18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

" Σήμερα το μεσημέρι θα γίνει η δική. " Ανακοινώνει η Ζακλίν καθώς πίνει μια γουλιά από το ζεστό της τσάι. Ο Harry στρέφει το βλέμμα του πάνω της και ανασηκώνει το ένα του φρύδι δύσπιστος. Η καχυποψία ήταν σαν δεύτερη φύση του από τότε που ήταν μικρό παιδί. Τόσο η παραμονή του στο πλοίο του Τζακ, όσο και οι διαφορές πολεμικές ιστορίες που άκουγε από τον πατέρα του, του είχαν καλλιεργήσει αυτό το αίσθημα. Και εξάλλου η γυναίκα απέναντι του ήταν μια κοινή πόρνη. Αν τους έλεγε ψέματα;

" Και εσύ που το έμαθες;"  Η κοπέλα ανασήκωσε τους ώμους της και του χάρισε ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Έχω τους τρόπους μου, καλέ μου." Του απάντησε και αμέσως κοίταξε τον James κλείνοντας του το μάτι. Εκείνος της χαμογέλασε γεμάτος αμηχανία όσο ο Harry αναστέναξε φανερά εκνευρισμένος και αηδιασμένος. Αλήθεια ο έρωτας κάνει τους ανθρώπους να δείχνουν τόσο ανόητοι και επιπόλαιοι; Η απάντηση ήρθε κατευθείαν στο μυαλό του από μόνη της με τη μορφή της Rose. Λες και εκείνος δεν είχε διασχίσει έναν ολόκληρο ωκεανό για χάρη της;

" Αν οι πηγές σου είναι αξιόπιστες πρέπει να ειδοποιήσουμε τον πειρατή. James σε πέντε λεπτά να είσαι έτοιμος. " Σηκώθηκε από την ξύλινη καρέκλα παίρνοντας μαζί του άλλο ένα λαχταριστό κουλουράκι.

" Πολύ καχύποπτος ο φίλος σου. " Αναφώνησε η Ζακλίν αφού βεβαιώθηκε πως ο Harry είχε φύγει. Ο James σκούπισε με μια πετσέτα το στόμα του και έπειτα της χαμογέλασε.

" Πάντα. Ήθελα σε ευχαριστήσω πάντως που κάνεις τόσο πολλά για την αδελφή μου. "

" Μην με ευχαριστείς. Δεν ξέρω τι έχει κάνει η αδελφή σου αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι μάγισσα. " Του είπε γελώντας στο τέλος.
~
"Αν ο Ίαν μάθει ποιος είναι ο σωτήρας του δεν θα το πάρει και πολύ ψύχραιμα. " Διαπιστώνει σκεπτικός ο Στίβεν. Οι Παριζιάνοι περνούν από μπροστά τους σχεδόν αδιάφοροι για την παρουσία των δύο πειρατών έξω από το δικαστήριο,  συνεχίζοντας την καθημερινή ρουτίνα τους. Ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα σημάδι πως το φθινόπωρο είναι κοντά. Ο Eidan δίπλα του γνέφει θετικά καθώς περιμένει υπομονετικά να εμφανιστεί ο μικρός άξεστος λόρδος.

" Μόλις τελειώσει όλο αυτό το θέατρο θα τον σκοτώσουμε τον μπάσταρδο. " Ψυθιριζει στο αφτί του Eidan και ο Eidan γυρίζει και τον κοιτάζει κατάματα.

" Μην λες ανοησίες. Είναι ο μνηστήρας της Rose."

" Πρέπει να πληρώσει όπως και να έχει. "

" Το ξέρω Στίβεν. Αλλά αυτή δεν είναι δική μας δουλειά. Προέχει να σώσουμε τον καπετάνιο μας. " Απαντάει και από μακριά βλέπει τους δύο προσωρινούς συμμάχους του να πλησιάζουν προς το μέρος τους.

