18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Η μεγάλη πανσέληνος έστεκε περήφανη στον σκοτεινό ουρανό προσφέροντας το φως της απλόχερα στο σκοτεινό πλέον Παρίσι. Το φως όμως από τα κόκκινα φωτάκια στο μαγαζί της Μισέλ προσέφεραν κάτι παραπάνω: ηδονή και ζεστασιά. Η ατμόσφαιρα μύριζε σαγήνη και γοητεία ενώ τα ξακουστά κορίτσια της Μισέλ έδιναν μια άλλη νότα στο εσωτερικό του μαγαζιού γεμάτη ,υποσχέσεις ικανές να μαγέψουν κάθε άνδρα.

Σήμερα ένα πλοίο γεμάτο νέους ναυτικούς από την Ισπανία είχε φτάσει στο λιμάνι του Παρισιού και η πρώτη τους επιθυμία ήταν να δοκιμάσουν τα κορίτσια της Μισέλ, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η ιδιοκτήτρια πάντα ήθελε να αφήνει καλή εντύπωση στους πελάτες και να τους προσελκύει. Ωστόσο σήμερα είχε ξεπεράσει τον εαυτό της. Κορμιά κοριτσιών να χορεύουν αισθησιακά στην μελωδία της μουσικής υπήρχαν παντού ενώ τα δωμάτια ήταν όλα πιασμένα.

Σε ένα από αυτά τα δωμάτια βρισκόταν και η μικρή Ανναλίζ. Η κοπέλα ήταν μόλις στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε ετών,  ωστόσο είχε φύγει από το μικρό χωριό της Γαλλίας για να κυνηγήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα. Βέβαια ξεκινώντας από το πατρικό της δεν είχε αυτές τις βλέψεις, αλλά η ζωή ήταν απαιτητική και τα χρήματα λίγα.

Ήταν όμορφη κοπέλα η Ανναλίζ, με ξανθές ατίθασες μπούκλες και πράσινα μάτια. Λεπτό σώμα με μερικά πιασίματα που σε προκαλούσε. Ο νέος Ισπανός ένιωθε τυχερός εκείνη την νύχτα. Κυρίως όμως ένιωθε μεθυσμένος και η Ανναλίζ ήξερε από πρώτο χέρι ότι οι μεθυσμένοι άνδρες φωνάζουν κίνδυνο.

Το λευκό και απαλό δέρμα της Ανναλίζ γέμισε με μελανιές και κοκκινίλες εκείνο το βράδυ ενώ στα μάγουλα της είχαν χαρακτεί τα δάκρυα της. Ωστόσο η Μισέλ δεν έκανε τίποτα για αυτό.

" Με χτύπησε...με βίασε! Δεν ήθελα να συνεχίσω και εκείνος δεν με άφηνε!"

" Αυτή είναι η δουλειά σου Ανναλίζ! Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο! Για αυτό σουλουπώσου γιατί έχουμε πολλή δουλειά!"

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο γιατί πληρώνει. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ακόμα και αν χτυπάει τις ξακουστές κοπέλας της Μισέλ. Η Ανναλίζ όμως δεν θα το ανεχόταν αυτό, όχι ξανά. Άνοιξε αθόρυβα της πόρτα και με ανακούφιση παρατήρησε ότι ήταν και οι δύο ακόμα εκεί. Τα στιβαρά χέρια του Ίαν είχαν τυλιχτεί προστατευτικά γύρω από την λεπτή μέση της Rose.

Σε άλλη περίπτωση η Ανναλίζ δεν θα άντεχε να τους χωρίσει. Αλλά είχε ανεχτεί πολλά από την Μισέλ και ήθελε να την πονέσει. Και τι καλύτερο από το να της πειράξει τον Ίαν; Τα αισθήματα της αφεντικίνας της για τον νεαρό ήταν ένα κοινό μυστικό. Η ίδια η Ανναλίζ δεν την αδικούσε. Ο νεαρός πειρατής ήταν σαν να βγήκε κατευθείαν από τον παράδεισο με τα πορτοκαλί μαλλιά του και τα έξυπνα γαλανά μάτια του.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως η αμοιβή που θα έπαιρνε της έφτανε και τις περίσσευε για να ξεκινήσει ξανά τη ζωή της από την αρχή. Έκλεισε την πόρτα και φόρεσε την κουκούλα του μανδύα της. Σε λίγη μόλις ώρα είχε βρει μερικούς στρατιώτες.

