"Και εδώ θα είναι το καινούριο σου δωμάτιο! Βολέψου μωρό μου και θα έρθω αργότερα ...Που ξες...Ίσως καταφέρουμε μια διείσδυση χωρίς να πειράξουμε το μωρό.." της είπε πονηρά και έκλεισε τη πόρτα.

Το μέρος που την έφερε δεν έμοιαζε με το προηγούμενο. Θύμιζε περισσότερο σπίτι από ότι βάση αλλά ήξερε πως στο υπόγειο, σίγουρα θα υπάρχει κάτι...και Αυτό το κάτι, ήλπιζε βαθειά μέσα της να ήταν ο Κρίστιαν. Η σκέψη πως ο Γκάμπριελ το σκότωσε όπως μπήκε, βγήκε από το μυαλουδάκι της. Ναι, ήταν περίεργη η σχέση μεταξύ τους μα η Ιζαμπέλ έμαθε να εκτιμάει. Και την ελευθερία που τη έδωσε, θα τη θυμόταν για πάντα. Η άσβεστη επιθυμία για να τον βρει δεν σταμάτησε να μεγαλώνει από τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειώθηκε. Όλο αυτό, ήταν απλά άρρωστο. Διεστραμμένο...

Πώς έμαθε ο Γκάμπριελ για εκείνη; Πώς έμαθε για το μωρό; Πώς μπόρεσε να χτυπήσει στο σώμα του τατουάζ όμοια σχεδόν με του Κρίστιαν; Ποιος ήταν ο σκοπός του; Τα ερωτήματα της δεν είχαν απάντηση τη δεδομένη στιγμή. Κοίταξε τα ρούχα που υπήρχαν στη ντουλάπα. Μέχρι και την γκαρνταρόμπα του υιοθέτησε. Πόσο τρομακτικός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος; Πόσο ηλίθιος, και βλάκας συνάμα; Ο Γκάμπριελ τα κατάφερε όλα μαζί. Αν πίστευε πως την ξεγέλασε , έκανε τραγικό λάθος. Όσο σκεφτόταν την στιγμή που μπήκε στο σπίτι και τον είδε έτρεμε...Μπορεί να μην το είχε αντιληφθεί μα η ψυχή μίλησε από μόνη της. Αναρωτήθηκε αν έβλεπε τον Κρίστιαν τι θα μπορούσε να νιώσει...Μα το πιο σημαντικό δεν το "τι" ήταν το "αν" θα ένιωθε...

Κλείδωσε τη πόρτα του μπάνιου, πήρε ένα ζευγάρι καθαρά ρούχα από τη ντουλάπα του Κρίστιαν, και αφέθηκε στο νερό. Κοιτούσε συνεχώς τη κοιλιά της στο μεγάλο καθρέφτη που υπήρχε τοποθετημένος απέναντι της  σβήνοντας τις αμφιβολίες. Εκεί μέσα σίγουρα ζούσε ένα μικρακι.

"Πώς διάολο το έκανες ρε πουστη ;" είπε σιγάνα προσπαθώντας να οργανώσει τις σκέψεις της...

Έξι μέρες πριν ...

Ο Γκάμπριελ  στεκόταν έξω από το γραφείο αλαλος. Συγκλονισμένος από όλα άκουγε και έβλεπε. Παιδί; Πώς ήταν δυνατόν, σκέφτηκε και παρέλυσε ολόκληρος. Ο αδερφός του όχι απλά την "φυγαδευσε" μα την γκαστρωσε κι όλας! Έπειτα από όλα αυτά έδιωξαν στο Κειπ Τάουν τη Τζουλς για πιο λόγο; Για να ζήσει η Ιζαμπέλ σα να μη συνέβη τιποτα; Δεν μπορούσε να το δεχτεί. Έκανε μεταβολή και πήγε στο προσωπικό του δωμάτιο. Κάθισε και σκέφτηκε. Κανένας από τους άντρες δεν θα πρόδιδε τον Κρίστιαν οπότε έπρεπε να δράσει μόνος. Να βρει το τρόπο να τον βγάλει εκτός. Να πλησιάσει την Ιζαμπέλ και να την καταστρέψει. Αυτό ήταν το μέλλον της εξ αρχής. Ο Κρίστιαν μαλακωσε, από τότε που την γνώρισε δεν ξαναπηδηξε γυναίκα και ο Γκάμπριελ ένιωθε πως όλα καταρρέουν. Τώρα όμως είχε ένα όπλο στα χέρια. Ένα διάδοχο που είχε και το δικό του αίμα. Ξάφνου η τέλεια ιδέα φύτρωσε στο μυαλό του. Θα παίρνε απλά τη θέση του...Θα τον κλείδωνε κάπου μέχρι να έχει στα χέρια την Ιζαμπέλ και έπειτα θα περίμενε μέχρι να γεννηθεί το μωρό και θα την εξέδιδε....

