18ος αιώνας, Λονδίνο Αγγλίας.

Η νύχτα πλέον είχε απλώσει το πέπλο της αφήνοντας διάσπαρτα φωτεινά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό να κρατούν συντροφιά στους ναυτικούς που ταξίδευαν στον απέραντο ωκεανό. Η θάλασσα απόψε ήταν ήρεμη και πλέον το πλοίο είχε απομακρυνθεί αρκετά από την Αγγλία. Ο Harry χάζευε τα μικρά κύματα που προκαλούσε το καράβι,ενώ ο James από δίπλα του, καθισμένος κάτω και ακουμπώντας την πλάτη του στις ξύλινες πλάκες του πλοίου, προσπαθούσε να συνέλθει από την ζαλάδα που του προκαλούσε το θαλασσινό νερό.

Βγάζει άλλον ενα περίεργο ήχο,που ο Harry έβρισκε άκρως αηδιαστικό, και έπειτα ξερνάει για άλλη μια φορά στον ξύλινο κουβά που κρατούσε.

" Νομίζω θα έχω πεθάνει πριν φτάσουμε στην Αμερική. " Του λέει καθώς πετάει τον εμετό του μέσα στην θάλασσα.

" Εσύ ήθελες να φύγουμε για Αμερική." Ίσα που είχε προλάβει να να σκαρφιστεί ένα ψέμα για  να πει στην οικογένεια του και να φύγει. Ακόμα δεν έβρισκε σοφή την απόφαση τους να πάνε να την ψάξουν πριν καν περάσει ένας μήνας.

" Δεν θα γλύτωνες τόσο εύκολα. " Ο James σκουπίζει το στόμα του με το μανίκι της λευκής πουκαμίσας του.

" Το θέμα δεν είναι αν θα γλύτωνα ή όχι. Το θέμα είναι ότι απλά πήρες μια απόφαση χωρίς να σκεφτείς καθαρά και τώρα είμαστε πάνω σε ένα πλοίο που, από λεπτό σε λεπτό, μπορεί οι ιδιοκτήτες του να μας πετάξουν μέσα στη θάλασσα!" Είπε νευρικά με μια ανάσα.

" Ουάου, αυτό το ξεσπασμα δεν το περίμενα. Απλά χαλάρωσε λίγο λόρδε μου, μην τα αναλύεις όλα τόσο πολύ. " Του λέει καθώς κοιτάζει και εκείνος τον ορίζοντα που απλώνεται μπροστά του.

" Να χαλαρώσω; James οι πειρατές δεν είναι αξιόπιστοι! " Φωνάζει μα όταν παρατηρεί με την άκρη του ματιού έναν άνδρα, μέλος του πληρώματος του μαργαριταριού, σιωπά.

" Το ότι δεν ντύνονται με ρούχα κλασάτα και δεν μυρίζουν όμορφα όπως εσύ λόρδε δεν σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι. Ναι, μπορεί να κάνουν λάθη από την άλλη όμως ποιος δεν κάνει; Συνελθε Harry δεν ανήκουμε όλοι στην καλή κοινωνία...κάποιοι πρέπει να παλέψουν περισσότερο για κάποια πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα. " Τελείωσε τον μονόλογο του και ο Harry ένιωσε ένα αίσθημα ταπείνωσης. Πάντα πίστευε πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης έχουν ίσα δικαιώματα. Δυστυχώς η Rose δεν του είχε επιτρέψει να δει καθαρά  τον δικό της κόσμο. Τον κόσμο τον αληθινό, μακριά από τα πλούτη την εξουσία και τα χρήματα.

" Και όσον αναφορά τους πειρατές που είπες πως δεν είναι αξιόπιστοι, η αδελφή μου είναι πάνω σε ένα τέτοιο πλοίο γεμάτο με άνδρες που περιμένουν να την κατασπαράξουν. " Αν δεν το έχουν κάνει ηδη ,σκέφτηκε και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σφίχτηκαν.

" Που ήξερες με ποιο πλοίο έφυγε;" Τον ρώτησε ο Harry όλο απορία.