" Είσαι σίγουρη μικρή;" Την ρώτησε ένας με την βροντερή φωνή του.

" Μάλιστα. Τώρα θέλω την αμοιβή μου " Και το βαρύ μπουγκι έπεσε στη χούφτα της.
~
Ένας ήχος από μια πόρτα που κλείνει και ένα τρίξιμο ήταν αρκετά για να την αναστατώσουν και να ανοίξει τα μάτια της φοβισμένη. Πίσω στο Λονδίνο μέσα στο σπίτι είχε αποκτήσει την φωνή της Ωραίας Κοιμωμενης καθώς ο ύπνος της ήταν βαρύς και γαλήνιος. Με όλα αυτά που έχουν συμβεί όμως τον τελευταίο καιρό ο ύπνος της μόνο γαλήνιος δεν είναι.

Έριξε μια ματιά τριγύρω αλλά στο δωμάτιο δεν ήταν κανείς πέρα από τον  Ίαν. Η Rose γύρισε προσεκτικά πλευρό και πλέον το πρόσωπο της απείχε λίγα εκατοστά από το δικό του. Η ανάσα του έσκαγε στο πρόσωπο της και τα χείλη του της φαινόταν πιο λαχταριστά από ποτέ. Για λίγη ώρα όλα της φαινόταν σωστά: οι δύο τους μαζί ενάντια σε όλο το κόσμο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια. 

Όμως ήξερε ότι αυτό ήταν μόνο απλά μια σκέψη, τίποτα αληθινό. Ασυναίσθητα πέρασε το δάχτυλο της στην ουλή δίπλα στο μάτι του κατά μήκος του φρυδιου του. Τα μάτια της παρατήρησαν όλο το πρόσωπο του μέχρι να φτάσουν στα κόκκινα σεντόνια. Η Rose πανικόβλητη σηκώθηκε όρθια και έσπρωξε την κουβέρτα μακριά ,κατάλαβε πως η πληγή του είχε ανοίξει.

" Rose; Τι έγινε;" Νυσταγμένος ακόμα ανασηκωθηκε στη θέση του.

" Μην κουνηθείς, θα φωνάξω αμέσως την Μισέλ!

Ο Ίαν ένιωσε μερικά τσιμπήματα στο κάτω μέρος της κοιλιακής του χώρας και κατάλαβε από το αίμα πως η πληγή είχε ανοίξει.

" Στο μπάνιο η Μισέλ έχει κάποιες κλωστές και ράμματα. Μπορείς να το κάνεις εσύ. "

" Όχι...δεν ξέρω πως. " Ήξερε να ράβει ολόκληρα φορέματα με τα καλύτερα υφάσματα αλλά η ιδέα να ενώσει μια σάρκα την τρόμαζε. Ειδικά όταν  η σάρκα αυτή ανήκε στον Ίαν.

" Και εγώ δεν μπορώ να σε αφήσω να βγεις εκεί έξω. " Της είπε έτοιμος να σηκωθεί όρθιος για να τη σταματήσει. Θυμάται καθαρά την αγωνία και το άγχος που είχε βιώσει όταν ένα κάθαρμα την είχε στριμώξει σε μια γωνία την τελευταία φορά που ήταν εδώ. Δεν θα ήθελε να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο ειδικά τώρα που ο ίδιος δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Δύο απαλά χέρια άγγιξαν τους γυμνούς του ώμους. Η Rose τον έσπρωξε απαλά στο κρεβάτι κοιτάζοντας τον με ένα αυστηρό βλέμμα. Καταλαβαινε τον λόγο που δεν ήθελε να βγει εκεί έξω και καταβαθος ούτε εκείνη τρελενοταν με την ιδέα αυτή.

" Σε εμπιστεύομαι Rose. " Της είπε απαλά και εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. Βρήκε τις κλωστές και αφού έπλυνε την πληγή βάλθηκε να περνάει όσο πιο ελαφριά μπορούσε το ράμμα από την μία πλευρά στην άλλη.

" Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός. " Η βελόνα ήρθε ξανά σε επαφή με το δέμα του  και ο Ίαν έσφιξε δυνατά τα σεντόνια.

