18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Το μεγαλόπρεπες φεγγάρι είχα κάνει ξανά της εμφάνιση του στον σκοτεινό ουρανό, ολόκληρο,ζωντανό και λαμπερό. Θυμάται τον εαυτό του να το σκάει κρυφά από την καμπίνα που του είχαν παραχωρήσει στην αρχή οι πειρατές το βράδυ και να κοιτάζει από το κατάστρωμα για ώρες το φεγγάρι. Ήταν μια συνήθεια που την είχε αποκτήσει από το σπίτι του. Κάθε βράδυ έμενε ξύπνιος μαζί με τον μικρό του αδελφό ,τον George ,έφτιαχναν διάφορους μύθους και ιστορίες για την πανσέληνο.

Τόσες ανειπωτες ιστορίες, τόσα χαμένα παιδικά όνειρα που μόνο το φεγγάρι έχει την τύχη να γνωρίζει. Απόψε όμως δεν ήθελε να το βλέπει. Όση νοσταλγία και χαρά του φέρνουν οι αναμνήσεις με τον μικρό του αδελφό, τόσο θυμό και αηδία νιώθει όταν κοιτάζει προς το μέρος του μικρού λόρδου.

Κάθεται στο απέναντι κούτσουρο και τρώει λαίμαργα το κρέας λαγού που ο Ίαν σκότωσε, έγδαρε και έψησε. Πριν καταφέρει να φτάσει στο λιμάνι του Λονδίνου όταν ήταν μικρός, είχε βρεθεί μόνος του σε δάση να περιπλανιέται και να πεινάει για μέρες. Μπορεί θεωρητικά και πνευματικά να ήταν κατώτερος από τον άνδρα απέναντι του ,αλλά πρακτικά ήταν πιο ικανός, πιο χρήσιμος.

Είχαν κατασκηνώσει στο δάσος για τη νύχτα και το πρωί νωρίς νωρίς θα έφευγαν για το σπίτι της Μισέλ. Ο Ίαν σηκώθηκε όρθιος και πέταξε μερικά ακόμη ξύλα στη φωτιά όσο ο Harry τον κοιτούσε καχύποπτα. Έμοιαζε σαν να ήθελε να τον ρωτήσει κάτι τόσο πολύ αλλά έπαιζε με τα νεύρα του. Εντέλει τον ρώτησε.

" Γιατί δεν έφυγες με το πλήρωμα σου;" Ο Ίαν έκατσε πάνω από την φλόγες της φωτιάς και την παρατηρούσε να αλλάζει σχήμα μπροστά στα μάτια του.

" Θέλω να δω τη Rose." Αναφώνησε χωρίς ντροπή ή δισταγμό. Το ότι ο άχρηστος μνηστήρας της γύρισε, δεν σήμαινε ότι εκείνος θα σταματούσε να προσπαθεί, να την διεκδικεί. Θα σταματούσε μόνο όταν εκείνη του το έλεγε. Εκτός από αυτό της χρωστούσε και μια εξήγηση, δεν την πρόδωσε. Πότε του δεν θα το έκανε.

Ο Harry σηκώθηκε όρθιος και τον πλησίασε. Το ανάστημα του δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο του πατέρα του αλλά είχε εκείνο το ανελέητο βλέμμα στα μάτια του που έκανε τον Ίαν να τρέμει σχεδόν στις αναμνήσεις. Αλήθεια η Rose γνωρίζει άραγε τι κάθαρμα είναι ο πεθερός της;

" Θα σε συμβούλευα να μείνεις μακριά της. Είναι η γυναίκα μου. "

Ο Ίαν ήθελε να γελάσει.

" Μην ανησυχείς, δεν έχω τέτοιες προθέσεις. " Του είπε κουρασμένος. Δεν είχε νόημα να διαφωνήσει μαζί του. Αν αυτός ήθελε να πιστεύει πως η Rose ήταν το ίδιο ανώριμο και ανοητο κορίτσι με πριν, τότε ήταν γελασμένος. Ο Ίαν ήξερε ότι είχε δει την αλήθεια ακόμη και καθυστερημένα. Οι συγκυρίες αλλάζουν τον άνθρωπο και ακόμα και αν δεν ήθελε να δώσει μια ευκαιρία σε εκείνον, τουλάχιστον να παρατούσε αυτό το κάθαρμα μπροστά του.

2 μήνες πριν

Μετά το μπουρίνι που είχε ξεσπάσει αφήνοντας μερικές απώλειες, όπως μερικούς σάκους φαγητού,ο ουρανός είχε καθαρίσει και άφηνε στους ταξιδιώτες και στους ονειροπόλους να θαυμάσουν τα άστρα. Έτσι και ο Ίαν, μακριά από όλους, είχε στηρίξει την πλάτη του στο καταρτι του πλοίου, με μόνη του συντροφιά ένα χαρτί και μια πένα.

