18ος αιώνας, Λονδίνο Αγγλίας.

Δεν ήξερε πόση ώρα περιπλανιόταν  μέσα στο  δάσος άσκοπα. Είχε αρχίσει να έχει κρύο και ό μετάνιωνε όλο και περισσότερο που το έσκασε από το καράβι και έτρεξε μέσα στο δάσος χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά πάντα ήταν απερισκεπτη και πεισματάρα, όπως συνήθιζε να την αποκαλεί ο αδελφός της.

Ο αδελφός της. Χαμογέλασε στην ανάμνηση του. Αν του έλεγε τι είχε μόλις συμβεί με τον Ιαν, ο τρόπος που της φώναξε και που άγγιξε το σώμα της, θα τον είχε σκοτώσει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κοιτάζει ψηλά στον ουρανό σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τον εαυτό της αλλά, από την απροσεξία της σκοντάφτει πάνω σε ένα κλαδί και πέφτει κάτω, στο ξερό χώμα. Το φόρεμα της λερώνεται και όταν προσπαθεί να σηκωθεί από το έδαφος ένας περίεργος ήχος σαν σύρσιμο τρυπώνει στα αφτιά της. Σηκώνει διστακτικά το κεφάλι της μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη με ενα τεράστιο φίδι. Αμέσως σηκώνεται  και είναι έτοιμη να τρέξει όταν μια φιγούρα της τραβάει την προσοχή.

" Αν τρέξεις θα έρθει από πίσω σου. Μείνε ακίνητη και θα φύγει. " Την συμβουλεύει μια γυναικεία φωνή. Η Rose εμφανώς ξαφνιασμένη που το νησί αυτό κατοικείται, γυρίζει και κοιτάζει την κοπέλα που της μίλησε.

Είναι κοντά στην ηλικία της, με μαύρα μαλλιά πιασμένα σε δύο όμορφες πλεξούδες και καφέ ενδυμασία διαφορετική από την δική της. Το δέρμα της ωστόσο ήταν σκούρο στο χρώμα σκοτεινής σοκολάτας. Θυμάται τον αδελφό της να διαβάζει για αυτούς τους ανθρώπους και την μητέρα της να τον μαλώνει που κάθεται και ασχολείται με ανθρώπους κατώτερους από εκείνους, με σκλάβους. Αμέσως σταματάει το βήμα της και στέκεται ακίνητη. Το φίδι περνάει από δίπλα της χωρίς να την αγγίξει και αφήνει μια ανάσα ανακούφισης.

Γυρίζει προς την κοπέλα αλλά εκείνη έχει ήδη  αρχίσει να τρέχει μακριά της." Περίμενε!" Της φωνάζει η Rose καθώς μαζεύει το φουστάνι της βιαστικά για να μπορέσει να την φτάσει. Όσο περισσότερο έτρεχε μέσα στο δάσος, τόσο περισσότερο ένιωθε πως χάνονταν αλλά δεν την ένοιαζε πλέον. Ήξερε πως υπάρχουν κάτοικοι στο νησί οπότε αν το πλοίο έφευγε δίχως εκείνη, θα είχε μερικούς ανθρώπους για να την βοηθήσουν.

Ξαφνικά όλα τα πελώρια δέντρα του δάσους εξαφανίζονται και τώρα μπροστά της απλώνονται διάφορα ξύλινα σπιτάκια με ανθρώπους διαφορετικού χρώματος από το δικό της , να χόρευαν στο ξέφρενο ρυθμό που ακουγόταν από τα τύμπανα, μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά. Κοιτάζει την θάλασσα και ακούει τα άγρια κύματα. Είχε βρεθεί στην άλλη πλευρά της παραλίας, στην άλλη μεριά του νησιού.

Η Rose είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, κυριολεκτικά. Άσχετα με τη γνώμη της μητέρα της, η ίδια έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και θαυμασμό για αυτούς του ανθρώπους και για τα ήθη και τα έθιμα τους. Άλλωστε δεν διαφέρουν από τους λευκούς ανθρώπους, είναι και εκείνοι πλάσματα του θεού με τις ίδιες ανάγκες.