" Μου αρέσει όταν ανησυχείς για εμένα." Ένα στραβό χαμόγελο ζωγραφιστηκε στα χείλη του και για λίγο η Rose σταμάτησε τις κινήσεις της. Το χαμόγελο του ήταν τόσο γοητευτικό ώστε να κάνει τις πεταλούδες στο στομάχι της να χορέψουν ξανά στο ρυθμό του έρωτα.

" Όπως σου ξανά είπα...Ο θάνατος σου δεν με ωφελεί. "  Συνέχισε αυτή τη φορά πιο γρήγορα αλλά εξίσου προσεκτικά. Δεν της άρεσε να βρίσκεται τόσο κοντά του κυρίως γιατί δεν εμπιστευοταν τον εαυτό της μαζί του.

" Σωστά...είμαι το μέσο για την επανένωση σου με τον μνηστήρα σου. "  Η Rose μάζεψε τις κλωστές τοποθετώντας τες ξανά στο μικρό κουτί. Κοίταξε το κατόρθωμα της και χαμογέλασε περήφανη. Δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνε- περισσότερο πίστευε ότι θα λυποθυμουσε στη θέα του αίματος- αλλά ο Ίαν είχε πίστη σε εκείνη.

" Μην αρχίσεις πάλι σε παρακαλώ " Του είπε και σηκώθηκε όρθια. Τα βλέμμα τους ενώθηκαν και ο Ίαν χαμογελάει, ένα χαμόγελο που ποτέ δεν έφτασε στα μάτια του. Ο Ίαν ήξερε ότι ήταν περισσότερα από απλά ένα εισιτήριο. Ήξερε πως το σώμα της αντιδρούσε κάθε φορά που βρισκόταν κοντά της, καταλαβαινε την αγωνία που έκρυβε το βλέμμα της για την υγεία του και σίγουρα εκείνο το φιλί είχε αφήσει το αποτύπωμα του στη ψυχή της.

" Δεν είχα σκοπό. Απλά μια μόνο ερώτηση. " Η Rose αναστέναξε και καθισε δίπλα του. Κάτι μέσα της φώναζε πως η κουβέντα αυτή δεν θα είχε καλή κατάληξη.

" Τον αγαπάς αλήθεια;" Η Rose γύρισε και τον κοίταξε με τα μάτια της ανοιγμένα περισσότερο από ότι συνήθως. Τι ερώτηση ήταν αυτή; Ναι, τον αγαπούσε με όλη της την ψυχή αλλά ταυτόχρονα τον θεωρούσε υπαίτιο για όλα αυτά. Αυτό όμως δεν θα το έλεγε ποτέ στον Ίαν.

" Αν δεν τον αγαπούσα δεν θα έμπαινα σε τέτοιο κόπο. "

" Θα το έκανες για προστατέψεις τον εαυτό σου." Η Rose ποτέ δεν το είχε σκεφτεί έτσι. Από την στιγμή που επιβιβάστηκε στην Κόκκινη Γοργόνα πίστευε ότι αυτή της η πράξη ήταν γεμάτη αγάπη και προστασία κυρίως για τον Harry. Αλλά τώρα μπορούσε να δει καθαρά ότι με αυτόν τον τρόπο προστάτευε περισσότερο τον εαυτό της. Ο Harry δεν χρειαζόταν προστασία, δεν θεωρούταν εκείνος μάγισσα. Άλλο ένα πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να ήταν ευγνώμων στον Ίαν.

" Τον αγαπάω Ίαν. " Όχι όμως αρκετά ώστε να τον συγχωρήσει. Ο Ίαν χαμογέλασε αδύναμα και χτύπησε το στρώμα νευρικά. Από την στιγμή που έφυγε από το πατρικό του είχε υποσχεθεί ότι δεν  θα άφηνε χώρο στη καρδιά του για την αγάπη. Αλλά πως θα μπορούσε να αντισταθεί στην Rose; Για αυτόν ήταν ο ήλιος στην καταιγίδα της ψυχής του. Μέσα της μπορούσε να βρει απομεινάρια του παλιού του εαυτού.

Σηκώθηκε όρθιος πιάνοντας την πληγή στην κοιλιά του και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Η Rose τον πλησίασε θέλοντας να του πει να ξαπλώσει αλλά η άχρωμη φωνή του την σταμάτησε.

