3 Ιουλίου 1997
3 και 7,νούμερα σημαδιακά. Υπάρχουν στα περισσότερα παραμύθια που ξέρεις. Τα βλέπεις συχνά,τόσο που το μάτι έχει συνηθίσει,θα έλεγα και σημασία δεν τα δίνει πια. Μπαίνω στο τελευταίο πλοίο για Ιθάκη. Κλείνομαι σε μια καμπίνα,ιδανική για θάνατο κλειστοφοβικού,όσο και η Ιθάκη για τον Οδυσσέα. Στα χέρια μου πάντα μερικά παλιά χαρτιά. Κάτι ποιήματα είναι. Να παίρνω δύναμη και ιδέες για τα δικά μου. "Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις."Καρυωτάκη πιες μια βυσσινάδα για εμένα και εγώ σου υπόσχομαι δεν θα πνιγώ. Τουλάχιστον όχι στη θάλασσα. Ίσως οι ενοχές μπορούν να με πνίξουν. Μάζευε προοικονομίες,ακόμα κι αν άλλαξε ο ρόλος μου η τιμή μου κι εκείνη του λόγου μου δεν αλλάζει ποτέ. Η θάλασσα είναι γαλήνη,είναι ελπίδα. Εκτός αν είσαι ναυαγός χωρίς σανίδα,στου Ευρίπου τα ρεύματα. Η θάλασσα είναι ανησυχητική,έχει φουρτούνα. Εκτός αν είσαι γερό σκαρί έμπειρου καπετάνιου. Η θάλασσα είναι πάντα η ίδια,το μέσα μας ίσως είναι αυτό που αλλάζει. Και το δικό μου μέσα είναι ανήσυχο,όπως κάθε ξεχωριστού καλλιτέχνη ε; Πάλι γελάς,παράνοια μου. Το χέρι μου τρέμει,δεν μπορώ να γράψω. Κάθομαι κι ακούω την σιωπή,σχήμα οξύμωρο από έναν τύπο κυκλοθυμικό και αναποφάσιστο. Από έναν καλλιτέχνη,που θεωρεί τον εαυτό του κάτοχο του τίποτα,από έναν τύπο που η καλλιτεχνική του φλέβα θα κοπεί όπως το νήμα. Αλήθεια αν ένας καλλιτέχνης κόψει τις φλέβες του, Avicii,τρέχουν στίχοι χρώματα και μελωδίες;Μάλλον όχι. Ίσως σταθώ ικανός να σου πω μια μέρα. Το κρασί,μου άφηνε πάντα μια γεύση στον ουρανίσκο,γλυκιά. Για αυτό δεν πίνω. Το τσιγάρο,μου άφηνε πάντα μια γεύση στον ουρανίσκο,πικρή. Για αυτό καπνίζω σαν φουγάρο. Ο καπνός βγαίνει από τα χείλη μου,ελάχιστα λιγότερος από το πλοίο που βρίσκομαι. Βγαίνω έξω,ατενίζω τον ορίζοντα μέχρι εκείνος να χαθεί. Μέχρι η θάλασσα να δώσει ένα φιλί στον ουρανό,γιατί εκείνη είναι πιο τολμηρή από εκείνον. Είναι ειρωνικό. Ως ποιητής,ως ζωγράφος,ως καλλιτέχνης και τέλος ως άνθρωπος-αν μπορώ να με αποκαλώ άνθρωπο- ποτέ μου δεν ένιωσα κάτι,δεν είχα συναισθήματα. Πεζός ποιητής,άχρωμος ζωγράφος,ψυχρός άνθρωπος. Γίνεται ένας καλλιτέχνης να είναι εξ ολοκλήρου λογικός;Δεν ξέρω,δεν είμαι ο ειδικός, ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα. Ίσως και να μην είμαι ούτε λογικός. Η παράνοια που ξεχειλίζει από μέσα μου,μάλλον τη λογική την καλύπτει. Η παράνοια δεν είναι ποτέ αρκετή να μου δώσει έμπνευση. Η Ιθάκη,ίσως να το κάνει. Ο Οδυσσέας δεν βρήκε την τύχη του,ούτε στην Ναυσικά μα ούτε στην Καλυψώ. Ήταν,ίσως,η ανυπομονησία να δει αν η Πηνελόπη τον καρτερά-κι όχι η συνάντηση με την ίδια τη γυναίκα του- ή ακόμα και η ενοχή,τα σωθικά του καίγονταν σε κάθε άγγιγμα της μάγισσας. Δεν ψάχνω τη μούσα μου στην Ιθάκη,μα θέλω να γίνει το ίδιο το νησί η μούσα μου. Δεν ξέρω πολλά για την Ιθάκη,μονάχα όσα μου έλεγε ο παππούς μου,όχι από αγάπη μα γιατί δεν είχε και τίποτα να πει. Ή ίσως και αγάπη να ήτανε,μα εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη ετούτη. Τη μούσα σου δεν την αγαπάς,τη μούσα σου τη μισείς κι αγαπάς να γράφεις για αυτήν. Σωστά; Κι όταν τη βαριέσαι την πετάς,δεν έχει αξία,δεν έχει τίποτα. Κι ας είναι τέχνη το να μην έχεις τίποτα.