Όσο το πλήρωμα, μαζί με εκείνη, γελούσαν δυνατά και τραγουδούσαν με το ρούμι να ρέει άφθονο, εκείνος κοιτούσε τα άστρα και προσπαθούσε να αποτυπώσει τους αστερισμούς στο χαρτί. Πως θα μπορούσε όμως να μεταφέρει έναν ολόκληρο κόσμο μόνο σε μια σελίδα;

Η μουσική αλλάζει και το πλήρωμα αρχίζει να τραγουδάει πιο δυνατά . Ο  Ίαν για λίγο αφαιρείται και αφήνει στην άκρη το σκίτσο του για να ρίξει μια ματιά πίσω. Μπορεί μεταξύ αυτών των  ανδρών, με εξαίρεση φυσικά τον μικρό Έρικ, να είναι ο πιο νέος , ο πιο νέος καπετάνιος, αλλά τον είχαν εμπιστευθεί. Τον είχαν εμπιστευθεί όταν ο πατέρας του Jack πέθανε και τον έκαναν καπετάνιο τους, τον ενέταξαν στην οικογένεια τους. Αυτοί ήταν πλέον η οικογένεια του. Όλοι τόσο διαφορετικοί αλλά συνάμα και τόσο ίδιοι με εκείνον, ένα μάτσο πειρατές που κάνουν όνειρα κάτω από τα ίδια άστρα, από την ίδια πανσέληνο.

Και έπειτα ήταν και εκείνη, το νεότερο μέλος του πλοίου και δυστυχώς προσωρινό. Καθόταν ανάμεσα στους άνδρες του και γελούσε μαζί τους. Κανένας δεν τολμούσε να την αγγίξει, εντολές δικές του, έστω και φιλικά. Την προηγούμενη μόλις νύχτα είχαν τσακωθεί και εκείνη είχε τρέξει σαν τρελή μέσα στο δάσος και από τότε δεν έχει σταματήσει να σκέφτεται εκείνη την γυναίκα που υποτίθεται πως είχε διαβάσει το μέλλον του.

Όταν την είδε ντυμένη με ένα μικροσκοπικό φόρεμα και με τα καστανοξανθα μαλλί της στολισμένα με λουλούδια το ένιωσε για πρώτη φορά: ζήλια. Καυτή, ζωντανή και πικρή ζήλια. Όταν χόρευε μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες, έμοιαζε σαν αιθέρια ύπαρξη. Το γέλιο της ήταν  σαν ένα κρύο, ανακουφιστικο αεράκι στη καρδιά του καλοκαιριού. Γαληνευε το μέσα του καθώς την κοιτούσε με την άκρη του ματιού του πίσω από αυτό το καταρτι.

Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κάποιος για να αφήσει μια τέτοια κοπέλα να φύγει;

" Τι ζωγραφίζεις καπετάνιε;" Άκουσε τη ζωηρή φωνή της και σχεδόν πετάχτηκε στη θέση του. Είχε απορροφηθεί τόσο πολύ στο να κοιτάζει την παλάμη που εκείνη η παράξενη γυναίκα είχε διαβάσει, που δεν την άκουσε να πλησιάζει. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τα κάστανα της μάτια, τόσο όμορφα και λαμπερά.

" Τον αστερισμό του τοξότη." Της απάντησε και εκείνη απόρησε. Χαμογέλασε και σηκώθηκε όρθιος με το χαρτί στο χέρι του. Πριν ακόμη ερωτευτεί τη θάλασσα, είχε δώσει την καρδιά του στο φεγγάρι και τα αστέρια. Του άρεσε που είχε την ευκαιρία να μοιραστεί με κάποιον ένα από τα πάθη του, να τα μοιραστεί μαζί της.

Της έπιασε την παλάμη και την μετέφερε στην άκρη του πλοίου όπου η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό σε ένα απέραντο και σκοτεινό γαλάζιο. Η σελήνη φαινόταν ακόμη πιο μεγάλη και εντυπωσιακή καθώς αντανακλοταν στον ωκεανό. Ήρθε πίσω της αντί για μπροστά της και κόλλησε το σώμα του στο δικό της. Περίμενε ότι θα έφευγε ή θα τον χτυπούσε, μα η Rose είχε μαγευτει από την θέα μπροστά της και δεν την αδικούσε. Και εκείνος στο πρώτο του βραδινό ταξίδι κοιτούσε γύρω του σαν υπνωτισμός.

