18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Οι ανάσες τους έβγαιναν βαριές και γρήγορες από την μεγάλη διαδρομή που είχαν διανύσει τρέχοντας σε κάθε στενό και σοκάκι του Παρισιού. Σε κάθε τοίχο σχεδόν υπήρχε η ίδια άφησα η οποία κήρυττε την αδελφή του και τον Ian Trovato καταζητούμενους. Και όσο οι αφίσες αυτές πολλαπλασιαζόταν, τόσο περισσότερο μεγάλωνε ο φόβος του για την τύχη της Rose.

Ο Harry τοποθέτησε τη παλάμη του στο στήθος του κάνοντας του σήμα να σταματήσει να τρέχει εφόσον οι άνδρες του Jack τους είχαν χάσει. Κόλλησε το σώμα του στο τοίχο ενός σπιτιού και έκλεισε τα μάτια του. Η ζωή της οικογένειας Williams είχε πάρει περίεργη τροπή και ο ίδιος ,όντας μεγαλύτερος ,έπρεπε να βρει μια άκρη. Αλλά όλα έμοιαζαν μάταια, όσο πλησίαζε την Rose τόσο εκείνη ως δια μαγείας εξαφανιζόταν θαρρείς και οι μοίρες είχαν αποφασίσει να χωρίσουν τα δύο αδέλφια για πάντα.

Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε στο έδαφος όπου βρισκόταν καθισμένος ο Harry. Με βρώμικα ρούχα και ξαμαλιασμένα μαλλιά, φαινόταν απλά σαν ένας κανονικός θνητός της εργατικής τάξης που πάλευε να βγάλει το ψωμί του. Για τον James όμως ήταν κάτι παραπάνω, ήταν η πηγή όλης αυτής της τρέλας. Ήξερε από την πρώτη φορά που η καρδούλα της αδελφής του χτύπησε για εκείνον, πως τούτος ο λόρδος θα φέρει τα πάνω κάτω. Το λάθος του όμως ήταν να υποτιμήσει αυτή τη καταστροφή.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έριξε μια ματιά στο περιβάλλον γύρω του. Έπρεπε να βρούνε ένα μέρος να περάσουν τη νύχτα τους, ξέροντας όμως καλά τον Jack, ήταν βέβαιος πως θα παραμονεύει και όλο το βράδυ αν χρειαστεί σε κάθε πιθανό μέρος. Όταν όμως το βλέμμα του έπεσε στο διώροφο κτήριο με το γαλάζιο χρώμα και την κόκκινη έντονη πινακίδα με το όνομα "Μισέλ", τα μάτια του έλαμψαν.

" Σήκω!" Αναφώνησε στον Harry και άρχισε να βαδίζει προς το πορνείο. Ήταν το καλύτερο μέρος που θα μπορούσε να βρει,και όχι για τον προφανή λόγο. Ήταν ένα απρόβλεπτο μέρος που ο Jack δεν θα σκεφτόταν να ψάξει. Και αλίμονο, προτιμούσε να ξοδέψει όλα του τα χρήματα σε αυτό το μέρος ,αν αυτό σήμαινε πως θα ξεφύγει από την οργή του πειρατή.

Ήταν έτοιμος να ανοίξει την πόρτα και να περάσει μέσα όταν το χέρι του Harry τον εμπόδισε. " Που νομίζεις ότι πας James; Εδώ μέσα θα ψάξουμε την Rose; Ή μήπως δεν σε νοιάζει πλέον να την βρεις και απλά επιλέγεις την ηδονή μιας πόρνης;"

Ο James απέφυγε το άγγιγμα του και τον κοίταξε νευριασμένος. " Δεν πάω για να ξεδώσω Harry! Θα τους πληρώσεις αδρά για να μείνουμε εδώ μέχρι να την βρούμε. Είναι το μόνο μέρος που ο Jack δεν θα ψάξει."

