18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

"Έρικ μην τρέχεις!" Τον πιάνει από το χέρι για να τον σταματήσει αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να την παρασύρει μαζί του μέχρι ένα μαγαζί με ξύλινα παιχνίδια.

Σήμερα θα ήταν η τελευταία της  στη μαγική πόλη του Παρισιού και ήθελε να απολαύσει κάθε στενό, μαγαζί και μυρωδιά από τις διάφορες λιχουδιές. Κυρίως όμως ήθελε να ξεφύγει από την φορτισμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα σε εκείνη και τον Ίαν. Πλέον ένιωθε ξανά όπως την πρώτη βδομάδα που ήταν στο πλοίο ,άβολα και φοβισμένη. Ο Ίαν ήταν απόμακρος και δεν της είχε ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Δεν ήξερε τι έκανε και του έδωσε την εντύπωση πως εκείνη νιώθει κάτι παραπάνω πέρα από συμπάθεια για το πρόσωπο του. Η θέση της ήταν ξεκάθαρη, αγαπούσε τον Harry και σύντομα θα γινόταν γυναίκα του.

Αφού αγόρασαν μερικές τελευταίες προμήθειες άρχισαν να προχωράνε προς το λιμάνι. " Μα συγχωρείται δεσποινίς!"

Η Rose γυρίζει προς την αντρική φωνή που άκουσε λίγα μέτρα μακριά της και προσπαθεί να κρύψει την δυσαρέσκειά της όταν αντικρίζει τον άνδρα από την  χθεσινή δεξίωση.

Ο άνδρας στέκεται με μια επιφύλαξη μπροστά της, κάτι που η Rose παρατηρεί. " Ελπίζω να νιώθετε καλύτερα από εχθές. " Δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο πίσω από αυτήν τους την συνάντηση. Μήπως τους είχαν καταλάβει ότι εκείνοι ευθύνονται για την κλοπή των χρωμάτων;

" Ναι είμαι καλά. Τώρα με συγχωρείται αλλά πρέπει να φύγω. " Έγειρε το σώμα της για να φύγει αλλά ο άνδρας της έπιασε σφιχτά το χέρι. Η Rose κοίταξε το χέρι που έστεκε απειλητικά επάνω της και έπειτα εκείνον. Υπήρχε μια απειλή στο βλέμμα του και πλέον ήταν βέβαιη πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

" Θυμήθηκα από που σας γνωρίζω. " Η καρδιά της  άρχισε να χτυπάει δυνατά από τον φόβο.

' Δεν ξέρω τι εννοείτε. "  Το χέρι της τυλίχθηκε γύρω από την μικρή παλάμη του Έρικ θέλοντας να τον προστατεύσει.

" Ω, μα ξέρεις. Νόμιζες ότι μπορείς να ξεφύγεις τόσο εύκολα; Μια μάγισσα μονο στην κόλαση αξίζει να βρίσκεται." Κάποιοι περαστικοί σταμάτησαν και την κοίταξαν με τρόμο. Στα μάτια τους φαινόταν σαν δαίμονας που είχε ανέβει στην γη για να τους βλάψει.

" Κάνετε κάποιο λάθος. " Παραπάτησε προς τα πίσω αλλά σκόνταψε πάνω σε κάποιον. Ένας δεύτερος άνδρας ήταν πίσω της και της έπιασε τα χέρια δένοντας τα δυνατά. Η Rose κοίταξε γύρω τους ανθρώπους που είχαν σχηματίσει έναν κύκλο γύρω της.

Το βλέμμα της έπεσε στον Έρικ. Αν δεν μπορούσε να σώσει τον εαυτό της τουλάχιστον έπρεπε να σωθεί εκείνος." Τρέχα Έρικ!" Του φώναξε και προσπάθησε να ξεφύγει από τα σφιχτά δεσμά της χωρίς επιτυχία.

Ο μικρός Έρικ όχι μόνο δεν έφυγε , αλλά όρμιξε πάνω στον άνδρα που την κρατούσε θαρρείς και θα τον έριχνε κάτω. Τελικά έπιασαν και εκείνον και τους πέταξαν σε μια ξύλινη παλιά άμαξα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη. Τους κλείδωσαν και μετά από λίγο η άμαξα άρχισε να κινείται αδέξια πάνω στους πετρινους δρόμους του Παρισιού χωρίς να γνωρίζουν  τον προορισμό, αν και η Rose μπορούσε να τον φανταστεί, βάδιζαν προς τις φυλακές.

Όσο απομακρύνοταν οι γεμάτες μίσος φωνές των κατοίκων ακουγόταν σαν ψίθυροι και η άλλοτε όμορφη και ονειρική πόλη της φαινόταν ψυχρή και εχθρική.

" Φοβάμαι Rose. " Άκουσε την χαμηλή φωνή του και γύρισε να τον κοιτάξει. Τον αγόρι ήταν έτοιμο να δακρύσει και η Rose δεν μπορούσε να βρει λόγια παρηγοριάς. Δεν ήξερε που τους πηγαίνουν και αν η ζωής τους θα τελείωνε σήμερα, αύριο ή σε μερικές μέρες.

Η συνειδητοποιηση έκανε το κεφάλι της να πονάει. Ο Ίαν δεν θα μπορούσε να τους βρει και αν το έκανε δεν ήταν σίγουρη αν θα έβρισκε αυτούς ή ότι έχει απομείνει από εκείνους.

Του χαμογέλασε, όμως αυτό το χαμόγελο δεν έφτασε ποτέ μέχρι την ψυχή της." Μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά."

Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Για την ίδια τουλάχιστον τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα αλλά ό,τι και να συνέβαινε,ο Έρικ θα έβγαινε ζωντανός από όλα αυτά.

Όταν έφτασαν επιτέλους τα σύννεφα είχαν καλύψει τον ήλιο θυμίζοντας της τον καιρό του Λονδίνου. Τους έβγαλαν άγαρμπα από τις αμαξες και του έριξαν σε ένα μπουντρούμι. Δεν της πήρε πολύ ώρα για να καταλάβει ότι βρισκόταν στις φυλακές της πόλης. Τους αφαίρεσαν τις χειροπέδες και για άλλη μια φορά βρέθηκε κλειδωμένη σε ένα άθλιο μέρος. Ο Έρικ έπεσε αμέσως στην αγκαλιά της και εκείνη τον κράτησε σφιχτά πάνω της.

