18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Η επόμενη μερα τους βρήκε να κάνουν βόλτες στα στενά του Παρισιού απολαμβάνοντας τον ήλιο του ανοιξιάτικου καιρού στα πρόσωπα τους. Ο Ίαν είχε σχεδιάσει να μείνουν μέχρι το απόγευμα και έπειτα να έβαζαν ξανά πλώρη για την άγνωστη γη της Αμερικής.  Οι μέρες του αποχωρισμού πλησίαζαν και μέσα του αυτή η σκέψη τον έτρωγε ζωντανό. Παρατηρούσε την κάθε της κίνηση, άκουγε προσεκτικά την κάθε της λεξη και όταν γέλαγε ευχόταν να μην φτάσουν ποτέ σε εκείνη την καταραμένη Αμερική! Να γίνει ένας σεισμός , κάτι ώστε να χαθεί αυτή η ήπειρος απο προσώπου γης. Ήξερε όμως πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό και μερικές φορές γέλαγε και ο ίδιος με τις σκέψεις του.

Τώρα ήταν στην αγορά της πόλης και η Rose κοιτούσε διάφορα φορέματα και κοσμήματα. Έπιασε ένα στα χέρια της σε χρώμα ζοφερού κόκκινου, όμοιο με εκείνο του αίματος , με χρυσές λεπτομέρειες. Ήταν ακριβό, αλλά την είχε ήδη φανταστεί μέσα σε αυτό και η φαντασία του δεν του επέτρεπε να μην την ρωτήσει.

" Σου αρέσει;"

" Αν δεν μου άρεσε θα ήμουν τρελή. " Παραδέχεται  καθώς το κοιτάζει ακόμα.

" Τότε παρτο "  Η Rose χαχάνισε.

" Δεν έχω τόσο λεφτά. "

" Εχω εγώ όμως. " Η κοπέλα γύρισε και τον κοίταξε ξαφνιασμένη αφού η νύχτα που προσπάθησε να πάρει πίσω το δαχτυλίδι που της είχε δώσει ο αγαπημένος της έχει χαρακτεί καλά στη μνήμη της. Είχε καταλάβει πως ο Ίαν ήταν ερωτευμένος με δύο πράγματα, με την θάλασσα και το χρήμα όπως κάθε πειρατής άλλωστε.

" Τι με κοιτάς; Το θες ναι ή όχι;"

" Δεν -" Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρόταση της αφού το άρπαξε από τα χέρια της και πλήρωσε το φόρεμα. Η Rose ντροπιασμένη τον ευχαρίστησε και άρχισε διστακτικά και ενοχικά να  ονειρεύεται την στιγμή που θα το δοκίμαζε. Αν και προερχόταν από φτωχή οικογένεια , ποτέ δεν την έλειψαν τα φορέματα αφού η μητέρα της της έραβε συνεχώς διάφορα.

" Θα το πλήρωνα εγώ αλλά πρέπει να κρατήσω τα χρήματα για την Αμερική. " Να τη πάλι αυτή η αναφορά σε αυτή την τόσο μισητή πλέον για τον Ίαν ήπειρος.

" Μην το σκέφτεσαι γαριδούλα. Δεν μου έχεις πει όμως, που σκοπεύεις να μείνεις όταν φτάσουμε;"

Η Rose ανασήκωσε τους ώμους της και παρατήρησε πως δεν είχε σκεφτεί κάτι ακόμα. Τα λεφτά σίγουρα θα έφταναν για έναν ή ίσως και δύο μήνες αλλά μετά; Αν δεν ερχόταν ο Harry στην ώρα του τότε τι θα έκανε;

" Δεν ξέρω. " Η απάντηση της τον προβλημάτισε. Θα την άφηνε μόνη της για, ένας θεός, ξέρει πόσο καιρό; Και αν πάθαινε κάτι; Όχι αυτό δεν μπορούσε να το κάνει! Ωστόσο δεν της απάντησε και συνέχισαν να προχωράνε αμίλητο κοιτάζοντας τα διάφορα προϊόντα που υπήρχαν στους ξύλινους πάγκους από κάθε μεριά της γης.

Μια άφησε που ήταν κολλημένη πάνω σε έναν πέτρινο τοίχο του τράβηξε το ενδιαφέρον και αφού βεβαιώθηκε ότι η Rose κοιτούσε κάποια μπαχαρικά, πλησίασε τον τοίχο και άρχισε να διαβάζει.

Σήμερα στις 9μ.μ. στο αρχοντικό της κυρίας και κυρίου Arthur θα λάβει χώρα η καθιερωμένη δεξίωση που στοχεύει στην είσπραξη συγκεκριμένου ποσοστού χρημάτων που θα δοθεί στο ορφανοτροφειο.    

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Ίαν και έσκισε την άφησε από τον τοίχο για να την πάρει μαζί του στο πλοίο. Είχε καιρό να κλέψει και να καταστρώσει μια μεγάλη αποστολή και η αδρεναλίνη φώναζε μέσα στην ψυχή του. Δεν ήταν άκαρδος  για να κλέψει χρήματα που θα πήγαιναν στο ορφανοτροφείο , αλλά γνώριζε πολύ καλά πως αυτά τα χρήματα δεν θα πήγαιναν πουθενά. Θα τα κράταγε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και θα γινόταν ακόμα πιο πλούσιος από ότι ήταν ήδη.