" Αργήσατε." Αναφώνησε ο Στίβεν κοιτάζοντας επιθετικά τον Harry. Ήξερε πως δεν ήταν δική του δουλειά να ανακατεύεται και προφανώς δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει. Παρόλα αυτά, χρωστούσε στον Ίαν τόσα πολλά που σχεδόν πόνεσε μαζί του όταν ο Ίαν του διηγήθηκε το παρελθόν του.

Ο James άνοιξε το στόμα του να μιλήσει αλλά η άμαξα που πλησίαζε την είσοδο του δικαστηρίου του έκοψε την μίλια. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα έβλεπε ξανά την αδελφή του αλλά παράλληλα και τόσο θλιμμένος που θα την αντίκριζε δεμένη με δύο χειροπέδες να κοσμούν τα χεράκια της. Κατά βάθος ένιωθε υπεύθυνος για την τωρινή της κατάσταση. Ίσως αν της ειχε απαγορεύσει να συναντά τον λόρδο τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με την αγάπη;

Η άμαξα σταμάτησε και οι τέσσερις άνδρες κρύφτηκαν μέσα στο πλήθος κατεβάζοντας τα καπέλα τους. Δεν έπρεπε κάνεις από τους δύο να αντιληφθεί την παρουσία τους.

Όταν η άμαξα άνοιξε, ο Ίαν εμφανίστηκε πρώτος. Κοιτάζοντας ευθεία αδιαφορώντας για το πλήθος που φώναζε γύρω του, περπάτησε με αποφασιστικό βήμα έως την είσοδο της καταδίκης τους. Ο Eidan ξεφύσιξε και ο Στίβεν έσφιξε τις γροθιές του στην εικόνα του καπετάνιου. Το βλέμμα του Ίαν δήλωνε δυναμισμό. Τους κοιταζε όλους- ειδικά του στρατιώτες- με απαξίωση, ειρωνεία και αλαζονεία. Ήξερε την μοίρα του, ίσως δεν την είχε αποδεχτεί πλήρως αλλά γνώριζε. Σε αντίθεση με εκείνον, όταν η Rose πατάει το πόδι της έξω από την άμαξα κοιτάζει γύρω της χαμένη και τρομαγμένη.

Ο Harry επιπόλαια αρχίζει να περπατάει προς το μέρος της σπρώχνοντάς τον κόσμο μπροστά του βιαστικά. Πριν όμως προλάβει να την φτάσει, το χέρι του Eidan στον ώμο του τον σταματά.

"Μην κάνει ανόητες κινήσεις. Πρέπει να φερθούμε έξυπνα αν θέλουμε να τους σώσουμε." Του ψιθύρισε ο πειρατής και όσο και αν δεν ήθελε ο Harry να το παραδεχτεί, είχε δίκιο. Αλλά στην ιδέα και μόνο ότι ίσως την έχανε ξανά, οριστικά αυτή τη φορά, έτρεμε.
~
Η αίθουσα του δικαστηρίου είχε γεμίσει από ανθρώπους που ανυπομονούσαν να δούνε τον πόνο και τον θάνατο να εξαπλώνεται. Στεκουμενη ξανά στην ίδια θέση, θυμήθηκε την Emily. Την φίλη της που δεν στάθηκε τόσο τυχερή όσο η ίδια. Μέχρι πριν λίγες ώρες θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό που έζησε, τυχερή που ο Ίαν δεν την εγκατέλειψε. Τώρα όμως ο φόβος άρχισε να τρυπώνει ξανά στα σωθικά της. Ένιωσε πάνω στο κορμί της τις φλόγες και μύρισε στον αέρα την μυρωδιά της καμμένης σάρκας ξανά.

Έριξε μια φευγαλέα μάτια δίπλα της σε εκείνον. Προσπαθούσε να διατηρήσει την ηρεμία του και να δείχνει χαλαρός και ατρόμητος, άλλωστε ένας πειρατής δεν φοβάται τίποτα. Αλλά η Rose ήξερε την αλήθεια, έτρεμε. Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως αν έτρεμε για εκείνον ή για εκείνη.