Στα κελιά υπήρχαν και άλλοι άνδρες:εγκληματίες, δολοφόνοι, ληστές . Την κοιτούσαν όλοι με την ίδια ειρωνεία, αλαζονεία και πόθο. Όταν όμως ένας φύλακας την αποκάλεσε μάγισσα, όλοι έκαναν ένα βήμα πίσω και χάθηκαν πίσω από το σκοτάδι του κελιού θαρρείς και λίγο σκοτάδι θα μπορούσε να τους προστατέψει από την οργή μιας μάγισσας. Δεν την ξανά κοίταξαν και η Rose ευχήθηκε να ήταν πράγματι μάγισσα, με ένα χτύπημα των χεριών της να έφερνε συμφορές και με μερικές αρχαίες λέξεις να έκανε ξόρκια που θα μπορούσαν να την πάνε πίσω στο καράβι, δίπλα στον Ίαν.

Θα ήθελε να μοιάζει με αυτές τις γυναίκες του διαβόλου. Να τιμωρεί τους τους ανθρώπους που θα επιθυμούσαν τον θάνατο της και να δημιουργεί φίλτρα κάθε είδους. Να μπορούσε να φύγει εδώ και τώρα και να έκανε στάχτη αυτό το μέρος. Ήξερε όμως πως δεν ήταν μάγισσα και οσο ήθελε να το φωνάξει ήξερε πως κανένας δεν θα την πίστευε. Όλοι διψάνε για αίμα χωρίς να τους νοιάζει αν θα είναι αίμα αθώων ανθρώπων, αρκεί να πάρουν αυτό που θέλουν. Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να την σώσει ,δεν ήξερε που βρισκόταν και άθελά της, του είχε ραγίσει την καρδιά σε χίλια κομμάτια χωρίς να είναι ικανή να τα κολλήσει ξανά.
~
" Καπετάνιε πρέπει να φύγουμε. Μπορεί να μας αναγνωρίσει κάποιος. " Είχε κατέβει στο λιμάνι και περίμενε να δει το μικρό της σώμα να ξεπροβάλει μέσα στο πλήθος. Φυσικά αυτό όμως δεν έγινε ούτε τώρα ,ούτε πριν από δύο ώρες.

" Ίαν " Άκουσε την φωνή του Eidan και γύρισε να τον κοιτάξει ενοχλημένος. Ήξερε πόσο διακυβεύονται με κάθε λεπτό που παρέμεναν στο λιμάνι. Δεν μπορούσε όμως να τους αφήσει εδώ και να φύγει έτσι απλά.

" Αν θέλετε φύγετε. Αν φοβάστε τόσο πολύ. " Είπε και έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο κόσμο με ελπίδα ότι θα την δει να κρατάει στα χέρια της τρόφιμα μαζί με τον μικρό Έρικ από την άλλη πλευρά.

" Δεν θα γυρίσει Ίαν. " Ο Eidan έβαλε την παλάμη του στον ώμο του και τον κοίταξε θλιμμένος. Ο Ίαν κούνησε το κεφάλι του. Δεν ήθελε να παραδεχτεί την σκληρή αλήθεια, οτι δηλαδή έφυγε και τον παράτησε έπειτα από την νύχτα που της εξομολογήθηκε τι πραγματικά νιώθει για εκείνη. Μπορεί να είχε πληγωθεί και εχθές το βράδυ να ευχήθηκε άπειρες φορές να μην την είχε γνωρίσει, αλλά ήξερε πως αν δεν ξανά έβλεπε τα κάστανα της μάτια θα τρελενόταν. Μετά ήταν και ο Έρικ. Πως θα μπορούσε να αφήσει αυτό το μικρό αγοράκι που ήταν σαν αδελφός του;

" Δεν φεύγω χωρίς τον Έρικ. Μπορεί να του συνέβη κάτι κακό. "

" Ή απλά να έφυγε μαζί της. Ίσως είδε μια μητρική φιγούρα στο πρόσωπο της. "

Ο Ίαν γύρισε και τον κοίταξε εκνευρισμένος. " Δεν φεύγω χωρίς εκείνον! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό το παιδιά για εμένα!"

Ο Eidan εγνεψε θετικά. Το βλέμμα του Ίαν γύρισε ξανά στην κατεύθυνση που κοιτούσε πριν.

" Της δίνω δύο μέρες. Αν δεν εχει εμφανιστεί μέχρι τότε θα φύγουμε. " Δεν περίμενε να ακούσει την γνώμη των υπολοίπων. Ήταν διαταγή και η διαταγή του ήταν νόμος.
~
Έξω είχε νυχτώσει. Μπορούσε να το καταλάβει από το μικρό παράθυρο που υπήρχε στο κελί της. Το φως του ασημένιου φεγγαριού φώτιζε περήφανο το σώμα της και της έδινε μια δόση ελπίδας. Ο Έρικ είχε ξαπλώσει πάνω της και κοιμόταν ήρεμα όσο εκείνη του χαϊδευε τα μαλλιά.

Τραγουδούσε μια μελωδία και ευχόταν να ήταν πίσω στην Αγγλία στην αγκαλιά της μητέρας της. Να ακούει τις ιστορίες του πατέρα της, πριν τον θάνατο του ,από τον πόλεμο και να βλέπει τον αδελφό της να ενθουσιάζεται λέγοντας πως θέλει να γίνει και εκείνος στρατιώτης όταν μεγαλώσει.

Μεγάλωσε όμως και έγινε σίδερας, ο πατέρας της σταμάτησε να τους αφηγείται ιστορίες και η μητέρας της σταμάτησε να τους τραγουδάει για να κοιμηθούν. Η ζωή της είχε πάρει περίεργη τροπή. Δεν ήταν λίγες οι φορές από τότε που βρήκε καταφύγιο στο πλοίο του Ίαν που αναρωτιόταν τι θα γινόταν αν την έπιαναν.

