18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Ο Ίαν είχε μάθει από μικρή ηλικία να μην πιστεύει στην μοίρα ή σε οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη. Πίστευε ακράδαντα ότι οι συνθήκες στις οποίες καλείσε να αντεπεξέλθεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων λανθασμένων ενεργειών. Καθώς όμως το μαχαίρι είχε καρφώσει το ευαίσθητο δέρμα του και το αίμα κυλούσε ζεστό και κόκκινο και σχεδόν θανάσιμο ,εύχονταν για ένα θαύμα. Μια ανώτερη δύναμη να έρθει και να τον γλυτώσει από αυτό το μαρτύριο.

Οι φωνές του ακουγόταν σχεδόν σε κάθε κελί, απελπισμένες, απεγνωσμένες και θυμωμένες κραυγές πόνου. Ο ιερέας αφαίρεσε το μαχαίρι από την πληγή και ο Ίαν έβαλε εκεί τις παλάμες των χεριών του πέφτοντας σχεδόν αναίσθητος στο πάτωμα. Το σώμα του έτρεμε ενώ από το δεξί του μάτι έτρεχαν δάκρυα.

" Θα περάσω ξανά σε μια ώρα. Αν έχεις συνέλθει θα φροντίσω να έρθει μια καλόγρια να σε περιποιηθει." Αναφώνησε ψυχρά και έπειτα έφυγε από το κελί του Ίαν. Η γυναίκα απέναντι από το κελί της Rose πλησίασε τα κάγκελα προσπαθώντας να τον αντικρίσει καλύτερα μα ο Ίαν γύρισε την πλάτη του και με αργές κινήσεις αφαίρεσε την παλάμη του από το μάτι του. Αίμα, αίμα, αίμα. Ήταν σίγουρος πως σε μια ώρα θα είχε πεθάνει από αιμορραγία. Αν όχι, ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Σε διάφορους μύθους και ιστορίες έλεγαν πως οι πειρατές ήταν απληστοι, πονηροι και εγωιστές. Ο κόσμος τους αντιμετώπιζε με φόβο και απαξίωση, σχεδόν με μίσος. Αλλά κανένα μίσος δεν συγκρίνεται με το μίσος που η κοινωνία έτρεφε για τις μάγισσες. Και σε αυτό ακριβώς πόνταρε ο Ίαν. Γιατί αν υπήρχε κάποια ανώτερη δύναμη τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Έπρεπε μόνος του να σώσει τον εαυτό του και αυτό ακριβώς θα έκανε.

" Ίαν; " Αναφώνησε η Rose. Η φωνή της ήταν ακόμη αδύναμη όπως και η ίδια άλλωστε. Τα σημάδια από κάθε βασανιστήρια που είχε υποστεί τις τελευταίες μέρες είχε χαρακτεί
στο αδύναμο κορμί της. Δεν είχε επανέλθει πλήρως, αλλά ακόμη και ένας νεκρός θα μπορούσε να ακούσει τις κραυγές του.

Ο Ίαν  δεν της απάντησε όμως.

" Ίαν σε παρακαλώ απάντησε μου." Κατευθύνθηκε προς τα κάγκελα και έσκυψε προσπαθώντας με το χέρι της να φτάσει το δικό του, όπως εκείνος συνήθιζε να κάνει τις τελευταίες μέρες.

Το βλέμμα του Ίαν πήγε προς το χέρι της και η καρδιά του σφιχτηκε από θυμό.

" Σκάσε επιτέλους! Εσύ φταις για όλα που να σε πάρει!" Απάντησε εξοργισμένος και η σκέψη της Rose γύρισε τρεις μήνες πριν, όταν την είχε στριμώξει σε εκείνο το στενό. Τότε τον είχε φοβηθεί. Τώρα όμως ένιωθε κενή, πληγωμένη.

" Σε παρακαλώ πες μου τι σου έκανε." Το χέρι της το κάλυψε τη δική του παλάμη γεμάτη με αίματα.

