18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

" Να προσέχεις. Θα ερχόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται ένταξη μικρή;" Υποσχέθηκε ο James όσο την κρατούσε στην αγκαλιά του. Η Rose εγνεψε θετικά και με μεγάλη απροθυμία- που δεν έδειξε- έφυγε από την ζέστη του αγκαλιά. Εχθές το βράδυ όταν ο Ίαν και ο Harry είχαν γυρίσει ευτυχώς όχι τραυματισμενοι, αποφάσισαν ότι στο μικρό σπιτάκι της Μισέλ έπρεπε να παραμείνουν μόνο εκείνη και ο Ίαν. Δεν ήθελε να μείνει στον ίδιο χώρο με τον Ίαν αλλά καταλαβαινε πως θα τραβούσαν λιγότερη προσοχή αν κατοικούσαν μόνο δύο άτομα.

Ο James πέρασε το κατώφλι της πόρτας παρέα με την Ζακλίν και ο Harry ήταν έτοιμος να της δώσει ένα αποχαιρετηστιριο φιλί μα η Rose τον αγκαλιασε για να τον αποφύγει. Εχθές το βράδυ ήταν πολύ κουρασμένη για να του αντισταθεί και να τον διώξει από το κρεβάτι της. Σήμερα όμως ήταν μια καινούρια μέρα και θα έπρεπε να δώσει μια ακόμη μάχη, με κάποιον χειρότερο, τον Ίαν.

Όταν στο τέλος έφυγαν γύρισε και τον κοίταξε για μια στιγμή πριν κατεβάσει το βλέμμα της. Δεν άντεχε να τον αντικρίζει, ήθελε να τον χτυπήσει, να του φωνάξει και να τον φιλήσει ταυτόχρονα. Την προηγούμενη μέρα είχε χαθεί στο δωμάτιο του μαζί με την Μισέλ και δεν ενδιαφέρθηκε να την ψάξει. Ήταν έτοιμη να χαθεί στο δωμάτιο της και στη μοναξιά της όταν η φωνή του ακούστηκε, απαλή και ήρεμη και τόσο μεθυστική.

" Έχω φτιάξει τσάι, θα μου κάνεις παρέα;" Το μυαλό της την συμβούλεψε να φύγει μα η καρδιά και το σώμα της είχαν άλλη άποψη. Κάθισε στην απέναντι καρέκλα και εκείνος άφησε μπροστά της ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι. Εκείνος ήπιε μια γουλιά και έπειτα άφησε το φλιτζάνι στο τραπέζι. Ήταν τόσο παράξενο και εντελώς ξένο το γεγονός ότι πλέον δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τον άνδρα απέναντι της ο οποίος είχε ρισκάρει τη ζωή του για εκείνη δύο φορές και που εξαιτίας είχε χάσει το ένα του μάτι.

" Λυπάμαι...για τον τραυματισμό σου. " Διευκρίνισε και ο Ίαν μειδιασε.

" Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. " Της είπε με ειλικρίνεια, εκείνος προκάλεσε την τύχη του, δεν ήταν δική της ευθύνη. Ο Eidan είχε ήδη φροντίσει να κατέβει προσεκτικά στη πόλη θα να τον προμηθεύσει με ένα δερμάτινο κάλυμμα ματιού, το πιο ακριβό για τον καπετάνιο του. Όταν κοιτούσε πλέον την αντανάκλαση του στον καθρέφτη έβλεπε έναν σωστό πειρατή. Η ουλή που βρισκόταν σχεδόν από πάντα είχε παραμείνει και φαινόταν κάτω από το μαύρο δέρμα. Πλέον ήταν διπλή φορά σημαδεμενος επειδή είχε αγαπήσει και ήθελε να προστατεύει αυτό που θεωρούσε δικό του.

" Στην πραγματικότητα εγώ θα έπρεπε να σου ζητήσω συγγνώμη. " Σήκωσε το κεφάλι του από το τσάι του και την κοίταξε, εκείνη τον κοιτούσε ήδη. Το βλέμμα της μαρτυρουσε την ανυπομονησία της, κρεμόταν σχεδόν από τα χείλη του.