Ο Harry ένωσε τα φρύδια του δύσπιστος. " Και γιατί να πληρώσω εγώ;"

" Κάποιος πρέπει! Και εξάλλου εσύ είσαι ο λεφτάς εδώ πέρα....εγώ είμαι ένας απλός σίδερας. " Του χαμογέλασε ειρωνικά και άνοιξε την πόρτα. Το εσωτερικό του κτηρίου ήταν πιο εντυπωσιακό από ότι το εξωτερικό. Με κυρίαρχο το χρώμα κόκκινο, αυτό το μέρος ήταν ικανό να κάνει κάθε αρσενικό να χάσει το μυαλό του στο βωμό την ηδονής. Ωστόσο δεν έβλεπε πουθενά μεθυσμενους άνδρες και κοπέλες να ικανοποιούν κάθε διεστραμμένη φαντασίωση τους.

" Συγγνώμη αλλά για σήμερα θα είμαστε κλειστά! Πρέπει να φύγετε. " Άκουσε μια μελωδική και απαλή φωνή. Δεν ήταν βέβαιος τι του είχε πει η οπτασία μπροστά του ,καθώς η γαλλική διάλεκτος του ήταν παντελώς άγνωστη. Έμεινε ακίνητος να κοιτάζει την μαυρομάλλα καλλονή να τον πλησιάζει με σταθερό και ανάλαφρο βηματισμό. Ήταν σίγουρα πιο κοντή από εκείνο, με μακριά μαύρα λαμπερά μαλλιά και γκρίζα έντονα γατίσια μάτια. Το δέρμα της άσπρο σαν πορσελάνη ,σε έκανε να παραλύσεις.

" Κύριε με ακούτε;" Είχε σαστίσει και όλο του το κορμί έκαιγε. Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να τον τραβάει πίσω και είδε το κορμί του Harry να μπαίνει μπροστά από την άγνωστη κοπέλα.

" Μας συγχωρείς, δεν ξέραμε ότι είστε κλειστά! Εγώ και ο φίλος μου έχουμε κάνει ένα μακρινό ταξίδι από το Λονδίνο και ελπίζαμε να μας δεχτείτε εδώ για δύο βράδια. " Της είπε στα γαλλικά χρησιμοποιώντας την πιο γοητευτική του έκφραση και ο James τον κοίταξε θυμωμένος.

" Ρώτα την πως την λένε! " Του είπε ελπίζοντας πως η κοπέλα δεν θα καταλάβει την αγγλική γλώσσα μα εκείνη αντιθέτως τον κοίταξε χαμογελώντας. Ο Harry γύρισε με αγανάκτηση τις κόρες των ματιών του και απλά αγνόησε την ερώτηση του James.

" Λυπάμαι αλλά πρώτα πρέπει να ρωτήσω την Μαντάμ Μισέλ. Καθίστε μέχρι να την ενημερώσω. " Τους απάντησε ξανά στα γαλλικά και το βλέμμα της στάθηκε στον James πριν φύγει από το οπτικό τους πεδίο.

" Μην κάνεις σαν έφηβος! Έχουμε μια δουλειά να κάνουμε. " Τον μάλωσε ο Harry και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ο λόρδος είχε δίκιο. Δεν είχαν χρόνο για χάσιμο.

Μια μεγαλύτερη αλλά εξίσου όμορφη γυναίκα κατέβηκε τις σκάλες συνοδευόμενη από έναν νεαρό με καφετί από τον ήλιο δέρμα και μεγλαχρινα χαρακτηριστικά. Αυτό όμως που τράβηξε το ενδιαφέρον του James ήταν τα πειρατικά ρούχα.

" Λυπάμαι αγόρια αλλά απόψε δεν γίνεται να μείνει κανένας εδώ!" Είπε η Μισέλ απότομα. Σε άλλη περίπτωση δεν θα έχανε την ευκαιρία για χρήμα αλλά αυτή τη στιγμή είχε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα θέματα. Πως θα έβγαζε τον Ίαν από τη φυλακή;

" Μην με κοιτάτε σαν χάνοι! Δρόμο είπα! Εσείς οι Άγγλοι όλο απαιτήσεις είστε. Γυναίκες στα μέρη σας δεν έχετε μωρέ;" Ο Harry είπε απλώς ένα μικρό συγγνώμη και αφού έπιασε τον James από το χέρι ,εμφανώς ντροπισμένος, άρχισαν να βαδίζουν μέχρι την έξοδο όταν τα λόγια της Μισέλ τον σταμάτησαν.