" Έχω τις άκρες μου. " Ο James χαϊδεύει το στήθος του περήφανος και ο Harry ανασηκώνει το ένα του φρύδι. Είχε ακούσει από την Rose αμέτρητες ιστορίες για τον μεγάλο της αδελφό, αλλά ο Harry ποτέ δεν σκέφτηκε ότι θα ήταν τόσο ανυπόφορος!

" Και τι γνωρίζουμε  για αυτόν τον Ivan Trato;"

" Ίαν Trovato-" Το διωρθωσε ο James. " και δεν ξέρουμε και πολλά. Είναι νέος αλλά έμπειρος με την θάλασσα. Ένας από τους πιο διάσημους καταζητούμενους πειρατές που πλέουν πάνω σε τούτα τα νερά. "

" Και ξέρουμε γιατί ο καπετάνιος Anderson τον θέλει νεκρό;" Ο James κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

" Το μόνο που είπε είναι ότι του πήρε κάτι που του ανήκει " Μοιράζεται τις μοναδικές πληροφορίες που ξέρει με τον Harry.
                                          

                                              ~•~

18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Από την κουπαστή του πλοίου κοιτάζει με ανυπομονησία τα εδάφη της Γαλλίας, που όσο περνούσαν τα λεπτά, έφταναν όλο και πιο κοντά. Ήθελε να αποτυπώσει κάθε μέρος του Παρισιού και να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερο πράγματα για την κουλτούρα  και τον πολιτισμό των Παριζιάνων κατοίκων της.

" Ρίξτε την άγκυρα και δέστε τα πανιά" Άκουσε την φωνή του Ίαν και τον πλησίασε φορώντας το πιο φωτεινό της χαμόγελο.

" Έχεις ξανά έρθει στο Παρίσι;" Τον ρωτάει όλο περιέργεια όσο βρίσκεται από πίσω του ακολουθώντας τον έως την καμπίνα του. Είχε να βρεθεί στον προσωπικό του χώρο από εκείνη την νύχτα που τόλμησε να αρπάξει το δαχτυλίδι που δικαιωματικά της ανήκει. Μια νύχτα που προσπαθούν και οι δύο να αφήσουν πίσω τους. Ένιωθε άβολα να βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί του πλέον,ένα δωμάτιο που είναι γεμάτο με τα προσωπικά του αντικείμενα. Με την  μυρωδιά του πλημμυρίζει τον χώρο και να της προκαλεί ζαλάδα.

"Τουλάχιστον πέντε φορές. " Της απαντάει όσο πιάνει μια κανάτα με νερό και την αδειάζει σε ένα μικρό πήλινο δοχείο.

Πέντε φορές είναι πολλές ,σκέφτεται. Τον ζήλευε τόσο πολύ, ζηλεύε την ελευθερία του που ήταν σχεδόν έτοιμη να επινοήσει μια δική της φανταστική ιστορία για να του αφηγηθεί. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα τον ενθουσιάσει,όπως συχνά οι δικές του ιστορίες της κόβουν την ανάσα. Ωστόσο μείνει σιωπηλή και τον παρατηρεί να απλώνει σαπούνι στο πρόσωπο του και με μια μικρή και λεπτή λεπίδα να ξυρίζει βιαστικά το πρόσωπο του από τις λιγοστές κόκκινες τρίχες.

" Αουτς!" Αναφωνεί και αφήνει κάτω την λεπίδα κοιτάζοντας στον καθρέφτη την πληγή στο λαιμό του.  Πάντα όταν ξυριζόταν είχε το συνήθειο ή μάλλον το ελάττωμα να κόβεται είτε ,από βιασύνη, είτε από απροσεξία. Δεν έχει ελαφρύ χέρι.

" Ασε με να σε βοηθήσω. " Τον πλησιάζει και παίρνει την λεπίδα από το χέρι του. Εκείνος πρόθυμος δέχεται και κάθεται σε μια καρέκλα ώστε να είναι στο ύψος της.

Αρχίζει να απλώνει το κρεμώδες υγρό στο πρόσωπο του με απαλές και διστακτικές κινήσεις. Όταν τα δάχτυλα της αγγίζουν  φευγαλέα, άθελά της, τα χείλη του, κοκκινίζει και ξεχνάει να αναπνέει. Ο Ίαν την γλύφει με το βλέμμα του, το γαλανό την καρφώνει επίμονα, λατρεύει να την φέρνει σε αμηχανία.