" Είχα ένα σχέδιο και πίστευα πως αν το έκανε πειστικό θα μπορούσαμε να αποδρασουμε. "

"Η προδοσία δεν λύνεται μόνο με μια συγγνώμη. Δεν στο έμαθε αυτό η θάλασσα ;" Ο εκνευρισμός της ήταν φανερός, ήθελε να ξεσπάσει κάπου για όλα αυτά που είχε περάσει, ήθελε να ξεσπάσει πάνω του. Ο Ίαν σηκώθηκε όρθιος και χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι. Είχε φύγει από την οικογένεια του και είχε βρει καταφύγιο στην αγκαλιά της θάλασσας επειδή ακριβώς πρόδωσε τους αγαπημένους του.

" Το έκανα για το καλό σου!" Φώναξε και η Rose ακολουθώντας το δικό του παράδειγμα σηκώθηκε όρθια και τον πλησίασε.

" Βαρέθηκε όλα να γίνονται για το δικό μου καλό! Ο Harry με έδιωξε για το καλό μου, ο James έφυγε από τους γονείς μου για το δικό μου καλό και εσύ με άφησες μόνη μου όταν εκείνος..." Σταμάτησε την πρόταση της απότομα. Δεν μπορούσε ακόμα να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Είχε δει τον εαυτό της- εκείνο το ήρεμο, ερωτευμένο και αγνό κορίτσι να μεταμορφωνεται σε μια άλλη γυναίκα, άγνωστη για εκείνη. Είχε σκοτώσει, είχε βιαστεί και είχε πάρει μέρος σε μια ληστεία.

Ποια ήταν πλέον;

" Μερικές φορές για να σωθείς και να σώσεις πρέπει να ρισκάρεις. Και εγώ αυτό έκανα: ρίσκαρα. Δεν είμαι σαν τον καλό σου που με μια του εντολή όλοι κάνουν πίσω!" Φώναξε και ένιωθε το δίκιο να τον πνίγει.

" Δηλαδή ο Harry είναι το θέμα σου; Ξανά!" Είχε βαρεθεί να τον κατηγορεί σε κάθε τους καυγά.

" Όχι Rose δεν με νοιάζει εκείνος! Εσύ με ενδιαφέρεις. Δεν μπορώ να βλέπω αυτό το βλέμμα στα μάτια σου, με σκοτώνει! Με έχουν μισήσει πολλοί Rose αλλά δεν αντέχω να βλέπω αυτό το μίσος στα δικά σου μάτια. " Παραδέχθηκε με την φωνή του να έχει ηρεμήσει μα με την καρδιά του έτοιμη να πεταχτεί έξω από το στήθος του. Εδώ, αυτή ακριβώς την ώρα παίζονταν τα πάντα: ή θα την κέρδιζε ή θα την έχανε για πάντα.

Έπιασε το τραπεζομαντιλο στις χούφτες των χεριών της και με μια μόνη της κίνηση οι δύο κούπες τσάι βρέθηκαν στο πάτωμα. Τον πλησίασε γεμάτη οργή και ...τον χαστούκισε. Δεν μπορούσε να ακούει τέτοια λόγια από τα χείλη του. Την είχε απορρίψει ήδη τρεις φορές: δύο για χάρη της Μισέλ και μια για χάρη της ζωής, είχε επιλέξει τη ζωή αντί για έναν θάνατο μαζί της και δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει για αυτό.