"Βλέπεις εκείνα τα αστέρια δεξιά σου; Αν συγκεντρωθείς και ενώσεις προσεκτικά τις γραμμές θα δεις το τόξο του και έπειτα το σώμα του. " Ο Ίαν τοποθέτησε το ένα του χέρι πάνω στον ώμο της όσο η Rose ακολουθούσε πίστα την φορά των δαχτύλων του να φυλακιζουν με νοητες γραμμές τα αστέρια. Σιγά σιγά πράγματι έπαιρνε μορφή.

" Το βλέπεις;"

" Ναι! Είναι καταπληκτικό. " Η Rose χαμογελούσε σαν ένα παιδί που πρώτη φορά ανακαλύπτει τον κόσμο. Κατά μια έννοια όμως η Rose ήταν παιδί και της είχε δωθει για πρώτη φορά η δυνατότητα να γνωρίσει τούτο τον κόσμο, τον κόσμο της θάλασσας. Τον δικό του κόσμο.

Ο Ίαν επικέντρωσε το βλέμμα του πάνω της, εκείνη ήταν καταπληκτική αλλά αυτό δεν θα τολμούσε να της το έλεγε ποτέ.

" Ίαν!" Άκουσε φωνές μέσα στον ύπνο του και αμέσως άνοιξε το μάτι του και σήκωσε τον κορμό του κοιτάζοντας γύρω του.

" Πρέπει να φύγουμε!" Ο Harry είχε ήδη μαζέψει τα πράγματα τους και είχε σελωσει το άλογο. Ο Ίαν έτριψε κουρασμένος το μάτι και λόγω συνήθειας πήγε να κάνει το ίδιο και στο δεξί του μάτι, θα έπαιρνε χρόνο να συνειδητοποιήσει ότι είχε μείνει τυφλός σχεδόν.

" Πως κοιμήθηκες;" Τον ρώτησε και ο Ίαν νευρίασε, δεν ήθελε να τον κοιτάζει, δεν ήθελε να του απευθύνει τον λόγο. Δεν ήθελε να έχει καμία απολύτως σχέση μαζί του εκτός από εκείνη θύματος- δολοφόνου. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ήταν εκείνη στη μέση.

Δεν του απάντησε, απλά ανέβηκε στο άλογο και μόλις ένιωσε και το βάρος του Harry χτύπησε ελαφριά το άλογο στα πλάγια και εκείνο άρχισε να τρέχει προς το σπίτι της Μισέλ.
~
Το σπίτι της Μισέλ δεν συγκρίνεται με το μεγάλο και πολυτελές πορνείο που είχε δημιουργήσει στο κέντρο της πόλης, ωστόσο ήταν κατάλληλο για μια μικρή οικογένεια και ικανό για να εξυπηρετήσει τις άμεσες ανάγκες. Όσο περισσότερο πλησίαζαν τόσο περισσότερο ένιωθε ένα σφίξιμο στο στήθος του. Θα δεχόταν την συγγνώμη του; Θα τον καταλαβαινε; Θα ήθελε να τον δει;

Όσο το άλογο πλησίαζε μπορούσε να δει καθαρά την εικόνα της. Βρισκόταν καθιστή στα σκαλοπάτια του σπιτιού ντυμένη με ένα απαλό ροδακινί φόρεμα και γελούσε. Δίπλα της βρισκόταν καθιστός επίσης ένας άνδρας που αν δεν έκανε λάθος έπρεπε να ήταν ο James, ο αδελφός της. Φαινόταν χαρούμενη, αλλά ο Ίαν ήξερε ότι δεν ήταν. Μπορεί με αυτό το φόρεμα να φαινόταν σαν μια θέα του δάσους, σαν μια οπτασία που το είχε σκάσει από κάποιο όνειρο αλλά δεν ήταν χαρούμενη, και εν μέρη ήξερε ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος για αυτό.

Το άλογο σταμάτησε όπως και η ψυχή του όταν τα μάτια τους ενώθηκαν. Σηκώθηκε όρθια και το χαμόγελο της κόπηκε αμέσως μόλις τον αντίκρισε. Ήταν αφοσιωμένη τόσο πολύ στη δική του μορφή που ο Ίαν ήταν σίγουρος πως δεν πρόσεξε καν την ανδρική μορφή πίσω του, αλλά θα ήταν ηλίθιος αν πίστευε κάτι τέτοιο.

