18ος αιώνας, Λονδίνο Αγγλίας.

" Rose, κόρη μου,σταμάτα να χαζεύεις και έλα να με βοηθήσεις." Την φωνάζει η μητέρα της και αμέσως βγάνει από το λήθαργο των σκέψεων της και σηκώνεται από την καρέκλα.

" Ναι μητέρα!" Σπεύδει να την βοηθήσει με μερικά νέα υφάσματα που παρέλαβαν. Η μητέρα της την παρατηρεί προσεκτικά και καχύποπτα. Η Rose τους τελευταίους μήνες έλαμπε από χαρά και ευτυχία και αυτό η μητέρα της το είχε καταλάβει. Ήξερε την κόρη της σαν την παλάμη του χεριού της και αυτό το χαμόγελο που κοσμεί τα χείλη της συνεχώς δένει θα μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο παρά έρωτας.

" Τι έχεις πάθει εσύ σήμερα; " Γυρίζει και κοιτάζει την μητέρα της ξαφνιασμενη . " Τι εννοείς;"

" Σε βλέπω πολύ...χαρούμενη "

Σουφρωνει τα φρύδια της και τοποθετεί ένα κομμάτι ύφασμα σε ένα ράφι. " Κακό είναι;"

" Όχι.." Απαντάει και φεύγει από κοντά της. Παίρνει το καλάθι της και μερικά φορέματα.

" Πρόσεχε το μαγαζί μέχρι να γυρίσω και ετοίμασε λίγο φαγητό να πας στον αδελφό σου." Η Rose γνέφει θετικά και αφήνει μια ανάσα ανακούφισης. Η μητέρα της δεν έχει κακία μεσα στη ψυχή της για κανένα,αλλά μέχρι να έρθει ο Harry να την ζητήσει επισήμως από τον πατέρα της δεν υπήρχε περίπτωση να της αποκαλύψει τίποτα για τον Harry ή πόσο μάλλον για την χθεσινή νύχτα. Μόνο στον αδελφό της είχε αποκάλυψη την παραμονή σχέση της και αυτό επειδή έτυχε να τους δει μια φορά μαζί.

Κάθετε στην ξύλινη καρέκλα μπροστά από την ραπτομηχανή και βγάζει από την τσέπη του φορέματος της το δαχτυλίδι που την χάρισε εχθές ο Harry. Το βάζει και το μυαλό της τρέχει στα χθεσινά γεγονότα. Τα φιλιά που της χάρισε, η ζεστασιά του σώματος του και η πρώτη τους φορά ήταν αρκετά για να κάνει το χαμόγελο της ακόμη πιο λαμπερό.

Όταν όμως το κουδουνάκι της πόρτα χτυπάει και μπαίνει μέσα μια κοπέλα κοντά στην ηλικία της σηκώνεται από την καρέκλα έτοιμη να την εξυπηρετήσει.

Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και φωτεινά σαν τον ήλιο και γύρω από την αύρα της υπήρχε κάτι αριστοκρατικο. Ήταν σίγουρα όμορφη. Όμως όση ομορφιά είχε πάνω της τόση ομορφιά έλλειπε μέσα της.

Κοιταζε απαξιωτικά το μικρό μαγαζί μέχρι που το βλέμμα της έπεσε πάνω στην Rose η οποία παρα την ξινή έκφραση της γυναίκας μπροστά της την κοιτούσε με ευγένεια.

" Καλημέρα σας. Πως μπορώ να σας βοηθήσω;"

" Θέλω να ράψω μερικά φορέματα με τα καλύτερα υφάσματα που διαθέτει το μαγαζί φυσικά. "

" Μάλιστα. Θα σας πάρω τα μέτρα πρώτα και μετά μπορείτε να επιλέξετε ό,τι ύφασμα επιθυμείτε. " H Rose άνοιξε ένα συρτάρι και πήρε μια μεζούρα. Βάλθηκε να προσπαθεί να μετρήσει τις αναλογίες της γυναίκας μπροστά της με επιτυχία. Η αλήθεια είναι πως η δουλειά της μοδιστρας δεν ήταν ένα από τα όνειρα της αλλά η μαμά της είχε ανάγκη από βοήθεια και έτσι έπρεπε να μάθει την δουλειά είτε της άρεσε είτε όχι. Ήθελε να γίνει θεραπεύτρια. Να μαζεύει διαφορά βότανα και να τα προσφέρει στους ανθρώπους. Να μπορεί να βοηθάει στις γέννες των γυναικών που τόσο άδικα πέθαναν κατά την διάρκεια.