Ήξερε πως είναι επικίνδυνο. Την τελευταία φορά μάλιστα που επιχείρησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο παραλίγο να τους πιάσουν και να τους εκτελέσουν. Ήταν λίγες μέρες πριν φτάσουν στην Αγγλία. Είχε καταφέρει να αποκτήσει μια καινούργια ουλη από ένα ξίφος που τον βρήκε στο στήθος.

" Ίαν, πάμε;" Τον ρώτησε και εκείνος έκρυψε την αφίσα μέσα στο πουκάμισο του. Φαίνεται πως η Αμερική θα περίμενε για λίγο.
~
" Δεν ξέρω Ίαν. Δεν ξέρουμε τίποτα για αυτούς, ούτε για το σπίτι. Την τελευταία φορά σχεδόν μας έπιασαν ενώ το σχεδιαζαμε μέρες. " Ο Eidan εξέφρασε τις ανησυχίες του και ο Ίαν δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει μαζί του. Είχε εμπιστοσύνη όμως στο πλήρωμά του, ήξερε πως δεν θα δίσταζαν να δώσουν και την ζωή τους για αυτόν.

" Ναι αλλά είναι μια καλή ευκαιρία. Εξάλλου κάναμε αρκετά έξοδα αυτές τις δύο μέρες. " Είχαν αγοράσει τροφή, μπόλικο πόσιμο νερό και μερικά απαραίτητα υλικά για την συντήρηση του πλοίου. Για να μην αναφέρει τις δραστηριότητες των ανδρών του που,όπως κάθε φορά άλλωστε που πιάνουνε λιμάνι, ξοδεύουν τα λεφτά τους στις γυναίκες και στο ρούμι.

"Αξίζει το ρίσκο όμως;"

" Φυσικά και αξίζει. Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη;" Ο Eidan ήταν ένας από τους πιο εμπιστους άνδρες εδώ μέσα. Τον ένιωθε σαν οικογένεια.

" Το ξέρεις ότι σου έχω. Εξάλλου εσύ είσαι ο καπετάνιος, εσύ αποφασίζεις. " Ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα ακούστηκε και έπειτα η μορφή της εμφανίστηκε κάνοντας το πρόσωπο του Ίαν να φωτίσει. Ο Eidan που κατάλαβε ότι η κουβέντα τελείωσε και η απόφαση είχε παρθεί, χαιρέτησε την Rose φιλικά και έπειτα εξαφανιστηκε από την καμπίνα.

" Δεν έφαγες σήμερα." Του είπε και του ακούμπησε ένα πιάτο με χοιρινό και πατάτες μπροστά του. Ο άνδρας χαμογέλασε και άρχισε να τρώει το φαγητό του ακόμα και αν δεν πεινούσε. Λάτρευε να βλέπει την ικανοποίηση στα μάτια της κάθε φορά που της λεγε ότι το φαγητό είναι νόστιμο, ακόμα και τις φορές που δε ήταν.

" Φαίνεσαι προβληματισμένος. "  Παρατήρησε η κοπέλα.

Ο Ίαν σκούπισε τα χείλη του με μια πετσέτα και δίστασε να της μιλήσει για αυτό που σκεφτόταν. Έκανε στην άκρη το πιάτο του και ένωσε τα χέρια του μεταξύ τους πάνω στο ξύλινο γραφείο κάνοντας ένα μικρό θόρυβο όταν τα πετράδια των δαχτυλιδιών του ακούμπησαν πάνω στην επιφάνεια.

" Θα ήθελες να πας σε μια δεξίωση;"  Η Rose σουφρωσε τα χείλια της δημιουργώντας μια μικρή ρυτίδα ανάμεσα.

" Να πάω να κάνω τι ;" Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ήθελε να βάλει την ζωή της σε κίνδυνο αλλά αυτή τη φορά δεν ήξεραν πολλά για τους ιδιοκτήτες ή για το σπίτι που σκόπευαν να κλέψουν και μια όμορφη γυναίκα θα ήταν ο τέλειος αντιπερισπασμος.

Έγειρε πίσω στην πλάτη της καρέκλα και έφερε την παλάμη του στο πηγούνι του χαιδεύοντας το με τα δαχτυλίδια του να λάμπουν στο φως του ήλιου που τρυπωνε από το μικρό παράθυρο της καμπίνας. " Θα μου κάνεις μια χάρη;"

" Τι είδους χάρη;" Η αλήθεια είναι πως θα έκανε οτιδήποτε και αν της ζητούσε αλλά αυτό το κρατούσε για τον εαυτό της.

" Έχω σκεφτεί να κλέψουμε μερικά χρήματα από μια δεξίωση. " Ο Ίαν άφησε μπροστά της την αφίσα μα η κοπέλα τον κοίταξε με απορία, δεν γνώριζε της γαλλική γλώσσα. Ο Ίαν διάβασε φωναχτά τα λεγόμενα της αφίσας.

" Μα αυτά τα χρήματα θα δοθούν στο ορφανοτροφείο. " Παρατήρησε και ο Ίαν γέλασε με την αφέλεια της. Είναι όμορφο που η αθωότητά της μπορούσε να τον κάνει να δει έναν άλλον κόσμο διαφορικό από τον πραγματικό. Η Rose δεν είχε γνωρίσει την πίκρα στη ζωή της κάτι που ο Ίαν ευχόταν ποτέ να μην ζήσει.