Τώρα όμως ξέρει, κάθεται ανήμπορη σε ένα κελί ελπίζοντας σε ένα θαύμα που ξέρει ότι δεν θα έρθει ποτέ. Προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την ίδια του θανάτου αφότου έμαθε πως αύριο θα γινόταν η δική της. Της φαινόταν αστείο που έπρεπε να γίνει κάποιου είδους δική αφού έτσι κι αλλιώς θα καιγόταν ζωντανή.

Φοβόταν. Όχι τόσο τον θάνατο αλλά αυτά που θα άφηνε πίσω της. Δεν θα έβλεπε ξανά τους γονείς της ή τον αδελφό της. Δεν θα έβλεπε τον αγαπημένο της και δεν θα έσφιγγε ποτέ το μελλοντικό παιδί της στα χέρια της. Κυρίως όμως δεν θα έβλεπε ξανά τις φουρτούνες που έκρυβαν τα μάτια του. Δεν θα του ζητούσε συγγνώμη που ήταν ανίκανη να τον αγαπήσει.

Έκλεισε τα μάτια της με τα μάγουλα της να βρέχονται από τα δάκρυα της γνωρίζοντας πως αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα μπορούσε να τα ανοίξει ξανά.
~
Το επόμενο πρωί όταν τα άνοιξε ήταν πρωί. Ο ήλιος έλαμπε με καμάρι σαν να την περίμενε εκεί ψηλά στον ουρανό. Ένας φρουρός ήρθε να της αφήσει φαγητό και η Rose πλησίασε τα κάγκελα απελπισμένη.

" Μην με ακουμπάς!" Την έσπρωξε μα η Rose δεν έχασε το κουράγιο της.

" Σε παρακαλώ άκουσε με. Αυτό το παιδί δεν φταίει σε τίποτα. Είναι αθώο! Άφησε τον να φύγει. " Ο άνδρας έδειξε να το σκέφτεται για λίγο.

" Δεν ξέρω αν μπορώ. "

" Σε παρακαλώ προσπάθησε! Είναι ένα μικρό αγόρι. Εγώ είμαι η μάγισσα όχι αυτός!" Δεν περίμενε ότι θα σχημάτιζε ποτέ αυτες τις λέξεις, αλλά έπρεπε. Θα έκανε τα πάντα για να τον ελευθερώσει.

Ο άνδρας εγνεψε και της υποσχέθηκε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε. Και πράγματι μετα από μερικές ώρες τρεις στρατιώτες έφτασαν. Ο ένας θα συνόδευε το παιδί έξω από τις φυλακές και οι άλλοι δύο εκείνη στο δικαστήριο.

Η Rose γονάτισε στο ύψος του Έρικ και τον αγκαλιάσε σφιχτά. " Πήγαινε και βρες τον Ίαν. Μην του πεις ότι είμαι εδώ, πες του ότι έφυγα με άλλο πλοίο. " Του ψυθιρισε και ο Έρικ χωρίς να προλάβει να της απαντήσει ο άνδρας τον τράβηξε μακριά της.

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Είχε καταφέρει να σώσει τον Έρικ και τον Ίαν. Φυσικά θα ήθελε να σώσει και τον εαυτό της όσο τίποτα άλλο στον κόσμο ,αλλά δεν μπορούσε να ρισκάρει να τον αναγνωρίσουν. Μπορεί κάποιος να υποψιαζοταν ότι αυτός είναι υπαίτιος για τις κλοπές νωρίτερα στο αρχοντικό των Arthur. Ήθελε να είναι ασφαλής. Άλλωστε μόνο έτσι θα μπορούσε να του ξεπληρώσει το καλό που της έκανε όλες αυτές τις βδομάδες. Της χάρισε λίγες παραπάνω μέρες ζωής και ελπίδας ότι θα έβλεπε τον Harry και του ήταν ευγνώμων για αυτό.

Έριξε μια τελευταία ματιά στο αγόρι με τις μαύρες μπούκλες και στα μάτια του είδα να καθρεφτιζεται ο φόβος και η αμφιβολία καθώς χάνονταν στο σκοτάδι των φυλακών για να συναντήσει το φως του ήλιου. Βαθιά μέσα της ευχόταν ο μικρός Έρικ να μην κρατήσει την υπόσχεση του.
~
Μια ακόμη μέρα είχε ξημερώσει και εκείνη ήταν άφαντη. Καθόταν στο λιμάνι και χάζευε το βαθύ μπλε της θάλασσας και σκεφτόταν τις τελευταίες βδομάδες. Πως είχα επιτρέψει στον εαυτό του να παραφερθει και να την φιλήσει; Πως μπόρεσε να χαλάσει την σχέση ανάμεσα τους, ό,τι σχέση και αν ήταν αυτή;

" Η αγάπη είναι κακός σύντροφος Ίαν. Και ειδικά αν την βρεις σε λάθος πρόσωπο. " Ο Eidan ήταν εύθυμος χαρακτήρας αλλά ήξερε που έπρεπε να φορέσει την σοβαρή έκφραση του προσώπου του και να συμβουλέψει τον φίλο του.

" Το ξέρω. Αλλά πως μπορώ απλά να φύγω χωρίς να μάθω που είναι;"

" Δεν θες να μάθεις. Θες να γυρίσει και δεν θα το κάνει. Έτσι κι αλλιώς αυτό θα συνέβαινε σε λιγότερο από δύο μήνες. " Κάθε δευτερόλεπτο  μαζί της όμως μαζί της ήταν θησαυρός.

Ο Ίαν εγνεψε μην έχοντας να πει κάτι καθώς ο Eidan δεν θα τον καταλαβαινε. Ήταν έτοιμος να γυρίσει επάνω στο πλοίο όταν μια γνωστή παιδική φωνή ακούστηκε. Γύρισε και είδε τον Έρικ να τρέχει προς το μέρος του και επιτέλους ένιωσε πως μπορεί να αναπνεύσει ξανά. Τον έκλεισε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε δυνατά. Δεν θα συγχωρούσε τον εαυτό του αν πάθαινε και εκείνος κάτι εξαιτίας του.

" Έρικ, είσαι καλά;" Τον παρατηρούσε προσεκτικά προσπαθώντας να βρει κάποιο τραύμα πάνω στο αδύναμο κορμί του αλλά μόνο η κούραση στα μάτια του προδίδει ότι κάτι κακό είχε συμβεί.