" Πρέπει να πείνας...πάρε." Της είπε η ίδια κοπέλα προσφέροντας της ένα κομμάτι ανανά. Η Rose δεν είχε ξανά δοκιμάσει κάτι τόσο υπέροχο και φυσικά το άδειο της στομάχι το έκανε δέκα φορές καλύτερο. Η κοπέλα της χαμογέλασε και διστακτικά πέρασε το χέρι της ανάμεσα στην παλάμη της Rose  τραβώντας την προς μια καλύβα.

" Το φόρεμα σου είναι λερωμένο." Η Rose την παρατηρεί όσο ψάχνει σε ένα μικρό ξύλινο μπαούλο. Από μέσα βγάζει ένα φόρεμα στο χρώμα της θάλασσας και της το δίνει. Η Rose το επεξεργαζεται, είναι κοντό. Πρέπει να της φτάνει μέχρι τα γόνατα ενώ τα μανίκια είναι ανύπαρκτα.

" Δεν μπορώ να το φορέσω αυτό. " Της λεει ευγενικά και της το δίνει πίσω μα η κοπέλα επιμένει λέγοντας της πως θα ταίριαζε πολύ με το σχήμα του σώματος της.

Στο τέλος υποχωρεί και μετά από τρία λεπτά, βγαίνει έξω από την καλύβα με το φόρεμα να καλύπτει την λεπτή της σιλουέτα, ξυπόλυτη.

" Είσαι πανέμορφη!" Η Faith, όπως της συστήθηκε προηγουμένως,τη τραβάει προς τη φωτιά και την βάζει να καθίσει πάνω σε ένα κούτσουρο όσο μερικά κοριτσάκια γύρω στα δέκα τους χρόνια,την πλησιάζουν με διαφόρων ειδών λουλούδια στις χούφτες τους. Αρχίζουν να της μπλέκουν τα μαλλιά τοποθετώντας με ευλάβεια τα άνθη στα ξανθά μαλλιά της.

" Από που είσαι κορίτσι μου;" Μια μεσήλικη γυναίκα την πλησιάζει ρωτώντας της με σπαστά αγγλικά.

" Από την Αγγλία. " Απαντάει και η γυναίκα κουνάει το κεφάλι της.

" Δεν περίμενα ποτέ πως μια Αγγλίδα θα καθόταν στον ίδιο χώρο μαζί μας. Πως έφτασες εδώ κόρη μου;"

" Ταξιδεύω με ένα πλοίο για την Αμερική και απλά σταματήσαμε εδώ για το βράδυ." Πριν προλάβει να την ρωτήσει τίποτα παραπάνω η γυναίκα δίπλα της, διάφορες φωνές ακούγονται από το δάσος και λίγα λεπτά μετά δύο εγχρωμοι άνδρες σπρώχνουν έναν λευκό άνδρα στην άμμο. Ο νεαρός χάνει την ισορροπία του και πέφτει στο έδαφος.

Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω τους. Κόκκινα ατίθασα μαλλιά , γαλανά μάτια και γεροδεμένο σώμα. Ο Ίαν σηκώνεται πάνω θυμωμένος και ρίχνει μια δυνατή γροθιά στον εναν από τους δύο άνδρες. " Τολμα να με ξανά αγγίξεις και έχεις πεθάνει!"

Ο άλλος άνδρας τον χτυπάει στα πόδια με τον κοντάρι του κάνοντας τον να πέσει ξανά στο έδαφος. Είναι έτοιμος να τον χτυπήσει στο πρόσωπο όταν η Rose σηκώνεται και μπαίνει μπροστά τους προστατεύοντάς τον.