" Καταβάθος το ξέρεις και εσύ ότι δεν πρόκειται να τα δώσουν. " Η Rose έσμιξε τα χείλη της και έτεινε την αφίσα προς το μέρος του τοποθετώντας τα χέρια της πάνω στο γραφείο.

" Και εγώ τι ρόλο θα έχω σε όλα αυτά;" Δεν ήθελε να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο ακόμα και αν ο Ίαν είχε δίκιο.

" Εκείνου του αντιπερισπασμού. Δεν θα χρειαστεί να κάνεις κάτι παράτολμο. " Μπορούσε να δει τον δισταγμό στα μάτια της αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η παρουσία της ήταν απαραίτητη για να επιτευχθεί ο στόχος τους.  Έπιασε το λεπτό χέρι της στα χέρια του και η Rose τον κοίταξε αμέσως.

" Δεν θα έκανα ποτέ τίποτα που θα σε έθετε σε κίνδυνο. " Δεν ήταν κάτι που και η ίδια δεν γνώριζε. Δεν ανησυχούσε μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τον ίδιο. Ο Ίαν όμως προφανώς θα ειχε κάνει κάτι παρόμοιο άπειρες φορές , όποτε προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της και στο τέλος του έγνεψε θετικά συμφωνόντας.
~
" Το κόκκινο πράγματι είναι το χρώμα σου γλυκιά μου." Η Μισέλ πιάνει αλλά δύο κορδόνια και τα τραβάει κάνοντας ολόκληρο το σώμα της Rose να τιναχτεί. Μορφαζει και προσπαθεί να πάρει ανάσα μέσα στο στενό ύφασμα του κορσέ αλλά αδυνατεί. Πότε δεν της άρεσε να καταπιέζει το σώματα της αλλά έπρεπε να το ανεχτεί για το ρόλο που θα υποδυόταν για χάρη του Ίαν. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει πως θα συμμετείχε σε κάτι τόσο παράνομο και επικίνδυνο, της άρεσε καταβαθος.

" Ο Ίαν θα λατρέψει αυτό το φόρεμα. " Τραβάει ξανά τα κορδόνια και αυτή τη φορά της ξεφεύγει μια κραυγή ενω πιάνει την ξύλινα επιφάνεια ενός επίπλου για να βρει την ισορροπία της. Το έχει ήδη λατρέψει,σκέφτεται αφού στην ουσία εκείνος της το αγόρασε μία μέρα πριν στην αγορά.

Η πόρτα χτυπάει και η Μισέλ σπεύδει να την ανοίξει  αφήνοντας την μόνη. Βάζει το ένα της χέρι στο στομάχι της και προσπαθεί να βρει την ανάσα της. Δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που έπρεπε οι γυναίκες να σφίγγουν τόσο πολύ τους κορσέδες, το κάθε γυναικείο σώμα ήταν όμορφο και ξεχωριστό. Η ίδια μπορεί να
μην είχε το σώμα μιας αριστοκράτισας
αλλά δεν την ένοιαζε στιγμή αυτό. Ακούει βήματα να πλησιάζουν και έπειτα ένα σφύριγμα θαυμασμού. 

Ο Ίαν βγάζει το καπέλο που φορούσε και τώρα μπορεί να τον θαυμάσει ελεύθερα. Ήταν η πρώτη ,ίσως και η τελευταία φορά που τον έβλεπε ντυμένο επίσημα. Μαύρο μακρύ παλτό με μαύρο σακάκι από κάτω, άσπρο πουκάμισο και ένα παπιγιόν που ήταν εντελώς αντίθετο με την προσωπικότητα του.

" Πως να συγκεντρωθω στην αποστολή μου αν συνοδεύω μια τόσο όμορφη δεσποινίς;" Του χαμογελάει και τα μάγουλα της αποκτούν ένα ροδαλί  χρώμα.

" Ασε τα κοπλιμέντα και βοηθά γιατί νομίζω ότι στο τέλος θα το μετανιώσω. " Του λέει και γυρνάει ξανά στην αρχική της θέση πιάνοντας το έπιπλο ξέροντας πως θα ζήσει αλλά λίγα λεπτά από αυτο το μαρτύριο. Ο Ίαν την πλησιάζει και απομακρύνει τα μαλλιά της από την πλάτης θαυμάζοντας το  εκτεθειμένο της δέρμα. Άρχισε να σχηματίζει μια νοητή γραμμή με τα δάχτυλα του από το σβέρκο της μέχρι την αρχή του κορσέ. Το δέρμα της κάτω από το άγγιγμα του ξυπνούσε και ασυναίσθητα εσφιξε τις παλάμες τις σε γροθιές.

" Ξέρεις να δένεις κορσέ καπτεν;" Η φωνή της βραχνή και σιγανή. Ο Ίαν χαμογέλασε και έγειρε το σώμα του έναντι στο δικό της.

" Η ειδικότης μου είναι τους λύνω αλλά θα κανω μια εξαίρεση. " Ψιθυρίζει στο αφτί της και έπειτα τραβάει με δύναμη τα σχοινιά χωρίς προειδοποίηση. Η πλάτη της ορθώνεται και γέρνει το κεφάλι της προς τα πίσω. Ανάρμοστες σκέψεις περνάνε από το μυαλό της και προσπαθεί να τις διώξει πριν την  τρελάνουν.