" Δεν ξέρω Eidan! Πάντως πρέπει να σκεφτούμε κάτι γρήγορα αλλιώς ο Ίαν και η Rose θα κρεμαστούν! Δεν θα την γλυτώσουν πάλι. Αχ ο Θεός να βάλει το χέρι του Παναγία μου!"

" Ποιον Ίαν Μαντάμ Μισέλ; Τον Trovato εννοείς έτσι;" Ο James δίπλα του σταμάτησε στο άκουσμα του ονόματος αυτού. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν αλλά ήξερε ότι δεν ήταν καλό.

Ο Eiden μπήκε μπροστά από την Μισέλ βγάζοντας το σπαθί του απειλώντας τον και ο James χωρίς να χάσει χρόνο έβγαλε το δικό του έτοιμος να υπερασπιστεί τον λόρδο.

" Απάντησε μου πειρατή!"

" Δεν νομίζω ότι σου χρωστάω κάποια απάντηση. " Είπε ο Eidan αποφασισμένος να προστατέψει τον φίλο του με κάθε κόστος.

" Έχεις ιδέα ποίος είμαι;" Ο Eiden ανασήκωσε το ένα του φρύδι και γέλασε.

" Θα έπρεπε;" Ο James κοιτούσε νευρικά μια εκείνον και μια τον πειρατή απέναντι του.

" Harry Alexander Randal. Γιος του στρατηγού και λορδου Andrew Jonathan Randal. Και μνηστήρας της Rosetta Williams που ,αν δεν απατώμαι, γυρίζει με αυτόν τον Ian Trovato τους τελευταίους δύο μήνες."

" Ορίστε;" Κατάφερε να προφέρει μονάχα ο Eidan και κατέβασε το σπαθί του κοιτάζοντας τον λόρδο μπροστά του μπερδεμένος. Σχεδόν λυπόταν για την τύχη του Harry Alexander Randal αν έπεφτε στα χέρια του Ίαν για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο καπετάνιος της Κόκκινης Γοργόνας είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τον πατέρα του.

" Και εκείνος;" Δείχνει με νόημα τον James.

" James Williams. Ο αδελφός της Rose. "
~
Δεν χρειάστηκε να ακούσει περαιτέρω πληροφορίες η Μισέλ για να τους δώσει δύο άνετα δωμάτια για όσο χρειαστεί,αν αυτό σήμαινε πως θα έβλεπε ξανά τον Ίαν ζωντανό, ενώ η Rose θα έφευγε για το Λονδίνο μια για πάντα.

Βουτάει άλλη μια φορά το κεφάλι του στο ζεστό νερό με τα αρωματικά σαπούνια και έπειτα βγαίνει ξανά στην επιφάνεια. Βολεύει το κεφάλι του στο πίσω μέρος της μαρμάρινης μπανιέρας και χαμογελάει με τα μάτια του ερμητικά κλειστά. Ήταν εικοσιπέντε ετών και μπορούσε να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Κάπως έτσι έπρεπε να νιώθουν και οι βασιλιάδες μέσα στο καυτό νερό. Να παίρνει μακριά όλες τις έγνοιες και τις φοβίες του και να αφήνει το υδάτινο στοιχείο να χαλαρώσει το σώμα του.

Ξαφνικά ένιωσε δύο χέρια να κάνουν απαλούς κύκλους στους κροτάφους του προσφέροντας του μια έξτρα νότα απόλαυσης και χαλάρωσης. Ένα βογγητό ευχάριστης βγήκε από τα χείλη του και αμέσως άκουσε ένα γλυκό γέλιο. Άνοιξε αμέσως τα μάτια του και αντίκρισε την κοπέλα από νωρίτερα να στέκεται πάνω από το κεφάλι του. Σηκώθηκε από τη θέση του και προσπάθησε να καλύψει τον εαυτό του καθώς η σαπουνάδα είχε φύγει.

