Η Ερένα βρισκόταν γονατιστή πάνω σε κρύα και σκληρή πέτρα. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Το απόλυτο σκοτάδι. Μπορούσε να νοιώσει την υγρασία του χώρου που βρισκόταν. Μόνο αυτό μπορούσε να κάνει σε αυτό το κατασκότεινο δωμάτιο. Δεν μπορούσε να ακούσει ή να δει τίποτα, μόνο να αισθανθεί. Όλα ήταν κενά και ήξερε πως βρισκόταν εκεί για μέρες. Κάθε τόσο έβρισκε λίγο φαγητό δίπλα της αλλά στην αρχή δεν είχε ακούσει κανέναν να το φέρνει. Αργότερα όμως μπορούσε να διακρίνει στην σιωπή ένα ανεπαίσθητο σύρσιμο στην πέτρα λίγο πριν βρει το φαγητό δίπλα της.

Δεν έκλεινε τα μάτια της. Στεκόταν με τα μάτια ανοιχτά απέναντι στο απόλυτο σκοτάδι, της άρεσε αυτή η αίσθηση. Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο σαν κάποιος να άναβε φωτιά με τσακμακόπετρες. Γύρισε το κεφάλι της απότομα προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να εντοπίσει από πού ερχόταν ο ήχος. Τελικά ακούστηκε ο ήχος της φλόγας που ανάβει και θεριεύει. Κοίταξε προς τα πίσω και είδε πως είχε ανάψει ένας πυρσός και σιγά-σιγά οι πυρσοί που ήταν στη σειρά κρεμασμένοι στους τοίχους του δωματίου άναψαν διαδοχικά ενώ μια σκιά φάνηκε να κινείται καθώς άναβαν.

Το δωμάτιο φωτίστηκε και κατάλαβε πως ήταν και πάλι μόνη της. Κοίταξε τριγύρω και είδε κάτι που δεν είχε ξαναδεί. Τα τρομερά σκίτσα βρίσκονταν παντού στους τοίχους· φάνταζαν απαίσια και εφιαλτικά γεμίζοντας τα γαλανά της μάτια. Στρεβλά σχέδια και τρομερές εικόνες τρεμόπαιζαν στο φως των πυρσών και φαίνονταν αποκρουστικές. Για μια στιγμή της κόπηκε η ανάσα και μπορούσε να αισθανθεί τους παλμούς της να επιταχύνουν. Τόσες μέρες βρισκόταν στην κόλαση χωρίς καν να το ξέρει. Κοίταξε για μια μικρή στιγμή της αμαρτωλές εικόνες στους τοίχους και ύστερα έκλεισε τα μάτια της σφιχτά.

Δεν κουρασα καθολου αυτη τη φορά. Απλα ηθελα να προσθεσω αυτη τη μικρη στιγμη, μου φαινεται ενδιαφερουσα. Ειδικα σε συγκριση με τη στιγμη της φυλακισης του Φαριαν. Ριξτε κανα σχολιο απ κατω και ενα ασερι αν σας αρεσε και τΑ ΛεΜε στο επομενο.