"Σταμάτα! Με άφησες....τον άφησες να ...με  αγγίξει  ετσι όπως κανένας δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα! Και εγώ αντί για να σε μισήσω με όλη μου την ψυχή πίστευα ότι θα ανοίξει αυτή η καταραμένη η πόρτα και ότι θα εμφανιστείς και θα με σώσεις! Ότι θα με κλείσεις στην αγκαλιά σου και θα με αφήσεις να χαθώ εκεί για πάντα! Και εσύ απλά με κοίταξες ψυχρά την επόμενη μέρα και μου  πέρασες τη θηλιά στο λαιμό!" Δεν είχε φωνάξει ποτέ σε κανένα με τόση οργή και με τόσο νεύρο. Και ακόμα και αν καταβάθος ήξερε πως δεν υπήρχε σωτηρία, δεν θα μπορούσε ποτέ να την σώσει- δεν θα τον άφηναν- ένιωθε την ανάγκη να ξεσπάσει πάνω του. Να θρηνησει για το κορίτσι που άφησε πίσω της από την στιγμή που ανέβηκε στο πλοίο του. Να θρηνησει για την κοπέλα που ερωτεύτηκε το αγόρι που αγαπούσε τα άστρα και ποθουσε τόσο πολύ να γίνει ένα με την θάλασσα.

Ο Ίαν δεν την απάντησε, το μυαλό του όπως και η γλώσσα του είχαν μουδιασει μέσα του. Τι θα μεθούσε άλλωστε να της πει; Δεν υπήρχε παρηγοριά και η πιθανότητα να μην την είχε συμβεί αυτό αν εκείνος βρισκόταν στο διπλανό κελί, τον σκότωνε. Ένιωθε το παρελθόν να γελάει μαζί του και τον χλευαζει για τις χαμένες υποσχέσεις και τα ανόητα λόγια. Να του φωνάζει πως από το πεπρωμένο δεν ξεφεύγει κάνεις, το κακό όσο μακριά και αν τρέξεις θα σε ακολουθεί πάντα.

Έκατσε στην καρέκλα πίσω του όσο εκείνη βρισκόταν ακόμη μπροστά του αναπνεοντας βαθιά και γρήγορα από την ένταση. Το πρόσωπο της είχε κοκκίνησει από τον θυμό ενώ οι πλεξούδες των μαλλιών της είχε χαλάσει. Όταν αποφάσισε να της μιλήσει, δεν τόλμησε να την κοιτάξει στα μάτια.

" Μοιάζουμε Rose, περισσότερο από ότι μπορείς να φανταστείς."

" Δεν έχω καμία σχέση μαζί σου! Εγώ θα πάλευα για αυτούς που αγαπώ. "

" Ναι, θα το έκανες. Όπως έκανα και εγώ πριν σαλπάρω πάνω σε ένα πλοίο για να ξεφύγω από τα προβλήματα μου. Ούτε εγώ, ούτε εσύ είχαμε τα κότσια να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας."

" Αλήθεια; Θεωρείς ότι είμαι δειλή; Εσύ είσαι δειλός Ίαν! Δεν ξέρω τι έγινε και στράφηκες στη θάλασσα αλλά είμαι σίγουρη ότι παράτησες κάποιον δικό σου! Στοιχηματίζω ότι δεν αναγκαστικές να σκοτώσεις και να κλέψεις: το ήθελες! Είμαι σίγουρη ότι εσένα κάνεις δεν...δεν σε βίασε!" Η φωνή της ράγισε στο τέλος, δεν άντεχε να τον βλέπει να υποκρίνεται το θύμα. Ευτυχώς ή δυστυχώς εκείνη ήταν. Θύμα του έρωτα και έρμαιο τον λαθών της. Όταν όμως σήκωσε το βλέμμα της πάνω του, το μετάνιωσε. Μετάνιωσε κάθε λέξη που του είπε.

Το γαλάζιο του ματιού του είχε γίνει μια φουρτανιασμενη θάλασσα. Ήταν λες με αυτά της τα λόγια κατάφερε να επαναφέρει στη μνήμη και τη ψυχή του όλους ρου εφιάλτες που με κόπο ήθελε να αποφεύγει. Η Rose όμως δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που της είχε πει: ήταν πράγματι ίδιοι. Τόσο ο Ίαν όσο και η Rose είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το παιδί που κάποτε ήταν και να γίνουν κάτι που ποτέ δεν φανταζόταν. Δεν είχε όνειρο ποτέ να γίνει πειρατής, να σπέρνει το χάος και το θάνατο. Αλλά δεν μπορούσε να μείνει σπίτι του, οι τύψεις του έτρωγαν την ψυχή.