" Ίαν ακόμα εδώ είσαι; Άφησε την να ετοιμαστεί!" Η Μισέλ έρχεται την κατάλληλη ώρα σβήνοντας την όλη ένταση που επικρατούσε και τον διώχνει κακήν κακός από το δωμάτιο.
~
Ώρες μετά βρισκόταν έξω από το μεγαλόπρεπες αρχοντικό των Arthur με την μελωδία της ορχήστρας να ηχεί ήδη από την είσοδο. Η Rose κοίταγε με θαυμασμό τριγύρω, τις αμαξες με τα άσπρα άλογα να καταφτάνουν, τα φορέματα των γυναικών και τέλος το σπίτι που έμοιαζε περισσότερο με παλάτι μπροστά τους.  Ο Ίαν από την άλλη έδειχνε να αδιαφορεί για όλα αυτά θαρρείς και τα έβλεπε κάθε μέρα.

" Λοιπόν έτοιμη αγαπητή μου;" Την ρώτησε με μια νότα ειρωνείας στην φωνή του. Της προσφέρει τον αγκώνα του και εκείνη περνάει το χέρι της ανάμεσα αμέσως. Για σήμερα θα έπρεπε να υποδυόταν το παντρεμένο και ευτυχισμένο ζευγάρι.  Rose Trovato, τι όμορφο που ακουγόταν, σκέφτηκε και γέλασε σε αυτή αυτή σκέψη προτού θυμηθεί το πραγματικό της επίθετο, αυτό του αγαπημένου της: Rose Randal.

Γύρισε το κεφάλι της και του έριξε μια πρόχειρη ματιά, ήταν τόσο όμορφος που έμοιαζε πράγματι για αριστοκράτη ή ίσως και πρίγκιπα. Εκείνη όμως είχε βρει τον δικό της πρίγκιπα του παραμυθιού και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ήταν εκείνος.

" Περίμενε " Του είπε ξαφνικά και ο Ίαν σταμάτησε απότομα κοιτάζοντας την. Τα χέρια της μεταφέρθηκαν στο πουκάμισο του και έβγαλε το παπιγιον που φορούσε κερδίζοντας ένα βλέμμα όλο απορία από τη μεριά του.

" Μοιάζεις περισσότερο με τον εαυτό σου χωρίς αυτό." Ανασηκωσε τους ώμους του και ο Ίαν φυλαξε το παπιγιον στην τσέπη του παλτου του. Η Rose δεν μπορούσε να τον φανταστεί στα σαλόνια της καλή κοινωνιας , ήταν ελεύθερο πνεύμα. Ανεξάρτητος, δυναμικός, ατίθασος σαν τον άνεμο και τον ωκεανό.

" Ό,τι πει η κυρία Trovato"  Το φως του φεγγαριού αντανακλάται στις δύο σταγόνες των ματιών του μέχρι που έφτασαν στην είσοδο του μικρού παλατιού και ένας άνδρας με ένα τεράστιο καπέλο και μια επίσημη ενδυμασία τους σταμάτησε στο κατώφλι.

" Τα ονόματα σας παρακαλώ." Η Rose αναστατωθηκε που έπρεπε να δηλώσουν τα ονόματα τους. Τι και αν κάτι πήγαινε στραβά και τους έπιαναν;  Κοίταξε τον Ίαν που χαμογελούσε ατάραχος σαν να το περίμενε.

" Julian και Emily Watson " Φυσικά και θα έδινε ψεύτικα ονόματα σκέφτηκε η Rose. Ο άνδρας τους εγνεψε και αφού σημείωσε τα ονόματα τους στον κατάλογο με την πένα , τους άφησε να περάσουν.

Όσο εκθαμβωτικος ήταν ο εξωτερικος χώρος τόσο καλύτερος είναι ο εσωτερικός. Στα δεξιά τους υπήρχε ένα τραπέζι με κάθε λογής φαγώσιμα ενώ στα αριστερά τους βρισκόταν το σαλόνι που χρησιμοποιουταν ως αίθουσα χορού. Λίγο πιο πίσω από το πλήθος που χόρευε μπορούσες να δεις την ορχήστρα να παίζει μια χαλαρή μελωδία. Και τέλος, ακριβώς μπροστά τους απλώνεται μια σκάλα που η Rose αδυνατούσε να καταλάβει που τελείωνε.

Όσο περισσότερο χάνονταν στο πλήθος με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι, τόσο περισσότερο μπορούσε να διακρίνει γνωστά πρόσωπα από το πλοίο. Μερικοί από το πλήρωμά είχαν έρθει ως καλεσμένοι ή ως εργαζόμενοι στο προσωπικό. Σερβιραν, χόρευαν, φλέρταραν αλλά όλοι κρατούσαν μια διακριτική επαφή με τον καπετάνιο.

Ένα ζευγάρι τους πλησίασε, μια γυναίκα μέσης ηλικίας με ένα φουσκωτό πράσινο φόρεμα και βαμμένη έντονα και ένας άνδρας μεσήλικας και εκείνος με μια άσπρη περούκα να καλύπτει τα μαλλιά του. Ο άνδρας έπιασε κουβέντα με τον Ιαν για διάφορα θέματα που ανησυχούσαν τον ανδρικό πληθυσμό ενώ η γυναίκα άδικα προσπαθούσε να ανοίξει μια κουβέντα με την Rose για την νέα τάση της μόδας. Εκείνη όμως δεν ενδιαφερόταν, προτιμούσε να ακούει τον Ίαν να εκφράζει τις απόψεις του για τα πολιτικά της χώρας που σε κάποια άλλη περίπτωση θα βαριόταν φριχτά. Αλλά όχι μαζί του, μαζί του όλα φαινόταν καλύτερα.