" Είμαι καλά Ίαν. "Το αγόρι δίστασε να συνεχίσει.  Της είχε υποσχεθεί πως μόλις θα έβρισκε τον Ίαν θα του έλεγε να φύγουν αμέσως αλλά δεν μπορούσε απλά να την παρατήσει σε ένα σκοτεινό και βρώμικο κελί να πεθάνει , γιατί αυτό θα γινόταν.

" Τι τρέχει μικρέ;"

" Η Rose ....την φυλάκισαν "  Απάντησε και είδε την έκπληξη στα μάτια του καπετάνιου. Αυτή του η απάντηση δικαιολογούσε την απουσία της αλλά δεν ήξερε αν έπρεπε να ανακουφιστεί που δεν τον παράτησε ή να ευχόταν να το είχε κάνει.

Σηκώθηκε από το έδαφος όπου είχε κάτσει και ασυναίσθητα έπιασε το σπαθί που βρισκόταν δεμένο στην δερματίνη ζώνη του. Μπορεί η περηφάνια του όπως και η καρδιά του να είχαν πληγωθει από αυτή την γυναίκα , αλλά δεν θα την άφηνε εκεί μέσα.

Της είχε υποσχεθεί πως θα την προστάτευε με κάθε κόστος και σκόπευε να κρατήσει αυτή την υπόσχεση.
~
Η ώρα της κρίσης είχε φτάσει και η Rose προσπαθούσε να αποτυπώσει κάθε γωνιά και δρομάκι του Παρισιού καθώς αυτή τη βάρβαρη πόλη θα αποτελούσε την τελευταία της ανάμνηση πριν φύγει από αυτό το κόσμο. Τα δευτερόλεπτα που ο ήλιος άγγιξε το δέρμα της πριν μπει ξανά σε μια άμαξα με προορισμό το δικαστήριο, ένιωσε ζωντανή ξανά. Ήθελε να κάνει όμορφες σκέψεις γεμάτες με αναμνήσεις από το παρελθόν κρατώντας πίσω τα δάκρυα της.

Όταν ήταν μικρή πάντα ευχόταν να γνωρίσει
έναν άνδρα που θα την αγαπάει πραγματικά και ανυπομονούσε να γευτεί την γεύση της αγάπης. Αλλά ο έρωτας δεν της φέρθηκε δίκαια. Την  παγιδευσε μέσα στα ψέματα του.

Όταν έφτασαν βγήκε ξανά από αυτήν την άμαξα που έμοιαζε να θέλει να την καταπιεί ζωντανή. Μπήκε μέσα στο κτήριο και παρατήρησε πως πολύ είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση της. Αν και δεν της εκανε εντύπωση, άλλωστε οι άνθρωποι διψάνε για πόνο.

Την έβαλαν να κάτσει δίπλα σε μια κοπέλα που στα χέρια της βρισκόταν οι ίδιες χειροπέδες. Ήταν όμορφη, με κόκκινα μαλλιά και άσπρο δέρμα. Τα μάτια της ήταν μαύρα αλλά έμοιαζαν γεμάτα φως και ζωή ακόμα και τώρα που ίσως θα ερχόταν η στιγμή να πεθάνει.

" Τι συμβαίνει ; Δεν έχεις ξανά δει άνθρωπο;" Ο τόνος της ήταν ειρωνικός κάτι που έκανε την Rose να κατεβάσει το κεφάλι της ταπεινωμένη.

" Με συγχωρείς. "

Η κοπέλα έσκασε στα γέλια. " Αστειεύομαι. Με λένε Emily. "

" Rose " Αποκρίθηκε με ένα χαμόγελο.

" Γιατί βρίσκεσαι εδώ Rose ; " Δίστασε να της απαντήσει. Δεν ήθελε να δει το ίδιο επικριτικό βλέμμα και στα δικά της μάτια ,ωστόσο της απάντησε.

" Λένε πως είμαι μάγισσα. "

" Α! Τότε υποθέτω θα είμαστε δεμένες σε διπλανούς πασαλους. " Καύχασε και η Rose χαμογέλασε αβεβαια. Πως μπορούσε να αστειευεται ενώ ξέρει πως θα πεθάνει;

" Δεν φοβάσαι ...να πεθάνεις;" Τόλμησε να την ρωτήσει και τα μάτια της Emily έλαμψαν θαρρείς και περίμενε όλη της την ζωή  να της θέσουν αυτή την ερώτηση.

" Γλυκιά μου τι νόημα έχει η ζωή αν ο κόσμος κυριαρχείται από την αδικία και το μισός;  Κοίταξε τους -" Σταμάτησε την πρόταση της και της έδειξε με το χέρι της όλους αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα ήρθαν για να παρακολουθήσουν την δική.

" -διψάνε για αίμα. Προτιμώ την κόλαση! Ο διάολος τουλάχιστον δεν προσποιηθεί ποτέ ότι ειναι φίλος σου!"  Μετά από αυτό δεν την ρώτησε τίποτα άλλο. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις της και αναρωτιόταν αν τελικά υπήρχε ζωή μετά τον θάνατο. Δεν παρακολουθουσε τους διαλόγους, απλά περίμενε υπομονετικά να πεθάνει. Εξάλλου ήξερε πως αυτή θα είναι η μοίρα της.

" Να κάνουνε ζωντανές οι σατανικες μάγισσες!' Φώναξε ένας άνδρας καλύπτοντας με την φωνή του όλες τις υπόλοιπες. Η Emily εγειρε στο αφτί της Rose. " Δεν είχε να προτείνει κάτι καλύτερο;" Αστειεύτηκε και η Rose γέλασε μαζί της. Το κορμί της είχα μουδιασει και το μυαλό της βρισκόταν σε μια ανεξήγητη ζάλη.

Ο δικαστής κούνησε το κουδουνάκι του για να ηρεμήσουν οι φωνές. " Ας δούμε τι έχουν να πούνε οι κατηγορουμενες. Emily Audrey δικάζεσαι με την κατηγορία της άσκησης μαγείας. Πήγες λένε πως έφτιαξες φίλτρα και έδωσες σε ένα άρρωστο αγόρι. Έπειτα πέθανε. " Η Emily σηκώθηκε με αποφασιστηκότητα και χάρη που θα μπορούσε να μαγέψει κάθε αρσενικό.