" Σταματα! " Ο άνδρας αμέσως απομακρύνει το κονταρει του κοιτάζοντας την περίεργα. Αμέσως γυρίζει και πιάνει το πρόσωπο του Ίαν στα χέρια της κοιτάζοντας τον προσεκτικά για κάποιο τυχόν τραύμα. Η αλήθεια είναι πως θα του άξιζε να τον χτυπήσει. Ίσως άμα ήταν κάποια άλλη γυναίκα να μην την ενδιέφερε καν, αλλά η Rose ήταν ευαίσθητη. Δεν θα μπορούσε ποτέ να δει κάποιον να υποφέρει ακόμα και αν ήταν ο χειρότερος εχθρός της.

" Rose;" Δεν μπορούσε να πιστέψει πως σε όλο το νησί έπρεπε να βρίσκεται πάντα στα πιο απίθανα μέρη και στα πιο επικίνδυνα. Η κοπέλα τον αφήνει και σηκώνεται από την άμμο. Εκείνος αντιγράφει τις κινήσεις της και μόνο τότε την παρατηρεί.

Τα μαλλιά της ανακατεμένα σε όλα αυτά τα άνθη έμοιαζαν τόσο όμορφα ενώ το- που ο Θεός να το κάνει- φόρεμα που φορούσε αγκαλιάζει τόσο όμορφα το σώμα της κάνοντας τις καμπύλες της ακόμα πιο ελκυστικές. Τα γυμνά της πόδια σχεδόν τον προκαλούν να τα φιλήσει. Κουναει το κεφάλι του για να φύγουν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό του και της πιάνει το χέρι σταματώντας την.

" Τι κάνεις;" Τινάζει το χέρι της για να την αφήσει.

" Γυρίζουμε στο πλοίο. Ειναι επικίνδυνα εδώ."

" Το μόνο επικίνδυνο που βλέπω είσαι εσύ. " Το στήθος της κουνιέται έντονα από τα νεύρα της και άθελά του το βλέμμα του πάει προς τα  εκει. Για καλή τύχη όμως η Rose δεν το παρατηρεί. Ανάθεμα είχε δει άπειρα γυναικεία σώματα, ντυμένα και γυμνά. Ορκίζεται όμως πως τούτη η γυναίκα μπροστά του μπορούσε να τον αναστατώσει και να ξυπνήσει τις άγριες φαντασιώσεις του χωρίς καν να τον αγγίξει.

" Σε παρακαλώ...πάμε να μιλήσουμε κάπου ήσυχα τουλάχιστον. " Την ικετεύει με το βλέμμα του. Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι της θέλοντας να του δώσει άλλη μια ευκαιρία για να απολογηθεί.

" Πρώτα όμως θα διασκεδασουμε μαζί τους. " Έπιασε το χέρι του τραβώντας τον προς την φωτιά.

" Μα πρέπει να επιστρέψουμε. " Της λεει σε μια τελευταία προσπάθεια για να φύγουν.

" Δεν νομίζω να φύγουν χωρίς τον καπετάνιο τους. " Τον αναγκάζει να καθίσει πάνω σε ένα κούτσουρο όσο εκείνη γελώντας λικνίζει το σώμα της στο ρυθμό που έδιναν τα τύμπανα μιμούμενη τα άλλα κορίτσια. Το θέαμα ήταν σχεδόν αστείο καθώς δεν ήξερε ακριβώς τους χώρους του λαού αυτού, και τις περισσότερες φορές επινοούσε δικές τις κινήσεις. Φαινόταν σαν παιδί ενώ ήταν ολόκληρη γυναίκα. Αρραβωνιασμένη μάλιστα, θυμίζει στον εαυτό του.

Τούτη η στιγμή ήταν μια από τις πολλές που θα ένιωθε το τέρας της ζήλιας να χτυπάει δυνατά μέσα του.