Δεν της απάντησε, απλά της χάρισε το πιο ψυχρό και σκληρό του βλέμμα και άρχισε να βαδίζει προς την πόρτα. Δεν ήξερε που θα πήγαινε αρκεί να ήταν μακριά της.

" Ίαν περίμενε..." Του έπιασε το χέρι αλλά ο Ίαν τυναχτηκε αμέσως από το άγγιγμα της. Πως μπορούσε να τον κρίνει ενώ δεν ήξερε τίποτα για εκείνον; Δεν ήθελε ούτε να την βλέπει.

" Αν θες μια τελευταία συμβουλή από έναν δειλό και μπάσταρδο, άκου αυτό: πρόσεχε αυτή την οικογένεια. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. " Και έπειτα έκλεισε την πόρτα πίσω του με κρότο.
~
Ξυπνάει με τον φόβο να της τρώει ψυχή και το δέρμα της να καίει. Από την στιγμή που έφυγε ο Ίαν επί τρεις ώρες προσπαθούσε να αποκοιμηθει. Και όταν τελικά τα κατάφερε τα ένιωσε όλα ξανά από την αρχή, το κρύο μέταλλο του όπλου όταν σκότωσε εκείνον τον άνδρα, τον οξύ πόνο που της προκάλεσε εκείνος καθώς έμπαινε μέσα της άγρια και βίαια.

Ένα κρύο διαπέρασε το δέρμα της παρόλο που τα παράθυρα ήταν κλειστά. Το μικρό ρολόι στο τοίχο ακριβώς απέναντι της χτυπούσε κάνοντας εκείνο τον εκνευριστικό ήχο:τικ τακ τικ τακ. Ήταν αργά, δύο τα ξημερώματα και ο Ίαν ακόμα δεν είχε γυρίσει, τουλάχιστον ήταν σίγουρη πως δεν είχε γυρίσει μέχρι που άκουσε ένα τρίξιμο στο πάτωμα και έπειτα άνοιξε την πόρτα του δωματίου της.

Στέκονταν στην άκρη της πόρτας με το βλέμμα του να εκπέμπει την ανησυχία που ένιωθε. Τα μαλλιά του ήταν αστατα, το κάλυμμα στο μάτι του φαίνεται πως είχε τοποθετεί πρόχειρα και γρήγορα ενώ το πουκάμισο του ήταν ανοιχτό.

" Σε άκουσα να φωνάζεις. " Της είπε και η Rose μαζεύτηκε στην θέση της φαιρνοντας τα γόνατα στο στήθος της. Ένιωθε το κρύο να εισχωρεί στις φλέβες του κορμιού της.

" Είσαι καλά;" Δειλά έκανε ένα βήμα προς το εσωτερικό του δωματίου. Ανησυχούσε πράγματι για εκείνη; Πως μπορούσε να νιώθει και το παραμικρή για εκείνη έπειτα από τον τρόπο που του μιλούσε;

Προσπάθησε όμως να πείσει τον εαυτό της πως όσο του είπε, τα άξιζε.

Εγνεψε θετικά αλλά ο Ίαν δεν πείστηκε. Ξεχνώντας τον προηγούμενο τσακωμό τους, άρχισε να έρχεται προς το μέρος της. Άγγιξε με απαλές κινήσεις τον ώμο της και προς μεγάλη του έκπληξη εκείνη δεν κουνήθηκε, έμεινε εκεί.

" Κοιτα με Rose." Και εκείνη το έκανε, ένιωθε τόσο κουρασμένη που θα έκανε ότι και αν της έλεγε. Ήταν χλωμη και τα χείλη άσπρα σαν το λευκό νυχτικο που φορούσε. Το χείλη του ακούμπησαν το μέτωπο του και οι υποψίες του επιβεβαιωθηκαν , είχε πυρετό. Ήταν η σειρά του να την φροντίσει.

" Σήκω, πρέπει να κάνεις μπάνιο. " Της τράβηξε απαλά από το μπράτσο μα εκείνη έκατσε ξανά κάτω.

