🕊️

~

Καταραμένη να'ναι η ζωή
που τόσο άδικη κι επώδυνη
φανερώθηκε στο αγγελικό πρόσωπό σου.

Σε άφησε να γευτείς
μονάχα το πιο πικρό της φρούτο,
το οποίο σε μόλυνε αεί
με την αιώνια νύχτα.

Απαγόρευσε,
το ζεστό φως της χαράς
του ήλιου
να αγγίξει το κάτασπρο σου δέρμα.

Πρόσφερε στα μάτια σου,
τοπία άχρωμα και ψυχρά,
τα οποία γέμισαν τη γη των ανακτόρων...
Εκεί όπου καθορίστηκε η έννοια
"σπίτι".
Εκεί,
μέσα στο ίδιο εκείνο ματωμένο σπίτι...

Πουλί να μην κελαηδήσει
και λουλούδι να μην ανθίσει.
Ουρανός άναστρος να στέκει
και αφέγγαρος να πέφτει.
Η ψύχρα να τυραννάει
σαν κατακτητής.
Εκεί η χαρά θρηνεί...

Μάτια πάμπολλα
στόλιζαν κρυφά
τους τοίχους των δωματίων σου.
Ακόμη και στους κήπους της ψυχής σου,
δε μπορούσες να βρεις μια γαλήνη
γιατί ακόμα κι εκεί μέσα στα σπλάχνα σου...
αυτιά κρυφάκουγαν
και στόματα παρασίτων διασκόρπιζαν
λοιμούς.

Μαστιγώματα νόσων,
αδυναμιών,
θλίψεων,
λιμών,
τυραννούσαν το λουλουδένιο σώμα σου,
το οποίο τα πέταλα μαράθηκαν
πριν καν ανθίσουν.

Αγάπη παραμυθένια
υποσχεθήκανε.
Τελικά...
μία μεγάλη θεατρική παράσταση κατέληξε
να γίνει η ζωή σου.
Με πρωταγωνίστρια την ευάλωτη δυναμική ψυχή σου,
της οποίας τα φτερά κοπήκανε
πριν καν διασχίσουν ελεύθερα τα ουράνια
σαν ένα περιστέρι...
που θα κυριαρχούσε και τους τέσσερις ανέμους.

🕊️

...Αφιερωμένο...