Εξι μέρες αργότερα...

Το υδροπλανο προσγειώθηκε στα καταγάλανα νερά και πλησίασε το μικρό λιμάνι. Από εκεί και πέρα θα συνέχιζε οδικώς. Ήταν έτοιμος. Προετοιμασμένος. Έδωσε τις  απαραίτητες οδηγίες και μόλις πάτησε στεριά, ένα μαύρο τζιπ που ήρθε από τη πρωτεύουσα μόνο για εκείνον , ήταν ήδη παρκαρισμένο στην αποβάθρα.

"Καλησπέρα κύριε. Είμαστε έτοιμοι. Μόνος;" ρώτησε ο οδηγός

"Μόνος..." Απάντησε και μπήκε μέσα. Η διάταξη ανάμεσα στο χωματόδρομο και τα δέντρα τριγύρω τον ξένισε. Η ζέστη λειτουργούσε   σαν πέπλο πάνω στα πνευμόνια του και οι ανάσες του ολοένα και αγριευαν...

"Ως εδώ! Θα συνεχίσω με τα πόδια! Ελάτε πίσω σε δύο ώρες!" Διέταξε και κατέβηκε. Η ανυπομονησία του, δεν είχε τέλος... Περίμενε έξι ολόκληρες μέρες και δεν άντεχε άλλο. Βγαίνοντας από τη δασική περιοχή, αντίκρισε το σπιτάκι. Η καρδιά κοπανηθηκε δυνατά και σε κάθε βήμα, ένιωθε ότι έχανε τον εαυτό του. Σταμάτησε λίγο πριν μπει. Πήρε μια βαθειά ανάσα και στάθηκε έξω από τη ξύλινη πόρτα.

"Μπορείς!" Είπε και  την άνοιξε. Μόλις η Ιζαμπέλ τον είδε πετάχτηκε τρομοκρατημένη, η κουτάλα που κρατούσε έπεσε στο πάτωμα και έκανε ένα βήμα πίσω ακουμπώντας το κορμί της στο τοίχο. Το βλέμμα του πάνω της σταθερό. Αγέρωχο.

"Ιζαμπέλ..." ψέλλισε σιγανά... Εκείνη τον κοίταξε τρομαγμένη. "Μη φοβάσαι...Όχι πια...Όλα τελείωσαν . Ξέρω Ιζαμπέλ...Ξέρω..." είπε κάνοντας ένα βήμα και εκείνη άπλωσε την παλάμη της προς το μέρος του. Μπορεί να στεκόταν μπροστά της, μα εκείνη ένιωθε φόβο...

"Συγχώρεσε με για όλα...Δεν ήθελα...Ποτέ δεν..."

"ΠΑΨΕ ΚΡΊΣΤΙΑΝ!" Φώναξε και είδε τα μάτια του να τυλίγονται στο σκοτάδι.

"Μου ανήκεις που να σε πάρει! Κι εσύ κι αυτό το πράγμα μέσα σου !!" Είπε εξαγριωμένος

"Με πονάς!!!" Του φώναξε όταν εκείνος την έπιασε από το μπράτσο.

"Φεύγουμε Ιζαμπέλ!γυρίζουμε πίσω! Δεν θα αφήσω το παιδί μου να μεγαλώνει έτσι...Εδώ, σε μια καλύβα!! Όσο για το παρελθόν διέγραψε Το! Θα αρχίσεις καινούρια ζωή! Πλάι μου όπως σου αρμόζει θες δε θες !!"

"ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ!!! ΔΕΝ ΘΈΛΩ!!!" Η Ιζαμπέλ έκανε να φύγει μα εκείνος την άρπαξε από τη μέση.

"ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΘΈΛΕΙΣ!!!" Ουρλιαξε και την πέταξε στο κρεβάτι. Έβγαλε τη μπλούζα του και όρμησε κατά πάνω της.

"ΜΗ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΆΣ!!!"

"Δική μου είσαι...Ότι θέλω θα κάνω...Θέλω να σε πηδάω, θα το κάνω. Θέλω να σε σκοτώσω, θα το κάνω κι αυτό..."

Έσκισε τη μπλούζα της όσο κι αν τον παρακαλούσε να μην την αγγίξει. Τον χαστουκισε κι εκείνος γέλασε... της ανταπεδωσε το χαστούκι στο μέγιστο βαθμό και γυρίζοντας το κεφάλι της , κοκαλωσε .

"Τι είναι; Κατάλαβες επιτέλους ότι δεν υπάρχει γυρισμός;" ρώτησε μα εκείνη εσμιξε τα φρύδια και ανασηκωσε το βλέμμα της πάνω του.

"Συγγνώμη Κρίστιαν...Θα κάνω ότι θέλεις μόνο μη με αναγκάζεις να κάνουμε σεξ ...Πρέπει να δω αν είμαι πραγματικά έγκυος...Λυπήσου με..."

"Δε το νομίζω! Δεν θα πάθει κάτι αν σε πηδήξω  σωστά;" Η Ιζαμπέλ κοίταξε στα αριστερά μήπως βρει κάτι για να τον χτυπήσει. Τίποτα...το κορμί της είχε παραλύσει από το φόβο.

Της αφαίρεσε το εσώρουχο κι εκείνη έντρομη τον κλώτσησε.

"ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!!! ΘΑ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΜΩΡΌ ΑΝΆΘΕΜΑ ΣΕ!!!"

