Η Ιζαμπέλ δεν καταλάβαινε και η ζωγραφισμένη απορία στο πρόσωπο της δεν πέρασε απαρατήρητη από την αδερφή της.

"Με έστειλαν σε ένα μπουρδελο στην Αφρική...Για την ακρίβεια ο καλός σου ο Κρίστιαν με έστειλε..." συνέχισε και σύγκρυο διαπέρασε το κορμί της Ιζαμπέλ. "Μέχρι και πράσινες μπανάνες έβαζαν μέσα μου...Αστείο Δεν είναι; Γιατί δεν γελάς;;" Η Τζουλς προχώρησε τόσο όσο ήθελε και σταμάτησε.  "Δεν θα κάνω ποτέ παιδιά. Δεν θα γίνω ποτέ μάνα. Δεν θα νιώσω ποτέ ξανά θηλυκό.... Για να επιστρέψει ο κόλπος μου στην αρχική του κατάσταση χρειάζομαι πλαστική. Και πάλι όμως....πάλι δεν θα κάνω παιδιά...Ξερεις τι με πειράζει πιο πολύ;" Η Τζουλς έβαλε το χέρι στη πλάτη. Έβγαλε ένα εργαλείο παρόμοιο με αυτό που είχαν οι γυναικολόγοι και η Ιζαμπέλ άνοιξε σιγανά το σουγιά. "Με πειράζει που στο τέλος θα γίνεις και μάνα από πάνω... μη φοβάσαι Ιζαμπέλ. Αυτό το εργαλείο θα παραμείνει στη κατοχή μου για τους υπόλοιπους πέντε μήνες. Μόλις γεννήσεις όμως..." είπε πονηρά αυτή τη φορά "τότε θα σου διάλυσω όλο το αναπαραγωγικό με τα ίδια μου τα χέρια...Θα βγάλω το παιδί σου στο κλαρί γιατί αυτό του αξίζει. Είσαι τόσο ηλίθια...Τόσο αδαής...Ούτε που κατάλαβες τη διαφορά στον άντρα δίπλα σου...Τώρα που επέστρεψα όμως τα ψέματα τελείωσαν. Για σένα φυσικά..."

Η Ιζαμπέλ έπαιξε το θέατρο της.  Έβαλε τα κλάματα και η Τζουλς γέλασε δυνατά προκαλώντας της ανατριχίλα. Τα μαλλιά της είχαν μια πορτοκαλί απόχρωση ενώ πάνω στο κορμί της είχε ουλές...πολλές ουλές.

"Μη κλαις ...Νόμιζα πως ήσουν έξυπνη μα όταν ο Γκάμπριελ..."

"ΠΑΨΕ!" Αποκρίθηκε νευριασμένη

"Δεν θα πάψω! Πονάει να ξέρεις πως πιάστηκε κορόιδο; Καημένη Ιζαμπέλ... Ξέρεις κάποτε σε αγαπούσα. Μέχρι φυσικά να φτάσω τα δώδεκα και να καταλάβω πως με πέταξαν..."

"Κανείς δε σε πέταξε! Δηληρηριασαν το μυαλό σου Τζουλιετ... Η αγάπη που μας έδιναν και δίνουν είναι ίση..."

"ΣΚΑΣΕ ΒΡΩΜΙΑΡΑ! ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΡΦΩΣΩ ΕΝΑ ΜΑΧΑΊΡΙ ΣΤΗ ΚΟΙΛΙΑ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ!"

Η Ιζαμπέλ δάκρυσε πραγματικά...

"Πώς μπορείς και λες κάτι τέτοιο;"

"Πολλά μπορώ. Κοιμήσου γλυκειά μου...Κοιμήσου ήρεμη σήμερα μα αύριο... Αύριο θα πάρουμε το Ρίσκο...Θα τρεις επιτέλους πως τόσο καιρό ζούσες στο ίδιο σπίτι μαζί του...Θα σε βιασουν μπροστά στα μάτια του, έπειτα θα τον σκοτώσουν μπροστά στα  δικά σου και αν το παιδί επιβιώσει από τα πολλαπλά σοκ..."

Η Ιζαμπέλ τη διέκοψε...

"Γιατί τόσο μίσος Τζουλς; Σε λάτρευα..."

"Γιατί εξαιτίας σου..."

"Γιατί τι;;; ΤΙ ΣΟΥ ΈΚΑΝΑ ΕΞ ΑΡΧΗΣ;; ΤΙΠΟΤΑ!!! ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ!" Φώναξε και σηκώθηκε. "Σταμάτα αυτή τη τρέλα Τζουλς!!σταμάτα και θα τα ξεπεράσουμε όλα μαζί...ΌΛΑ!!!" Εκανε λίγα βήματα προς το μέρος της μα εκείνη απομακρύνθηκε

"Είναι αργά Ιζαμπέλ...Είναι αργά..." αρκέστηκε να πει βγαίνοντας από το δωμάτιο...

Σας φιλώ....
Δεν ξέρω αν βάλω άλλο απόψε παιδιά...ειμαι τρομερά κουρασμένη. Να είστε όλοι καλά!!