" Και πόσο καιρό είστε παντρεμένοι; " Ρώτησε ο κύριος David τον Ίαν και ο τελευταίος πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της Rose φέρνοντας την κοντά του. Ήπιε μια γουλιά από το ποτό του πριν απαντήσει.

" Τέσσερα χρόνια! Αλλά βλέπετε ο πόλεμος δεν μας επέτρεψε να κάνουμε νωρίτερα το ταξίδι του μήνα του μέλιτος. " Ο κύριος David κούνησε θετικά το κεφάλι του σαν να συμφωνούσε μαζί του. Ήταν γεγονός πως η Αμερικανική επανάσταση θα άφηνε ιστορία και θα σηματοδοτούσε τα θεμέλια για την ανεξαρτησία των σκλάβων, των νέγρων ανθρώπων με το διαφορετικό χρώμα δέρματος.

" Πάντως φαίνεστε πολύ όμορφο ζευγάρι!" Σχολίασε η γυναίκα και εισέπραξε ένα επικριτικό βλέμμα από τον άνδρας της. Ο Ίαν γέλασε ενώ τα μάγουλα της Rose κοκκινησαν. Όταν το ζευγάρι έφυγε και έμειναν οι δύο τους, ο Ίαν πλησίασε διακριτικά τον Eidan με αφορμή να πάρει ένα ποτό από τον μπουφέ.

" Βρήκες που φυλάνε τα χρήματα;"

" Ναι, ο Paul τα έχει κανονίσει όλα. Σε μισή ώρα από τώρα."  Ο Ίαν εγνεψε και έφυγε προς τη σάλα για να βρει την Rose η οποία όμως έλειπε από την θέση που την άφησε τελευταία φορά.

Με το ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι της, περιφέρεται στον χώρο κουνώντας το κεφάλι της στο ρυθμό της μουσικής μέχρι που έπεσε πάνω σε κάποιον. Ο άνδρας, όχι πολύ μεγαλύτερος από εκείνη ,γύρισε και την κοίταξε εκπληκτος.

" Χίλια συγνώμη κύριε!" Του είπε η Rose με ένα απολογητικό βλέμμα και ο άνδρας μαλάκωσε το βλέμμα του.

" Δεν πειράζει δεσποινίς. "  Η κοπέλα έκανε μια μικρή υπόκλιση από σεβασμό και έκανε να φύγει όταν ο άνδρας την σταμάτησε.

" Σας  ξέρω από κάπου; Η μορφή σας μου φαίνεται γνωστή. " Η Rose τον παρατήρησε για λίγο και οι αναμνήσεις ήρθαν σαν βροχή στο μυαλό της. Ακριβώς πριν επιβιβαστεί στο πλοίο του Ίαν την είχε σταματήσει ένας στρατιώτης. Αυτός ακριβώς που στεκόταν μπροστά της. Προσπάθησε να κρύψει την ταραχή της αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από μέσα της. Ξαφνικά τρόμος την έπιασε και έψαχνε μανιωδώς τον Ίαν μέσα στο πλήθος.

" Δεσποινίς είστε καλά; Έχετε χλωμιασει. " Έβλεπε την ζωής της να καταστρέφετε ξανά και εκεινη να μην μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Ο άνδρας πλησίασε ανήσυχος και προσπάθησε να την ακουμπήσει στο χέρι όταν παρατήρησε τον Ίαν να τον καρφώνει επιθετικά με το βλέμμα του. Η Rose μύρισε το άρωμα του και αμέσως γύρισε και τον κοίταξε κρατώντας την επιθυμία να πέσει κατευθείαν στην αγκαλιά του. Τι και αν την αναγνωρίσει;

" Συμβαίνει κάτι;"  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του κάνοντας μια μικρή υπόκλιση και έπειτα έφυγε από κοντά τους.

" Ίαν...πρέπει να φύγουμε." Του έπιασε το χέρι και χωρίς να του πει τίποτα άλλο άρχισε να τον τραβάει προς την έξοδο. Είχαν φτάσει μια ανάσα πριν την έξοδο όταν ο Ίαν την σταμάτησε.

" Τι συμβαίνει; Σου έκανε κάτι εκείνος;" Η φωνή του έσταζε ανησυχία και ενδιαφέρον. Κούνησε γρήγορα το κεφάλι της.

" Δεν τον αναγνώρισες;"

" Όχι " Απάντησε διστακτικά προσπαθώντας να θυμηθεί.

" Πριν έρθω στο πλοίο σου με σταμάτησε ένας στρατιώτης κρατώντας μια αφίσα με το πρόσωπο μου. Ήταν εκείνος! Αν με αναγνωρίσει τι θα κάνω;" Η ανάσα της την εγκατέλειπε σιγά σιγά και ο Ίαν την τράβηξε αμέσως έξω στον καθαρό αέρα.

" Θα πεθάνω!" Ήταν έτοιμη να δακρύσει. Τα μάγουλα της είχαν κοκκινισει και αδυνατούσε να ανασάνει. Ο Ίαν παρόλα αυτά δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται πόσο όμορφη ήταν. Έβαλε τα χέρια του στα μάγουλα της και έστρεψε το κεφάλι της κοντά στο δικό του έτσι ώστε να τον κοιτάζει ευθεία στα μάτια.

