Πέρασαν ώρες πριν εκείνος επιστρέψει για να την βρει να κοιμάται κουλουριασμενη στο κρεβάτι. Γυμνή, δίχως τίποτα για να καλύπτει το κορμί της . Ήταν σίγουρος πως δεν θα έφευγε. Δεν ήρθε για να φύγει. Ήρθε να βρει την αδερφή της κι εκείνος θα την οδηγούσε σε εκείνη. Τον ξεγέλασε μα ήρθε η ώρα να την παίξει και ο ίδιος στο παιχνίδι της. Μπήκε και έβγαλε τα ρούχα μένοντας μονάχα με το μποξερακι. Δεν χρειάζονταν και αρκετή προσπάθεια για να πάρει τα πάνω της η στυση του. Ξάπλωσε δίπλα της και παρέμεινε ανάσκελα. Η σκέψη  να την πηδήξει ξανά ήταν η πιο ισχυρή μέσα στις υπόλοιπες. Το χαπάκι θα άντεχε ακόμα ένα τελείωμα σίγουρα...

Λίγο πριν πάρει την απόφαση να την χαϊδέψει,  εκείνη άλλαξε στάση. Ετριψε το κεφάλι της στο μαξιλάρι, γύρισε προς το μέρος του και άπλωσε το χέρι της πανω του. Ένα ακόμα κόλπο; Σκέφτηκε μα παρατηρώντας την καλύτερα κατάλαβε ότι κοιμάται. Παραμιλουσε , εσμιγε τα φρύδια της ενώ τα χείλη της άνοιγαν και έκλειναν νευρικά. Το όνομα της αδερφής της ακούστηκε απαλά μια φορά και γέλασε.

"Κρίστιαν..." Την άκουσε να μουρμουρίζει λιγα λεπτα μετα και το γέλιο του κόπηκε μαχαίρι. Ξαναγύρισε από την άλλη πλευρά και τέντωσε το πόδι της. Τα μικρά της δαχτυλακια που κουνιόντουσαν γρήγορα του έφεραν μια θύμηση απ το παρελθόν. Τον Ρεξ...Κάθε φορά που έβλεπε όνειρο, εκείνο το κουτάβι κουνούσε ανεξέλεγκτα τα πόδια του σαν να έτρεχε στον ύπνο του. Το λάτρευε...Δεν το χάρηκε όμως. Είχε τόση ζωντάνια, τόση όρεξη για παιχνίδι...όρεξη για εξερεύνηση. Αυτή η εξερεύνηση του βγήκε σε κακό. Την σύγκρινε άθελά του με το πρώτο του σκύλο. Ένα σκύλο που βρήκε νεκρό και αναρωτήθηκε αν και η δική της ανάγκη για εξερεύνηση αυτού του κόσμου θα την οδηγούσε στο θάνατο.

Γύρισε προς το μέρος της, γλίστρησε το χέρι του στη κοιλιά της, την χάιδεψε και κατέβηκε χαμηλά. Κόλλησε το κορμί του πίσω της και φτάνοντας στη κλειτορίδα της, την άκουσε να βγάζει ένα βογγητο μέσα στον ύπνο. Το βογγητο δεν άργησε όμως να μεγαλώσει και μαζί του και οι αισθήσεις της. Ξάφνου πετάχτηκε από το κρεβάτι μόλις αντιλήφθηκε τι συμβαίνει και έπεσε κάτω.

Ο Κρίστιαν γέλασε δυνατά.

"Ανέβα πάνω Μπελ. Θέλω να σε πηδήξω" είπε ξερά κι εκείνη έτριψε τα βλέφαρα της. Τον αγριοκοιταξε και παρέμεινε στο πάτωμα. "ΕΙΠΑ ΚΆΤΙ ΙΖΑΜΠΕΛ"

"Αν το θέλεις έλα πάρτο!" Του είπε εκνευρισμένη κι εκείνος δε δίστασε. Κατέβηκε σαν τη γάτα από το κρεβάτι, Στάθης γονατιστός μπροστά της και της άνοιξε τα πόδια. Εκείνη τα έκλεισε απευθείας.

Κούνησε το δάχτυλο του μπροστά στο πρόσωπο της πέρα δώθε και τα άνοιξε ξανά. "Το ήθελα. Ήρθα, και θα το πάρω όπως βλέπεις...Δεν ωφελεί να τα κλείνεις από τη στιγμή που θα παραμείνουν μόνιμα ανοιχτά Μπελ..." Μόλις την είπε Μπελ, εκείνη σαστισε .
"Αν και σου ταιριάζει, προτιμώ το Ιζαμπέλ. Είναι πιο εξωτικό...Και τώρα ξάπλωσε προς τα πίσω. Ήθελες πάτωμα και εγώ να πηδήξω. Τέλος συζήτησης "

Έβγαλε το μποξερακι και έτριψε μια φορά το κεφαλάκι του μορίου  του.

"Δεν θα σαλιωσω. Κάτι μου λέει πως είσαι ήδη υγρή..." είπε πονηρά και αγγίζοντας την ευαίσθητη περιοχή της επιβεβαιώθηκε. "ΘΈΛΩ να δω αν θα είσαι το ίδιο υγρή και με τους άντρες μου..." της είπε κι εκείνη με ενα απότομο τίναγμα τον κλώτσησε στο στήθος. Σηκώθηκε και πήγε να τρέξει ως τη πόρτα μα ήταν κλειδωμένη.

"Τώρα με εκνεύρισες Ιζαμπέλ..." Ο Κρίστιαν σηκώθηκε και φόρεσε το μποξερακι, το παντελόνι αλλά και τη μπλούζα του. Την πλησίασε και της χαμογέλασε.