Ο δικαστής άρχισε να χτυπάει με μανία το σφυρί σου στη βάση του κάνοντας τους ανθρώπους να πάψουν. Έπειτα στράφηκε στην Rose και τον Ίαν.

" Ας ξεκινήσει η δική. " Είπε και η Rose ήθελε να γελάσει. Το τέλος ήταν καθορισμένο. Γιατί απλά δεν τους έλεγε την ποινή τους;

" Ian Trovato-"

" Καπετάνιος. " Τον διέκοψε με ένα ειρωνικό τόνο και ο δικαστής τον κοίταξε άγρια.

" Καπετάνιε Ian Trovato κατηγόρησε για λαθρεμπόριο, πέντε κλοπές καθώς και για συνωμοσία και ανάμειξη στη χρήση μαγιάς. Προδοσία προς την εκκλησία και την θρησκεία. Τι έχεις να πεις για όλα αυτά;"

Ο Ίαν χασμουρήθηκε κουρασμένος αφήνοντας τόσο τον δικαστή όσο και την Rose άφωνους. Ήξερε πως ο άνδρας δίπλα της μπορούσε να γίνει αν το ήθελε ο πιο αξεστος και χυδαίος άνθρωπος που είχε γνωρίσει, αλλά δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί, δεν φοβόταν;

" Και για φόνο. " Πρόσθεσε ο Ίαν καταδικαζοντας μόνος του τον εαυτό του. Ανάμεσα στο πλήθος, ο Στίβεν γούρλωσε τα μάτια του όσο ο Eidan έτριβε εκνευρισμένος τους κροτάφους του.

" Για φόνο;"

" Μάλιστα. "

" Ποιανού;" Ο Ίαν χαμογέλασε.

" Δεν είμαι σίγουρος κύριε δικαστά. Μονομαχησα μαζί του για την απελευθέρωση της Rosetta Williams. Έπειτα μας ακολούθησε. Τον σκότωσα. " Ψέματα. Η Rose γύρισε και τον κοίταξε ξαφνιασμενη και θυμωμένη. Αυτό ήταν δικό της κρίμα, όχι δικό του. Ήθελε να φωνάξει πως το είχε κάνει εκείνη αλλά το όλο αποφασιστηκότητα και σιγουριά βλέμμα του την έκανε να σωπασει. Έπαιζε κάποιο παιχνίδι και εκείνη είχε δεσμευτεί να το παίξει μαζί του.

"Μάλιστα. " Είπε ο δικαστής και στέφτηκε προς την Rose.

" Rosetta Williams κατηγόρησε για άσκηση μαγείας. " Ήταν η μόνη καταγγελία που είχαν να της προσάψουν αλλά ήταν αρκετή για να τη στείλει στην αγκαλιά του Άδη.

Ένας άνδρας από το πλήθος σηκώθηκε από τη θέση του και φώναξε: " Με ποια αποδείξη;". Η Rose στο άκουσμα της φωνής του πάγωσε. Γύρισε αμέσως το βλέμμα της προς τον άγνωστο άνδρα. Το πρόσωπο του το κάλυπτε ένα τεράστιο καπέλο αλλά ήταν σίγουρη πως αυτή η χροιά της ήταν τόσο γνωστή. Τόσο απελπιστικά γνωστή. Ήταν η χροιά του έρωτα και της ευτυχίας. Η χροιά της πρώτης της αγάπης, εκείνη του Harry. Ο Harry όμως ήταν στο Λονδίνο.

Κανένας δεν έδωσε σημασία στο ξέσπασμα αυτό και ο νεαρός φάνηκε να μην δίνει συνέχεια.

" Έχετε να πείτε κάτι δεσποινίς;" Τα μάτια της άφησαν την μορφή του άνδρα και έπεσαν πάνω στο δικαστή.

" Είμαι αθώα!" Υποστήριξε και όλοι γέλασαν εκτός από εκείνον τον νεαρό και τον διπλανό του.

" Αυτό λένε όλοι!"