" Πάρε αγόρι μου. " Του είπε η ίδια γυναίκα που είχε μιλήσει στην Rose προσφέροντας του ένα πράσινο φρούτο. Ο Ίαν το πήρε διστακτικά στα χέρια του και έφαγε μια μπουκιά, ηταν εξαιρετικό. Αυτό όμως που του έκανε εντύπωση ήταν η φιλοξενία που του έδειχαν ενώ πριν λίγο μάλωνε με δύο άνδρες από τον λαό της.

"Βλέπεις τα τελευταία χρόνια έχουνε χορτάσει από τσακωμούς με τους λευκούς σαν του λόγου σου. Αυτή η κοπέλα όμως ειναι ξεχωριστή. Δεν μας φοβήθηκε λεπτό, σε αντίθεση με τους  υπόλοιπους. Πρόσεξε μόνο μην την χάσεις,γιατί πειρατή στο λέω, πως ο μεγαλύτερος θησαυρός που θα βρεις ποτέ σου θα είναι η αγάπη της. " Τειλειωνει τον μονόλογο της και ο Ίαν γυρίζει και την κοιτάζει σκεπτικός. Δεν μπορούσε να αρνηθεί πως η ιδέα του να είναι δική του, να έχει το ελεύθερο να την αγγίζει και την φιλάει όπως κανένας άνδρας δεν θα τολμούσε να κάνει, να ακούει το γέλιο της και να βλέπει κάθε μέρα το μπερδεμένο της βλέμμα όσο διαβάζει τα βιβλία του, τον μαγεύει. Αλλά δεν ήταν δική του και πότε δεν θα γινόταν. Ήταν εμφανές πως αγαπούσε εκείνον τον Harry, περισσότερο και από την ζωή της. Και αυτό το είδος αγάπης ο Ίαν το ζηλεύε πολύ....Ίσως γιατί ήξερε πως δεν θα ήταν ποτέ ικανός για να αγαπηθεί έτσι ή πόσο μάλλον για να αγαπήσει.

" Φερε μου την παλάμη σου. " Την προσοχή του τραβάει ξανά η γυναίκα δίπλα του.

" Δεν πιστεύω σε αυτά. " Της είπε τόσο με ειλικρίνεια όσο και με απαξίωση.

" Δεν χρειάζεται να πιστεύεις απλά φέρε μου το χέρι σου. Η μοίρα εξάλλου είναι αναπόφευκτο κακό. " Εκείνος ξεφυσώντας τείνει την παλάμη του προς το μέρος της.

Η γυναίκα κάνει μια γκριμάτσα κρατώντας το πηγούνι της. " Τι είναι;" Την ρωτάει ο Ίαν ανήσυχος.

" Βλέπεις αυτή την γραμμή;" Του δείχνει και εκείνος γνέφει. " Φαίνεται πως η ζωή δεν σου έχει φερθεί καλά. Έχασες πολλά μέσα σε μια μέρα, πράγματα και ανθρώπους που αγαπούσες πολύ. Έφυγες από την πατρίδα σου και βρήκες παρηγοριά στην θάλασσα. "

Ο Ίαν κοιτάζει μια την παλάμη του και μια την γυναίκα. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως η παλάμη του τα φανερώνει όλα αυτά. " Και όλα αυτά φαίνονται στο χέρι μου; "Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και να μην ρωτήσει.

" Αν λέω κάτι λάθος νεαρέ μου πες μου. " Ο Ίαν σωπασε. Δυστυχώς όλα αυτά που έλεγε ήταν σωστά.

" Αυτή εδώ η γραμμή είναι εκείνη της ζωής. Φαίνεται πως θα ζήσεις αρκετά χρόνια πάρα τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσεις. Τούτη εδώ η γραμμή δείχνει πως η ώρα που θα δικαιωθεί το όνομα σου πλησιάζει. "  Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα πίστευε όλες αυτές τις ασυναρτυσίες ,αλλά η γυναίκα αυτή τον διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο.