" Τι κάνεις εδώ πέρα; " Αναφώνησε αλλά αμέσως ένιωσε ηλίθιος. Εκείνη δεν ήξερε αγγλικά και εκείνος δεν γνώριζε γαλλικά. Εκείνη γέλασε ξανά και σηκώθηκε όρθια. Φορούσε μια γαλάζια σχεδόν διαφανή ρόμπα η οποία δεν άφηνε πολλά στη φαντασία.

" Ηρέμησε Άγγλε. Έχω δει τόσους άνδρες γυμνούς. Ένας ακόμη δεν με ενοχλεί. " Του απάντησε και δάγκωσε τα χείλη της κοιτάζοντας τον εκεί κάτω. Ο James κοκκίνησε και αμέσως έβαλε τα χέρια του μπροστά.

" Ναι το ξέρω αλλά...για μισό. Ξέρεις αγγλικά;"

" Φυσικά και ξέρω! Οι Άγγλοι ναυτικοί είναι οι καλύτεροι πελάτες μας." Του έδωσε μια πετσέτα και ο James την άρπαξε και την τύλιξε γύρω από τον κορμό του. Όρθιος μπροστά της του φαινόταν σαν ένα μικρό κοριτσάκι. Ωστόσο αυτή η γυναίκα από την πρώτη φορά που την είδε κατάφερε να τον γονατίσει με την αυτοπεποίθηση της.

" Ήρθα να σε ενημερώσω ότι ο φίλος σου σε περιμένει μαζί με την Μαντάμ Μισέλ και τον πειρατή κάτω. " Εκείνος εγνεψε θετικά και με μια άλλη πετσέτα άρχισε να στεγνώνει τα μαλλιά του. Χαρίζοντας του άλλο ένα από τα θανατηφόρα χαμόγελα της ,του γύρισε την πλάτη και άρχισε να βαδίζει προς την έξοδο κουνώντας προκλητικά τους γοφούς της ,όταν ξαφνικά σταμάτησε.

"Ζακλίν" Του είπε και εκείνος την κοίταξε περίεργα.

" Ορίστε;"

" Το όνομα μου είναι Ζακλίν. "
~
Ένα δυνατό ουρλιαχτό σκίζει την ηρεμία του χώρου κάντοντάς την να σηκωθεί αμέσως από το άβολο κρεβάτι κοιτάζοντας τριγύρω φοβισμένη. Οι ανάσες της βγαίνουν βαθιές και κοφτές καθώς προσπαθεί να διακρίνει κάποια μορφή στο σκοτάδι. Το μόνο όμως που υπήρχε ήταν το απόλυτο μαύρο.

Πριν τους χώσουν μέσα σε αυτό το απαίσιο και βρωμερό κελί τους διαβεβαίωσαν πως αυτές οι φυλακές διαφέρουν από την προηγμένη που η Rose βρισκόταν. Ήταν αυτό ακριβώς το κτήριο όπου πολλοί Παριζιάνοι ονόμαζαν κόλαση. Και παρόλο που η Rose ακόμα δεν το είχε βιώσει, μπορούσε να το δει χαραγμένο στα πρόσωπα των υπολοίπων, να το ακούσει μέσα από τις απεγνωσμένες φωνές και να το νιώσει σε κάθε χτυπο της καρδιάς της.

Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει και η κόλαση, σκέφτηκε και έφερε τα γόνατα της στο στήθος της με το κεφάλι της ακουμπισμένο στο τοίχο πίσω της. Μακριά από τους δικούς της ανθρώπους σε ένα βρωμερό μέρος, κάπως έτσι θα φύγει από τη ζωή. Τη πρώτη φορά την γλύτωσε. Τα θαύματα όμως συμβαίνουν μόνο μια φορά. Αντιθέτως ο Ίαν πίστευε ότι τα θαύματα δεν υπάρχουν. Είναι στο χέρι του ανθρώπου να διαμορφώσει ο ίδιος το πεπρωμένο και το μέλλον του, να κάνει τα θαύματα να συμβούν μέσω της δικής του προσπάθειας.