" Μην τολμήσεις και μου ξανά μιλήσεις! Είχαν δίκιο για όλα...είσαι ένας δαίμονας!" Η Rose άρπαξε αμέσως την παλαμη της από τη δική του και παραπάτησε. Ήξερε πως είχε ένα τεράστιο μέρος ευθύνης για την τωρινή του κατάσταση αλλά δεν περίμενε πως ο Ίαν θα την αποκαλούσε ποτέ μάγισσα. Κοίταξε την παλάμη της που ήταν γεμάτη από το αίμα του και αμέσως το σκούπισε πάνω στο ήδη λερωμένο φόρεμα της. Ήλπιζε πως όλο αυτό την μια τεράστια φάρσα μα όταν άκουσε ξανά εκείνες τις καταραμένες μπότες να πλησιάζουν και μύρισε αυτό το απαίσιο άρωμα, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της.

" Είχες δίκιο, μου χρειάζονταν κάτι ισχυρότερο για να λυθούν τα μαγεια της. Το μόνο που ζητάω είναι την συγχώρεση σου Πάτερ και μια ευκαιρία να καθαρίσω το όνομα μου. " Η φωνή του ήταν καθαρή πάρα το δάκρυα που είχαν βρέξει το μάγουλο του και πάρα το τρέμουλο του σώματός του. Ο ιερέας χαμογέλασε κα με δική του εντολή σήκωσαν τον Ίαν από το πάτωμα και τον οδήγησαν έξω από το κελί του.

Καθώς έβγαινε από εκεί, το βλέμμα της Rose τον ακολουθούσε. Μπορούσε να αναγνωρίσει πως το με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του ενώ τα μαλλιά του είχαν γίνει πιο κόκκινα στις άκρες:αίμα. Εκείνος όμως δεν της έριξε ούτε ένα βλέμμα καθώς βάδιζε προς μια άγνωστη κατεύθυνση για την ίδια.

Όταν ο Ίαν χάθηκε από το οπτικό της πεδίο, ο ιερέας υιοθέτησε το καλύτερο και πιο τρομακτικό χαμόγελο που είχε δει ποτέ της η Rose και την πλησίασε ανοίγοντας το κελί της. Σε άλλη περίπτωση θα έκανε πίσω. Θα κόλλαγε στο τοίχο και θα προσευχόταν σε ένα θαύμα να γίνει ένα μαζί του ώστε να μην μπορέσει να την ακουμπήσει. Αλλά αυτή τη φορά ήταν έτοιμη να τον αντιμετωπίσει. Να αντιμετωπίσει το κάθαρμα που είχε κάνει τη ζωή της κόλαση τις τελευταίες μέρες και που δηλητηρίασε τον Ίαν με τα ψέματα του για αυτήν.

" Τι του έκανες;!" Φώναξε και με όση δύναμη είχε τον έσπρωξε προς τα πίσω. Ωστόσο ο άνδρας μπροστά της δεν κουνήθηκε σχεδόν καθόλου. Έπιασε τους καρπούς της στα χέρια του και την κόλλησε βίαια στον τοίχο.

" Αυτό που του άξιζε! Και ευτυχώς για εκείνον μπόρεσε να απαλλαχθεί από τα μαγεια σου. " Το πρόσωπο του βρισκόταν τόσο κοντά στο δικό της που η ανάσα του σχεδόν την έπνιγε. Ωστόσο τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα λόγια του. Η Rose δεν ήταν μάγισσα αλλά για δεύτερη φορά στη ζωή της, το ευχήθηκε. Δεν του είχε κάνει μαγεια για να την ερωτευτεί ή για να την αγαπήσει ώστε να μπορέσει να απαλλαχθεί από αυτά. Αν εκείνος αποφάσισε να την μισήσει, το έκανε με δική του βούληση. Αν κάποτε υπήρξε ερωτευμένος μαζί της, πλέον δεν ήταν. Την μισούσε.

" Δεν είμαι μάγισσα!" Φώναξε ξανά και ο διάβολος απέναντι της της χαμογέλασε.