" Θέλω απλά να κοιμηθώ. " Ήταν έτοιμη να κλείσει τα μάτια της όσο η σιωπή του επικρατούσε. Όμως ο Ίαν δεν θα την άφηνε τόσο γρήγορα στην ηρεμία της, πέρασε το ένα του χέρι στην πλάτη της και το άλλο γύρω από την μέση σηκώνοντας την στην αγάλια του.

Εκείνη ήδη παρατημένη, κούρνιασε στην αγκαλιά του και ακούμπησε το κεφάλι της στο δροσερό στήθος του. Ξαφνικά την άφησε κάτω και τα γυμνά πόδια της ήρθαν σε επαφή με το παγωμένο ξύλο. Τοποθέτησε τα χέρια της γύρω από τους ώμους της και άνοιξε τα μάτια της. Ο Ίαν μπροστά της, την είχε ήδη ετοιμάσει ένα δροσερό μπάνιο ώστε να πέσει ο πυρετός και μνήμες από την παιδική της ηλικία άρχισαν να ξεπηδούν από την καρδιά της. Θυμάται την μητέρα της να την γδύνει και να την τοποθετεί με αργές και στοργικες κινήσεις μέσα στην μπανιέρα και έπειτα να της χαϊδεύει τα ξανθά μαλλιά  της. Μπορεί να κρύωνε ακόμη περισσότερο αλλά ηρεμουσε γιατί είχε την μητέρα της δίπλα της, μπορούσε να την εμπιστευθεί. Ένιωθε ασφάλεια. Τώρα όμως; Τώρα είναι άρρωστη αλλά η μητέρα της λείπει. Αντίθετα έχει έναν άνδρα απέναντι της.

Ο Ίαν αφού γέμισε την μπανιέρα, γύρισε και την κοίταξε αμήχανος. Δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει μαζί της ή να φύγει. Εκείνη τον ήθελε δίπλα της; Φυσικά και τον ήθελε. Γύρισε το σώμα της έχοντας τον πλέον πίσω της, ένα σιωπηλό κάλεσμα για να τον πείσει να μείνει. Οι άκρες την δαχτύλων του άρχισαν να κατεβάζουν με τρεμαμενες σχεδόν κινήσεις το ύφασμα του φορέματος της μέχρι που έπεσε στο πάτωμα.

Το σώμα την πλέον έτρεμε αλλά μπορούσε να νιώσει τη μάτια του να καίει κάθε ουλή που εκείνο το τέρας δημιούργησε. Ουλές που και οι δύο μοιράζονται. Τα δάχτυλα του άρχισαν να χαϊδεύουν απαλά κάθε σημάδι και πληγή σε σημείο που το σώμα της ανατρίχιαζε κάτω από το άγγιγμα του.

" Γαμωτο." Τον άκουσε να ψυθιριζει και έπειτα αποφάσισε να γυρίσει να τον αντικρίσει. Δεν είχε βρεθεί ξανά σε παρόμοια κατάσταση με άνδρα, ο Harry ποτέ δεν την είχε κοιτάξει με τέτοια λατρεία και ...αγάπη; Τα μάτια του δεν άφησαν λεπτό τα δικά της ακόμα και αν στεκόταν μπροστά του ολόγυμνη. Την βοήθησε να μπει μέσα στο νερό.

" Είναι παγωμένο. "

" Δεν είναι, εσύ το νιώθεις έτσι." Έκατσε κάτω, δίπλα στη μπανιέρα.

" Μπορείς να φύγεις, μπορώ να κάνω ένα μπάνιο μόνη μου. " Βόλεψε το κεφάλι της καλύτερα στην βάση της μπανιέρας και ένιωσε το κορμί της να χαλαρώνει όπως τότε που ήταν μικρή. Ο Ίαν δεν της απάντησε πάρα μόνο έφερε ένα πανί βρεγμένο στο μέτωπο της και έμεινε εκεί να το πιέζει. Δεν θα έφευγε από κοντά της, πότε ξανά.