Χαμογέλασε σε αυτή της την ανάμνηση με τον καπετάνιο τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους.

2 μήνες πριν

Είχαν περάσει τρεις μέρες από τότε που εγκατέλειψε την πατρίδα και πλέον η Κόκκινη Γοργόνα ταξίδευε στα ανοιχτά. Πάντα την τρόμαζε η θάλασσα, η αγριότητα της και τα μυστήρια που κρύβει μέσα της. Σε αντίθεση με τον αδελφό της, δεν αναζητούσε την περιπέτεια και ειδικά μέσα στη θάλασσα.

Εκτός από τον φόβο της για τη θάλασσα είχε να αντιμετωπίσει και την ανυπόφορη ζαλάδα και τάση για εμετό. Είχε κάτσει στο πάτωμα της καμπίνας και κρατούσε το στομάχι της με τα μάτια της ερμητικά κλειστά. Προσπαθούσε να φαντάζεται ότι βρισκόταν σε μια στερεά γη και όχι σε ένα καράβι που συνεχώς κινούνταν πέρα δώθε.

Άκουσε την πόρτα να ανοίγει και κατευθείαν μαζεύτηκε στη θέση της. Μόνο ο καπετάνιος και ο Έρικ, ο προστατευόμενος του καπετάνιου, έμπαιναν μέσα. Βαριές μπότες, σταθερό βήμα και άρωμα βανίλιας. Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε σοβαρή. Τόσο η ζαλάδα όσο και ένας μικρός τρόμος προς το πρόσωπο του ήταν ικανά να την κρατήσουν μακριά του.

" Ο Έρικ μου είπε ότι δεν είσαι καλά." Ήταν από τις λιγοστές φορές που της απηύθυνε το λόγο. Όταν το έκανε όμως, φρόντιζε να είναι σοβαρός και ευγενικός μαζί της. Καμία σχέση με τον άγριο άνδρα που είδε στο σοκάκι τότε. Μάλιστα της είχε επιτρέψει να διαβάσει κάποια από τα βιβλία του.

" Καλά είμαι." Ψιθύρισε και αμέσως έπιασε με την παλάμη της το στόμα της. Θα ήταν πολύ ντροπιαστικό αν έκανε εμετό μπροστά του, έπρεπε να φανεί δυνατή. Εκείνος χαμογέλασε και έβγαλε το καπέλο του αφήνοντας το πάνω στο στρώμα. Έτεινε ένα σιδερένιο κουβά στο μέρος της και η Rose τον κοίταξε περίεργα.

" Αν το αφήσεις να φύγει θα νιώσεις καλύτερα. Πίστεψε με. " Τράβηξε μια ξύλινη καρέκλα και έκατσε κοιτάζοντας την. Ήταν ιδρωμένη, το φόρεμα της ήταν λερωμένο και σίγουρα κάτω από τα μάτια της είχαν σχηματιστεί μαύροι κύκλοι. Η μητέρα της θα την μαλωνε, δεν ήταν αυτή καλή εμφάνιση μπροστά σε έναν άνδρα.

" Σου είπα είμαι-"Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της. Ένας οξυς πόνος ανέβηκε στο λαιμό της και έπειτα άρχισε να βήχει. Ο Ίαν έσκυψε και της κράτησε τα μαλλιά της πίσω.