" Και...με εκείνη της αγάπης;" Ρωτάει προσπαθώντας να προσποιηθεί τον αδιάφορο. Η γυναίκα γελάει και αγγίζει την πιο μικρή από όλες τις γραμμές στο δέρμα του. " Για να δούμε...θα ζήσεις σίγουρα έναν μεγάλο έρωτα που θα καταλήξει σε τραγωδία. Πολλά εμπόδια βλέπω και πολύ δυστυχία. Αυτός ο έρωτας,  ή θα είναι η ανάσταση σας, ή η καταστροφή σας. "

Ο Ίαν γυρίζει και κοιτάζει την Rose ευχόμενος πως αυτός ο έρωτας που θα ζήσει να έχει τη δική της μορφή.
~
Αφού άλλαξε το φόρεμα που φορούσε και έβαλε ξανά το δική της, εκείνη και ο Ίαν έφυγαν γυρίζοντας πίσω στο πλοίο. Τώρα ήταν καθισμένοι πάνω στην δροσερή άμμο κοιτάζοντας την ανατολή του ήλιου.

" Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη...όταν πίνω δεν ελέγχω τον εαυτό μου και συχνά πληγώνω τους ανθρώπους γύρω μου. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να σε πληγώσω. " Άρχισε να της λέει μετανιωμένος με σκυμμένο το κεφάλ καθώς με ενά μικρό ξυλάκι χάραζε σχέδια στην άμμο . Ήταν  από τις λιγοστές φορές ,αν όχι και η πρώτη, που ξεστόμιζε την λέξη συγγνώμη και το εννοούσε.

" Απλά μην επαναληφθεί σε παρακαλώ. Πραγματικά με τρόμαξες. Ξέρω πως δεν έπρεπε να κλέψω το δαχτυλίδι αλλα είναι κάτι που σημαίνει πολλά για εμένα και όταν το είδα δεν σκέφτηκα καθαρά. "  Ο Ίαν έπιασε το πιγούνι της και έστρεψε το κεφάλι της στο μέρος του.

" Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για τίποτα. Δεν έκανες τίποτα κακο. " Από την τσέπη του έβγαλε το δαχτυλίδι και φέρνοντας την παλάμη της στη δική του της πέρασε το δαχτυλίδι όπως μερικές μέρες πριν είχε κάνει ο Harry. Εκείνη του χαμογέλασε και χωρίς να τον ρωτήσει, τον αγκαλιάσε. Η αγκαλιά της ήταν βάλσαμο στην κρύα  καρδιά του.

Όταν έσπασε η αγκαλιά τους,σηκώθηκε πρώτος από την άμμο τεινωντας το χέρι του στο μέρος της. " Είσαι έτοιμη να βάλουμε πλώρη προς την Αμερική γαριδούλα;"

Έπιασε το χέρι του και σηκώθηκε. " Μάλιστα καπετάνιε!'
                                        
                                            ~•~

Μίλια μακριά από εκείνο το νησί, η πρωτεύουσα της Αγγλίας, το Λονδίνο ήταν για άλλη μια μερα συννεφιασμένο. Ο  James κοιτάζει το απέραντο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας που τον περίμενε υπομονετικά για να τον κατασπαραξει. Δεν είχε καταξιδεψει ποτέ του μακριά από το σπίτι του ,πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο.  Τα φοβόταν τα πλοία και μακρινά ταξίδια. Η θάλασσα του ήταν εντελώς ξένη. Παρόλα αυτά όμως ήταν έτοιμος να ταξιδέψει έως την άκρη του κόσμου, μονάχα με ένα ξίφος, για να εντοπίσει την μικρή του αδελφή.

Και φυσικά όχι μόνος του. Ο Harry έκανε την εμφάνισή του λίγα λεπτά αργότερα. Δεν είχε ενημερωθεί για το απρόσμενο ταξίδι του αλλά James είχε ορκιστεί πως θα τον έπαιρνε ακόμα και σηκωτό έως την Αμερική.

" Μου είπαν πως με έψαχνες. " Αναφωνεί ο λόρδος. Ο James τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους κοιτάζοντας τον επικριτικά, δεν τον συμπαθούσε καθόλου και αυτό δεν θα άλλαζε ούτε σήμερα...και πιθανόν ούτε ποτέ!