" Το αγόρι ήταν βαριά άρρωστο. Ήθελα μόνο να το σώσω με μερικά βότανα. Αν αυτό είναι έγκλημα ζητώ συγγνώμη. " Ειρωνεύτηκε ξανά και ένας ιερέας σηκώθηκε όρθιος.

" Ψέματα λέει! Ήταν μαγεία! Όσο προσευχόμουν για την υγεία του παιδιού γινόταν καλύτερα. Έπειτα ήρθε εκείνη και τον σκότωσε!" Κάποιες φωνές ακούστηκαν από τους γύρω ανθρώπους και ο δικαστής κούνησε ξανά το κουδούνι του.

" Μερικές προσευχές δεν θα τον έσωζαν!" Επειτέθηκε και ήταν αυτόματα σαν να υπέγραψε την καταδίκη της.

" Να καεί στην κόλαση!" Τέτοιες και άλλες διάφορες προτάσεις ακούγονταν και ο δικαστής φαινόταν σαν να είχε πάρει ήδη την απόφαση του.

" Ετοιμάστε τον πασαλο!" Αμέσως όλοι όρμηξαν προς τα έξω για να δούνε το φοβερό θέαμα ενω μερικοί φρουροί άρπαξαν την Emily με την βία και την οδήγησαν προς τα έξω. Έπειτα πήραν και την Rose και τότε ήταν που η καρδιά της πήγε να σπάσει από τον τρόμο. Την ανάγκασαν να κοιτάζει την καινούρια της φίλη να την δένουν στο πασαλο όσο εκείνη φώναζε κατάρες και βρισιές. Έπειτα με ένα σπίρτο τα άχυρα γύρω από τον πασαλο πήραν φωτιά φτάνοντας όσο πιο κοντά στο αδύναμο σώμα την κοπέλας. Οι κραυγές της ακουγόταν ίσως και μέχρι την άλλη του κόσμου ενω τα δάκρυα της Rose δεν είχαν σταματημό. Δεν μπορούσε να το βιώσει αυτό. Άκουγε την φωνή της να πλημμυρίζει από πόνο και κανένας δεν έκανε τίποτα, μέχρι που η φωνή σταμάτησε και η μυρωδιά της καμένης σάρκας δεν ήταν τόσο έντονη πλέον.

Ήθελε να λιποθυμήσει. Ήθελε να τρέξει και να βρεθεί ξανά στην Αγγλία κοντά στην οικογένεια της. Ήθελε να - " Ετοιμάστε τον επόμενο πασαλο και δέστε την μάγισσα. " Άκουσε κάποιον να λέει και κοίταξε γύρω της φοβισμένη. Οι στρατιώτες άρχισαν να την σπρώχνουν όσο εκείνη αντιστεκόταν.

" Σας παρακαλώ...δεν είμαι μάγισσα...αφήστε με να εξηγήσω!" Κανένας όμως δεν την άκουγε. Της έβγαλαν τις χειροπέδες και έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να φύγει μακριά, αλλά την έπιασαν ξανά και την έβαλαν στο κρύο ξύλο που γρήγορα θα το κάλυπταν οι φλόγες.
~
Ο Ίαν μπορούσε σχεδόν να ακούσει τις φωνές από την άλλη μεριά της πόλης. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσει αν ήταν η δική της και δεν ήθελε να σκέφτεται αυτό το φριχτό σενάριο. Έτρεχε πανικόβλητος μέσα στο πλήθος και κοιτούσε τον ουρανό όπου ένα κύμα καπνού μαύριζε το γαλάζιο.

"Ίαν σταματα!" Ο Eidan τον σταμάτησε και ο Ίαν τον έσπρωξε από πάνω του κάνοντας τον να πέσει κάτω. Ο Eidan σηκώθηκε σκουπιζοντας τα ρούχα του και τον κοίταξε εκνευρισμένος.

" Δεν ξέρεις προς τα που να πάμε! Χάνουμε χρόνο έτσι. " Και πράγματι δεν ήξερε προς τα που να πάει. Τόσο καιρό που ερχόταν στο Παρίσι φρόντιζε να μένει μακριά από το δικαστήριο και τα είχε καταφέρει περίφημα. Τώρα όμως έπρεπε να φτάσει εγκαίρως πριν οι σκέψεις του πάρουν σάρκα και οστά.

" Ξέρεις εσύ;" Τον ρώτησε επιθετικά και ο Eidan άρχισε να προχωράει μπροστά βρίσκοντας ένα άλογο που ήταν δεμένο σε έναν πάσαλο. Το έλυσε και ανέβηκε πάνω του. Ο Ίαν έκανε το ίδιο .

" Μερικές φορές κάπτεν νομίζω ότι ξεχνάς ότι γεννήθηκα στο Παρίσι. " Τράβηξε τα χαλινάρια του αλόγου και αυτό άρχισε να τρέχει ενώ ο ιδιοκτήτης του αλόγου τους φώναζε να γυρίσουν πίσω.

Το μαύρο σύννεφο του καπνού όλο και μεγάλωνε καθώς πλησίαζαν και αυτή η απαίσια μυρωδιά που ταξίδευε στον αέρα του προκαλούσε εμετό. Όταν έφτασαν είδαν ένα πλήθος ανθρώπων να βρίσκεται γύρω από τον πάσαλο, δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Κατέβηκε από το άλογο και άρχισε να σπρώχνει τους ανθρώπους μέχρι που έφτασε μπροστά. Στον πρώτο πασαλο βρισκόταν τα απομεινάρια από κάποια κοπέλα, φαντάστηκε και η καρδιά του σφίχτηκε. Είχε φτάσει αργα;

" Ανάψτε την φωτιά!" Το κεφάλι του έστρεψε προς την κατεύθυνση που άκουσε την φωνή και τότε την είδε. Δεμένη με κλειστά τα μάτια ψιθιριζε κάποια προσευχή ,αν και ήξερε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να της δείξει έλεος. Λίγο πριν το σπίρτο αγγίξει τα άχυρα ακούστηκε η φωνή του και τα μάτια της άνοιξαν κατευθείαν.