" Η ποινή σας αποφασίστηκε. Σε πέντε μέρες θα επέλθει θανατική ποινή με απαγχονισμό. " Η απόφαση πάρθηκε, το ξύλινο σφυρί ακούστηκε σε όλη την αίθουσα και το μέλλον τους ορίστηκε.
~
Καθώς η μικρή και ατημέλητα άμαξα απομακρυνόταν από το μανιασμένο πλήθος, η Rose ένιωθε ότι μπορούσε να αναπνεύσει ξανά ελεύθερα,τουλάχιστον μέχρι ένα χοντρό σχοινί να αγκαλιάσει τον λαιμό της. Ξαφνικά άρχισε να εκτιμά τον αέρα που αναπνέει περισσότερο. Στη σκέψη όμως ότι κάθε ανάσα που έπαιρνε ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο, ήθελε να κρατήσει την ανάσα της μέχρι να σκάσει.

Ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο μικρό και βρώμικο παράθυρο της αμαξας ενώ η σκέψη της γύριζε συνεχώς γύρω από εκείνον τον άνδρα που την υπερασπιστικε νωρίτερα. Η στάση του σώματος του, τα χέρια του , οι ώμοι του και η φωνή του της ήταν τόσο γνώριμα ώστε δύο μήνες πριν δεν θα δίσταζε λεπτό να πέσει στην αγκαλιά του και να χαθεί εκεί. Τώρα όμως κοιτώντας τον άνδρα απέναντι της που αντιμετώπιζε την ίδια μοίρα με εκείνη εξαιτίας της , αυτή η σκέψη της φαινόταν αστεία έως τρελή.

" Ίαν" Αναφώνησε και τα κουρασμένα του γαλανά μάτια στράφηκαν επάνω της γεμάτα καλοσύνη και λατρεία ακόμη και τώρα.

"Νομίζω ότι χάνω το μυαλό μου." Παραδέχτηκε εντέλει. Ο Ίαν της χαμογέλασε.

" Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει χάσει, γαριδούλα. "

" Όχι δεν κατάλαβες. Την ώρα του δικαστηρίου νόμιζα ότι είδα τον Harry μέσα στο πλήθος. " Ο Ίαν εσμιξε τα φρύδια του και ένα σφίξιμο κυρίευσε το στήθος του, ζήλια. Ακόμα και τώρα δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτόν τον άγνωστο άνδρα.

Δεν της απάντησε πάρα μόνο έγειρε και εκείνος το κεφάλι του στο παράθυρο ελπίζοντας σε ένα θαύμα και για τους δύο.
~
Όταν μια μέρα πριν τους είχαν συλλάβει και τους είχαν κυριολεκτικά πετάξει μέσα σε μια σκοτεινή φυλακή όπου οι κραυγές των υπολοίπων ήταν το μόνο που μπορούσε να ακούσει, νόμιζε ότι είχε βιώσει ήδη αρκετά.

Ωστόσο φαίνεται πως οι άνθρωποι δεν σταματούσαν να την εκπλήσσουν. Το νέο της κελί ήταν πιο μικρό και πιο απαίσιο σε σύγκριση με το προηγούμενο. Στο πέτρινο τοίχο υπήρχαν δύο χειροπέδες καρφωμένες που η αλήθεια ήταν ότι δεν ανυπομονούσε ιδιαίτερα να μάθει σε τι ακριβώς χρησιμεύουν.

Την ημέρα της πρώτης της σύλληψης θυμάται πως τα δάκρυα δεν είχαν σταματημό από τα μάτια της. Αυτή τη φορά όμως δεν μπορούσε να χάσει ούτε ένα δάκρυ. Κάποια θα έλεγαν πως ίσως είχε αποδεχτεί την μοίρα της αλλά η Rose ακόμη ήλπιζε πως θα αντιμετώπιζε τον θάνατο ξανά και θα έβγαινε νικήτρια.