" Λεω να δοκιμάσω κάτι πάνω σου, τι λες και εσύ; Μετά από όλα αυτά που είχες βιώσει, αυτό θα σου αρέσει. " Έδεσε τους καρπούς της στις αλυσίδες και με μια γρήγορα κίνηση έσκισε το φόρεμα της αφήνοντας την γυμνή μπροστά του να θαυμάζει τις πληγές και τις μελανιές που εκείνος είχε προκαλέσει. Μέχρι τότε νόμιζε ότι δεν μπορούσε να βλάψει την καρδιά της όσο ο Ίαν ήταν μαζί της. Καθώς όμως οι ωθήσεις του μέσα της αυξανόταν, άρχισε να δημιουργείται μια ανεπανόρθωτη πληγή μέσα στη ψυχή της. Φώναζε, έκλαιγε και παρόλα αυτά ακόμα αναζητούσε τον Ίαν κοντά της.

Τα χέρια του έπιαναν βίαια το στήθος της ενώ τι στόμα του δάγκωνε με μανία τον λαιμό της, ήθελε να πεθάνει.

Όταν άρχισε να μπαίνει στην εφηβεία, η μητέρα της της είχε μιλήσει για τον έρωτα. Όταν οι δύο σάρκες ενώνονται και γίνονται ένα κάτω από τα δεσμά του γάμου. Της είχε πει ότι ήταν ένα όμορφο συναίσθημα και εκείνη το είχε πιστέψει. Το πίστευε ακόμα και όταν με τον Harry δεν το ένιωσε. Πίστευε ότι θα το ένιωθε κάποια στιγμή.

Αλλά αύριο θα πέθαινε και εκείνο το συναίσθημα δεν θα το βίωνε ποτέ της.
~
Το επόμενο πρωί ο καιρός ήταν μουντος καθώς τα σύννεφα κάλυπταν τον ήλιο. Ήταν λες και ο ουρανός θρηνούσε για τις ψυχές που επρόκειτο να δεχτεί. Όταν η Rose βγήκε έξω και μύρισε τον καθαρό αέρα της φύσης και όχι εκείνον του θανάτου, ήθελε να κλάψει. Να κλάψει για το γεγονός ότι δεν θα ξανά έβλεπε τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αδελφό της και τους γονείς της. Ένας φύλακας της είχε δώσει ένα καθαρό φόρεμα να φορέσει καθώς το δικό της είχε γίνει κουρέλι από την προηγούμενη νύχτα.

Τα  πόδια της πονούσαν επειδή ήταν ξυπόλητα, η πλάτη της έτσουζε κάθε φορά που το ύφασμα ακουμπούσε τις ουλές ενώ ο πόνος ανάμεσα στα πόδια της γινόταν όλο και χειρότερος με κάθε της βήμα. Την έβαλαν στην σειρά μαζί με τις υπόλοιπες κοπέλες και δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί τι έχουν κάνει οι υπόλοιπες για να αξίζουν τέτοιο θάνατο.

" Σταμάτα να τρέμεις μικρή! Δεν ωφελεί να περάσεις τις τελευταίες ώρες σου φοβισμένη." Της είπε μια γυναικεία φωνή και αμέσως ένιωσε δύο χέρια στον ώμο της. Τυναχτηκε, δεν είχε καταλάβει ότι έτρεμε.

Στα δεξιά της βρισκόταν άλλη μια ανάλογη σειρά, εκείνη των ανδρών. Μέσα σε όλο αυτό το χάος που επικρατούσε ανάμεσα τους, εκείνος ξεχώριζε. Δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του να της ρίξει ούτε ματια αλλά η Rose δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ήταν αξύριστος και ταλαιπωρημένος. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και τα ρούχα του βρώμικα. Το βλέμμα της όμως επικεντρωθηκε στο λευκό ύφασμα που κάλυπτε το αριστερό του μάτι. Έσμιξε τα φρύδια της αλλά πριν προλάβει να σκεφτεί το οτιδήποτε ,ένας στρατιώτης την έσπρωξε και την ανάγκασε να ανέβει τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη θηλιά.

Η Rose ξεροκατάπιε, είχε έρθει η σειρά της. Πριν όμως ο στρατιώτης περάσει το σκοινί στο λαιμό της, η φωνή του Ίαν ακούστηκε.