"Ορίστε." Της έδωσε λίγο χαρτί να σκουπίσει τα χείλη της όσο η παλάμη του παρέμενε ακόμα να κρατάει τα μακριά της μαλλιά. Η Rose γύρισε το πρόσωπο της κοντά στο δικό του και δεν έχασε την ευκαιρία να τον θαυμάσει ξανά. Κάτω από τα γαλανά του μάτια υπήρχε μαύρο κάρβουνο τονίζοντας το ατσάλινο βλέμμα του ακόμη περισσότερο. Η πειρατική στολή του προσδίδει κύρος όπως και τα διάφορα δαχτυλίδια στα δάχτυλα του.

" Ευχαριστώ." Απάντησε και εκείνος σηκώθηκε όρθιος.

" Θα πω στον Austin να σου ετοιμάσει λίγο τσάι να ηρεμήσει το στομάχι σου με λίγο ψωμί. Αύριο θα νιώθεις καλύτερα. " Της είπε και άρχισε να βαδίζει προς την πόρτα όταν η φωνή της τον σταμάτησε.

" Ευχαριστώ καπετάνιε Trovato. " Χαμογέλασε και γύρισε να την κοιτάξει.

" Ίαν. Σκέτο Ίαν."

" Θα μου κάνεις λίγο παρέα;" Η ερώτηση της τον έπιασε απροετοιμαστο. Απομάκρυνε το χέρι του από το χερούλι της πόρτας και κάθισε δίπλα της. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθε μοναξιά. Μπορεί ο μικρός Έρικ να μην έφευγε σχεδόν ποτέ από δίπλα της ,αλλά ήταν παιδάκι. Ήθελε να μιλήσει σε κάποιον, να μιλήσει σε εκείνον για τους φόβους της.

" Πιστεύεις...πιστεύεις ότι θα μπορέσω να ξανά πάω σπίτι μου μετά από αυτή την κατηγορία;" Γύρισε και τον κοίταξε στιγμιαία όσο εκείνος ασχολούταν με τα δαχτυλίδια του,ίσως από βαρεμάρα, ίσως από αμηχανία.

" Πιστεύω ότι είναι στο χέρι σου-" Η απορία στο πρόσωπο της τον έκανε να συνεχίσει τη σκέψη του.

" Μην πιστεύεις πως θα γίνει κάποιο θαύμα. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί και έχεις καταλήξει σε τέτοιο αδιέξοδο. Ξέρω όμως ότι αν δεν κοπιασεις για την ελευθερία σου ,αυτή δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. "

Δεν ήξερε το παρελθόν του για να γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους είχε εγκαταλείψει την πίστη του στα θαύματα , στον έρωτα ή στην αγάπη. Κρατούσε όμως τα λόγια του σαν φυλαχτό μέσα της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε τον απέναντι τοίχο.

" Ίαν;" Αναφώνησε όσο πιο σιγά μπορούσε." Κοιμάσαι;"

" Όχι." Η απάντησε ήρθε αμέσως και έκατσε με την πλάτη στον τοίχο. Πάντα έπρεπε κάτι να τους χωρίζει: ένας τοίχος, ένα συναίσθημα, μια φυλακή , ένας φόβος. Ο Ίαν μιμήθηκε την κίνηση της και κόλλησε το κορμί του στον τοίχο.

" Τι λες να μας κάνουν αύριο; " Ρώτησε με δισταγμό στη φωνή της. Τον άκουσε να ξεφυσαει και αμέσως φαντάστηκε ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.

" Θα μας δικασουν. Εκτός και αν ρίξεις καμία κατάρα και ο δικαστής πεθάνει. " Αστειεύτηκε.

" Και μετά;" Δεν ήξερε αν ήθελε να πεθάνει αμέσως μετά την δική ή να παραμείνει ζωντανή και να μάθει για ποιο λόγο αυτές οι φυλακές αποκαλούνται ως κόλαση. Καμία επιλογή από της δύο δεν την συναρπάζει.Η απάντηση στην ερώτηση της δεν ήρθε ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον Ίαν να τα έχει χαμένα. Η άγνοια του τι θα γίνει της έτρωγε την ψυχή. Αλήθεια θα τους κρεμάσουν;

" Πέσε για ύπνο Rose. Αύριο έχουμε μεγάλη μέρα. "