Κάτω στην καυτή άσφαλτο υπήρχαν ήδη έξι τσιγάρα πεταμένα όταν τον είδε να βγαίνει από την κεντρικη πύλη της σχολής. Κρατούσε ένα μαύρο χαρτοφύλακα στο χέρι ενώ με το που έστριψε φόρεσε τα γυαλιά του. Η Μπελ κάθισε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου  της και περίμενε υπομονετικά να πλησιάσει. Τα μαύρα της αρβύλα, το μαύρο σορτς ...Σίγουρα κάτι από όλα αυτά θα τραβούσε την προσοχή του. Άφησε ελεύθερα τα μαλλιά της να κυματίζουν στους ώμους , σίγουρη πως εκείνο το αυτοκίνητο απέναντι από το δικό της του ανήκε και τον κοίταξε.

Μόλις εκείνος έφτασε αρκετά κοντά της έριξε ένα βλέμμα από οανω μέχρι κάτω και γύρισε αδιάφορα προς το αυτοκίνητο. Έβγαλε τα κλειδιά του και ξεκλειδωσε

"Ωραίο εργαλείο..." του φώναξε και κατεβαίνοντας από το καπό τον πλησίασε.

"Η δεσποινίς Κινγκς αν δεν απατώμαι..."της είπε χαμηλόφωνα κατακτώντας τη σπονδυλική της στήλη με ένα ακόμα ανατριχιασμα.

"Πολύ σωστά...Εξαιρετική μνήμη μπράβο σας ..."

"Δεν θα το ελεγα. Απλά μίλησα μόνο ένα μαθητη σήμερα και έτυχε να είστε εσείς. Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;" το πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο σε σχέση με πριν που τα μάτια του γυάλιζαν.

"Θαύμαζα το εργαλείο σας..." του είπε προκλητικά και πλησιάζοντας τον ,τον ακούμπησε στο στήθος, τον παραμέρισε και βόλεψε τα οπίσθιά της στο καπό παίζοντας με το μενταγιον της.

Εκείνος την στραβοκοιταξε

"Πράγματι είναι ωραίο εργαλείο αλλά θα σας παρακαλούσα να σηκωθείτε πριν κάνετε καμία λακκούβα!"Αποκρίθηκε σοβαρός. Για μια στιγμή η Μπελ αναρωτήθηκε μήπως έκανε λάθος αρχικά. Δεν έριχνε  ούτε μια ματιά στο χέρι της που έπαιζε με το αστεράκι ούτε καν έδειχνε κάποιο περίεργο ενδιαφέρον.

"Δε νομίζω αυτά τα οπίσθιά να προκαλέσουν κάποια ζημιά κύριε Μαρτινς ..." συνέχισε στον ίδιο προκλητικό τόνο κι εκείνος στάθηκε λίγους πόντους μόνο μακριά και χαμογέλασε πονηρά.

"Αν πηδαγα κάθε ξαναμεννη μαθήτρια που με πλησίαζε  στη θητεία μου ως επιθεωρητής πολύ απλά δεν θα είχα αυτή τη θέση αυτή τη στιγμή δεσποινίς Κινγκς. Υπάρχουν τόσοι έφηβοι εκεί έξω. Θα το πω λοιπόν ακόμα μια φορά. Σηκωθειτε σας παρακαλώ από το αυτοκίνητο μου!" Το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει αυτή τη φορά και έδειχνε εκνευρισμένος.

"Πολύ μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας κύριε Μαρτινς. Κρίνετε χωρίς να ξέρετε. Σας πληροφορώ πως έχω λατρεία στα σπορ αυτοκίνητα και απεχθάνομαι τύπους σαν εσάς...Λυπάμαι αν με παρεξηγήσετε αλλά μου είστε παντελώς αδιάφορος. Και τώρα ορίστε! Σήκωσα τα οπίσθιά μου από το όμορφο καπό του αυτοκινήτου σας !" Η Μπελ σηκώθηκε μα εκείνος ήταν τόσο κοντά που βρέθηκε λίγες ινστες μακριά από το κορμί του. Η συμπεριφορά του δεν έμοιαζε με εκείνου του άντρα αλλά πάρα τα σκοταδια του κλαμπ, ήταν ακόμα σίγουρη πως μιλούσε στο ίδιο πρόσωπο.

"Ελπίζω για την εβδομάδα που θα χρειαστεί να περάσω εδώ να μη σας ξαναδώ. Καλή σας μέρα" τόνισε με έμφαση και ανοίγοντας τη πόρτα μπήκε στο αυτοκίνητο. Η Ιζαμπέλ απομακρύνθηκε και  της έριξε ένα τελευταίο βλέμμα πριν χαθεί.

"Που να πάρει η ευχή!"μουρμούρισε πηγαίνοντας στο δικό της. Κάθισε για λίγο σκεπτική ώσπου το πρόσωπο της έλαμψε. Το πρώτο πράγμα που θα έκανε από τη στιγμή που δεν πέρασαν οι 48 ώρες για να ξαναπάει στο τμήμα ήταν να βγει. Να πάρει σβάρνα όλα τα κλαμπ της πόλης και μόλις δει τις μηχανές να μπει και να τον αναζητήσει. Αν τον έβλεπε από πολύ κοντά και ήταν αυτός τα πράγματα θα ήταν άσχημα. Σαν επιθεωρητής θα ειχε σίγουρα την τέλεια κάλυψη, ενώ η ιδέα πως επρόκειτο για κάποιο κύκλωμα μαστροπείας δεν έλεγε να βγει από το μυαλό της. Τι πιο καλό από έναν άνθρωπο που μπορεί να μπει, να δει, και να ψωνίσει το βράδυ; το μυαλό της έπαιρνε  επικίνδυνες στροφές και τα μονοπάτια που την έστελνε να βαδίσει ήταν σκοτεινά και δύσβατα. Ακόμα κι αν ανακάλυπτε πως ήταν το ίδιο πρόσωπο, ακόμα κι αν έβρισκε την άκρη και η αδερφή της είχε απαχθεί από κάποιο τέτοιο κύκλωμα, τι θα έκανε;; Αναρωτήθηκε και έβαλε μπρος για το σπίτι με δεκάδες σκέψεις στο μυαλό της.