Εκείνος σηκώθηκε...Την κοίταξε από πανω μέχρι κάτω και αναστέναξε. Έβγαινε εκτός εαυτού και δεν έπρεπε.

"Εντάξει...Με συγχωρείς απλά..."

"Δε πειράζει Κρίστιαν..." του είπε δακρυσμένη, σκούπισε τα μάτια της και κάθισε στο κρεβάτι. "Θα μου φέρεις σε παρακαλώ μια μπλούζα από τη ντουλάπα;"

"Εντάξει..." της απάντησε και μόλις ντύθηκε κάθισε δίπλα της.

"Δεν ξέρω τι με έπιασε,  συγνωμη αν σε φόβισε η συμπεριφορά μου , δεν το ήθελα...Ξέρεις εγω...Εγώ νιώθω πράγματα για σένα Ιζαμπέλ..."

Εκείνη του χαμογέλασε τρυφερά και έπιασε το χέρι του.

"Δεν θα πεις κάτι;" ρώτησε μα εκείνη σώπασε.

"Με πονάει λίγο η κοιλιά μου...Συγνωμη..." αρκέστηκε να πει . Σηκώθηκε από το κρεβάτι κι εκείνος την τράβηξε  απότομα

"ΚΡΊΣΤΙΑΝ! ΤΟ ΜΩΡΌ ΓΑΜΩ!!" Του είπε εκνευρισμένη αυτή τη φορά.

"Που πας;; Θέλω να μου λες που πας !! Βασικά ξέρεις κάτι;Μάζεψε τα πράγματά σου και φεύγουμε. Αλλάξαμε βάση. Πήγαμε στη Μάλαγα μα ια αφήσω εκεί τον Γκάμπριελ κι εμείς θα πάμε κάπου στην Ευρώπη. Όταν όλα ηρεμήσουν, και γεννηθεί το παιδί, θα επιστρέψουμε...Που ξες , ίσως κάνουμε και δεύτερο..." της είπε πονηρά και αηδιασε η ψυχή της.

"Ίσως...Όχι Πώς το πρώτο προέκυψε από έρωτα..." του απάντησε χωρίς να σκεφτεί ιδιαίτερα

"Δε πειράζει μωρό μου, θα φροντίσουμε εμείς ώστε το δεύτερο να γεννηθεί από αυτό..." Η Ιζαμπέλ του χαμογέλασε γλυκά

"Σε ευχαριστώ Κρίστιαν..." αποκρίθηκε και επέστρεψε πλάι του. "Αλήθεια..." συνέχισε και εκείνος την φίλησε τρυφερά στα χείλη...

"Θα μείνουμε μαζί, θα αφήσω το Γκάμπριελ να διαχειρίζεται την επιχείρηση και θα τα φτιάξουμε όλα. Αρκεί να είσαι καλό κορίτσι...Να με υπακους. Να με σέβεσαι...Να γίνεσαι δική μου όποτε το θελήσω..."

"Φτάνει Κρίστιαν...Το κατάλαβα. Δική σου...Μόνο Δική σου ..."

"Μπράβο το κοριτσάκι μου. Αν θέλεις μόλις γεννηθεί μπορούμε να κάνουμε χρυσές δουλειές μαζί Μπελ ..." αποκρίθηκε πιο σοβαρός αυτή τη φορά. "Μπορείς να διευθύνεις πλάι μου, εγώ κι εσύ... Θα βρούμε τρόπο αρκεί να το θέλεις..."

"Αυτό που μου ζητάς είναι αδιανόητο Κρίστιαν..."

Εκείνος αγρίεψε μονομιάς, έσφιξε το σαγόνι και κοίταξε τη κοιλιά της.

"Έχεις κάτι δικό μου μέσα σου. Μου ανήκεις ούτως ή άλλως μέχρι να γεννηθεί. Μην με κάνεις να σε βγάλω στο μπουρδελο μέρα. Συμβιβασου!!" Τόνισε και σηκώθηκε.

"Συγνωμη δεν ήθελα να εκνευριστεις...Απλά εννοούσα πως..."

"Δε με νοιάζει τι εννοούσες! Πάρε τα πράγμα σου. Πάω να καλέσω τους άντρες και επιστρέφουμε πίσω!" Έφυγε κοπανωντας τη πόρτα δυνατά και μόλις έμεινε μόνη σηκώθηκε . Πήγε στο παράθυρο και σφαλισε τα βλέφαρα της. Το χέρι της βρέθηκε στη κοιλιά της και το δάκρυ που τόλμησε να πέσει, στέγνωσε πριν καν φτάσει στα χείλη της...

Πώς θα έβγαινε ζωντανή από όλο αυτό; αναρωτήθηκε μα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έσφιξε τις γροθιές της. Έπρεπε να φανεί δυνατή. Έπρεπε να φτάσει ως το τέλος...Να κάνει το αδύνατο δυνατό και να επιβιώσει. Τόσο εκείνη, όσο και το μωρό της...το μωρό τους...

"Πρέπει να βρούμε το μπαμπά μικρούλι  μου. Να τον βρούμε και να τον σώσουμε... του το χρωσταμε ..." ψέλλισε ψύχραιμη... Ένα λάθος τόσο μικρό μα τόσο τρανταχτό στο τατουάζ  που είχε στο λαιμό,  ήταν αρκετό για να καταλάβει ποιον έχει μπροστά της...
Κι αυτός...κι αυτός δεν ήταν σίγουρα ο Κρίστιαν...

Σας φιλώ...