" Θέλω να το κάνω εγώ! Αυτή η γυναίκα με μάγεψε και με οδήγησε μέχρι εδώ. Θέλω να έχω την τελευταία ευχαρίστηση να το κάνω εγώ!" Ο στρατιώτης κοίταξε τον Ιερέα απέναντι του και με ένα νεύμα του, ο Ίαν ανέβηκε τα σκαλοπάτια και στάθηκε πίσω της. Πήρε τα μαλλιά της στις παλάμες του και με σταθερές και απαλές κινήσεις τα έδιωξε από τον λαιμό της. Παρόλο που δεν μπορούσε να σκεφτεί κάποιον άλλον που να μισεί περισσότερο εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένιωθε όμορφα καθώς τα ακροδαχτυλα του χαϊδευαν τον λαιμό της μέχρι που ένιωσε το σκληρό και απαίσιο σκοινί. Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να ηρεμήσει, δεν είχε νόημα να τρέμει την τελευταία της στιγμή. Το μόνο όμως που μπορούσε να σκεφτεί ήταν ο θάνατος και ο Ίαν, ο οποίος είχε έρθει επικίνδυνα κοντά της.

" Άκουσε με προσεκτικά. Θα δέσω το σκοινί, όχι όμως τόσο σφιχτά. Βάλε τα χέρια σου και προσπάθησε να λυθείς. Αν το καταφέρεις, μην γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, φύγε. " Της ψυθιρισε με την φωνή του ακόμη ψυχρή. Γύρισε και τον κοίταξε φευγαλέα.

" Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να σε εμπιστευτώ. " Δεν περίμενε ότι θα έλεγε κάτι τέτοιο στον Ίαν. Όταν πρώτο συνάντησε τον Harry και άρχισε να ανθίζει η μικρή τους και μυστική σχέση, έκανε μήνες να τον εμπιστευθεί. Ο Ίαν όμως είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Και αυτή της την αφέλεια θα την πλήρωνε ακριβά.

" Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις, γαριδούλα. Τουλάχιστον προσπάθησε. " Έφυγε από κοντά της και υιοθέτησε ξανά εκείνο το απαθες και ψυχρό βλέμμα. Ο ιερέας δεν της διάβασε κάποια προσευχή όπως είχε κάνει στις προηγούμενες , μια μάγισσα δεν άξιζε την συγχώρεση του Κυρίου.

Ο Ίαν ήταν έτοιμος να την σπρώξει αλλά τότε ένας στρατιώτης ήρθε κοντά τους βιαστικά σαν να εξαρτιέται η ζωή του από αυτό. " Όχι! Σταματήστε ότι κάνετε, έχουμε εντολή να μην την σκοτώσουμε!" Φώναξε και ο Ίαν απομακρυνθηκε από κοντά της μπερδεμένος, δεν τα είχα σχεδιάσει έτσι.

" Εντολές από ποιόν;"

" Από εμένα!" Ακούστηκε μια βαριά και επιβλητική φωνή και αν η Rose δεν φοβόταν ότι θα πνίγει, σίγουρα θα είχε λιποθυμήσει και θα είχε αφεθεί στην αγκαλιά της θηλιας. Στέκονταν απέναντι της, μόλις λίγα μέτρα μακριά και όχι μήνες. Ο Harry ήταν ντυμένος όπως πάντα, με τα μεταξωτά ρούχα του. Ωστόσο το πρόσωπο του φαινόταν ανήσυχο και κουρασμένο.

" Και ποιος είσαι εσύ νεαρέ;" Ήταν φανερό πως ο ιερέας είχε χάσει την υπομονή του.