Έπρεπε μόνο  να τελειοποιήσει την εικόνα του. Να γίνει ίδιος ο Κρίστιαν...
Πρώτα από όλα όμως, ήθελε να βγάλει τον αδερφό του εκτός...Εφοδιαστηκε με αιθέρα, περίμενε μέχρι να βγει ο Κρίστιαν και την έστησε στη στροφή για το γραφείο...

Η αμέσως επόμενη κίνηση ήταν να τον σύρει, να τον δέσει και να τον μεταφέρει αργά τα ξημερώματα με το αυτοκίνητο εκτός πόλης. Κανείς δεν θα τον έβρισκε αν δε το ήθελε ο ίδιος και όταν θα ξυπνούσε, ο Γκάμπριελ θα φρόντιζε να του χαρίσει μια ωραία επίσκεψη...Παράλληλα θα εφοδιαζε ένα σπίτι για τον ίδιο κι την Ιζαμπέλ και λίγο πριν την αρπάξει θα μετέφερε εκεί και τον αδερφό του. Θα τους είχε τόσο κοντά...Μα τόσο μακριά...

παρόν

Άκουσε τις φωνές μιας γυναίκας, παρακαλούσε για ελευθερία. Έπειτα την άκουσε να κλαίει δυνατά ώσπου η πόρτα του δωματίου άνοιξε. Ο Γκαμπριέλ μπήκε μέσα και μπροστά στα έντομα μάτια της Ιζαμπέλ πέταξε στο πάτωμα μια ημίγυμνη αλυσοδεμενη γυναίκα.

"ΚΡΊΣΤΙΑΝ τρελαθηκες;;;" του φώναξε πλησιάζοντας τη γυναίκα μα εκείνος μπήκε μπροστά

"Αφού δεν μου κάθεσαι, θα με δεις να πηδάω..." της απάντησε πονηρά

"Δεν υπάρχει περίπτωση!!!" Η επιθετική της συμπεριφορά εμφανίστηκε μονομιάς και εκείνος την έπιασε από το μπράτσο αναγκάζοντας την να καθίσει στο κρεβάτι

"Ζηλεύεις Ιζαμπέλ;" ρώτησε χαμηλά

"Εισαι τρελός! Φυσικά και δεν ζηλεύω Κρίστιαν!!"

"Α ναι ;;"

Η πόρτα άνοιξε και δύο μεγαλόσωμοι άντρες μπήκαν στο δωμάτιο. Δεν φορούσαν μπλούζα , η βερμούδα τους ήταν ήδη τσιτωμενη από την στύση , τα μάτια του γυάλιζαν και η Ιζαμπέλ πανικοβληθηκε

"Τι διάολο είναι Αυτό;"

"Αυτό λέγεται όργιο...Και εσύ γλυκειά μου, θα πάρεις μέρος..."

"Κρίστιαν συνελθε !! Είμαι έγκυος που να πάρει η ευχή!" Η Ιζαμπέλ σκαρφάλωσε στο κρεβάτι και κατέβηκε από την άλλη πλευρά.

"Θα τον πάρεις αργά αργά,  μην ανησυχείς. Μου έλειψε το κορμί σου...Αυτό το μωρό δεν φύτρωσε εκεί μέσα σωστά; Ξέρεις πόσο πληρώνουν για να πηδήξουν έγκυες;"

Η Ιζαμπέλ ανατρίχιασε...Πόση αηδία υπήρχε μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό;

"Γδυσου Ιζαμπέλ..." αποκρίθηκε κάνοντας μικρά βήματα προς το μέρος της.

"ΕΙΣΑΙ ΚΤΉΝΟΣ!! ΠΌΤΕ!!!"

Από τη πλευρά του , έβλεπε το μίσος που ήθελε να σπείρει στο πρόσωπο του αδερφού του να ανθίζει και χαιρόταν. Όταν το χρώμα θα έφευγε σιγά σιγά από το δέρμα του, τότε θα επέστρεφε σαν προστάτης. Κερδισμένος από κάθε άποψη.