Πιάνει την λεπίδα και αρχίζει να την περνάει απαλά στα μάγουλα του και στον λαιμό του. Εκείνος γέρνει το κεφάλι του ώστε να της δώσει καλύτερη πρόσβαση στο λαιμό του.  Παρατηρεί το σοβαρό της βλέμμα όσο τον περιποιείται  προσεκτικά. Τα πόδια του, όπως εχει καθίσει στην καρέκλα ,είναι ανοιχτά αφήνοντας χώρο στο μικρό της σώμα να χωθεί ανάμεσα τους. Ανάθεμα ,ήθελε να την νιώσει όσο πιο κοντά του γινόταν, αλλά εκείνη σαν να διάβαζε τις σκέψεις του διατηρούσε μια απόσταση μεταξύ τους πεισματικά.

Είχε μια αγνότητα και μια αθωότητα που τον ωθούσε στα όρια της τρέλας!

" Έτοιμος"  Απομακρύνεται από κοντά του και σκουπιζει τα χέρια της στην πετσέτα δίπλα της. Ο Ίαν αγγίζει με τις μεγάλες του παλάμες κατα μήκος του προσώπου του και χαμογελάει όταν διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει καμία πληγή ή γρατζουνιά.

" Πως έμαθες να ξυρίζεις έτσι;"

Η κοπέλα χαμογελάει. " Συνήθιζα να ξυριζω τον αδελφό μου, είναι το ίδιο απρόσεκτος όπως εσύ."  Πόσο θα ήθελε να ήταν δίπλα της αυτή τη στιγμή για να δούνε μαζί την μαγική πρωτεύουσα της Γαλλίας. Να φάνε διάφορες λιχουδιές και να τρέχουν στην αγορά χαζεύοντας τα καινούργια και περίεργα αντικείμενα όπως έκαναν μικρά.

" Δεν ήξερα ότι έχεις αδελφό. " Ακούστηκε η φωνή του.

" Δεν με ρώτησες ποτέ. " Πράγματι ο Ίαν δεν την είχε ρωτήσει ακόμα τίποτα για την οικογένεια της ή γενικότερα για την προσωπική της ζωή. Από  την μια το εκτιμούσε ,αλλά από την άλλη την εκνεύριζει. Θέλει να μάθει πράγματα για εκείνον και εφόσον ο πορτοκαλομάλλης πειρατής δεν την ρωτάει, εκείνη διστάζει να αρχίσει η ίδια μια τέτοια είδους συζήτηση.

" Εσύ;" Τον ρώτησε δαγκωνοντας τα χείλη της νευρικά. Ο Ίαν στρέφει το βλέμμα του επάνω της .

" Εγω τι ;"

' Έχεις αδέλφια;'  Δεν της απαντάει. Παρά μόνο κοιτάζει το κενό πίσω από την μορφή της και ολόκληρο το σώμα του σφίγγεται. Το θέμα της οικογένειας ήταν πολύ ευαίσθητο για εκείνον. Δεν του αρέσει να μιλάει για αυτή, όχι από μίσος ,αλίμονο λάτρευε τους γονείς του, κυρίως από πίκρα.

Ώστε αυτή είναι η αχίλλειος φτέρνα του, παρατήρησε η Rose. Δεν ήξερε καν την καταγωγή του. Ένα περίεργο συναίσθημα κατέκλυσε την καρδιά της, τι ακριβώς κάνει με έναν ξένο, με έναν πειρατή;

" Είχα έναν μικρότερο αδελφό αλλά πέθανε. Τώρα έχω μονάχα μια αδελφή. " Της απάντησε τελικά μην δίνοντας της περαιτέρω πληροφορίες και εκείνη το σέβεται.