' Είστε έτοιμη. Πάω να φέρω τα υφάσματα " Της είπε και παρατησε την μεζούρα σε ένα πρόχειρο σημείο. Τα μάτια όμως την γυναίκας πήγαν κατευθείαν στο δαχτυλίδι που είχε ξεχάσει να βγάλει η Rose. Αμέσως άρπαξε το χέρι της κάνοντας την Rose να τρομάξει με αυτήν της την κίνηση.

' Αυτό το δαχτυλίδι...που το βρήκες;" Η Rose βουτηγμένη στην αμηχανία, τράβηξε το χέρι της μακριά από των λαβή την γυναίκας.

" Ήταν...δώρο "

" Δώρο; Ποιος θα μπορούσε να σου κάνει ένα τέτοιο δώρο;"

Η Rose εκνευρισμένη ύψωσε το ανάστημα της και κοίταξε την γυναίκα στα μάτια. " Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. "

Μπορεί να μην είχε αρκετές ανέσεις ή πολλά φορέματα αλλά είχε συνηθίσει να ζει μέσα στην φτώχεια και πότε της δεν παραπονέθηκε. Ήταν περήφανη για την καταγωγή της καθώς είχε μάθει από μικρή ηλικία πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Μόνο τον φθόνο..

" Τέλος πάντων...πρέπει να φύγω. Πάρε αυτά για την δουλειά που έκανες δεν νομίζω πως θα σε χρειαστώ. " Της είπε πετώντας κάτω μερικά χρυσά νομίσματα και έφυγε έξαλλη από το μαγαζί. Η Rose μάζεψε τα λεφτά από το πάτωμα και επέλεξε να μην αφήσει αυτήν την ανεδέστατη γυναίκα να της χαλάσει την μέρα.

Όταν επιτέλους επέστρεψε η μητέρα της ετοίμασε λίγο φαγητό σε ένα καλαθάκι και άρχισε να βαδίζει προς το σιδεράδικο της γειτονιάς. Πέρασε μέσα από την αγορά χαζεύοντας διαφορά βότανα και μπαχαρικά. Ξαφνικά το σώμα της συγκρούστηκε με ενα ενός μικρού παιδιού. Φαινόταν ταλαιπορημένο και πεινασμένο.

" Συγγνώμη κυρία. " Της είπε με σπαστά αγγλικά. Η Rose του χαμογέλασε γλυκά.

" Δεν πειράζει...πως σε λένε;"

" Έρικ κυρία. "

" Λοιπόν Έρικ πείνας;" Τον ρώτησε αν και ήξερε ήδη την απάντηση. Το αγόρι εγνεψε θετικά και αμέσως έβγαλε ένα μήλο από το καλάθι της και το έδωσε το αγόρι μπροστά της. Τα γαλανά του μάτια άστραψαν από χαρά και αφού την ευχαρίστησε έφυγε τρέχοντας σε μια τυχαία κατεύθυνση.

Όταν επιτέλους έφτασε, βρήκε τον αδελφό της να προσπαθεί να φτιάξει ή μάλλον να επιδιορθωσει ένα ξίφος. Ο ιδρώτας έτρεχε σε ολόκληρο το σώμα του. Όταν είδε την αδελφή του να πλησιάζει άφησε το σφυρί και με ένα πανί καθάρισε τα χέρια του.

' Σου έφερα φαγητό.' Του είπε και εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο άνοιξε το καλάθι αρπάζοντας ένα κομμάτι ψωμί με τυρί. Η Rose καθόταν και τον κοίταγε μέχρι να τελειώσει το φαγητό του γεμάτη ανυπομονησία. Ήθελε τόσο πολύ να μοιραστεί τα ευχάριστα νέα μαζί του.

" Λεγε" Της είπε ο αδελφός της απολαμβανοντας ακόμη το φαγητό του.

" Δεν έχω κάτι να πω..."

Σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα. " Μικρή ξέρω ότι θες κάτι να μου πεις οπότε πες το. "

" Ωραία λοιπόν....παντρεύομαι!" Ο James άρχισε να βήχει στα λεγόμενη της αδερφής του. Ήξερε πως κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό αλλά η ιδέα να συγγενεψει με τον γιο του Λορδου Randal του φαινόταν φριχτή ιδέα.

" Καλά μην χαίρεσαι τόσο. " Τον μαλώνει και εκείνος της χαρίζει ένα εχθρικό βλέμμα .

" Θα έρθει να σε ζητήσει δηλαδή;"

" Είναι θέμα χρόνου! Μου έδωσε και δαχτυλίδι." Έτεινε περήφανη το χέρι της προς το μέρος του αδελφού της.

" Ή είναι τόσο φτηνό που δεν φαίνεται καν ή δεν το φοράς. " Αμέσως κοίταξε τα δάχτυλα της και πανικόβλητη παρατήρησε πως το δαχτυλίδι είχε εξαφανιστεί.

' Θεέ μου το έχασα! Τι θα κάνω τώρα;"

" Ηρέμησε! Είμαι σίγουρος πως θα σου δώσει άλλο. Δεν θα του λείψουν τα λεφτά. "

Ξεφύσιξε και αφού ο αδελφός της τελείωσε το φαγητό του πήρε ξανά το καλάθι και άρχισε να βαδίζει προς το σπίτι της κοιτώντας προσεκτικά κάτω μήπως καταφέρει και βρει το χαμένο δαχτυλίδι.
~
Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του σαλονιού πριν ανοίξει την πόρτα για να φύγει με προορισμό το πατρικό των Williams. Το είχε πάρει απόφαση. Θα πήγαινε σήμερα κιόλας να την ζητήσει από τον πατέρα της. Όταν όμως άνοιξε την πόρτα το χαμόγελο του μετατράπηκε σε μια ίσια γραμμή στην θέα της Elsa μπροστά του.

' Τι κάνεις εδώ;"

' Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω αγάπη μου. " Πέρασε μέσα στο σπίτι χωρίς να περιμένει πρόσκληση.

' Σε ρώτησα κάτι Elsa."

" Με παρατάς για μια φτωχή έτσι δεν είναι;" Ο Harry ξαφνιασμενος την πλησιάζει προσπαθώντας να μάθει τι ακριβώς ξέρει.

" Τι εννοείς;"

" Ω μην μου κάνεις τον ανηξερο! Πήγα σήμερα στο ραφταδικο να ραψω κάτι φορέματα και είδα το δαχτυλίδι με το ρουμπίνι να το φοράει εκείνη!"

" Elsa άσε με να σου εξηγήσω. " Σπεύδει να δικαιολογηθεί.

" Όχι δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα! Άραγε ο πατέρας του το ξέρει; Μάλλον όχι!"

" Δεν έχει λόγο ο πατέρας μου στη ζωή μου! Την αγαπώ και δεν έχω να λογοδοτήσω σε κανένα. "

Τα μάτια της ήταν έτοιμα να δακρύσουν. "Τι της ζήλεψες ανάθεμα σε!"

Ήταν αστείο που τον ρωτούσε κάτι τέτοιο. Όλα πάνω της τον τράβαγαν σε μια απέραντη θάλασσα γεμάτη έρωτα. Είχε ερωτευτεί τα πάντα πάνω της πριν καν την φιλήσει ή αγγίξει.

' Δεν διαλέγουμε ποιον θα ερωτευτούμε. "

" Το κάνουμε αν θέλουν να μην υπάρχουν συνέπειες. "

Σουφρωνει τα φρύδια του και την κοιτάζει όλο απορία. " Τι εννοείς;"

" Ο στρατός αυτή τη στιγμή που μιλάμε την ψάχνει με κατηγορία πως είναι μάγισσα. Η καλή σου θα καεί ζωντανή. "

Δεν μπορούσε να πιστέψει όλα αυτά που άκουγε. Πόσο μίσος μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος ώστε να κάνει κάτι τέτοιο ; Η Rose μπορεί να μην ήταν μάγισσα αλλά ήταν γνωστό πως οποιον τον βαραίνει μια τέτοια κατηγορία δεν γλυτώνει με τίποτα την πυρά. Και δεν άντεχε να δει την αγαπημένη του Rose να τυλίγεται στις φλόγες. Μόλις η ζωή του είχε καταστρέφει και για όλα αυτά έφταιγε εκείνη.