" Σταμάτα!" Φώναξε. Η Rose δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα της από πάνω του. Ήταν σαν ο Θεός να την λυπηθηκε και να της έστειλε έναν άγγελο. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό ένιωσε ότι ήθελε να αφήσει τα δάκρυα να φύγουν από τα μάτια του.

" Και ποιος είσαι εσύ για να δίνεις διαταγές;" Ο Ίαν τράβηξε το σπαθί του από την ζώνη του και έδειξε προς το μέρος της Rose.

" Έχει δικαίωμα υπεράσπισης. Θα την υπερασπιστώ. Αν κερδίσω την αφήνεις να φύγει. Αν όχι...τότε θα καώ και εγώ μαζί της. " Τα λόγια του έκαναν την καρδιά της να λιώσει. Πράγματι το εννοούσε όταν είπε ότι θα δενόταν στον πασαλο μαζί της ώστε να την σώσει. Αναρωτιόταν τι θα έκανε ο Harry στην θέση του Ίαν ,αλλά δεν μπορούσε να προβλέψει τις κινήσεις του.

" Και τι ξέρει ένας πειρατής από δικαιώματα όταν τα παραβιάζει ακόμα και ο ίδιος;" Ο άνδρας ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος του και ο Ίαν θα μπορούσε να τον σκοτώσει χωρίς καν να ιδρώσει.

" Φοβάσαι να παλέψεις μαζί μου γερο;" Χαμογέλασε ειρωνικά.

" Μα δεν θα παλέψεις μαζί του."  Ένας νεαρός άνδρας εμφανίστηκε μέσα από το πλήθος και ο
Ίαν αμέσως τον αναγνώρισε. Ήταν εκείνος ο στρατιώτης που συνάντησαν εχθές το βράδυ.

" Ωραία λοιπόν. " Οι δύο άνδρες πήραν θέση και  έπειτα από το σύνθημα άρχισαν ξιφομαχούν. Ο ήχος από τα σπαθιά όταν το ένα άγγιζε το άλλο ήταν τόσο δυνατός που η Rose νόμιζε ότι καποιο από τα δύο θα σπάσει. Όλοι είχαν το βλέμμα τους πάνω στους δύο νεαρούς που πολεμούσαν και κανένας δεν πρόσεξε όταν ο Eidan έλυσε την Rose.

" Ο Έρικ είναι καλά;" Ψιθύρισε και ο Eidan βάζοντας το μαχαίρι του στη ζώνη του, της απάντησε θετικά.

" Ήρθε και μας βρήκε το πρωί. Χωρίς αυτόν θα ήσουν στάχτη τώρα. " Ανόητο αγόρι, σκέφτηκε η Rose. Της έσωσε την ζωή αλλά με ποιο κόστος; Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τι θα γινόταν αν τον έπιαναν.

Το πλήθος άρχισε να φωνάζει και αμέσως γύρισαν και οι δύο προς το μέρος του Ίαν ο οποίος βρισκόταν όρθιος με το σπαθί στραμμένο προς τον πεσμένο στο έδαφος άνδρα που τον είχε προκαλέσει. Φαινόταν σχεδόν ανέγγιχτος. Το μόνο που προδίδει την κούραση του ήταν ο ιδρώτας του, ακόμα και οι ανάσες του ήταν συγχρονισμένες.

" Σκότωσε τον! Τι περιμένεις!" Άκουσε κάποιον να λέει και αμέσως όλοι άρχισαν να συμφωνούν μαζί του. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν όντως διψασμένοι για αίμα χωρίς να τους νοιάζει πιάνουν το αίμα θα χυθεί. Παρόλα αυτά ο Ίαν έβαλε το σπαθί του πίσω στη ζώνη του και κοίταξε το πλήθος.

" Σου χαρίζω τη ζωή. Εξάλλου το μόνο που ήθελα ήταν τη κοπέλα. " Γύρισε να έρθει
προς το μέρος τους όταν ένας οξυς πόνος διαπέρασε το στομάχι του. Η Rose έβγαλε αμέσως μια κραυγή γεμάτη πόνο και έτρεξε κοντά του.

Ο Ίαν έπεσε στο έδαφος πιάνοντας τη πληγή στο στομάχι του. Όλα γύρω του είχαν θολώσει και στο μόνο που μπορούσε να επικεντρωθει ήταν τα δάκρυα στο πρόσωπο της και τα δάχτυλα της στο σώμα του.

" Προτιμώ να πεθάνω από το να μου χαρίσει ένας βρωμερός πειρατής τη ζωή. " Εφτυσε προς το μέρος του.

" Και τώρα...που είχαμε μείνει; Α ναι σωστά! Πιάστε τη κοπέλα!" Δύο άνδρας ήρθαν προς το μέρος της αλλά η Rose δεν θα άφηνε τον Ίαν από τα χέρια της σε καμία περίπτωση. Πανω στην ώρα ο Eidan με τρεις μονάχα κινήσεις του σπαθιού του τους απομάκρυνε από κοντά τους.

" Πρέπει να τον πας στη Μισέλ. " Η Rose μεσα στη ταραχή της εγνεψε θετικά και με την βοήθεια του σήκωσαν τον Ίαν ο οποίος άρχισε να καταλαβαίνει πλέον τι γινόταν γύρω του.

" Και εσύ; "

" Θα είμαι καλά...δρόμο!" Ο Ίαν στηρίχτηκε πάνω της και με όσο πιο γρήγορα βήματα μπορούσαν, άρχισαν να τρέχουν μακριά από αυτό το απαίσιο μέρος. Ο πόνος όσο περπατούσε μεγαλώνε και ήταν λες και η λεπίδα τον έσκιζε ξανά και ξανά από την αρχή. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι θα τα καταφέρει αλλά μόνο ένας γελοίος θα το πίστευε αυτό.

" Που νομίζετε ότι πάτε εσείς οι δύο;" Το σπαθί στο χέρι του είχε ακόμα το αίμα του Ίαν ενώ τους πλησίαζε απειλητικά. Το μυαλό της της φώναζε να τρέξει αλλά ήξερε πως ο Ίαν όχι μόνο δεν μπορούσε να τρέξει, αλλά σε λίγο θα σωριάζοταν στο έδαφος λιπόθυμος.