Βαριά βήματα από μπότες ακούστηκαν και αμέσως μετά ένας στρατιώτης τους πέταξε λίγο ψωμί με κάτι υγρό σαν νερό. " Ορίστε, φάτε!" Η Rose έπιασε στα χέρια της το ψωμί και αμέσως η μυρωδιά της μούχλας εισήλθε στυλ μύτη της. Μορφασε. Ο Ίαν στο ακριβώς διπλανό κελί πέταξε το ψωμί και το μικρό κύπελλο στα κάγκελα. Στάθηκε πάνω τους και φώναξε εκνευρισμένος " Δώσε τα στο βασιλιά σου να φάει αυτά τα σκουπίδια!" Ο στρατιώτης δεν του απάντησε, μάλιστα γέλασε ειρωνικά και έπειτα έφυγε από εκεί μέσα.

" Να πας στο διάολο!" Ήταν φανερό πως πλέον είχε χάσει την αυτοκυριαρχια του. Μετά την ανακοίνωση της ποινής του το δέρμα του είχε γίνει άσπρο σαν πανί και τότε η Rose αντιλήφθηκε πως ούτε εκείνος ήθελε να συναντήσει το θάνατο.

" Με τον καιρό θα το συνηθίσετε. " Άκουσαν μια αδύναμη και ειρωνική φωνή στο ακριβώς απέναντι κελί. Μια γυναίκα με ένα μαύρο σκισμένο φόρεμα εμφανίστηκε στα κάγκελα κοιτάζοντας τους, ίσως το βλέμμα της να έμεινε για λίγη περισσότερη ώρα από όσο έπρεπε. Ήταν χλωμη και αφύσικα αδύνατη. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα με κάποιες γκρίζες τούφες.

" Δεν έχουμε σκοπό να μείνουμε εδώ. " Απάντησε ο Ίαν και η Rose μπορούσε να ορκιστεί πως το γέλιο της γυναίκας ήταν ότι πιο ανατριχιαστικο πράγμα που είχε ακούσει ποτέ στη ζωή της.

" Αλήθεια νομίζεις ότι μπορεί να γλυτώσεις; Το φαγητό είναι το λιγότερο από αυτά που θα βιώσετε εδώ μέσα."

" Δηλαδή;" Ρώτησε με δισταγμό η Rose. Πριν προλάβει όμως η γυναίκα να μιλήσει, βήματα ακούστηκαν ξανά και η γυναίκα στο απέναντι κελί μαζεύτηκε φοβισμένη στη θέση της. Όταν ένας άνδρας στάθηκε μπροστά στο κελί της, η Rose δεν μπορούσε να φανταστεί τον λόγο που η άγνωστη γυναίκα τον φοβόταν. Ο άνδρας αυτός φορούσε μαύρα ράσα και έναν μεγάλο χρυσό σταυρό και κρατούσε ένα χοντρό βιβλίο. Ήταν ένας ιερέας. Ωστόσο το πρόσωπο του δεν ήταν τόσο αγγελικό ούτε τόσο ευγενικό και συμπαθητικό όπως θα έπρεπε να ήταν ενός ιερέα.

" Εσύ πρέπει να είσαι η Rosetta Williams." Μίλησε με την φωνή του σταθερή. Ήταν ψηλός και αδύνατος. Τα μαλλιά του είχαν αποκτήσει ένα γκρίζο χρώμα. Τα μάτια του ήταν μικρά και κατάμαυρα ενώ η μύτη του ήταν πλατιά και μυτερή. Ο Ίαν ακούμπησε το σώμα του περισσότερο στα κάγκελα σε μια προσπάθεια να την αντικρίσει.

" Μάλιστα. " Απάντησε η Rose. Ο ιερέας χαμογέλασε και αμέσως μετά ένας στρατιώτης άνοιξε την πόρτα και άφησε τον ιερέα να περάσει μέσα. Η Rose πισωπάτησε ενώ η ματια της πέρασε πίσω από τον ώμο του στρατιώτη όπου η γυναίκα δεν την κοιτούσε πλέον με αλαζονεία αλλά με συμπόνια. Ο στρατιώτης πήρε τους καρπούς της και του έδεσε στις χειροπέδες. Δεν διαμαρτυρυθηκε, ήξερε ότι δεν είχε νόημα. Εξάλλου τι μπορούσε να της κάνει ένας δούλος του Θεού;