" Harry Alexander Randal. Γιος του στρατηγού και λορδου Andrew Jonathan Randal. Η γυναίκα αυτή μας εξαπάτησε, πρόδωσε και ατιμασε την οικογένεια μου. Είναι κρατούμενη της Αγγλίας." Τα χαρακτηριστικά του Ίαν σφιχτηκαν και η ανάσα του έγινε κοφτή. Αυτός ήταν ο περιβόητος Harry;

" Ανοησίες! Θα πεθάνει εδώ και τώρα. " Ο ιερέας δεν πρόλαβε να κάνει καμία κίνηση και μια έκρηξη ακούστηκε γεμίζοντας όλο τον χώρο με σκόνη. Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά είχε ξεσπάσει πανικός σε ολόκληρη την μικρή αυλή της φυλακής. Οι στρατιώτες προσπαθούσαν μάταια να κρατήσουν υπό έλεγχο τους υπόλοιπους κρατούμενους ενώ από το μικρό άνοιγμα στο πέτρινο τοίχο που δημιούργησε η έκρηξη, το πλήρωμα του Ίαν έσπερνε τον πανικό όπως μόνο οι πειρατές ήξεραν να κάνουν. Ο Ίαν έβγαλε με γρήγορες κινήσεις την θηλιά από το λαιμό της και την άρπαξε δυνατά από το χέρι.

" Ακόλουθα με!" Δεν ήθελε να το κάνει, ακόμη δεν μπορούσε να του έχει εμπιστευτώ έπειτα από όλο αυτό. Αλλά μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία είχε χάσει τον Harry και ο Ίαν της φαινόταν η καλύτερη επιλογή αν ήθελε να γλυτώσει από εδώ.

Ο Ίαν έτρεχε και η Rose υπέφερε, δεν είχε άλλες δυνάμεις. Ένας άνδρας άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους και δεν άργησε να αναγνωρίσει το πρόσωπο του Eidan.

" Από εδώ...υπάρχει μια άμαξα. Θα σας μεταφέρει κάπου ασφαλές. " Ο Eidan άρχισε να τραβάει τον Ίαν από το μπράτσο, μα εκείνος σταμάτησε. Άρπαξε το όπλο από την ζώνη του Eiden και άρχισε να ψάχνει κάτι ή μάλλον κάποιον μέσα στο πλήθος.

" Όχι ακόμα. Πάρε την Rose από εδώ πέρα. " Άφησε το χέρι της και άρχισε να προχωράει ξανά προς όλο αυτό το χάος.

" Τι; Όχι!" Γιατί δεν μπορούσε να τον μισήσει που να πάρει; Έτρεξε με όση δύναμη της είχε απομείνει και του άρπαξε το χέρι όπως τότε σε εκείνη την ταβέρνα, όχι τόσο δυνατά ώστε να γυρίσει όλο του το σώμα αλλά αρκετά ώστε να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Και για πρώτη φορά έπειτα από τόσες μέρες το πρόσωπο του βρισκόταν ελάχιστα εκατοστά μακριά της. Αυτές τις μέρες, είχε φυλάξει την ανάμνηση των χειλιών του έναντι των δικών της σαν φυλαχτό σκεπτόμενη ότι δεν θα το βιωνε ξανά. Τώρα όμως δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να το βιώσει.

Ήταν ένα μάτσο χάλια όπως και η ίδια άλλωστε, αλλά ακόμη ο πιο όμορφος άνδρας που είχε αντικρίσει ποτέ της. Και καθώς τα μάτια τους ενώθηκαν ξανά, η Rose θα ορκίζονταν ότι για αυτά τα δεύτερα ο κόσμος γύρω τους σταμάτησε να υπάρχει. Ούτε φωνές, ούτε αίματα, ούτε θάνατος , ούτε πόνος. Όλα είχα εξαφανιστεί. Σήκωσε το χέρια της να τον αγγίξει αλλά ο Ίαν έκανε δύο βήματα πίσω.

' Πήγαινε πίσω στον Eidan. " Έσφιξε καλύτερα το όπλο στο χέρι του.