" Διαολε φύγε από το σπίτι μου! " Με δύναμη την τράβηξε και την πέταξε έξω από το σπίτι του και έπειτα προσπάθησε να ηρεμήσει και να βάλει το μυαλό του σε μια τάξη. Ήξερε όμως πως η μόνη τους επιλογή ήταν να την φυγαδέψει μακριά από την Αγγλία.

Ανέβηκε στο άλογο του και άρχισε να καλπάζει μέσα από τα πέτρινα στενά του Λονδίνου με όση περισσότερη δύναμη μπορούσε. Όταν έφτασε την είδε να είναι έξω στον κήπο ποτίζοντας μερικά λουλούδια. Αμέσως κατέβηκε απο το άλογο και έτρεξε να την αγκαλιάσει αδιαφορώντας για τα σχόλια των περαστικών.

" Harry τι κάνεις; Μας βλέπουν. "

Τοποθέτησε τις παλάμες του στα μάγουλα της και την κοιταξε σοβαρός. " Άκουσε με Rose πρέπει να φύγεις...κινδυνεύεις. "

' Τι ...τι εννοείς;" Η έκφραση της ήταν μπερδεμένη. Τι κίνδυνο θα μπορούσε να διατρέχει;

" Υπάρχει κάτι που δεν σου είχα πει ....απλά πρέπει να φύγεις εντάξει;"

Την τράβηξε μέσα στο σπίτι και αφού άρπαξε μια τσάντα άρχισε να τοποθετεί άτσαλα μερικά φορέματα της. Τα δύο της χέρια όμως τον σταμάτησαν κοιτάζοντας της τρομαγμένη. " Harry σε παρακαλώ εξήγησε μου. "

Εκείνος εγνεψε και καθησε στο κρεβάτι, έπρεπε να της εξηγήσει." Πολύ πιο πριν σε γνωρίσω οι γονείς μου με είχαν τάξει να παντρευτώ κάποια. "

Η Rose καθισε δίπλα του ήδη ξέροντας πως αυτό που θα ακούσει δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο . " Σημασία έχει ότι όταν σε γνώρισα ήξερα πως αυτός ο γάμος δεν θα γίνει...και όταν το ανακοίνωσα, τη ημέρα μετά την πρόταση γάμου που σου έκανα, εκείνη δεν το πήρε και πολύ καλά. Δεν ξέρω πως αλλά βρήκε ποια είσαι και ..."

Σταμάτησε να μιλάει κοιτάζοντας το πάτωμα έτοιμος να λυγίσει. Πως θα της έλεγε πως είτε θα πεθάνει είτε θα αναγκαστεί να φύγει από την οικογένεια της εξαιτίας της αγάπης του για εκείνη;

'Μιλά Harry σε παρακαλώ!'

" Σε κατηγορεί για μαγεία ' Ψιθύρισε ελπίζοντας να μην τον είχε ακούσει. Όμως για κακή του τύχη τον είχε ακούσει καθαρά.

" Τι ;" Το κλάμα δεν άργησε να έρθει και με αυτό και ο φόβος για την ζωή της. Εκείνος πήγε να την αγκάλιασε μα εκείνη τραβήχτηκε μακριά του. Πρώτη φορά δεν ήθελε το άγγιγμα του.

"Μην με αγγίζεις! Εγώ σε αγάπησα...σου δόθηκα και εσύ ήσουν αρραβωνιασμενος. Και σαν να μην έφτανε αυτό θα πεθάνω κιόλας..."

Άρπαξε ξανά το πρόσωπο της στα χέρια του και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. " Κανένας δεν θα σε σκοτώσει με ακούς;"

" Και τι θα κάνω; Δεν μπορώ να φύγω....να αφήσω την οικογένεια μου. "

' Θα τους αφήσεις αν θες να ζήσεις. "

Φυσικά και ήθελε να ζήσει! Ήταν μόλις δεκαεπτά ετών δεν είχε προλάβει να ζήσει τίποτα! Αλλά ήταν γυναίκα..και ήξερε πολύ καλά πως μόνη της σε μια ξένη χώρα δεν θα καταφέρει να επιβιώσει.