Φτάνοντας στο μικρό διαμέρισμα που νοικιαζαν στην ήρεμη πλευρά της πόλης, είχε ήδη κατασταλάξει. Θα έκανε τα πάντα προκειμένου να βρει την αδερφή τη ακόμα κι αν χρειαζόταν να μπει μέσα στη βρωμιά,  να τη ζήσει και να γίνει κομμάτι της.
Μόλις έφτασε στη πόρτα όμως πάγωσε. Ένας λευκός φάκελος ήταν αφημένος πάνω στο χαλάκι.  Τον έπιασε και τον άνοιξε με αστραπιαία ταχύτητα

Μπελ λυπάμαι...Δεν ήθελα να στο πω έτσι αλλά ήθελα λιγάκι χρόνο να σκεφτώ. Ξέρω πως θα ανησυχείς αλλά μη το κάνεις. Ελπίζω να μην μίλησες στο μπαμπά και τη μαμα. Θα επιστρέψω την επόμενη βδομάδα. Ήθελα απλά χρόνο για να μείνω μόνη...

"ΧΡΟΝΟ;;; ΜΟΝΗ;;;"  ψέλλισε και μπήκε γρήγορα σπίτι. Αυτό το σημείωμα πάρα τον τραγικό της χαρακτήρα δεν ήταν σίγουρα αληθινό. Τώρα όμως;;Τα χέρια της ήταν δεμένα. Δεν μπορούσε να πάει στην αστυνομία, θα την περνούσαν για τρελή αν βασιζόταν μονάχα σε εικασίες. Για την Μπελ ήταν ξεκάθαρο. Αυτό το πράγμα σίγουρα δεν το έγραψε η αδερφή της. Ποτέ  δεν θα έφευγε χωρίς λόγο. Ποτέ!

Έστειλε ένα μήνυμα στην θεία της ενημερώνοντας για τα πάντα και μπήκε στο μπάνιο. Θα έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν το καλύτερο. Να βρει τον τελευταίο άνθρωπο που είδε την αδερφή της να μιλάει.. 

Λίγες ώρες αργότερα, κατέβασε το σφηνάκι της και το γέμισε ξανά. Κοίταξε στο καθρέφτη. Αποφάσισε να ντυθεί σύμφωνα με τα δικά της γούστα. Μια μαύρη φούστα, τα μποτάκια της, και ένα μαύρο ανοιχτό τοπ με δαντέλα στο ντεκολτέ. Ήπιε και το δεύτερο σφηνάκι και κατέβηκε. 

Πρώτος προορισμός ήταν το κλαμπ που εξαφανίστηκε η Τζουλιετ. Αν και ήξερε πως εκείνος ο άντρας ερχόταν συγκεκριμένες μέρες αποφάσισε να ρίξει μια ματιά. Αν οι υποψίες της ηταν σωστες, τότε θα είχε βγει στη γύρα για το επόμενο θύμα. Για την επόμενη κοπέλα. Τσέκαρε το πάρκινγκ.  Τίποτα... μισή ώρα αργότερα έφτασε έξω από ένα άλλο κλαμπ αλλά και εκεί δεν είδε τις μηχανές. Το ίδιο ακριβώς έγινε και με άλλα τρία. Ελαφρώς απογοητευμένη, μα με το πείσμα για οδηγό συνέχισε ώσπου ο δρόμος την έβγαλε στη παλιά πόλη. Μια περιοχή ακόμα πιο κακόφημη από εκείνη του κλαμπ που είχαν πάει. Έκοψε ένα κύκλο γύρω από το μοναδικό κλαμπ και τράβηξε άξαφνα χειρόφρενο.

"ΜΠΙΝΓΚΟ!!!!" Φώναξε και κάνοντας αναστροφή πάρκαρε το αμάξι της λιγα μέτρα μακριά από τις μηχανές. Έστρωσε το μπούστο της, άνοιξε το ντουλαπάκι, έβγαλε ένα μικρό ατομικό ουίσκι και ήπιε.

"Μπορείς...Όλα τα μπορείς!" Είπε στον εαυτό της και κατέβηκε. Πλησιάζοντας τη πόρτα, είδε ένα ψηλό άντρα να τη κοιτάζει έντονα. Παρακάλεσε να μην της ζητήσει κάποιου είδους εισιτήριο η πρόσκληση για να μπει σε εκείνο το πράγμα που αποκαλούσαν κλαμπ και φτάνοντας κοντά του του χαμογέλασε.

"Έχετε εισιτήριο;" τη ρώτησε κι εκείνη έβρισε από μέσα της.

"Δεν ήξερα ότι χρειάζεται. Κάτι φίλες μου είναι μέσα ρε γαμωτο και δεν με ενημέρωσαν! Εγώ τώρα που θα πιω ένα ποτό;"νιαουρισε και τον κοίταξε προκλητικά.

"Καλά καλά... πέρασε αλλά μόνο γι αυτή τη φορά..." της είπε και χωρίς να χάσει χρόνο του έκλεισε το μάτι και μπήκε. Μέσα γινόταν χαμός. Άρχισε να χτενιζει το κόσμο ώσπου το μάτι της έπεσε πάνω στο γνωστό τζάκετ...

Σας φιλώ...