" Λυπάμαι. " Και όντως το έκανε. Ο Ίαν πλέον είχε μάθει να αναγνωρίζει το ψέμα από την αλήθεια και η φωνή της Rose μόνο ειλικρίνεια είχε να εκφράσει. Εκείνος γνέφει θετικά και η γυναίκα απέναντι του βγαίνει από την καμπίνα του για να τον αφήσει να ετοιμαστεί.
~
Με το που πάτησε το πόδι της στο έδαφος χαμογέλασε κοιτάζοντας τριγύρω. Πρώτη φορά έβλεπε τόσο κόσμο μαζεμένο καθώς παρόλο που διέμενε στη καρδιά της Αγγλίας, δεν συνήθιζε να κατεβαίνει συχνά στο λιμάνι. Άνθρωποι πάνω σε μεγάλα πλοία να μεταφέρουν κιβώτια, μαμάδες με παιδιά να παίζουν φορώντας ακριβά φουστάνια και άνδρες να μιλάνε για διάφορα θέματα κυρίως πολεμικά και πολιτικά .

Ξαφνικά ένιωθε άσχημα για το απλό και λερωμένο φόρεμα που φορούσε. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα γεμάτα από την αλμύρα της θάλασσας αφού η τελευταία φορά που είχε πάρει το μπάνιο της ήταν τότε σε εκεινο το νησί.

" Θα σε πάω να φας το καλύτερο φαγητό του Παρισιού. " Της είπε ο καπετάνιος δίπλα της έχοντας το βλέμμα του συγκεντρωμένο μονάχα επάνω της. Δεν υπήρχε κάτι άλλο άλλωστε για να του τραβήξει το ενδιαφέρον, είχε δει το ίδιο σκηνικό άλλες πέντε φορές. Έξι με τούτη τη φορά.

' Το ελπίζω. " Της έπιασε το χέρι και η Rose ξαφνιάστηκε,ωστόσο εκείνος δεν την άφησε.

" Αλλά πρώτα θα κάνουμε μια μικρή στάση. " Της έκλεισε το μάτι πονηρά και άρχισε να περπατάει σε μια εντελώς άγνωστη κατεύθυνση για εκείνη .

Όταν όμως έφτασαν έξω από ένα κτήριο που στην ταμπέλα επάνω έγραφε με καλλιτεχνικά γράμματα το όνομα ' Μισέλ ' δεν περίμενε πως θα την έφερνε ποτέ σε ένα πορνειο,ναι κι όμως το έκανε. Την τράβηξε μέσα και κάτι μέσα της έσπασε. Ανέκαθεν θεωρούσε πως οι άνδρες που συχνάζουν σε τέτοια μαγαζιά δεν σέβονται το γυναικείο φύλο. Ίσως τον είχε τοποθετήσει πιο ψηλά από ό,τι τοη άξιζε, άλλωστε άνδρας δεν ήταν;

Αυτό όμως που της έκανε πραγματικά την καρδιά θρύψαλα ήταν ο ξεπεσμός στον οποίον έχει αναγκαστεί να υπομένει ουκ ολίγες φορές από τότε που πήρε την απόφαση να αφήσει το Λονδίνο και να διαλέξει τη ζωή της. Τι δουλειά είχε εκείνη σε ένα μέρος σαν και αυτό; Αν ο Ίαν ήθελε να ...ξεδώσει, εκείνη τι ακριβώς έκανε μαζί του;

Μόλις μπαίνουν μέσα , τα γέλια είναι κάτι παραπάνω από αισθητά ενώ στο χώρο περιφέρονται γυναίκες, όμορφες και νέες, με κάθε ,διαφόρων ηλικιών, άνδρες.  Η Rose κοίταγε τα σώματα των γυναικών με τα ελάχιστα,σχεδόν ανύπαρκτα ρούχα. Πλούσιες καμπύλες με σχεδόν κανένα ψεγάδι. Έπειτα στρέφει τα μάτια της στον Ίαν, ο οποίος δεν φαίνεται να ενθουσιαζεται με όλες εκείνες τις κοπέλες που προσπαθούν να του τραβήξουν την προσοχή.

" Ίαν!" Ακούνε μια φωνή και γυρίζουν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους. Μια γυναίκα με μια πιο σεμνή αμφίεση εμφανίζεται μπροστά τους. Ήταν σίγουρα αρκετά χρόνια μεγαλύτερη της,όπως και από τον Ίαν. Ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε από το να αρπάξει το κεφάλι του καπετάνιου και του αφήσει ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη,που πριν από λίγο χάζευε η Rose. O Ίαν δεν την εμποδίζει, αντιθέτως αφήνει το χέρι της Rose και αγγίζει τη μέση της άγνωστης γυναίκας.