Σαν ιππότης ή μάλλον καλύτερα σαν πρίγκιπας βγαλμένος από κάποιο παραμύθι- ίσως το δικό της παραμύθι- πηδηξε από το άλογο και σαν σίφουνας έτρεξε στο πλευρό της. Την σήκωσε στην αγκαλιά του και την στριφογυρισε, μια αγκαλιά ονειρική που κάθε κορίτσι ονειρευόταν να ζήσει. Και η Rose την ζούσε μόλις στα δεκαεπτά της χρόνια. Έπειτα την άφησε κάτω και...την φίλησε. Ο Ίαν απεστρεψε το βλέμμα του αηδιασμένος. Κατέβηκε από το άλογο του και με όση δύναμη, αξιοπρέπεια και εγωισμό του είχε απομείνει πέρασε από δίπλα της χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά

Μπορούσε όμως να νιώσει τη ματιά της να τον καίει όταν η Μισέλ τον πλησίασε και φυλάκισε το κεφάλι του στις δύο της παλάμες. Διάφορες ερωτήσεις έβγαιναν από τα χείλη της αλλά ο Ίαν ένιωσε ανίκανος να ακούσει κάτι παραπάνω από μερικούς ψυθιρους. Μπορεί να είχε ξυπνήσει μόλις δύο ώρες πριν αλλά ένιωθε τόσο κουρασμένος, ήθελε απλά να ακουμπήσει το σώμα του κάπου και να κλείσει τα μάτια του. Και αυτό έκανε, έγειρε πάνω στο καταφύγιο του, την Μισέλ ξέροντας ήδη πως την επόμενη μέρα θα πρέπει να απολογηθεί και για αυτό στη Rose.

Η Μισέλ τον τράβηξε στο εσωτερικό του σπιτιού και τον πήγε σε ένα δωμάτιο. Τον έβαλε να καθίσει στο κρεβάτι και εκείνη έκατσε όρθια απέναντι του. Ήξερε πως τώρα θα άρχιζε η κανονική ανάκριση.

" Τι συνέβη Ίαν; Τι σκατα σου έκαναν;" Η φωνή της προδίδει την αγωνία της και την λύπη της. Ο Ίαν σήκωσε το κεφάλι του και ασυναίσθητα το χέρι του πήγε στον επίδεσμο στο μάτι του.

" Είναι εντάξει. " Της είπε μονάχα αλλά η Μισέλ δεν θα τα παρατουσε τόσο εύκολα.

" Αυτό θα το κρίνω εγώ!" Πήγε να αγγίξει τον επιδεσμο αλλά ο Ίαν σαν να τον χτυπησε κεραυνός έφυγε από κοντά της. Το άγγιγμα της ήταν απαλό σαν βαμβάκι, το ήξερε το είχε βιώσει αμέτρητες φορές. Αλλά νόμιζε ότι αν τον αγγίξει τώρα, θα βρεθεί ξανά σε εκείνο το απαίσιο κελί με την πληγή ακόμη φρέσκια.

" Όχι! Άφησε με...σε παρακαλώ. " Η φωνή του ήταν έτοιμη να σπάσει, δεν άντεχε άλλο.

' Ίαν, πρέπει να το καθαρίσω και να αλλάξω τον επίδεσμο. " Ήξερε ότι είχε δίκιο αλλιώς όπως του είχε εξηγήσει αμέτρητες φορές, το τραύμα μπορούσε να μολυνθεί, να σαπίσει. Εγνεψε καταφατικά και διστακτικά έκατσε ξανά κάτω.

Έλυσε το άσπρο πανί και αυτό που είδε την έκανε να θέλει να κλάψει, να ουρλιάξει. Το άλλοτε γαλανό και πονηρό του βλέμμα είχε αντικατασταθεί από φρέσκα χοντρά ράμματα. Δεν ήξερε τι είχε άλλο είχε γίνει σε εκείνο το μέρος αλλά είδαν φροντίσει να αφήσουν και στην Rose και στον Ίαν σημάδια που θα θυμούνται για πάντα.

" Είναι αποκρουστικό έτσι; Αηδιάζεις που με βλέπεις." Κατέβασε το κεφάλι του στο έδαφος με ντροπή λες και ο ίδιος είχε αφαιρέσει το μάτι του μόνος του με ένα μαχαίρι. Γρήγορα όμως ένιωσε δύο ζεστές παλάμες να σηκώνουν το κεφάλι του και δύο ζευγάρια μάτια ενώθηκαν με τα δικά του.