" Τι το ξεχωριστό βρίσκεις πάνω του;" Για άλλες κοπέλες η απάντηση θα ήταν γρήγορη και προβλέψιμη: τα χρήματα. Η Rose όμως δεν ήταν έτσι. Και ενώ μέσα στην ψυχή της είχε τόση αγάπη για εκείνον, αδυνατούσε να βρει την κατάλληλη απάντηση. Έκατσε στην άκρη του κρεβατιού την ίδια στιγμή που ο Ίαν γύρισε να την κοιτάξει.

" Είναι στοργικός, μου παρέχει ασφάλεια και κάποια στιγμή οικογένεια. " Απάντησε αργά και αβεβαια. Αν ο Ίαν μπορούσε να γράψει μια λίστα με τις επιθυμίες του ,σίγουρα η δημιουργία μιας οικογένειας δεν υπήρχε καν μέσα σε αυτές. Όχι από την στιγμή που είχε δει να καταστρέφεται η δική του. Παρόλα αυτά η ιδέα να έχει μια οικογένεια μαζί της τον τρόμαζε και τον ενθουσίαζε ταυτόχρονα.

" Αυτό δηλαδή ζητάς; Ασφάλεια;" Ήξερε ότι η Rose φοβόταν να ρισκάρει. Όμως αυτές τις μέρες είχε καταφέρει να βγει από την ζώνη ασφαλείας της και να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Είχε ξεχωρίσει και διακρίνει την αποφασιστηκότητα και την γενναιότητα της όταν απαίτησε να την πάρει μαζί του. Και για αυτό τον λόγο  αδυνατούσε να την φανταστεί παγιδευμένη σε ένα γάμο που αργότερα μπορεί να την σκότωνε.

" Αυτό είναι αγάπη δηλαδή για εσένα;" Συνέχισε με ένα χλευαστικο τόνο και παρατήρησε τον εκνευρισμό στα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

" Για εσένα δηλαδή τι είναι;" Του φώναξε έξαλλη.

" Ελευθερία!" Της απάντησε στον ίδιο τόνο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η αγάπη είναι ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος. Γιατί τότε να την επισκιάζει η καταπίεση ενός γάμου και μιας οικογένεια;

Γονάτισε στο ύψος της ξεχνώντας την πληγή στην κοιλιά του και πήρε τα απαλά της χέρια στα σκληρά δικά του. Άρχισε να χαϊδεύει απαλά με τα δάχτυλα του τα χέρια της και άφησε ένα απαλό φιλί στο δάχτυλο όπου πλέον δεν βρισκόταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων της.

"Ισχυρίστηκες ότι δεν έχω ιδέα από αγάπη. "

" Και εσύ απάντησες ότι δεν θέλεις να αποκτήσεις. " Του υπενθύμισε.

" Μάθε μου τότε. " Ο ισχυρισμός της αυτός ,αν και σκληρός, ήταν αληθινός. Δεν ήταν άκαρδος, αυτό άλλωστε το είχε αποδείξει αμέτρητες φορές. Ήταν αφοσιωμένος στην οικογένεια του- στην καινούρια του οικογένεια- και θα έφτανε μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για να είναι οι σύντροφοι του χαρούμενοι. Δεν ήξερε όμως πως να προσφέρει το είδος αγάπης που εκείνη ποθουσε. Σε αντίθεση με τον λόρδο της, ο Ίαν είχε μεγαλώσει σε μια φτωχή οικογένεια. Δεν ήταν πρωτόγονοι άνθρωποι, είχαν τρόπους αλλά όσο και αν τον συμβούλευε η μητέρα του για την συμπεριφορά του απέναντι στις δεσποινίδες, ήξερε πως μια γυναίκα όπως η Rose άξιζε κάτι παραπάνω από ένα κοπλιμέντο ή ένα μπουκέτο λουλούδια. Συχνά ξεχνουσε όμως πως η Rose στην πραγματικότητα δεν αποζητουσε πολυτέλειες.

Τράβηξε τα χέρια της από το άγγιγμα του και πέρασε νευρικά μια τούφα μαλλιών πίσω από τα αφτιά της. Πως μπορούσε να του διδάξει το αίσθημα της αγάπης ενώ ακόμη και εκείνη την εξερευνουσε;

" Για κάθε κοπέλα διαφέρει...δεν ξέρω τι να σου πω. " Αρκέστηκε να του πει ελπίζοντας πως ο πειρατής θα τελείωνε αυτή την ανούσια συζήτηση.