" Άκουσε με... θα σου δώσω μερικά χρήματα και θα σε πάω μέχρι το λιμάνι. Εκεί θα φύγεις με το πρώτο πλοίο που θα βρεις και θα πας στις Αποικίες. Σε πέντε μήνες από τώρα όταν το όλο θέμα θα έχει ξεχαστεί θα ρθω να σε βρω. "

Εκείνη καθόταν και τον άκουγε σαστισμένη. Όλα αυτά ακουγόταν παράλογα. Πως θα επιβιωνε πέντε μήνες ολομόναχη σε ένα ξένο μέρος; Και αν με κάποιο μαγικό τρόπο τα κατάφερνε, ποιος της υποσχόταν πως σίγουρα ο Harry θα την έβρισκε έπειτα από πέντε μήνες; Τον αγαπούσε και ήθελε να πιστέψει πως όντως θα το έκανε αλλά φοβόταν.

Όλα αυτά δεν είχαν σημασία όταν πλέον είχαν φτάσει στο λιμάνι. Είχε καταφέρει να την πείσει και δεν υπήρχε πλέον γυρισμός. Ή θα διάλεγε την φυγή ή τον θάνατο και ήταν πολύ νέα για το δεύτερο. Αφού των αποχαιρέτησε με ένα τελευταίο φιλί τον είδε να χάνεται από μπροστά της με το άλογο του.

Κρατώντας σφικτά το πουγκί με τα λεφτά περπάτησε μέχρι έναν ναυτικό. " Συγγνώμη μπορώ να κάνω μια ερώτηση; Ποιο πλοίο φεύγει τώρα; "

Ο ναύτης σταμάτησε την συζήτηση με έναν άλλο άνδρα και γύρισε προς το μέρος της. " Η κόκκινη γοργόνα δεσποινίδα. "

" Ευχαριστώ. " Του γύρισε την πλάτη μέχρι που συνειδητοποιήσε πως δεν ξέρει τον καπετάνιο αυτού του πλοίου αλλά ούτε και το καράβι. Πλησίασε ξανά λοιπόν εκείνον τον ναύτη ρωτώντας τον πληροφορίες για τον καπετάνιο.

" Ο Ian Trovato δεσποινίς. Έχει κόκκινα μαλλιά και μια ουλη κοντά στο μάτι του."

" Ξέρετε που θα τον βρω ;"

" Συνήθως συχνάζει στο παρακάτω καπηλειό. " Ευχαριστόντας τον για άλλη μια φορά άρχισε να βαδίζει αβέβαιη μέχρι εκείνο το καπηλειό. Άνοιξε την ξύλινη πόρτα και κοντοστάθηκε στην είσοδο. Ο χώρος μέσα ήταν σχετικά μικρός αλλά είχε αρκετό κόσμο για μεσημέρι. Οι περισσότεροι ήταν μεσηλικοι άνδρες που ξόδευαν τα χρήματα τους στις γυναίκες και το ρούμι. Έκανε μερικά βήματα διστακτικά αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα που τις έρειχαν καθώς μια κοπέλα σαν εκείνη δεν θα έπρεπε να βρισκόταν εδώ πέρα.

Ολοι ήταν αρκετά μεγάλοι από εκείνη οπότε υπέθεσε πως ο καπετάνιος Trovato θα είχε όμοια ηλικία με δαύτους. Όταν όμως ακουσε δυνατά γέλια από ένα τραπέζι το βλέμμα της έπεσε πάνω σε έναν άνδρα με γυρισμένη πλάτη. Τα μαλλιά του ήταν κόκκινα στο χρώμα, όμοια με το κόκκινο της φωτιάς και κοντοκουρεμένα με μια όμορφη φράντζα να απογειώνει το σπάνιο χρώμα των μαλλιών του. Εκείνος πρέπει να είναι, σκέφτηκε και δίχως να χάσει χρόνο πλησίασε εκείνο το τραπέζι.

Όλοι αμέσως σταμάτησαν να γελάνε και την κοίταξαν με απορία. Ο καπετάνιος σήκωσε ελάχιστα τον μακρύ του λαιμό και το βλέμμα του ενώθηκε με το δικό της. Τα μάτια του ήταν γαλάζια σαν τις άγριες θάλασσες στις οποίες ταξιδεύει και όπως ακριβώς ο ναύτης της είχε υποσχεθεί, υπήρχε μια κάθετη ουλη στην άκρη του φρυδιου προσδίδοντας του μια έξτρα γοητεία.