" Το μόνο αηδιαστικό που βλέπω εγώ είναι αυτοί οι άνθρωποι. " Τον φίλησε γλυκά στο στόμα και έπειτα απομακρυνθηκε από κοντά του. Ο Ίαν όμως την τράβηξε κοντά του, πάνω του και την φίλησε ξανά. Επί πέντε μέρες είχε ξεχάσει πως να νιώθει άνθρωπος, είχε ανάγκη αυτή την επαφή όσο τίποτα άλλο. Τα χέρι του μεταφέρθηκαν κάτω από το φόρεμα της, αφαιρώντας το εσώρουχο της μα η Μισέλ τον σταμάτησε.

" Θα σου ετοιμάσω να κάνεις μπάνιο και μετά, βρωμας Ίαν!" Αστειεύτηκε και εκείνος γέλασε όσο εκείνη έφυγε από πάνω του. Εκείνος έπιασε τον καθαρό επίδεσμο και πήγε στον κοντινότερο καθρέφτη για να τον δέσει. Από την αντανάκλαση του καθρέφτη, είδε την Μισέλ να τον κοιτάζει προβληματισμένη.

" Τι έγινε;" Την ρώτησε.

" Πρέπει...πρέπει να σου πω κάτι, έχει να κάνει με την Rose. " Πλέον είχε την αμέριστη προσοχή του.

" Μίλα λοιπόν!" Δάγκωσε τα χείλη της και μπήκε ξανά μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

" Τι ακριβώς σας έκαναν εκεί πέρα;" Έσμιξε τα φρύδια του.

" Μας βασάνιζαν. "

" Πως;"

" Σκέφτεσαι να υιοθετήσεις την τακτική τους;"

" Ίαν!"

" Μας μαστίγωναν. " Αναφώνησε τελικά και ένιωσε ξανά το καυτό τσούξιμο στη πλάτη του.

" Δεν μας έδιναν φαγητό και νερό." Συνέχισε.

" Μονο;"

" Τι άλλο θες;" Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του.

"Τις προάλλες...όταν βοηθούσα την Rose να κάνει μπάνιο, είδα αίμα πάνω της." Ξανά εκείνο το σφίξιμο στο στήθος.

" Λογικό δεν είναι; Της έκαναν ότι έκαναν και σε εμένα. Και εγώ έχω. " Πήγε να βγάλει την μπλούζα του να της το αποδείξει μα η Μισέλ τον σταμάτησε.

" Όχι Ίαν, δεν κατάλαβες. Είδα αίμα ανάμεσα από τα πόδια της. Νομίζω πως κάποιος την...την βίασε. " Το σφίξιμο έγινε μούδιασμα και τα πόδια του πλέον δεν το κρατούσαν. Έκατσε με φορά στο κρεβάτι και άφησε τον εαυτό του να κλάψει μόνο για μια στιγμή. Να κλάψει για το κορίτσι που πέθανε μέσα της, για το αγόρι που είχε πεθάνει με τον ίδιο τρόπο μέσα του.

" Είσαι σίγουρη;"

" Ναι, πολλά από τα κορίτσια μου το παθαίνουν μετά από κάποια άγρια επαφή." Αν δεν τον είχε ήδη σκοτώσει, τώρα θα το έκανε σίγουρα. Σκούπισε τα δάκρυα του και την προσπέρασε βιαστικά, έπρεπε να την βρει και να της μιλήσει. Να την κλείσει στην αγκαλιά του και να την παρηγορησει όπως ποτέ κανένας δεν έκανε σε εκείνον.

Ήταν έξω από το δωμάτιο της αλλά οι φωνές από μέσα στον διέκοψαν. Άνοιξε λίγο την πόρτα, ίσα ίσα για να έχει μια καθαρή εικόνα. Η Rose βρισκόταν ξαπλωμένη στην αγκαλιά του Harry με τα μάτια της ερμητικά κλειστά όσο εκείνος της χαϊδευε τα μαλλιά στοργικά. Η ανάσα της ήταν ρυθμική και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό του φαινόταν γαλήνια.

Εκείνος θα έπρεπε να ήταν στη θέση του τώρα.

" Σε αγαπάω Rosetta, τόσο πολύ. Δεν θα αφήσω ποτέ κανένα να σε πονέσει ξανά. " Υποσχέθηκε μα υποτίθεται ότι δεν θα έπρεπε να αφήσει κάποιον να την πληγώσει εξ αρχής.

" Και εγώ σε αγαπάω." Ακούστηκε η κοιμισμένη φωνή της. Για τον Harry αυτή η πρόταση ήταν ευλογία, η απόλυτη ευτυχία και ικανοποίηση. Για τον Ίαν όμως ήταν η αρχή του τέλος ενός ανουσιου έρωτα. Ενός παραμυθιού που δεν προταγωνιστησε ποτέ του και ούτε πρόκειται να πρωταγωνιστούσε : εκείνο της αγάπης.