"Και ο Harry; " Στο άκουσμα του ονόματος του ο Ίαν υιοθέτησε ξανά εκείνη την αδιάφορη έκφραση. Ανασήκωσε τους ώμους του και έπειτα εξαφανιστηκε.
~
Δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσουν την μικρή άμαξα που ο Eidan είχε φροντίσει να υπάρχει. Σε όλη την διαδρομή όμως η Rose σκεφτόταν τον Harry και τον Ίαν. Ίσως ο Ίαν είχε κάποιες πιθανότητες να επιβιώσει από όλο αυτό αλλά μπορούσε να πει κάτι τέτοιο και για τον Harry; Δεν ήξερε να παλεύει όπως ο Ίαν ή να τρέχει ή να ελίσσεται ή να σκέφτεται όπως ο Ίαν. Και αυτό ήταν το αιώνιο πρόβλημα του. Χρησιμοποιούσε πάντα το όνομα του ως λύση στα προβλήματά του.

Έξω από την άμαξα, κοντά στο άλογο το οποίο κουνούσε τα πόδια του νευρικά και ανυπόμονα, στέκονταν ένας άνδρας που της φαινόταν κάτι περισσότερο από γνώριμος. Ήταν ο πρώτος άνδρας που σκούπισε τα δάκρυα της όταν ο πατέρας της έλειπε στον πόλεμο, ο πρώτος άνδρας που την έκανε να γελάσει, ο πρώτος άνδρας που έπαιξε μαζί της, ο πρώτος άνδρας που την υποστήριξε ότι ανακοίνωσε ότι ήθελε να ασχοληθεί με τα βότανα και από εκείνη την μέρα δεν έπαψε να την υποστηρίζει σε κάθε της τρελή απόφαση. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έμαθε για τον αρραβώνας της.

Ο αδελφός της ήταν εκεί, είχε έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου για εκείνη.

" James! " Φώναξε ο Eidan επιβεβαιώνοντας την υποψία της. Δεν είχε παραισθήσεις. Ο αδελφός της γύρισε προς το μέρος του. Τα μάτια του έλαμψαν και ένιωσε ότι επιτέλους μπορούσε να αναπνεύσει. Η αδελφή του ήταν καλά και ήταν ξανά κοντά του.
~
Το οπτικό του πεδίο είχε καθαρίσει από όλη την σκόνη που προκάλεσε η πτώση του τοίχου. Κάτω όμως από αυτή τη σκόνη επικρατούσε η ίδια παράνοια με πριν. Αρκετοί ήταν οι κρατούμενοι που το είχαν σκάσει ενώ κάποιοι ανόητοι ίσως, είχαν παραμείνει για να μπορέσουν να πάρουν μια αξία εκδίκηση για τα βάσανα που υπέστησαν ρισκάροντας την ελευθερία τους.

Γνώριζε καλά πως η εκδίκηση δεν γυρίζει τον χρόνο πίσω, δεν μπορεί να γιατρέψει το μάτι του και σίγουρα δεν μπορεί να σβήσει τις αναμνήσεις της Rose από το μυαλό της. Το άκουγε στη φωνή της και σήμερα το αντίκρισε και στα μάτια της, δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τόσο εύκολο αυτές τις πέντε μέρες.

Δεν ήταν βεβαίως τι είχε γίνει έπειτα από την δήθεν προδοσία του, αλλά ήθελε να την δικαιώσει. Και μαζί της να δικαιωθεί και αυτός. Το βλέμμα του εντόπισε αυτό το κάθαρμα, ήταν γονατιστός πίσω από την σκηνή όπου στηριζόταν η κρεμάλα. Μια σκέψη άστραψε στα μάτια του, να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Αλλά δεν είχε χρόνο για θεαματική έξοδο, έπρεπε να γυρίσει κοντά της.

Οπλιζει το όπλο του και από την άκρη της αυλής το βλέμμα του ιερέα ενώνεται με το δικό του και έπειτα κολλάει στη κάνη του όπλου. Χαϊδεύει την σκανδάλη και πριν την πατήσει ένας ακόμη άνδρας εμφανίζεται στο οπτικό του πεδίο.

