Το πρωί έφευγα για την αστυνομία.

''Άρτεμις πάω να ψωνίσω.Δεν θα αργήσω. ''  είπα ψέματα για να ζήσω.

''Εντάξει θεία. '' Μου απάντησε.

Σε όλη την διαδρομή ένιωθα ότι κάποιος με παρακολουθεί. Ένα βλέμμα με διαπερναγε σαν ένα ξίφος. Έφτασα έξω από το αστυνομικό τμήμα.

Στην αρχή δίστασα να μπω μέσα αλλά τελικά πήρα την απόφαση και πέρασα μέσα.

Ο αστυνομικός μου είπε '' Πάλι εδώ κυρία Ελευθερία;  Τι συμβαίνει; ''

''Ανακάλυψα ένα ημερολόγιο που κρατούσε η αδερφή μου. Μέσα γράφει τα πάντα. Ποιος σκότωσε τα παιδιά και την ίδια. Δεν πρόλαβε να σας ενημερώσει επειδή όταν το έμαθε πέθανε μετα από λίγο γιαυτό ένιωσα την ευθύνη να σας το πω εγώ μιας και το βρήκα τυχαία και το διάβασα. Είναι τρομακτικα τα όσα έχει γράψει στο βιβλίο η αδερφή μου '' είπε και με διαπερασε ένα ρίγος.

''Ευχαριστούμε που μας το είπατε ενώ μπορούσατε καλιστα να το κρύψει για να σώσετε την ζωή σας. Θα έχετε αστυνομική προστασία αλλά επειδή δεν υπάρχει ελεύθερος αστυνομικός τώρα θα έρθει σε μια ώρα '' είπε και εγώ υσηχασα.

Είδα μια φιγούρα πίσω από τα δέντρα. Την αναγνωρίζω είναι......