" Το άλογο " Η φωνή του βγήκε σαν ψίθυρος και αμέσως το βλέμμα της κατευθύνθηκε στο σημείο που της έδειξε. Ένα άλογο ήταν δεμένο σε μια κολώνα και η Rose τον στήριξε καλύτερα πάνω της και άρχισε να περπατάει γρήγορα. Τον βοήθησε να ανέβει επάνω και λίγα δευτερόλεπτα πριν ο άνδρας τους φτάσει, τίναξε τα γκέμια του αλόγου και εκείνο άρχισε να καλπάζει γρήγορα. Τα χέρια του δέθηκαν στην μικρή της μέση και τα μάτια του έκλεισαν καθώς το γνώριμο άρωμα τον γαληνευε.

Οι άνθρωποι όσο το άλογο έτρεχε με μανία απομακρύνοταν φοβισμενοι, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο πράγματα που ένοιαζε τη Rose. Έπρεπε να βιαστεί για να μπορέσει να τον σώσει. Ο πυροβολισμός όμως που ακούστηκε έκανε το άλογο να στηριχθεί στα δύο του πισινά πόδια με αποτέλεσμα να τους ρίξει κάτω. Ο Ίαν μορφωσε από τον πόνο και έβαλε το χέρι του πάνω από την πληγή. Τα χέρια του αμέσως βάφτηκαν με αίμα.

Η Rose έτρεξε γρήγορα προς το μέρος του και προσπάθησε να τον σηκώσει όταν ένα χέρι την απομάκρυνε και την έριξε κάτω στο έδαφος. Ο στρατιώτης ανέβηκε πάνω της και την φυλάκισε ανάμεσα στα πόδια του καθιστώντας αδύνατη την φυγή της και μάταια την προσπάθεια της. Το κεφάλι της γύρισε προς το μέρος του Ίαν που είχε κλείσει τα μάτια του, φαινόταν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του. Αμέσως τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν.

" Νομίζεις ότι είσαι αξία να ζήσεις; Οι μάγισσες ανήκουν στην κόλαση και εκεί θα φροντίσω να πας. " Φυλάκισε το πρόσωπο της στα χέρια του και έσκυψε κοντά της.

" Αφού πρώτα ανακαλύψω τον λόγο που εκείνος έχει τόση εμμονή μαζί σου. " Τα χέρια του κατέβηκαν προς τα κάτω και ανέβασαν το φόρεμα της ακουμπώντας σημεία που μόνο ο Harry είχε την τύχη να εξερευνήσει. Οι κραυγές της για βοήθεια σίγουρα ήταν δυνατές ωστόσο κανένας δεν επιθυμούσε να τα βάλει με ένα στρατιώτη. Και αυτήν την απάθεια ο Ίαν την μισούσε. Αλλά περισσότερο μισουσε που δεν μπορούσε ο ίδιος να την βοηθήσει, είχε να νιώσει τόσο αδύναμος από τότε.

Την στιγμή όμως που άρχισε να λύνει το παντελόνι του ,το κόκκινο χρώμα θάμπωσε την κρίση του. Έσφιξε τις παλάμες του κατάφερε να σηκωθεί όρθιος κρατώντας την πληγή στη κοιλιά του. Άρπαξε μια πέτρα και μόλις έφτασε κοντά του την πέταξε με όση δύναμη του είχε απομείνει στο κεφάλι του και έπειτα έπεσε γονατιστός  δίπλα της.

Το τραύμα που του δημιούργησε δεν ήταν βαθύ αλλά ήταν αρκετό για να του τραβήξει την προσοχή και να τον αναγκάσει να φύγει από πάνω της. Του έδωσε μια δυνατή γροθιά κάνοντας τον Ίαν να ερθει για άλλη μια φορά σε επαφή με το έδαφος.

" Ανόητε πειρατή, αν ήσουν πιο έξυπνος ίσως ζούσες. Τελικά όντως σου έχει κάνει μαγιά αυτή η σκροφα. " Ο Ίαν έσφιξε τα χείλη του και τον έφτυσε στο πρόσωπο. Πάντα μισούσε τους στρατιώτες. Εκείνος σκούπισε το πρόσωπο του και οργισμένος έβγαλε ένα μαχαίρι έτοιμο να καρφωθεί στο λαιμό του,  όταν μια σφαίρα διαπέρασε το κεφάλι του κάνοντας τον να πέσει πάνω στο σώμα του Ίαν. Έσπρωξε το νεκρό του σώμα και κοίταξε αμέσως την Rose η οποία κρατούσε ακόμη το πιστόλι στα χέρια της με ένα χαμένο βλέμμα.

" Rose! Πρέπει να φύγουμε. " Της Φώναξε και σαν να επέστρεψε από το κόσμο των σκέψεων της ,έτρεξε προς το μέρος του και τον στήριξε για ακόμη μια φορά πάνω της. Ο Ίαν ήξερε πως μόλις όλη αυτή η αδρεναλίνη περάσει , θα βρίσκεται σε σοκ. Είναι μια ευγενική ψυχή και σίγουρα το μικρό του τριαντάφυλλο δεν είναι εξοικειωμένο με τον θάνατο.

Όσο περπατούσε τόσο περισσότερο ένιωθε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και η όραση του να θολώνει. Δεν ήταν σίγουρος πόσο αίμα είχε χάσει αλλά πλέον μπορούσε να νιώσει την κάθε σταγόνα να φεύγει από το σώμα του φέρνοντας τον ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο κάθε φορά. Πλέον δεν πονούσε τόσο, το σημείο εκείνο είχε μουδιασει. Ήθελε απλα να κοιμηθεί.

" Κρατήσου Ίαν σε παρακαλάω " Η φωνή της ήταν βραχνή από το κλάμα. Δεν ήθελε να είναι εκείνος η αιτία για την στεναχώρια της ακόμη και αν αυτή ήταν η αιτία για τον θάνατο του. Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να σκεφτεί καλύτερο τρόπο να παραδωθει στα αδίστακτα χέρια του Άδη από την συντροφιά της. Τα μάτια του ήταν έτοιμα να κλείσει όταν η Rose σταμάτησε έξω από μια πόρτα.