Πράσινα φωτεινά μάτια, μεγάλες πλάτες, πονηρό χαμόγελο. Αυτά μπορεί να θυμηθεί από τον Andrew Jonathan Randal. Και ο γιος του δεν φαίνεται πως απέχει ιδιαίτερα από αυτόν, εξωτερικά τουλάχιστον. Για μια στιγμή στρέφει το όπλο προς το μέρος του,και τι δεν θα έδινε για να πληρώσει τον λόρδο με το ίδιο τίμημα. Στο μυαλό του όμως πρωταγωνιστεί για ακόμη μια φορά η μορφή της Rose και διστάζει. Αν το κάνει αυτό, θα τον μισήσει, θα την χάσει για πάντα.

Στρέφει ξανά την κάνη στον αρχικό του στόχο και και με ένα πάτημα την σκανδάλης μια σφαίρα εκτοξεύεται κατευθείαν στο δεξί μάτι του ιερέα. Πέφτει κάτω, ακουμπάει το μάτι του και κλαίει με λυγμούς. Δεν μπορεί να ακούσει τις φωνές του μέσα στη φασαρία , θα ήταν σαν τραγούδια στα αφτιά του.

" Τα λέμε στη κόλαση. " Οπλιζει ξανά και αυτή τη φορά η σφαίρα διαπερνά το σημείο της καρδιάς του. Βάζει το όπλο του στο πίσω μέρος του παντελονιού του και ύστερα πλησιάζει τον Harry ο οποίος μέσα σε όλο αυτό το χάος έχει βρει μια άθλια , θα έλεγε κανείς, κρυψώνα. Μόλις φτάνει κοντά του, ο Harry σηκώνει το βλέμμα του πάνω του. Πράσινο στο γαλάζιο. Ο Ίαν μισεί το πράσινο με όλη του την δύναμη.

Τον αρπάζει άγαρμπα από το μπράτσο και τον σηκώνει όρθιο.

" Ακολούθα "  Μα εκείνος δεν κάνει ούτε βήμα. Ο Ίαν γυρίζει και τον κοιτάζει.

" Είσαι κουφός;"

" Που είναι η Rose;" Ο Ίαν χαμογελάει. Δεν μπορούσε αλήθεια να πιστέψει ότι ανησυχούσε για εκείνη από την στιγμή που την έστειλε στην άλλη άκρη την γης, μόνη της.

"Προχώρα λορδε. " Αναφώνησε μονάχα και επιτέλους άκουσε βήματα πίσω του.

Μερικά μέλη από το πλήρωμα τον περίμεναν στο σημείο όπου ο τοίχος είχε καταστραφεί, ένας από αυτούς ήταν και ο Στίβεν. Μόλις είδε τον λόρδο μαζί με τον καπετάνιο του, γούρλωσε τα μάτια του δύσπιστος. Το αυστηρό όμως βλέμμα του Ίαν δεν τον άφησε να πει λέξη.

" Που είναι άμαξα;" Τον ρωτάει ο Harry και ο Στίβεν τον κοιτάζει με υπεροψία.

" Έφυγε. Μόλις ο James είδε την αδελφή του δεν μπορούσε να σε περιμένει. " Τα χαρακτηριστικά του λορδου αγριεύουν αλλά ο Ίαν χαίρεται που τουλάχιστον η Rose είναι σε ασφαλή χέρια. Όχι όμως τόσο ασφαλή όσο θα ήταν μαζί του.

" Θα πάρετε το άλογο και θα πάτε στο σπίτι στης Μισέλ. " Ο Στίβεν παρέδωσε τα γκέμια του αλόγου στον Ίαν και τον κοίταξε περίεργα.

" Στην πόλη; Είναι επικίνδυνο. "

" Όχι στη πόλη. Έχει ένα μικρό σπιτάκι πέρα από το δάσος. Εκεί βρίσκεται και η Rose." Θυμάται που του ειχε μιλήσει για αυτό το σπίτι. Ήταν περιουσία της μητέρας η οποία δόθηκε ως προίκα για τον γάμο της. Ήταν από τα ελάχιστα υπάρχοντα που είχαν απομείνει στην οικογένεια της δεδομένου ότι ο πατέρας της ήταν εξαρτημένος με τον τζόγο.

Ο Ίαν ανέβηκα πάνω στο άλογο και έκανε νόημα στον Harry να κάνει το ίδιο.