" Rose ηρεμησε, πάρε βαθιές ανάσες εντάξει;" Έβαλε την παλάμη της πάνω στο στήθος του ώστε να νιώθει τους χτύπους της καρδιάς του και να ηρεμήσει. Σιγά σιγά άρχισε να αναπνέει κανονικά και έπεσε επιτέλους στην αγκαλιά του. Ο Ίαν της χαϊδεύει στοργικά τα μαλλιά και της αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο κεφάλι της.

" Δεν θα πάθεις τίποτα με ακούς; Θα  πρέπει να κάψουν εμένα πρώτα ." Η καρδιά της σε αυτήν του την δήλωση έχασε έναν χτυπο και σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Του χαμογέλασε και σκέφτηκε πόσο ανόητα φέρθηκε. Φυσικά και θα την προστάτευε εκείνος, πάντα θα το έκανε.

Όταν μπήκανε ξανά μέσα η  Rose ήταν έτοιμη να δώσει την μικρή της παράσταση.

" Θα μου χαρίσεις αυτό τον χώρο;" Την ρώτησε ο Ίαν απλώνοντας την παλάμη του μπροστά της. Αυτό ήταν και το σύνθημα για όσους βρισκόταν εκεί από το πλήρωμα.

" Φυσικά." Απάντησε εκείνη και έπιασε το χέρι του. Την οδήγησε μέχρι το κέντρο της σάλας χώρου, πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της φέρνοντας την όσο πιο κοντά του γίνεται και με το άλλο του χέρι έπιασε την λεπτή της παλάμη στη δική του. Άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό της μελωδίας ανάμεσα σε άλλα ζευγάρια. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε όσο εκείνος κοιτάζει γύρω γύρω για τυχόν ανεπιθύμητα λάθη από μεριά του πληρώματος. Δεν μπορούσα πάρα να μην θαυμάσει την εξυπνάδα του. Άλλοι πειρατές απλά θα έπαιρναν τα σπαθιά τους και θα έμπαιναν μέσα στο χώρο απαιτώντας τα κοσμήματα και τα χρήματα με την βία. Εκείνος όμως ήταν διαφορετικός. Ήξερε να περιμένει και να μελετάει την κάθε του κίνηση, δεν έκανε απροσεκτες ενέργειες που θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον.

Ο Ίαν κατέβασε το κεφάλι του στο δικό της και της χαμογέλασε. Όταν της εσφιξε το χέρι τρεις φορές η Rose σταμάτησε τον χορό και έπιασε το κεφάλι της λέγοντας του πως δεν νιώθει καλά.

" Τι συμβαίνει αγάπη μου ;" Ο Ίαν έσκυψε κοντά της κρατώντας της πριν πέσει στα χέρια του με τα μάτια ερμητικά κλειστά. Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε και οι φωνές του Ίαν έφτασαν στα αφτιά της όπως και των υπολοίπων. Θα έπρεπε να μείνε έτσι για τουλάχιστον πέντε λεπτά, χωρίς να κουνιέται με την αναπνοή της σταθερή σαν να κοιμάται.

Δεν ήταν κάτι δύσκολο για αυτή αφού όταν ήταν μικρή,εκείνη και ο αδελφός της συχνά έκαναν πως κοιμόταν ενώ στην πραγματικότητα έμεναν ξύπνιοι τα βράδια συζητώντας για διάφορα παιδικά τους όνειρα. Έπειτα αυτήν την τεχνική την εξέλιξε για να μπορεί να το σκάει κρυφά τα βράδια για να συναντάει τον αγαπημένο της.

" Κάποιος να της φέρει λίγο νερό!" Ο Ίαν ακόμα την κρατούσε στην αγκαλιά του προστατευτικά και χαΐδευε απαλά το πρόσωπο της. Όταν η άκρη του ποτηριού άγγιξε τα χείλη της και κατάπιε μερικές σταγόνες άνοιξε σιγά τα μάτια της. Η ανακούφιση στα μάτια όλων όσων είχε μαζευτεί γύρω της ήταν εμφανής. Σχεδόν ένιωσε άσχημα που τους εξαπάτησε έτσι,αλλά ο ενθουσιασμός που επιτέλους είχε πάρει μέρος σε κάτι περιπετειώδες την είχε συνεπάρει.

" Δεν ξέρεις πόσο με τρόμαξες γλυκιά μου " Σε κάθε υποκοριστικό που χρησιμοποιουσε έκανε την καρδιά να ζεσταίνεται. Την βοήθησε να σηκωθεί και αφού ο Ίαν ευχαρίστησε το πλήθος που την βοήθησαν έφυγαν από το αρχοντικό την ίδια στιγμή με τον Eidan που χαμογελούσε πονηρά και νικητήρια.
~
" Στην υγειά των πλούσιων που είναι πάντα πρόθυμοι να μας διασκεδάσουν με την ηλιθιότητα τους!" Ο Ίαν πίνει το ρούμι του όπως και οι υπόλοιποι άνδρες του πληρώματος και έπειτα γελάνε όλοι μαζί.