" Δεν με νοιάζει για τις άλλες κοπέλες. Για εσένα τι σημαίνει πραγματικά αγάπη με ενδιαφέρει. "  Τον κοίταξε χαμένη και τα μάγουλα της πήραν φωτιά. Έριξε το βλέμμα της στις παλάμες των χεριών του που δίχως καμιά ντροπή έστεκαν πάνω στα μπούτια της. Δεν την ένοιαζε όμως, απολάμβανε το κάθε του άγγιγμα πλέον. Όταν τον κοίταξε ξανά, ο Ίαν είχε τεντωσει τον κορμό του και είχε πλησιάσει επικίνδυνα πολύ κοντά της.

Μια κίνηση και θα μπορούσε να τον γευτεί ξανά. Και ίσως αυτό να συνέβαινε αν η πόρτα δεν είχε ανοίξει με δύναμη και δύο στρατιώτες δεν έμπαιναν μέσα χωριζοντας τους με την βία. Τον άρπαξαν από του ώμους σηκώνοντας τον όρθιο και φυλακιζοντας τα χέρια του. Δύο ακόμη ορμηξαν προς την Rose.

" Τι στο διαολο νομίζετε ότι κάνετε;" Φώναξε ο Ίαν καθώς τους οδηγούσαν έξω από το δωμάτιο.

" Εσένα σαν τι σου φαίνεται πειρατή; Εσύ και η μάγισσα είστε καταζητούμενοι. " Η Rose αναστέναξε στο άκουσμα αυτής της λέξης και καταράστηκε για ακόμη μια φορά τον Harry και την αγάπη που τόσο απάνθρωπα της στερούσε για ακόμη μια φορά την ευτυχία.

Όλοι στο μαγαζί είχαν σταματήσει τις δραστηριότητες τους και κοίταζαν το θέαμα που εξελισσόταν μπροστά τους. Η Μισέλ χτυπημένη από τους στρατιώτες τους οποίους προσπάθησε να εμποδίσει, κοιτάζει τον Ίαν με δάκρυα στα μάτια που δεν μπόρεσε να τον προστατεύσει.

Τους εσπρωξαν βίαια μέχρι την έξοδο και τους πέταξαν μέσα σε μια άμαξα όμοια με εκείνη που είχαν φυλακίσει τέσσερεις μέρες νωρίτερα την Rose. Έκλεισαν την πόρτα με κρότο και έπειτα η άμαξα άρχισε να βαδίζει προς τις φυλακές. Η Rose τοποθέτησε το κεφάλι της ανάμεσα στις παλάμες των χεριών της και μερικά δάκρυα μαζεύτηκαν στα κάστανα της μάτια. Ένιωθε ξανά εγκλωβισμένη και το αίσθημα του φόβου να θεριεύει μέσα της και να την τρώει ζωντανή. Με τον Ίαν φυλακισμένο ήταν σχεδόν σίγουρη πως δεν θα την έβγαζαν καθαρή.

" Εγώ φταίω. " Είπε με τρεμάμενη φωνή και γύρισε να τον κοιτάξει. Ο Ίαν που πριν λίγο προσπαθούσε να λύσει τα χέρια του, τώρα την κοιτούσε αυστηρά σαν να την μαλώνει με το βλέμμα του.

" Μην λες ανοησίες. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή εδώ θα κατέληγα. " Αστειεύτηκε αλλά η Rose δεν γέλασε. Ένιωθε υπεύθυνη για όλα τα δεινά που είχε ζήσει ο Ίαν τον τελευταίο καιρό μαζί της. Μια λάθος κίνηση του οδηγού και η άμαξα τραντάχτηκε κάνοντας τον Ίαν να πέσει σχεδόν ολόκληρος πάνω της με την πληγή στο στομάχι του να πονέσει. Όταν έκατσε ξανά στη θέση του, πήρε τα χέρια της στα δικά του.

" Άκουσε με, η Μισέλ ήδη θα έχει ειδοποιήσει τον Eiden. Και αν όχι, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να φύγουμε από εκεί μέσα. "  Τα λόγια του δεν ήταν αρκετά ελπιδοφόρα ωστόσο ζέσταναν την ψυχή της. Ακόμη φοβόταν ναι, αλλά το να τον έχει μαζί της ήταν μια ανακούφιση. Του χαμογέλασε αδύναμα και ευχήθηκε όταν ξυπνήσει το επόμενο πρωί να τους βρει μέσα στην Κόκκινη Γοργόνα να σκίζουν τον ωκεανό χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.