Η Rose τραβάει το βλέμμα της από πάνω τους την ίδια στιγμή που σταματάνε το φιλί. Ο Ίαν της χαμογελάει με το πιο γοητευτικό χαμόγελο που διαθέτει και έπειτα σαν να θυμήθηκε την ύπαρξη της, την συστήνει στην γυναίκα απέναντι τους .

" Μισέλ από εδώ η Rose. ".Η γυναίκα απέναντι της χαμογελάει φιλικά καλωσορίζοντας την στο Παρίσι. Η Rose αντίθετα παραμένει σιωπηλή και ανέκφραστη ξεχνώντας όλους τους καλούς τρόπους που πάσχιζε να της μάθει η μητέρα της τόσα χρόνια. Άλλωστε ήταν σε ένα αναθεματισμένο πορνείο, κανείς δεν φαίνεται να έχει τρόπους και ηθικές αξίες εδώ μέσα.

" Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω!" Της απευθύνεται στα αγγλικά χωρίς όμως να παραλύπτει την γαλλικής δόση έμφυτης προφοράς που διαθέτει. Μόνο τότε η Rose εμφανίζει ένα μικρό χαμόγελο.

" Πρέπει να πεινάτε, ελάτε να φάτε κάτι. " Τους  προτείνει και ο Ίαν δέχεται αμέσως χωρίς δισταγμό.

" Εγω λέω να επιστρέψω στο πλοίο. " Του δηλώνει με αποφασιστικότητα και φεύγει από δίπλα του πριν προλάβει να την εμποδίσει. Δεν θα καθόταν σε ένα τέτοιο μέρος,γεμάτο με ανθρώπους που έκαναν ένας θεός ξέρει τι όργια. Ήταν απογοητευμένη,όχι με τον Ιαν, αλλά κυρίως με τον εαυτό της που πίστεψε ότι ένας πειρατής θα μπορούσε όντως να σεβαστεί μια γυναίκα. Αλλά το γεγονός ότι την έφερε εδώ, απέδειξε το άκρως αντίθετο.

Μέσα στη θολούρα των σκέψεων της, δεν πρόσεξε  και έπεσε πάνω σε κάποιον. Ο άνδρας γύρισε προς το μέρος της και την κοιταξε πρώτα ξαφνιασμένος και έπειτα με ένα πρόστυχο βλέμμα.

' Συγγνώμη. ' Του είπε και γύρισε να φύγει αλλά για κακή της τύχη εκείνος την άρπαξε από την μέση κολλωντας της βίαια πάνω στο σώμα του. Η Rose άφησε να της ξεφύγει μια κραυγή φόβου πριν εκείνος της κλείσει απότομα το στόμα με την παλάμη του και την κολλήσει στον τοίχο πίσω της. Θέλει να κλάψει, να φωνάξει και κυρίως να χτυπήσει με όλη της την δύναμη τον Ίαν.

" Όταν θα είσαι από κάτω μου θα φωνάζεις περισσότερο αγαπητή μου." Ψιθυρίζει με την βρωμερή του ανάσα  να πέφτει στο πρόσωπο της και ασυναίσθητα στρέφει το κεφάλι της στο πλάι. Ξαφνικά το βάρος του σώματος του φεύγει από πάνω της και πλέον μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα. Βλέπει εκείνον τον άγνωστο άνδρα κολλημένο στο τοίχο όπως ήταν εκείνη προηγουμένως με το σώμα του Ίαν να τον καλύπτει.

" Αν την ξανά ακουμπήσεις σου υπόσχομαι ότι εσύ θα φωνάζεις πιο δυνατά από εκείνη. " Τον προειδοποιεί φτύνοντας τον στο πρόσωπο και τον σπρώχνει μακριά τους. Ο άνδρας σκουπιζει το πρόσωπο του και πριν της ρίξει μια τελευταία ματιά μίσους στη Rose, φεύγει. Ο Ίαν έρχεται κοντά της κοιτάζοντας την θυμωμένος.

" Μπορείς να μην φεύγεις έτσι;" Τώρα ήταν η σειρά της να νευριάσει όμως.