Το σώμα της σιγά σιγά άρχισε να ανταποκρίνεται στην θερμοκρασία του νερού ενώ δεν άρχισε να νιώθει τις σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο της. Μόνο όταν έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε άφησε τον εαυτό του να θαυμάσει το σώμα της, ένα σώμα που ονειρευόταν συχνά να αγγίξει, να φιλήσει και να κατακτήσει. Πλούσιο στήθος, όμορφες καμπύλες και δέρμα λευκό. Τόσο όμορφο και τόσο αγνό λες και το είχε φιλήσει η Θέα Αφροδίτη.

" Πως...πως τα κατάφερες;" Η φωνή της ήταν σιγανή και απαλή.

" Τι εννοείς;" Ρώτησε μπερδεμένος.

" Πως το ξεπερασες;" Δεν το ξεπέρασε ποτέ του. Ακόμη και τώρα μπορεί να νιώσει το άγγιγμα εκείνου στο δέρμα του.

" Βρήκα κάποια και με έκανε να νιώσω όμορφα...μετά από πολύ καιρό. " Αυτή ήταν η Μισέλ, η γυναίκα που τον ήξερε πλέον σαν την παλάμη του χεριού της. Τον ήξερε καλύτερα από τον ίδιο. Τα μάτια της άνοιξαν και συνάντηση το δικό του. Είχαν όμως μια λάμψη μέσα τους, μια λάμψη προσμονής και λαγνοιας.

" Κάνε με να νιώσω όμορφα τότε." Την κοίταξε θαρρείς και του είχε πει το πιο παράλογο πράγμα στο κόσμο. Και ίσως του το είχε πει. Ένιωθε τόσο μικρός για να μπορέσει να πάρει τον πόνο της και να τον θεραπεύσει. Να την κάνει να τον μετατρέψει σε δύναμη.

Εκείνη ανασηκωθηκε και έσπρωξε το σώμα της προς την άκρη της μπανιέρας πριν γυρίσει και τον κοιτάξει,μπες μέσα μαζί μου. Σηκώθηκε όρθιος και έβγαλε αβέβαιος το πουκάμισο του. Όταν τα χέρια του μεταφέρθηκαν στο παντελόνι του αφήνοντας το να κυλήσει κάτω, η Rose απέστρεψε το βλέμμα της από πάνω του.

Κάθισε στην άκρη της μπανιέρας απέναντι της μα δεν έκανε κινήσει να την ακουμπήσει. Όταν συνέβη σε εκείνον δεν ήθελε κανένας να τον αγγίζει αν εκείνος δεν είχε το πάνω χέρι. Θα έκανε ότι εκείνη του ζητούσε, εξάλλου δεν θα ήταν και η πρώτη φορά. Ήταν έρμαιο της από την πρώτη στιγμή.

Η Rose τον πλησίασε και έφερε το σώμα της πάνω του. Ο Ίαν πήρε μια κόφτη ανάσα, μπορούσε να νιώσει κάθε εκατοστό της γυναικείας της φύσης και για πρώτη φορά δεν ήξερε τι να κάνει, πως να δράσει. Τοποθέτησε τα χέρια της στο στήθος του και τον κοίταξε σχεδόν υπνωτισμενη από την επαφή τους.

Άρχισε να βγάζει με προσεκτικές κινήσεις το μαύρο δέρμα από το κεφάλι του και το πέταξε κάτω, εκείνος είχε δει τις δικές της πληγές, ήθελε να αντικρίσει τι του έκαναν. Το άλλοτε γαλάζιο του ματιού του είχε αντικατασταθεί από ένα λευκό και άψυχο χρώμα ενώ η νέα ουλη λίγο πιο μακριά από την προηγούμενη φαινόταν πιο απειλητική. Έφερε τα χείλη εκεί ακριβώς και τον φίλησε. Ο Ίαν αφέθηκε στα χείλη της και για εκείνη την ώρα ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνδρας μέχρι του τα χείλη της εσμιξαν με τα δικά του.