" Γυρίστε πίσω στο πλοίο και να είστε προσεκτικοί. Στίβεν, να μου φιλήσεις τον Έρικ."

" Μάλιστα καπτεν. " Εγνεψε και αφού ο Harry ανέβηκε στο άλογο εκείνο άρχισε να καλπάζει γρήγορα.
~
Δεν θυμάται  πως το κουρασμένο της σώμα κατέληξε εδώ πέρα αλλά η ιδέα ότι κοιμήθηκε μετά από πολύ καιρό ήσυχα στην αγκαλιά του αδελφού της έκανε τον πόνο στη ψυχή της πιο υποφερτό. Κατευθύνθηκε προς τη μικρή μπανιέρα του σπιτιού και έβαλε ένα δάχτυλο στο νερό για να ελέγξει την θερμοκρασία του νερού.

Δεν ήξερε πόσα λεπτά ή ώρας είχαν περάσει από τότε που το έσκασαν από εκείνη τη κόλαση αλλά ο Ίαν και ο Harry δεν είχαν εμφανιστεί και πάρα το άγχος της ήταν ευγνώμων για αυτό. Ήξερε πως το να αποφύγει τον Ίαν θα ήταν πιο εύκολο, ειδικά τώρα που ο Harry επέστρεψε. Δεν μπορούσε όμως να πει το ίδιο και για τον Harry. Δεν ήθελε να τον αντικρίσει αυτή την στιγμή, δεν ήθελε να τον νιώσει να την ακουμπάει ούτε να την φιλάει. Είχε ακόμη τις αναμνήσεις από το φιλί του Ίαν πρόσφατες, δεν ήθελε να τις βεβηλωσει.

Πως θα μπορούσε να κοιτάξει τον Harry στα μάτια έπειτα από όλα αυτά;

Πως θα μπορούσε να μισήσει με όλη της την καρδιά τον Ίαν για το κακό που της έκανε; Την πρόδωσε κι όμως εκείνη δεν μπορούσε να αποτρέψει την σκέψη της από το να τον επαναφέρει συνεχώς στο μυαλό της.

Η βρύση συνέχισε να τρέχει και ένα μικρό τρίξιμο ακούστηκε στην πόρτα. Η Rose γύρισε το κεφάλι της και είδε την Μισέλ να μπαίνει μέσα. Την τελευταία φορά που βρέθηκαν το βλέμμα της Μισέλ ήταν γεμάτο μισός. Τώρα την κοιτούσε με κατανόηση, λύπηση και καλοσύνη.

" Θες να σε βοηθήσω;" Η Rose δεν μίλησε μα ούτε και αρνήθηκε. Έστρεψε απλά το βλέμμα της στο έδαφος και αφαίρεσε το φόρεμα της. Η πλάτη της πονούσε, τα πόδια της όμως είχαν ξεκουραστεί. Η Μισέλ βρέθηκε κοντά της και όταν την πρόσεξε καλύτερα πήρε μια βαθιά ανάσα.

Ξέρει.

Την βοήθησε να μπει και κάτσει στη μπανιέρα και έπειτα άπαρπαξε ένα πράσινο σαπούνι και άρχισε να καθαρίζει με απαλές και προσεκτικές κινήσεις το σώμα της. Σε κάθε φορά που το σαπούνι έρχονταν σε επαφή με το δέρμα της, ολοένα και περισσότερο ο θυμός φούντωνε μέσα της.

Ήταν θυμωμένη με τον Harry που της άφησε να φύγει και να υπομεινει αυτή τη βαριά κατηγορία μόνη της.

Ήταν θυμωμένη με αυτό το κάθαρμα το ιερέα που όχι μόνο άφησε σημάδια ανεξίτηλα στο σώμα της αλλά και στη ψυχή της.

Ήταν θυμωμένη με τον Ίαν που την πρόδωσε με τέτοιο τρόπο. Που δεν ήταν εδώ να την κλείσει στην αγκαλιά του και της πει πως όλα θα πάνε καλά.

Και ξαφνικά αρχίζει να κλαίει, να ξεσπάει και να ουρλιάζει στην αγκαλιά της Μισέλ.