" Όχι όταν με φέρνεις σε ένα τέτοιο μέρος! "

" Θα μπορούσε να σε είχε αγγίξει!"

" Δεν θα ήταν κάτι ασυνήθιστο εδώ μέσα. Εξάλλου στοιχηματίζω πως και εσύ έχεις πράξει κάτι παρόμοιο!" Του φωνάζει και όποιοι τύχαινε να περάσουν δίπλα τους, γυρνούσαν και τους κοίταζαν.

" Αυτή την εντύπωση έχεις για εμένα Rose;" Βρίσκεται ξανά κολλημένη στο τοίχο με το Ίαν να στηρίζει τα χέρια του χαλαρά  στο τοίχο δεξιά και αριστερά της αντίστοιχα. Νιώθει την ζεστασιά του σώματος του και το ευχάριστο βάρος του. Η ανάσα του χαϊδεύει το μάγουλο της και τα γαλάζια μάτια του αφήνουν στίγματα στην ψυχή της. Δεν ήξερε τι εντύπωση να σχηματίσει για εκείνον. Από την μία φαινόταν πως ήταν ένας άνδρας με αρχές, τρόπους, ευγένεια και κατανόηση. Από την άλλη της προκαλούσε έναν φόβο ανεξήγητο. Ήταν όμως και κάποιες στιγμές σαν αυτή που ένιωθε το στομάχι της να ανακατεύεται.

" Ίσως και να έχω. " Του απαντάει δυναμικά χωρίς να του δώσει πρόσβαση στα αληθινά της αισθήματα που μόνο δύναμη δεν περιελάμβαναν.

Το γαλανό του βλέμμα ακροβατεί από τα κάστανα της μάτια στα χείλη της και ξανά από την αρχή. Ήθελε να την φιλήσει τόσο πολύ που εκείνη την στιγμή νόμιζε πως θα πέθανε αν δεν το έκανε. Έσκυψε το κεφάλι του και ακούμπησε στιγμιαία τα χείλια του απαλά στα δικά της παραμένοντας όμως ακίνητος. Η Rose είχε κλείσει τα μάτια της, είχε κολλήσει στον κρύο τοίχο και έσφιγγε με αγωνία το ύφασμα του φορέματος της προσμένοντας την επόμενη κίνηση του, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ αφού έφυγε από κοντά της.

" Έλα μαζί μου και μην φύγεις ξανά. " Της είπε χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει και εκείνη υπάκουσε.
~
Η Μισέλ άφησε ένα ποτήρι γεμάτο με ρούμι μέσα στο χέρι του και εκείνος ευχαριστόντας την ,ήπιε μια γουλιά. Είχε να βάλει στο στόμα του αλκοόλ από εκείνη την βραδιά που εξαιτίας του τσακώθηκε με την Rose. Η Μισέλ ξαπλώνει δίπλα του και αρχίζει να του ξεκουμπώνει ένα ένα τα κουμπιά της πουκαμίσας του με αργές κινήσεις πριν το ανοίξει εντελώς.

Μόλις τα χείλη της έρχονται σε επαφή με το δέρμα του, ο Ίαν γέρνει πίσω το κεφάλι του στο μαξιλάρι και αφήνει στην άκρη το ποτήρι με το ποτό του. Η γυναίκα βάζει το μικρό της σώμα πάνω στο μυώδες δικό του και αρχίζει να τον φιλάει πιο έντονα τρίβοντας το κέντρο της θηλυκότητας της  στο εξόγκωμα του παντελονιού του όπως ακριβώς θυμάται ότι του αρέσει. Ο πειρατής βγάζει έναν αναστεναγμό, όχι τόσο από την κίνηση της Μισέλ , αλλά κυρίως από την φαντασία του που αυτή τη στιγμή οργιάζει. Στο μυαλό του έρχεται η μορφή της Rose στη θέση της Μισέλ και άθελά του, αναφωνεί το όνομα της.

" Αυτό ήταν ενδιαφέρον. " Κατεβαίνει από πάνω του και τον κοιτάζει χαμογελώντας. Ο Ίαν μόλις διαπιστώνει τι ακριβώς είπε, ανοίγει τα μάτια του και ανασηκωνεται στη θέση του. Αρπάζει το ποτήρι δίπλα του και με μια μόνο γουλιά, το κατεβάζει ολόκληρο.