" Όντως σε έψαχνα....ελπίζω να σου αρέσουν τα μεγάλα ταξίδια. "

" Δεν σε καταλαβαίνω. " Ή ίσως δεν ήθελε να καταλάβει.

" Σαλπάρουμε για Αμερική λορδε Randal. " Η γλώσσα του στάζει ειρωνεία.

" Όταν λες σαλπαρουμε εννοείς...;"

" Εγω και εσύ-" Τους δείχνει με το δάχτυλο του." -Τι θα μπορούσα να εννοώ;"

Ο Harry σμίγει τα φρύδια του, δεν μπορούσε να φύγει τώρα, είχε τόσες υποχρεώσεις που επρεπε να φέρει εις πέρας. Όπως για παράδειγμα να ακυρώσει αυτόν τον καταραμένο γάμο που έγινε η αιτία του χωρισμού του με την Rose.  Από την άλλη όμως, αν ο ίδιος απουσίαζε, πως θα πραγματοποιηθεί αυτός ο γάμος;

" Εννοείς τώρα ;"

" Ναι" Του απαντάει ο James βρίσκοντας άκρως διασκεδαστικές τις εκφράσεις  προσώπου του λορδου. 

" Και με ποιο πλοίο θα ταξιδέψουμε;"

" Με το μαργαριτάρι. " Του λέει περήφανος δείχνοντας του το. Το καράβι αν και ήταν σίγουρα εντυπωσιακό και μεγάλο, η μαύρη πειρατική σημαία δεν πέρασε απαρατηρητη από το βλέμμα του Harry που τώρα πρέπει να έχει αλλάξει τουλάχιστον δέκα χρώματα.

" James αυτό το πλοίο είναι πειρατικό! Θα μας πετάξουν στη θάλασσα και μας σερβίρουν ως πρωινό στους καρχαρίες!" Φωνάζει έξαλλος ξεχνώντας τους καλούς του τρόπους.

" Όχι αν δεν τους εκνευρίσεις. " Απαντάει ο James όλο χαλαρότητα. Περνάει από μπροστά του και αρχίζει να βαδίζει προς το καράβι.

" Δεν σε καταλαβαίνω αλήθεια! Αποκλείεται αυτοί να μας πάνε στην Αμερική. " Ο James ξεφυσάει και γυρίζει προς το μέρος του λόρδου.

" Άκουσε με, η αδελφή μου για να μπορέσει να σωθεί αναγκάστηκε να επιβιβαστεί στην κόκκινη γοργόνα. Ο καπετάνιος του πλοίου, Ίαν Trovato, είναι πειρατής. Και ποιος θα μπορούσε να βρει καλύτερα έναν πειρατή από έναν επίσης πειρατή;"  Οι πληροφορίες έκαναν το κεφάλι του να παναει. Ήξερε πως θα ήταν επικίνδυνο να την αφήσει να ταξιδέψει μόνη αλλά να ανέβει σε ένα πειρατικό καράβι; Πόσο πιο ανόητη και απερισκεπτη μπορούσε να γίνει;

" Και τι θέλει ως αντάλλαγμα;" Τα πάντα χρειάζονται ένα αντάλλαγμα για να γίνει μια σωστή δουλειά.

" Το κεφάλι του καπετάνιου Trovato. " Χωρίς να έχει περιθώρια να μιλήσει,μια φωνή ακούγεται από το πλοίο.

" Πάρτε τους πισινούς σας και ανεβείτε πάνω ομορφόπαιδα. Σαλπάρουμε για Αμερική!" Καθώς το πλοίο απομακρύνεται από το λιμάνι του βροχερού Λονδίνου, ο Harry σκέφτεται πως κάπως έτσι πρέπει να αρχίζει ένα ταξίδι μακρινό δίχως περιθώρια επιστροφής.