"Μισέλ! Μισέλ! Ανοίξτε μου...σας παρακαλώ!"Δεν υπήρχε πλέον λόγος να κρατήσει τα δάκρυα της. Ήταν τόσο κοντά στο να τα καταφέρει κι όμως κανένας δεν φαινόταν προθύμως να ανοίξει την καταραμένη πόρτα. Ο Ίαν ακούμπησε στο πεζούλι δίπλα του.

" Έλα εδώ" Της είπε και εκείνη σταμάτησε να χτυπάει την πόρτα και στάθηκε γονατισμένη μπροστά του. Ο Ίαν σκούπισε τα δάκρυα της και αυτή του η κίνηση έφερε περισσότερες αλμυρές σταγόνες στα μάτια της.

" Μην κλαις, δεν αξίζει...δεν το αξίζω. " 

" Μην λες ανοησίες Ίαν!" Τον μάλωσε και εκείνος χαμογέλασε. Πράγματι δεν αξίζει την θλίψη της. Είχε κλέψει, σκοτώσει, φοβίσει και απειλήσει τόσους πολλούς αυτά τα πέντε χρόνια της ζωής του, που του φαινόταν ειρωνεία ένας άγγελος να κλαίει για ένα δαίμονα.

Το χέρι του συνέχιζε να χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο της περνώντας αμυδρά και από τα χείλια της που τόσο λαχταρουσε να γευτεί. Έφερε το πρόσωπο της πιο κοντά στο δικό του χωρίς να βρει αντίσταση από εκείνη ,μέχρι που η πόρτα άνοιξε και η Μισέλ άφησε μια κραυγή τρόμου.

" Θεέ μου Ίαν!" Η Rose γύρισε και την κοίταξε γεμάτη χαρά που επιτέλους άνοιξε- ακόμα και καθυστερημένα- την πόρτα.  Οι δύο κοπέλες τον σήκωσαν και τον μετέφεραν σε ένα καναπέ. Όσο η Rose του έσκιζε με ένα μαχαιράκι την μπλούζα του ,η Μισέλ έδινε διαταγές στις κοπέλες να ετοιμάσουν μια λεκάνη με ζεστό νερό, επίδεσμο, ένα τσιμπιδακι , κλωστές και άφθονο ρούμι.

Η Rose τον απάλλαξε από το άσπρο πουκάμισο του αφήνοντας το στερνό του εκτεθειμένο.

" Κατέβασε το παντελόνι!" Της φωναξε η Μισέλ όσο προσπαθούσε να περάσει τα εργαλεία της με ρούμι. Φαινόταν τόσο ψύχραιμη θαρρείς και ερχόταν κάθε μέρα αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο. Η Rose ξεκούμπωσε το παντελόνι του και το κατέβασε. Ο Ίαν μέσα στον πόνο του, βρήκε κουράγιο να χαμογελάσει πονηρά σε αυτήν της την κίνηση.

" Και τώρα;" Την ρώτησε η Rose και η Μισέλ την απομάκρυνε για λίγο από κοντά του.

" Κράτησε τον και φρόντισε να μην κουνηθεί. Και δώσε του να πιει. " Της έδωσε ένα μπουκάλι ρούμι και η Rose έσπευσε αμέσως κοντά του. Τα ξεραμένα και χλομά χείλη του άγγιξαν την άκρη του μπουκαλιού και τράβηξαν πέντε μεγάλες γουλιες. Το κρασί έσταξε από το στόμα του στο πρόσωπο του όταν η Rose απομάκρυνε το μπουκάλι.

" Πρέπει να πιει κι άλλο. " Η Μισέλ είχε ήδη ξεπλύνει την πληγή και απομακρύνει το αίμα από το ηλιοκαμμένο δέρμα του προκαλώντας ένα τεράστιο τσούξιμο στον Ίαν.

" Μα θα μεθύσει "

" Αυτό είναι το νόημα!"

Όσο ο Ίαν έπινε απρόθυμα, η Μισέλ περνούσε προσεκτικά την βελόνα στην κλωστή αφού πρώτα είχε φροντίσει να την κάψει στην άκρη και να την ξεπλύνει με κρασί.

" Άσε το μπουκάλι και κράτα τον. Τώρα είναι το δύσκολο σημείο. " Η Μισέλ έσκυψε πάνω στην πληγή και άρχισε προσεκτικά και επιδέξια να περνάει την βελόνα στο δέρμα του αρχίζοντας να κλείνει την πληγή. Ο Ίαν είχε ήδη μεθύσει και παρόλο που τα μάτια του ήταν ανοιχτά δεν καταλάβαινε πολλά εκτός από κάποια μικρά τσιμπήματα.

Όταν η Μισέλ τελείωσε τον μετέφεραν σε ένα από τα δωμάτια να ξεκουραστεί. Η Rose δεν είχε πάρει τα μάτια της από πάνω του, ήθελε να σιγουρευτεί ότι ήταν καλά. Πήρε μια κουβέρτα και τον σκέπασε αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο του. Φαινόταν γαλήνιος, σαν μην πονάει πλέον. Ήλπιζε να μην νιώθει άλλο το πόνο. Πέρασε τα χέρια της ανάμεσα από τις κόκκινες τούφες των μαλλιών του και τα δάκρυα στα μάτια της άρχιζαν να μαζεύονται ξανά.

" Καλύτερα να πας και εσύ να ξεκουραστείς, δεν πρόκειται να ξυπνήσει σήμερα. " Η Μισέλ ακούστηκε από πίσω της.

" Και αν το κάνει; Θέλω να είμαι εδώ όταν ξυπνήσει. "

" Πίστεψε καλή μου, έκανες αρκετά για σήμερα. Αν ξυπνήσει, θα είμαι εγώ εδώ. " Παρόλο που η φωνή της ήταν απαλή, η Rose μπορούσε ξεκάθαρα να διακρίνει την ειρωνεία. Έριξε μια τελευταία ματιά στον Ίαν και σηκώθηκε από δίπλα του. Πέρασε δίπλα από την Μισέλ χωρίς να της ρίξει ούτε ένα βλέμμα και άρχισε να κατευθύνεται σε ένα από τα δωμάτια.