Το βλέμμα του πέρασε από κάθε σπιθαμή του κορμιού της λαίμαργα καθώς φορούσε ακόμη το ελαφρώς διάφανο νυχτικο της Μισέλ. Στις άκρες το στριφομα είχε σκιστεί αφήνοντας τις γάμπες της ακάλυπτες. Ο ιερές την πλησίασε ακόμη περισσότερο αγγίζοντας με τα μακριά του δάχτυλα τον λαιμό της. Η φωνή της Rose βγήκε αργή. " Τι ...τι κάνετε;" Της χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά όσο τα χείλη του άγγιξαν τον λαιμό της. Η Rose προσπάθησε να απομακρυνθεί αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Ξαφνικά τα δάκρυα που δεν μπορούσε να χυσει πριν ,άρχισαν να μαζεύονται στις άκρες των ματιών της.

" Ξέρεις είναι άδικο τέτοια ομορφιά να χαθεί " Της είπε και το άρωμα του τρύπησε τα ρουθούνια της κάνοντας την να ανακατευτεί. Μύριζε λιβάνι και αμαρτία και θάνατο. Τα χέρια του άρχισαν να ακουμπάνε το σώμα της άπληστα. Ένα μουρμουρητό ακούστηκε από τα χείλη της.

" Τι στο διαολο της κάνεις!" Ο Ίαν φώναζε ξανά αλλά κανένας δεν φαινόταν να του δίνει σημασία. Τα δάχτυλα του χαιδεψαν στα χείλη της και η Rose τον έφτυσε. Εκείνος γέλασε και απομακρύνθηκε.

" Ξέρεις εδώ έχουμε μια νέα τεχνική. Πριν σκοτώσουμε κάποιον προσπαθούμε να τον σώσουμε από το σατανά. Έχουμε τις μεθόδους μας."  Η Rose ήταν έτοιμη να ρωτήσω τι είδους μεθόδους χρησιμοποιούσαν μέχρι που ένα δυνατό χαστούκι έσκασε στο πρόσωπο της.

Ο Ίαν πλέον χτυπούσε σαν τρελός τα κάγκελα." Μην τολμήσεις και την ξανά αγγίξεις!"

Και άλλο χαστούκι. " Θα σε σκοτώσω!"

Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν μέχρι που η όραση της έγινε μαύρη και ο ιερέας την άφησε επιτέλους ήσυχη να κρέμεται σαν πανινη κούκλα από της χειροπέδες στο τοίχο. Ο ιερές αυτή τη φορά πήγε προς τον Ίαν.

" Τι της έκανες;" Γρύλισε θυμωμένος.

" Ηρέμησε νεαρέ. Η μάγισσα δεν έχει πολλές ελπίδες αλλά εσύ με λίγη προσπάθεια θα μπορέσεις να απαλλαχθείς από τα μαγεία της." Είπε και έπειτα η πόρτα άνοιξε. Ο Ίαν προσπάθησε μάταια να αποδράσει αλλά ο στρατιώτης τον έσπρωξε μέσα χτυπώντας τον στην πληγή στο στομάχι του. Ο Ίαν έπεσε στο έδαφος κρατώντας εκείνο το σημείο όσο ο στρατιώτης δεν έπαψε να τον χτυπάει.
~
Τρεις μέρες. Τρεις μέρες είχαν περάσει και έμεναν άλλες δύο μέχρι να οδηγηθούν στον θάνατο. Η Rose την πρώτη φορά που αντίκρισε τον ιερέα προσπαθούσε να καταλάβει τον λόγο που όλοι οι κρατούμενοι τον έτρεμαν και εντέλει τον κατάλαβε ή μάλλον τον ένιωσε. Εκείνη και ο Ίαν τον ένοιωθαν κάθε μέρα με διάφορους τρόπους. Με μαστιγώματα και χτυπήματα και διάφορα άλλα είδη βασανιστηρίων. Κανένας όμως από τους δύο δεν είχε σπάσει. Η Rose γιατί έλεγε την αλήθεια και ο Ίαν γιατί ίσως προτιμούσε να πεθάνει μαζί της πάρα να την προδώσει.