Δεν μπορούσε να αντισταθεί, έφερε τα ένα του χέρι πάνω στο μηρό της φέρνοντας της ακόμη πιο κοντά του όσο το αλλού του χέρι πίεζε το σβέρκο της. Την φιλουσε με πάθος και ένιωθε το εαυτό του να χάνεται στην γεύση της. Μα και εκείνη αισθανόταν ότι είχε χάσει το μυαλό της. Αυτό το φιλί είχε φέρει στην επιφάνεια συναισθήματα που μόνο για τον Harry έπρεπε να νιώθει. Όσο τον ένιωθε από κάτω της, να μεγαλώνει και να την πιέζει μπορούσε να αισθανθεί μια απρόσμενη υγρασία. Έναν πόνο και μια ανυπομονησία να τον αισθανθεί. Να δει από κοντά πως φέρεται σε μια γυναίκα, να δοκιμάσει κάθε εκατοστό του σώματος του. Να νιώσει τα χείλη του σε κάθε εκατοστό του δικού της.

Η Rose κουνήθηκε και ο Ίαν αναστέναξε, σχεδόν άρχισε να  ιδρώνει. Χώρισε τα χείλη τους και την κατέβασε από πάνω του. Τα μάγουλα του ήταν κόκκινα όπως και τα δικά της αλλά ήξερε πως ακόμα δεν ήταν έτοιμη για να τον νιώσει ολοκληρωτικά, οι αναμνήσεις ήταν ακόμη φρέσκιες. Βγήκε από την μπανιέρα και η Rose έμεινε να τον κοιτάζει σχεδόν απογοητευμένη.

" Σήκω." Της είπε μονάχα και η Rose το έκανε. Ξαφνικά ένιωθε αμήχανα καθώς βρισκόταν γυμνή μπροστά του. Ντρεποταν. Παρόλα αυτά όταν όταν ο Ίαν την ξάπλωσε στο κρεβάτι και βολεύτηκε ανάμεσα από τα πόδια της, έπεισε τον εαυτό της ότι ήθελε να συμβεί αυτό.

Ο Ίαν όμως χαμήλωσε μπροστά της ανοίγοντας της απαλά τα πόδια. Μπορούσε να νιώσει τα χείλη του να την αγγίζουν άπληστα, την γλώσσα του να της προσφέρει απλόχερα την ηδονή. Όσο ο Ίαν προσπαθεί να της πάρει τον πόνο των πέντε τελευταίων ημερών μακριά, η Rose νιώθει ότι βρίσκεται στο παράδεισο. Όταν ο Ίαν βάζει και τα δάχτυλα του στο παιχνίδι, δεν μπορεί παρά να αρχίσει να αναστενάζει. Νιώθει το μυαλό και τα άκρα της μουδιασμένα, καίει από πόθο αυτή την φορά, όχι από πυρετό.

Ο Ίαν την κοιτάει χαμογελώντας καθώς παρατηρεί τις εκφράσεις του προσώπου της.

" Ίαν..." Οι ανάσες της γινόντουσαν κοφτές και γρήγορες, ένα συναίσθημα τόσο ηδονικο που της έφερνε δάκρυα στα μάτια. Αφαίρεσε τα δάχτυλα του και έσκυψε ξανά μπροστά της για να την ικανοποιήσει. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, η Rose βιώνει ίσως και ένα από τα καλύτερα αισθήματα της ζωής της.

Σηκώθηκε από μπροστά της και σκούπισε το στόμα του όσο την κοιτούσε. Έκλεισε τα πόδια της και με δυσκολία τον πλησίασε και τον φίλησε ξανά. Αυτή τη φορά μέσα στη γεύση του κρασιού και της αλμύρας μπορούσε να γευτεί και τον εαυτό της. Πιθανότατα αύριο να ντρεπόταν για αυτό, αλλά σήμερα δεν την ένοιαζε. Τον άφησε να ξαπλώσει δίπλα της και να την κλείσει στην ζέστη του αγκαλιά.

" Μην φύγεις, σε παρακαλώ. "

" Ποτέ. Πότε ξανά."