" Τι γυρεύεις εδώ πέρα κοπελιά;" Την ρώτησε ένας άλλος από τους άνδρες και σαν να ξύπνησε έβγαλε την κουκούλα του μανδύα της και αποκάλυψε το πρόσωπο της.

" Με τέτοια ομορφιά σίγουρα δεν είσαι η γυναίκα που παρήγγειλα για να μου κρατήσει συντροφιά. Αλλά δεν θα με χάλαγε. " Λέει ο ίδιος άνδρας και όλοι ξεσπανε σε γέλια εκτός από εκείνον που με ένα χτύπημα του χεριού του πάνω στο τραπέζι, σταματάνε όλοι αμέσως.

Η Rose νιώθοντας ήδη ταπεινομενη που ήρθε σε ένα τέτοιο μέρος προσπέρασε το σχόλιο εκείνου του άνδρα και έστρεψε την προσοχή του σε εκείνον. " Είσαι ο καπετάνιος Trovato;" Ρώτησε με ψυχραιμία που δεν ήξερε ότι είχε.

" Εξαρτάται ποια ρωτάει." Η φωνή του άγρια και αυστηρή έμοιαζε όμοια με εκείνη ενός βασιλιά.

" Ονομάζομαι Rose Williams. Θέλω...θέλω να με πάρεις μαζί σου στο πλοίο. " Ο τόνος της αποφασιστικός και απαιτητικός. Έπρεπε να βάλει τα δυνατά της ώστε να φύγει από την Αγγλικά πριν βρεθεί δεμένη σε ένα ξύλινο πασαλο με τις στάχτες της να ανεμίζουν στον αέρα.

Ο άνδρας απέναντί της χαμογέλασε ειρωνικά και ήπιε μια γουλιά από το ρούμι του."Συγγνώμη κοπελιά αλλά δεν παίρνω μαζί μου επιβάτες. "

Σηκώνει για άλλη μια φορά τα μάτια του πάνω της. Ήταν σίγουρα μια όμορφη κοπέλα αυτό δεν μπορούσε να το αμφισβητησει. Το μυαλό της έψαχνε έναν τρόπο να τον πείσει μέχρι που συνειδητοποιήσε πως ο μόνος τρόπος για την πάρει μαζί του ήταν το χρήμα. Άφησε άτσαλα το μπουγκι που ο Harry της είχε δώσει μπροστά στα εκπληκτα μάτια όλων . " Αυτά φτάνουν για να με πάρεις μαζί σου ;"

Κοίταξε το μπουγκι και έπειτα ξανά εκείνη. Πως γίνεται μια κοπέλα της κατώτερης τάξης να είχε τόσα χρήματα; Το πήρε στην μεγάλη του παλάμη και τα μάτια της Rose για μια στιγμή έλαμψαν από την ελπίδα ότι θα σωθεί. Σηκώθηκε όρθιος και την πλησίασε κάνοντας την να κάνει ένα βήμα πίσω. Τον φοβόταν και αυτό το είχαν καταλάβει και οι δύο, παρόλα αυτά τον κοιτούσε ευθέως στα μάτια θαρρείς και ήταν κάποιος πόλεμος που έπρεπε να κερδίσει.

Έπιασε το χέρι της και τις έδωσε ξανα πίσω τα χρήματα κάνοντας της το ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται να την πάρει μαζί του στο καράβι." Δεν έχω ανάγκη τα χρήματα σου. Βρες κάποιον άλλον να σε πάει εκεί που θες. " Γύρισε την πλάτη του και άρχισε να βγαίνει έξω από το μαγαζί μαζί με τους άνδρες του.

Η Rose όμως δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα. Αμέσως έτρεξε από πίσω του και τον τράβηξε από το χέρι. Όχι τόσο δυνατά ώστε να γυρίσει ολόκληρο το κορμί του προς εκείνη αλλά αρκετά ώστε να του τραβήξει την προσοχή. Τον κοίταξε παρακαλώντας τον με τα μάτια της.