" Χωρίς την Rose όμως δεν θα τα καταφέρναμε!" Ακούγεται μια φωνή από τους ναύτες και τα μάγουλα της κοκκινιζουν. Πίνει μια γουλιά από το ρούμι που της πρόσφερε ο καπετάνιος. Γέλια και κραυγές ενθουσιασμού ακούγονται ξανά πριν αρχίσει ο Eidan να παίζει μουσική με κάποιους άλλους και να τραγουδάνε.

"Έλα μαζί μου. Έχω κάτι να σου δώσω. " Της ψυθιριζει στο αφτί και πρόθυμα σηκώνεται και τον ακολουθεί μέχρι την καμπίνα του. Όταν φτάνουν, από την τσέπη του βγάζει ένα χρυσό μενταγιόν και της το δείχνει. Η Rose το κοιτάζει σαν να μην μπορεί να πιστέψει στα μάτια της. Είναι ακριβό και σίγουρα αξίζει περισσότερο από την ίδια της την ζωή.

" Σκέφτηκα ότι θα ταιριάζει με το φόρεμα σου."

"Ίαν...δεν μπορω να το δεχτώ!" Γέρνει το κεφάλι του και την κοιτάζει με το ένα του φρύδι ανασηκωμένο.

" Μην λες ανοησίες. Το κέρδισες με την αξία σου." Πηγαίνει πίσω της και αφού παραμερισει τα μακριά της μαλλιά στην άκρη της περνάει το κολιέ στο λαιμό αφήνοντας ένα μικρό φιλί στο σημείο ακριβώς κάτω από το αφτί της. Ήταν τόσο κοντά της που η ανάσα του την έπνιγε.

" Αν μπορουσα θα σε έκανα Βασίλισσα. " Η παλάμη του βρίσκεται στο μάγουλο της και την κοιτάζει τρυφερά.

" Δεν χρειάζομαι χρήματα Ίαν για να είμαι ευτυχισμένη. " Κουνάει το κεφάλι του συμφωνοντας μαζί της και πλησιάζει ακόμα πιο κοντά της αν αυτό είναι δυνατόν. Με τον αντίχειρα της παλάμης του ακουμπάει τα χείλη της.

" Όχι δεν τα χρειάζεσαι. " Το κεφάλι του γέρνει προς το μέρος της με τα χείλη του μια ανάσα πριν τα δικά της.

" Γιατί ο πιο πολύτιμος θησαυρός είσαι εσύ. " Η Rose άνοιξε το στόμα της να του απαντήσει αλλά τα χείλη του που έπεσαν σαν βροχή στα δικά της της έκοψαν την ανάσα. Δεν είχε φιλήσει κανέναν άλλον άνδρα πέρα από τον Harry, αλλά ήταν σίγουρη πως αυτό το φιλί είναι με διαφορά το καλύτερο.

Η παλάμη του παρέμενε να ξεκουράζεται στο μάγουλο της όσο το άλλο του χέρι βρισκόταν στην μέση της. Η Rose κρατούσε το ύφασμα την μπλούζας του σφικτά, δεν ήθελε να σταματήσει όλο αυτό. Έμοιαζε με όνειρο. Ένα όνειρο που της ξυπνούσε αισθήσεις και επιθυμίες που δεν ήξερε ότι είχε.

Χώρισε πρώτος τα χείλη του και κοίταξε το πρόσωπο της:τα μάτια της ήταν κλειστά και το στόμα της ακόμα ανοιχτό. Την φίλησε ξανά απαλά στο πιγούνι και ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς. Την είχε ερωτευτεί και ήξερε πως δεν υπήρχε γυρισμός πλέον.

" Δεν ξέρεις πόσο καιρό ήθελα να το κάνω αυτό." Η φωνή του απαλή έφτανε στα αφτιά της και άνοιξε απευθείας τα μάτια της. Έκανε ένα βήμα πίσω και έπιασε τα χείλη της όσο προσπαθούσε να καταλάβει το αινιγματικό του βλέμμα.

" Ίαν...είμαι αρραβωνιασμένη. " Ήταν μπερδεμένη. Όταν έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στην γεύση των χειλιών του ένιωθε πως κάτι μέσα της ολοκληρώθηκε. Ωστόσο στο πρόσωπο του δεν έβλεπε τα πράσινα μάτια που είχε ερωτευτεί και για χάρη τους είχε μπει σε τόσους μπελάδες. Έβλεπε ένα γνώριμο και συνάμα τόσο ξένο πρόσωπο χωρίς κανένα ίχνος που να μαρτυρά πως θα μπορούσαν να έχουν κάποιο μέλλον. Ήταν απλά ένα μέσο για την ελευθερία της και τίποτα παραπάνω.

" Σωστά! Με κάποιον που σε έμπλεξε σε όλο αυτό το χάος!" Περιφεροταν μέσα στο δωμάτιο φωνάζοντας.

" Αυτό δεν ισχύει! Προσπαθούσε να με προστατέψει. " Θα τον υπερασπιζοταν με κάθε κόστος.

" Πως με το να σε διώχνει σε προστατεύει;" Το πρόσωπο του είχε κοκκινησει.

" Εσύ δηλαδή τι θα έκανες στην θέση του; Ήταν μια κατηγορία που δεν είχε  άλλη διέξοδο πέρα από την φυγή ."