Δεν τον είχε δει καθόλου. Άκουγε μόνο την φωνή του και προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι αυτό ήταν αρκετό, αλλά καταβάθος ποθουσε το άγγιγμα του. Κάθε φορά που εκείνος την χτυπούσε σκεφτόταν τον Ίαν και προσπαθούσε να παραμείνει ξύπνια. Σήμερα όμως, την τριτη ημέρα της φυλάκισης της, δεν άντεξε. Τα μάτια της έκλεισαν και είχε σχεδόν χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον. Ο στρατιώτης της αφαίρεσε τις χειροπέδες και την άφησε να πέσει με δύναμη στο βρώμικο και κρύο έδαφος.

Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη του και γύρισε να φύγει όταν η φωνή του Ίαν που φώναζε το όνομα της τον σταμάτησε.

" Τρεις μέρες μετά και δεν έχεις μάθει τίποτα νεαρέ;" Ο Ίαν τον κοίταξε με μίσος. Πότε δεν συμπαθούσε τους θρησκευόμενους ,ουτε τους ιερείς. Μπορεί να μην μπορούσε να την δει, αλλά κάθε φορά που άκουγε τις φωνές της πονούσε. Εκείνος μπορούσε να αντέξει τον πόνο, εκείνη γιατί έπρεπε να τον υπομείνει εξαιτίας μιας ηλιθιας κατηγορίας;

" Στο υπόσχομαι ότι αν δεν σε σκοτώσω σε αυτή τη ζωή, στην επόμενη να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω σίγουρα. " Απάντησε βλοσυρά.

" Οι Χριστιανοί δεν πιστεύουμε στην μετενσάρκωση. Ή μήπως σου έχει πάρει εντελώς τα μυαλά η μάγισσα;"

" Μην μου το παίζεις άνθρωπος του Θεού. Ένα κάθαρμα είσαι. " Ο ιερέας έκανε νόημα στον στρατιώτη και ξεκλειδώσει την πόρτα του. Αυτή τη φορά ο Ίαν έμεινε ακίνητος.

" Φύγε και θα έρθεις όταν σε φωνάξω. " Είπε και ο στρατιώτης υπάκουσε.

" Εσύ έχεις τον σατανά μέσα σου, όχι εκείνη."  Ο ιερέας τον πλησίασε περισσότερο και ο Ίαν χρειάστηκε να ανασηκωσει ελαφρώς το κεφάλι του για να τον κοιτάξει κατάματα.

" Εσύ νομίζεις ότι δεν τον έχεις;" Τον ρώτησε και ο Ίαν γέλασε ειρωνικά.

" Εγώ ποτέ δεν υποστήριξα το αντίθετο." Η Rose μπορούσε να ακούσει μπερδεμένες φωνές. Αλλά ήταν σίγουρη ότι τώρα μίλησε ο Ίαν. Ήθελε να του φωνάξει ότι αυτό δεν ίσχυε. Ότι ήταν ό,τι πιο αγγελικό είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή της. Ένας άγγελος βουτηγμένος στις αμαρτίες άλλων.

" Ξέρεις πίστευα ότι αλήθεια θα μπορούσες να συνέλθεις πειρατή. Να σε συγχωρέσει ο Θεός μέχρι να αφήσεις τη τελευταία σου πνοή. Αλλά μάλλον χρειάζεσαι κάτι πιο δυνατό από ένα απλό μαστίγωμα." Ο ιερέας πιο σβέλτα από όσο θα του επέτρεπε η ηλικία του, έβγαλε ένα μαχαίρι και το κάρφωσε κατευθείαν στο μάτι του Ίαν σημαδεύοντας και αυτή τη πλευρά του πρόσωπο του. Η φωνή του ήχησε πιο δυνατή από οποιαδήποτε αλλού.

Μια φωνή γεμάτη πόνο, απελπισία και προδοσία.