" Ίσως δεν έχεις ανάγκη από χρήματα αλλά κάπως μπορώ να φανώ χρήσιμη. Μπορώ να μαγειρεύω και να καθαρίζω. Θα κάνω οτιδήποτε. " Τράβηξε το χέρι του απο την λαβή της και άνοιξε το στόμα του έτοιμος να αρνηθεί ξανά. Δεν ήταν πλοίο για μια γυναίκα αυτό, κάτι που εκείνη αδυνατούσε να καταλάβει.

Μέχρι που η φωνή της ακούστηκε ξανά. " Σε παρακαλώ. Πρέπει να φύγω. " Ήξερε καλά το αίσθημα του φόβου, και αυτό που έβλεπε στα καφετί της μάτια ήταν τρόμος. Ηττημένος , εγνεψε θετικά.

" Εντάξει. " Τα μάτια της αμέσως έλαμψαν αλλά εκείνος απλά την αγνόησε και συνέχισε να περπατάει μέχρι το πλοίο του. Έβαλε ξανά την κουκούλα του μανδύα της όταν ένας στρατιώτης την σταμάτησε.

" Δεσποινίς μήπως ξέρετε την κοπέλα στο χαρτί;" Δεν απάντησε τίποτα και ούτε έκανε τον κόπο να κοιτάξει τον στρατιώτη στα μάτια. Έσφιξε τον μανδύα της ασυναίσθητα πάνω της, κάτι που γέμισε υποψίες τον άνδρα απέναντι της. Στο χαρτί ήταν αποτυπωμένη η μορφή της και το όνομα της με την φράση " Καταζητειτε για άσκηση μαγείας"

Ήθελε μα γελάσει. Ή μάλλον να κλάψει. Είχε ακούσει πως η αγάπη πονάει μα δεν περίμενε πως μπορεί να σκοτώσει κιόλας. " Δεσποινίς με ακούτε;"

Το κορμί της είχε αρχίσει να τρέμει όταν ένιωσε ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από την μέση και να την κολλάει μέσα του. Αμέσως αναγνώρισε πως αυτό το χέρι ανήκει στον καπετάνιο Trovato.

" Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;" Ο στρατιώτης τον κοίταξε σχεδόν τρομοκρατιμενος.

" Ξέρετε αυτή την κοπέλα;" Του έδειξε το χαρτί και έκπληκτος συνειδητοποιήσε ότι η γυναίκα δίπλα του πιθανόν να είναι μάγισσα.

" Όχι " Πρόφερε μπερδεμένος και εριξε μια διακριτική ματιά σε εκείνη. Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να απαντήσει αρνητικά στον στρατιώτη ήταν ικανά για να κάνουν την καρδιά της να σπάσει. Του ήταν ευγνώμων που δεν την κάρφωσε.

" Η γυναίκα δίπλα σας δεν έχει μιλιά;" Ήθελε να φύγει, να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

" Είναι η σύζυγος μου. Βλέπετε δεν γνωρίζει την γλώσσα και επειδή είστε στρατιώτης φοβήθηκε. " Τα ψέματα έβγαιναν τόσο φυσικά από το στόμα του που θα μπορούσε να πείσει τον καθένα.

" Μάλιστα. Καλή σας μέρα λοιπόν. "

" Καλημέρα " Του απάντησε και εκείνος χαμογελώντας. Σήκωσε το κεφάλι της να τον κοιτάξει και να τον ευχαριστήσει όταν την έπιασε δυνατά από το μπράτσο και την έσυρε μέσα σε ένα στενό. Την έπιασε από τον λαιμό στριμωχνοντας την σε ένα τοίχο.

" Από εκεί βρήκε όλα αυτά τα χρήματα; Έφτιαχνες διαφορά φίλτρα και επικοινωνούσες με τον διαολο; "Δεν φώναζε ωστόσο η φωνή του έκρυβε θυμό. Την τρόμαζε να τον βλέπει έτσι. Η φλέβα στο μέτωπο του κάθε φορά που μιλούσε εμφανιζόταν ενώ είχε κοκκινησει ολόκληρος. Κανένας ποτέ δεν της είχε μιλήσει έτσι και φυσικά ποτέ κανένας δεν είχε απλώσει χέρι πάνω της.