" Τραγικό ήταν." Απαντάει ο Ίαν και μαλώνει τον εαυτό του. Δεν πρέπει να έχει φαντασιώσεις μαζί της, και αν μπορούσε δεν θα της μιλούσε καν. Σε λίγο καιρό, μόλις δηλαδή βρει τον μνηστήρα της, όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Αυτός θα είναι παρελθόν.

" Ο έρωτας ποτέ δεν είναι τραγικός. "  Η Μισέλ τον ήξερε από όταν ο Ίαν ήταν στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε ετών, όταν ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή. Ήξερε να τον διαβάζει πλέον σαν ανοιχτό βιβλίο.

" Δεν είμαι ερωτευμένος. Άλλωστε σε λίγο καιρό θα παντρευτεί. "

" Ναι αλλά τώρα είναι μαζί σου. "

" Επειδή με χρειάζεται. " Κουμπώνει βιαστικά τη λευκή πουκαμίσα του και σηκώνεται όρθιος.

" Και από πότε εσένα σε πειράζει αν θα παντρευτεί;"  Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή την ερώτηση, του φαινόταν γελοία. Αν η καρδιά της ήταν δοσμένη αλλού ,εκείνος δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδεα μιας μονόπλευρης αγάπης. Τα ήθελε όλα ή τίποτα. Δεν συμβιβάζοταν με κάτι λιγότερο γιατί ήξερε πως άξιζε να αγαπηθεί ολοκληρωτικά ώστε να μπορέσει να δώσει και εκείνος την δική του.

" Πρέπει να πάω να την βρω. " Ήθελε να της ζητήσει συγγνώμη για τον τρόπο που της φέρθηκε νωρίτερα. Αν ήταν στη θέση της, δεν θα του άρεσε να βρισκόταν σε ένα μέρος που υποβιβάζεται η τιμή και η αξία του. Αφού του είπε η Μισέλ το δωμάτιο που βρισκόταν, άρχισε να βαδίζει προς τα εκεί αβέβαιος.

Όταν έφτασε μπροστά από τη ξύλινη επιφάνεια της πόρτας, άπλωσε το χέρι του και την χτύπησε ελαφριά χωρίς όμως να πάρει απάντηση. Την άνοιξε φοβούμενος μήπως έχει πάθει κάτι ή ακόμα χειρότερα, μην εκείνος άξεστος άνδρας την βρήκε ξανά. Ωστόσο όταν μπήκε μέσα αντίκρισε έναν χώρο που δεν διέφερε και πολύ από τα συνηθισμένα δωμάτια του μέρους αυτού. Επάνω στο κρεβάτι υπήρχε το γαλάζιο φόρεμα της. Το πήρε στα χέρια του και μύρισε το άρωμα της. Ένα μουρμουρητό ακούστηκε από το βάθος του δωματίου, πίσω από μια άλλη πόρτα που αν δεν έκανε λάθος, ήταν το μπάνιο. Άφησε το φόρμα στην αρχική του θέση και στάθηκε μπροστά από την πόρτα που ήταν μισανοιχτη.

Η Rose  ήταν μέσα στην μικρή άσπρη μπανιέρα και χαιδευε το σώμα της τοποθετώντας πράσινο σαπούνι επάνω της και απολαμβάνοντας τη ζέστη του νερού. Τραγουδούσε ένα σκοπό που εκείνος δεν γνώριζε, η φωνή της όμως παρόλα αυτά ήταν μαγευτική όπως και όλα πάνω της. Ήταν σίγουρος πως μια τέτοια φωνή θα έχουν και οι σειρήνες παρόλο που ποτέ δεν είχε συναντήσει μια από κοντά. Τον μαγεύε αυτή η γυναίκα, τα πάντα πάνω της είχαν στοιχειώσει το μυαλό και την καρδιά του.