"ΙΖΑΜΠΕΛ ΓΔΥΣΟΥ!!" Είπε ξανά και βλέποντας την άρνηση της έκανε μόνο στους άντρες. Εκείνοι όρμησαν. Την έπιασαν και την ξεσκισαν τα ρούχα.

"Για έγκυος αφεντικό έχει ακόμα και γαμω τα κορμιά!"σχόλιασε ο ένας από αυτούς πιάνοντας βίαια την ευαίσθητη περιοχή της.

"ΜΗ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙΣ!" Κάθε προσπάθεια διαφυγής της όμως,  έπεφτε στο κενό... ανέβασαν την άλλη γυναίκα στο κρεβάτι και δένοντας την, ανάγκασαν την άλλη να την γλύψει στα απόκρυφα της όσο εκείνοι έβλεπαν
Τόσο όμως η Ιζαμπέλ, όσο και η άλλη γυναίκα δεν σταμάτησαν τις ικεσίες...

"Και τώρα γαμησι !!!" Φώναξε ο Γκάμπριελ. Ο ένας από τους άντρες σκαρφάλωσε οανω στη γυναίκα. Την χτύπησε στα οπίσθιά και μπήκε μέσα της. Ο άλλος, άρχισε να χαϊδεύει το κορμί της Ιζαμπέλ ώσπου ο Γκάμπριελ έβγαλε το παντελόνι.

"Γύρισε την να κοιτάζει η μια την άλλη!"πρόσταξε και η Ιζαμπέλ άρχισε να χτυπιέται μα τα σχοινιά ήταν πολύ σφιχτά. Μόλις ο άντρας της ξεδεσε εβα χερι για να την γυρισει εκεινη τον γρατζουνανε στο προσωπο. Εκεινος εξοργισμενος κοίταξε το αφεντικό του και περίμενε μα ο Γκάμπριελ γέλασε...

Ανέβηκε στο κρεβάτι ενώ παράλληλα ακριβώς λόγους πόντους μακριά, η άλλη γυναίκα έκλαιγε από τη βάναυση διείσδυση. 

Σαλιωσε το μόριο του, άνοιξε τα πόδια της,και οταν η Ιζαμπέλ προσπάθησε με το ελεύθερο χέρι να τον απωθήσει εκείνος τη χαστουκισε

"Τι νόμιζες;; Είμαι ο Κρίστιαν Μαρτινς ! Δεν νιώθω καταραμένη!!" Έπιασε το κεφαλάκι του μορίου του και άρχισε να το τρίβει πάνω στη κλειτορίδα της. Η Ιζαμπέλ δεν έκλαψε. Ούτε φώναξε. Ήταν τόσο θυμωμένη. Τόσο αγανακτισμένη. Τόσο διαολεμενα έτοιμη να διαπράξει φόνο που έκλεισε τις αισθήσεις της βαθειά. Απαγορέψε στο κορμί να νιώσει. Ο Γκαμπριέλ βύθισε μόνο το κεφάλι μέσα κι εκείνη γρυλισε .

"Με το φόβο θα μένεις κάθε μέρα..." είπε άξαφνα και το έβγαλε. Το έτριψε ξανά πάνω της και δίνοντας εντολή, γύρισε προς την άλλη γυναίκα.

Ξεκίνησε να τη πηδάει με το πιο σκληρό τρόπο μπροστά στα μάτια της Ιζαμπέλ η οποία παρακαλούσε από μέσα της, να τελειώσει αυτό το μαρτύριο....Έκλεισε τα αυτιά στα ουρλιαχτά μα τα μάτια της άλλης γυναίκας είχε πεθάνει. Είχαν σβήσει...

Όταν πέρασαν όλοι πάνω από το κορμί της, εκείνη σωριάστηκε σαν ένα σακί ημιλιποθυμη...Μελανιασμενη . Βιασμενη από κάθε είσοδο του κορμιού της...

"Αυτό ήταν για να μάθεις να υπακους. Την επόμενη φορά, ακόμα και με την κοιλιά στο στόμα να είσαι, θα πάρεις τη θέση της...Πάρτο σαν μια προειδοποίηση για όσα ειμαι ικανός να κάνω Μπελ..." είπε πονηρά. Πι άντρες έβγαλαν τη γυναίκα σέρνοντας την από τα μαλλιά έξω και εκείνος άφησε την Ιζαμπέλ δεμένη και έφυγε μαζί τους ....

Σας φιλώ...