"Με πονάς " Κατάφερε να πει αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε ούτε λεπτό. Η Rose είχε βγάλει το συμπέρασμα πως τούτος ο άνδρας ήταν ένας αγρικος χωρίς ίχνος σεβασμό για το γυναικείο φύλο.

" Απάντα μου μην σε πάρει ο διαολος. "

" Τι σε νοιάζει από που βρήκα τα χρήματα;" Είπε με τα χέρια της δεμένα στα δικά του σε μια προσπάθεια να τα μετακινήσει από τον λαιμό της.

" Αλήθεια νόμιζες ότι θα άφηνα μια μάγισσα να ανέβει στο πλοίο;"

" Αν νομίζεις ότι είμαι μάγισσα γιατί με κάλυψες στους στρατιώτες; Γιατί δεν με άφησες να με κάψουν;" Τα χαρακτηριστικά του σφυχτηκαν και αμέσως άφησε το λαιμός της σκεπτόμενος τα λόγια της. Ίσως την είχε κρίνει χωρίς να ξέρει την ιστορία της. Όπως πολλοί έκαναν με εκείνον.

Η Rose έπεσε στο πάτωμα βηχοντας και πιάνοντας τον ερεθισμένκ από την λαβή του λαιμό της. " Αν δεν είσαι μάγισσα τότε πως δικαιολογείς αυτή την κατηγορία;"

Τον κοίταξε με απέχθεια πριν του απαντήσει. "Με παγιδεψε. "

" Σε παγιδεψε;" Επανέλαβε μην πιστεύοντας αυτά που ακούει.

" Μάλιστα. "

" Ποιος ;"

" Η αγάπη " Το δεξί του φρύδι υψωθηκε ειρωνικά και έπειτα άρχισε να γελάει.

" Η αγάπη; Δεν είσαι μάγισσα...τρελή είσαι. "

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και χαμογέλασε στην ανάμνηση του αγαπημενου της Harry που είχε να τον δει μονάχα μια ώρα αλλά φανταζε αιώνας. Για εκείνη αγάπη ήταν εκείνος.

" Αν έχεις περπατήσει ποτέ το σκοτεινό μονοπάτι της αγάπης, τότε ξέρεις τι εστι πόνος καπετάνιε. " Του είπε κοιτάζοντας το βρώμικο δρόμο. Εκείνος γύρισε αμέσως και την κοίταξε απορημένος. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ του την αγάπη. Δεν ήξερε πως να την δώσει ή να την πάρει. Όμως μπορούσε να την κατανοήσει.

Της ετεινε το χέρι του ώστε να την βοηθήσει να σηκωθεί. Εκείνη τον κοίταξε διστακτικά αλλά ένωσε την μικρή της παλάμη με την δική του. Χωρίς να το περιμένει, την τράβηξε κοντά του.

" Αν μου λες ψέματα στο υπόσχομαι θα σε κάψω εγώ ο ίδιος. " Τα χείλη του ήταν μια ανάσα από τα δικά της.

" Γιατί να σου πω ψέματα; Θαρρείς ότι θα έχω καλύτερη μοίρα αν το κάνω;" Την άφησε από το κράτημα του και της γύρισε για άλλη μια φορά την πλάτη σήμερα.

" Προχώρα ,δεν έχουμε όλο τον χρόνο. " Βάζοντας ξανά την κουκούλα της άρχισε να τον ακολουθεί με σκυμμένο το κεφάλι μην τυχόν και την αναγνωρίσει κάποιος. Όταν επιτέλους σταμάτησαν σε ένα μεγάλο πλοίο με μαύρα πανιά και μια γοργόνα στο μπροστινό μέρος του καραβιου. Η κόκκινη γοργόνα ήταν ακριβώς μπροστά της. Τα είχε καταφέρει λοιπόν. Σε λιγότερο από ένα λεπτό η ζωή της ολόκληρη θα άλλαζε. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει όμως ήταν πως τούτο το πλοίο ήταν πειρατικό.

" Είσαι...είσαι πειρατής. " Η συνειδητοποιήση την βαράει κατακούτελα.

Της χαμογέλασε με το πιο γοητευτικό του χαμόγελο πριν την βοηθήσει να ανέβει στο πλοίο.

" Καλώς ήρθες στην Κόκκινη Γοργόνα γαριδουλα. "