" Τι κάνεις εσύ εδώ;" Ήταν τόσο απορροφημένος στις σκέψεις του, που δεν παρατήρησε το βλέμμα της Rose να πέφτει πάνω του, οργισμένο. Είχε φέρει τα πόδια της στο στήθος της προσπαθώντας να καλύψει το σώμα της όσο περισσότερο μπορούσε. Ο Ίαν αμέσως κατέβασε το βλέμμα του κοιτώντας το πάτωμα ντροπιασμένος που για άλλη μια φορά της έδειχνε πόσο ανόητος και ανήθικος μπορεί να γίνει.

" Μπορώ να πλησιάσω;" Την ρώτησε και την κοίταξε φευγαλέα. Η κοπέλα εγνεψε ,όταν όμως κατάλαβε πως ο Ίαν δεν θα μπορέσουμε να είχε δει την κίνηση αυτή ,αφού κοιτούσε κάτω, του απάντησε με ένα απαλό ναι και εκείνος δίχως να χάσει καιρο μπήκε μέσα στο μικρό χώρο του μπάνιου. Η Rose ένιωθε άβολα  ωστόσο αν έλεγε πως δεν απολάμβανε να το βλέπει σε μειονεκτική θέση, αμήχανο και ντροπιασμένο,θα ήταν ψέμα.

Ο Ίαν καθισε στο έδαφος ώστε να βρίσκονται στο ίδιο ύψος και της γύρισε την πλάτη ακουμπώντας το σώμα του έναντι της μπανιέρας. Η Rose ήταν ευγνώμων που της αφήνε λίγο προσωπικό χώρο.

" Λοιπόν; Τι κάνεις εδω ;" 

" Ήθελα σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε φέρω εδώ πέρα για να σε ταπεινωσω ή κάτι παρόμοιο. Απλά σκέφτηκα πως εδώ πέρα θα είχες κατάλληλη περιποίηση μετά από τόσες βδομάδες στη θάλασσα. "

" Περιποίηση; Τι είδους περιποίηση δηλαδή; Εκείνη μιας πόρνης;" Του λέει θυμωμένη. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να την  φτάσει στα όρια της τόσο γρήγορα!

Ο Ίαν γύρισε προς το μέρος της ξεχνώντας κάθε διακριτικότητα. " Όχι βέβαια! Γυναίκες είναι και αυτές Rose. Χρειαζόσουν μια περιποίηση κατάλληλη για μια τόσο όμορφη κοπέλα όπως εσύ. " Της είπε και αμέσως μετάνιωσε την τελευταία του φράση. Μόλις τελειώσει όλο αυτό θα παντρευτεί και πιθανόν να μην την ξανά συναντήσει ποτέ, θυμίζει για πολλοστή φορά σήμερα στον εαυτό του.

Η Rose χαμογελάει και τα μάγουλα της παίρνουν φωτιά. Ήταν αρκετές οι φορές που ο Harry την είχε απακαλεσει όμορφη,αλλά η αίσθηση να βγαίνει από το στόμα του Ίαν ήταν διαφορετική.

Ο Ίαν έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο έδαφος και πήρε μια βαριά ανάσα. " Απλά το έκανα για εσένα. Για να έχεις μια άνεση. "

Όπως ήταν έτσι, με το κεφάλι κατεβασμένο και με τις πλούσιες κόκκινες τούφες να πέφτουν στο μέτωπο του,η Rose πλησίασε και κόλλησε το σώμα της στην άκρη την μπανιέρας. Ακούμπησε το πιγούνι του με το βρεγμένο της χέρι της κάνοντας τον να την κοιτάξει.

" Τοτε σου χρωστάω και εγώ μια συγγνώμη καπετάνιε. Και ένα ευχαριστώ. "  Άφησε ένα απαλό φιλί στο πιγούνι του και ο Ίαν έκλεισε τα μάτια του. Όταν τα ανοιξε ο πόθος ήταν αποτυπωμένος πάνω στις θάλασσες των ματιών του. Ακόμα και μια τόση μικρή της πράξη μπορούσε να τον στείλει κατευθείαν στο παράδεισο. Της χαμογελασε.

" Σε αφήνω να ξεκουραστείς. Όταν τελειώσεις, έλα να με βρεις. " Της είπε και σηκώθηκε από το πάτωμα αφήνοντας την μόνη στο μικρό χώρο του μπάνιου.