" Θα πάλευα Rose! Θα πάλευα για την γυναίκα που αγαπώ! Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά! Θα με εδενα μαζί σου σε εκείνον τον πασαλο. " Βαράει με δύναμη την επιφάνεια του γραφείου και κάποια πράγματα πέφτουν κάτω. Η Rose αναπηδά στην θέση της και πλησιάζει την πόρτα για να δώσει ένα τέλος επιτέλους σε αυτόν το παραλογισμό του.

Δεν ήξερε τι σημαίνει αγάπη και τι θυσίες απαιτεί και αυτή ,ήταν η μόνη δικαιολογία που μπορούσε να βρει για αυτήν του την παρανοϊκή συμπεριφορά.

Ο Ίαν, όταν καταλαβαίνει ότι είναι έτοιμη να φύγει, την αρπάζει λίγο πιο δυνατά από όσο έπρεπε και την κολλάει πάνω στην πόρτα. Εκείνη κλείνει τα μάτια της και είναι έτοιμη να δεχτεί το ξέσπασμα του για άλλη μια φορά.

" Δεν θα σε έστελνα σε μια ξένη χώρα. Αυτό δεν είναι αγάπη Rose." Της λεει πιο ήσυχα πλέον και η Rose τον κοιτάζει στα μάτια με μίσος.

" Και τι ξέρεις εσύ απο αγάπη; Ο Harry με αγαπάει πραγματικά. " Του φωνάζει και τον σπρώχνει από πάνω της. Περίμενε μια απάντηση αλλά το μόνο που έκανε ήταν να την κοιτάζει σαν να του είπε το χειρότερο πράγμα στο κόσμο.

Ήταν πληγωμένος. Όχι δεν είχε γευτεί την γεύση της αγάπης αλλά η παρουσία της τις τελευταίας βδομάδες του έδωσαν ένα αξιόλογο δείγμα που θα θυμόταν για ολόκληρη την ζωή του.

Κουνάει το κεφάλι του και σπρώχνει προς τα πίσω κάποιες τούφες μαλλιών που είχαν πέσει στο μέτωπο του. " Έχεις δίκιο. Δεν ξέρω και ούτε επιθυμώ να μάθω. "  Ανοίγει την πόρτα και για λίγο στέκεται στην κάσα την πόρτας.

Γυρίζει και την κοιτάζει. " Ίσως...Ίσως έπρεπε να είχαμε βάλει κάποια όρια από την αρχή. "

" Ίαν..." Στα μάτια του έβρισκε έναν φίλο πρόθυμο να την βοηθήσει και δεν ήθελε να το χάσει αυτό.

" Καπετάνιος Trovato." Της λεει και έπειτα φεύγει με προορισμό το μαγειρείο. Περνάει από το κατάστρωμα αλλά δεν δίνει σημασία σε κανένα. Αρπάζει ένα μπουκάλι ρούμι και κάθεται στο έδαφος. Είναι η μόνη φορά που εύχεται να ήταν στη στεριά. Να μπορούσε να τρέξει μακριά της, η θάλασσα τον έπνιγε.

" Ίαν;" Η φωνή του Έρικ ακούγεται και έπειτα το μικρό του σώμα εμφανίζεται. Ο καπετάνιος αφήνει αμέσως τα ρούμι κάτω και του χαμογελάει.

" Τι έγινε μικρέ; Γιατί δεν κοιμάσαι;" Ο Έρικ ανασηκώνει τους ώμους του και βολεύεται στην αγκαλιά του.

" Δεν νυστάζω. Μπορώ να κάτσω μαζί σου;"

" Φυσικά Έρικ. " Του χαϊδεύει τα μαλλιά και αρχίζει να του λέει μια ιστορία για να τον πάρει ο ύπνος ξεχνοντας και εκείνος  για λίγο την πληγωμένη του καρδιά.

                                             ~•~

" Πως είσαι σίγουρος ότι θα είναι στην Γαλλία;"  Ο καπετάνιος  Jack χαμογελάει σε αυτή την ερώτηση. Είχε καταλάβει πως το πλουσιόπαιδο ήταν καχύποπτο από την αρχή του ταξιδιού.

"Πρέπει να σταματήσουν για τρόφιμα. Η Γαλλία είναι ο πιο σίγουρος προορισμός. " Του εξηγεί και ο Harry το σκέφτεται. Δεν ήθελε να κάνουν άσκοπες στάσεις.

" Ωραία λοιπόν. " Αναφωνεί ο James και είναι έτοιμος να φύγει όταν η φωνή του Harry τον κάνει να παραμείνει.

" Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί τόσο μίσος για τον Trovato;"

Καρφώνει ένα μικρό μαχαίρι πάνω στο γραφείο του και παίρνει μια βαθιά ανάσα κοιτώντας τους άνδρες μπροστά του.

" Με πρόδωσε. " Λέει μονάχα παρόλο που ο Harry περίμενε κάτι παραπάνω. Αυτός ο πειρατής ήταν ο πιο κλειστός άνθρωπος που είχε γνωρίσει ποτέ του.

" Και τώρα φύγετε. Αύριο έχουμε μεγάλη μέρα. " Οι δύο νεαροί γνέφουν και βγαίνουν από την καμπίνα του.

" Τι και αν δεν είναι εκεί η Rose;" Ο Harry σταματάει το βήμα του και κοιτάζει το έδαφος.

" Θα είναι. Πρέπει να είναι. " Αναφωνεί ο James με βλέμμα αχανές και απελπισμένο. Η τελευταία κουβέντα που αντάλλαξαν πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους προς τις καμπίνες τους.