"Δεν ήθελα να σε βιασω με το ζόρι μα αφού δεν υπάκουσε ας πάμε μια βόλτα..." Την έπιασε από το μπράτσο. Έβγαλε το κλειδί, ξεκλειδωσε και την έσυρε μέχρι ένα άλλο δωμάτιο. Ήταν σκοτεινό. Εκείνη καθ' όλη τη διάρκεια δεν έβγαλε άχνα. Μόλις άναψε το φως, είδε μια βελούδινη κόκκινη κουρτίνα.

"Για να δούμε..." είπε πονηρά βάζοντας την να σταθεί στο κέντρο. Άνοιξε την κουρτίνα κι εκείνη έβγαλε απευθείας μια κραυγή. Όρμησε στο τζάμι χτυπώντας το με μανία κι εκείνος άρχισε να γελάει.

"ΑΦΉΣΤΕ ΤΗΝ!!!" Ουρλιαξε βλέποντας την αδερφή της από την άλλη πλευρά. Ήταν φιμωμενη. Τα χέρια της δεμένα, τα μάτια της κλειστά με ένα μαντήλι και γυμνή πάνω σε ένα κρεβάτι. "ΓΑΜΩ ΤΟ ΤΖΟΥΛΣ!!! " Η Ιζαμπέλ συνέχισε να χτυπάει με μανία την επιφάνεια ώσπου ένιωσε τα χέρια του στη μέση της.

"Την ξέρεις;" ρώτησε πονηρά κι εκείνη γύρισε και τον έσπρωξε. Ο Κρίστιαν την χαστουκισε, η Ιζαμπέλ έπεσε κάτω και πιάνοντας τα μαλλιά της ,σήκωσε το κεφάλι της για να κοιτάει.

"Τώρα θα δεις τι σημαίνει πραγματική ανυπακοή..." Την έστησε στα τέσσερα, η πόρτα από το απέναντι δωμάτιο άνοιξε και βλέποντας τον Γκάμπριελ τσιριξε. "Θα σας πηδήξουμε ταυτόχρονα. Εσύ απλά θα δεις το προνόμιο να βλέπεις την αδερφή σου να βιαζεται μπροστά στα μάτια σου Ιζαμπέλ..."

"ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΌ...σε ικετεύω!!! Μην την αγγίξεις!!!" Είπε δυνατά . Ο Κρίστιαν έδωσε το σήμα στον αδερφό του και όσο πλησίαζε την Τζουλς άλλο τόσο η Ιζαμπέλ έβγαζε κραυγές.

"ΜΗ ΤΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΚΑΘΊΚΙ!!!" Κραυγασε. Ο Κρίστιαν την έπιασε από τα μαλλιά. Τέντωσε προς τα πίσω το κεφάλι και ανοίγοντας τα μπούτια της, μπήκε ολόκληρος μέσα της.

"Νόμιζες ότι θα με ξεγελουσες Ιζαμπέλ; Τώρα θα πάρω φόβο...Τώρα θα πάρω τρόμο. Τώρα θα πάρω  δάκρυα..." της ψιθύρισε στο αφτί μένοντας ακίνητος μέσα της.

"Σκότωσε με...πουλα με.. βίασε σε ...κι εσύ και όλοι. Μόνο σε εκλιπαρω μην πειράξεις την αδερφή μου..."

Η Ιζαμπέλ έσπασε σε χίλια κομμάτια κι εκείνος το απόλαυσε. Όσα ήθελε να πάρει τα έπαιρνε αληθινά αυτή τη φορά. Άρχισε να κουνιέται μέσα της. Στην απέναντι πλευρά ο Γκάμπριελ έριξε ένα χαστούκι στη Τζουλς. Τη γύρισε και την έστησε στα τέσσερα.

"ΌΧΙ!!!!" Ουρλιαξε η Ιζαμπέλ σπαρακτικα μα ο Γκάμπριελ άρχισε να πηδάει την αδερφή της γρήγορα και δυνατά. Ο Κρίστιαν αύξησε την ένταση του κι εκείνος  ώσπου το μόνο πράγμα που άκουγε πλέον στο δωμάτιο ήταν κλάμα...κλάμα και κραυγές πόνου. Σε κάθε κραυγή της της Τζουλς η Ιζαμπέλ πέθαινε και το ένιωθε. Έσκυψε το κεφάλι της και έκλαιγε γοερά. Πρ τη φορά έβλεπε άνθρωπο να κλαίει με τέτοια δυναμική. Να κλαίει με τη ψυχή του. Φυσικά και έβλεπε τις κοπέλες αλλά η Ιζαμπέλ είχε κάτι διαφορετικό στο δικό της κλάμα. Έβγαζε ένα πόνο που δεν είχε αντικρύσει ξανά. Έβγαζε θάνατο...θάνατο της ψυχής της.

Ο Γκαμπριέλ την χτυπούσε στα οπίσθιά , την έβριζε, τις τραβούσε τα μαλλιά και η αδερφή της κραυγαζε...

"Εισαι νεκρός Κρίστιαν..." είπε γεμάτη δάκρυα,  νιώθοντας τον να τελειώνει μέσα της...

Εκείνος έσφιξε  τα μαλλιά της στα χέρια του, την ανάγκασε να σηκώσει το κεφάλι και γέλασε σοβαρός.
"Όχι Ιζαμπέλ...Εσύ είσαι..." της ψιθύρισε στο αφτί και εκείνη έντρομη, είδε την αδερφή της να ξεδενει τα χέρια μόνη της. Να βγάζει το μαντήλι, να γελάει, να αρπάζει το μόριο του Γκάμπριελ και να το ρουφάει χαμογελαστή κοιτώντας πονηρά προς το τζάμι...

Σας φιλώ....