Ζαΐρα.

Μετά την προπόνηση, αποφασίζω να κάνω άλλο ένα ντους και να αλλάξω για απόψε. Ελπίζω να περάσω καλά και να ξεχάσω τα προβλήματα. Ο Απόλλων είναι ακόμα θλιμμένος για το θάνατο της Τζένη, αλλά όχι πια τόσο πολύ. Ξέρω ότι θα το ξεπεράσει με τον καιρό και θα παραμείνει απλώς μια κακή ανάμνηση. Αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την πράξη γενναιότητας που έκανε η Τζένη πριν πεθάνει. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εξιλεωθεί. Έσωσε το μόνο άτομο που αγαπούσε.

Όπου κι αν βρίσκεται, ελπίζω να έχει βρει γαλήνη.

Ο Απόλλων είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μασουλώντας το μήλο του, καθώς του δείχνω δύο φορέματα διαφορετικού στυλ. Το ένα είναι πράσινο και το άλλο κίτρινο. Η περίσταση τα απαιτεί.

«Ποιο προτιμάς», ρωτάω τον Απόλλων με χαμόγελο.

Εξετάζει τα κοντά φορέματα ενώ μασάει ακόμα το μήλο. Φαίνεται να του αρέσουν και τα δύο λόγω της λαγνείας έκφρασης στο πρόσωπό του, αλλά τελικά αποφασίζει για ένα.

«Σίγουρα αυτό», δείχνει το πράσινο φόρεμα με τα μανίκια. Θα ταιριάζει με τα όμορφα μάτια σου, αν και είμαι σίγουρος ότι θα δείχνεις φανταστική με ό,τι κι αν φορέσεις. Είσαι πανέμορφη, Ζαΐρα».

Χαμογελάω. «Σταμάτα να λες τέτοια πράγματα γιατί με κάνεις να ερωτεύομαι περισσότερο».

Το χαμόγελό του διευρύνεται.

«Λοιπόν, παραδέχομαι ότι προτιμώ να είσαι γυμνή και να βογκάς από κάτω μου».

Τα μάγουλά μου καίνε, σίγουρα είμαι κατακόκκινη. Ο Απόλλων πάντα θα βρίσκει τρόπο να με κάνει να κοκκινίζω με τα πρόστυχα σχόλιά του. Είναι τόσο καλός σε αυτό.

«Εε...» Γδύνομαι σιγά-σιγά ώστε να εκτιμήσει τη θέα. Το φλεγόμενο βλέμμα του μένει στο σώμα μου και καταπίνει. Αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας είναι πολύ διασκεδαστικό. «Έχω άγχος», παραδέχομαι αφού καλύψω το σώμα μου με το φόρεμά μου. «Οι λυκάνθρωποι με φοβούνται. Με βλέπουν σαν μια μοχθηρή μάγισσα».

«Απλά να είσαι ο εαυτός σου και θα σε αγαπήσουν».

«Δεν είναι τόσο εύκολο όσο λες. Έχουν δει τι είμαι ικανή να κάνω, Απόλλων», σκύψω το κεφάλι μου. «Έκαψα τα σπίτια τους, προκάλεσα σεισμό και παραλίγο να σκοτώσω ένα άτομο στην αγέλη τους. Δεν τους κατηγορώ που αισθάνονται έτσι. Νομίζω ότι πρέπει να φύγεις μόνος σου και να με αφήσεις εδώ. Πραγματικά δεν με πειράζει, δεν θα ήθελα να ενοχλήσω».

Το σαγόνι του σφίγγεται και τελειώνει με το μήλο.

«Δεν σε ξέρουν όπως εγώ, οπότε στο διάολο με αυτό νομίζουν. Θα είμαστε εκεί μόνο για τον Αντριέν και μετά θα χαθούμε στο δάσος».

Να χαθούμε στο δάσος; Όταν κοιτάζω τον Απόλλων, βλέπω πάλι εκείνο το πονηρό χαμόγελο που τόσο αγαπώ. Ανώμαλε.

«Τι ακριβώς θα κάνουμε στο δάσος;» ρωτάω. «Να κοιτάξουμε τα αστέρια; Δεν είναι κακή ιδέα».

Γλείφει τα χείλη του.

«Κάτι όπου τα ρούχα μας δεν θα είναι πρόβλημα», απαντάει και αρπάζω το μαξιλάρι για να τον χτυπήσω με αυτό. Ο Απόλλων γελάει, τοποθετώντας με από κάτω του στο κρεβάτι. «Λοιπόν, αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια, αλλά θέλω να μείνω μόνος μαζί σου, χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς. Δουλεύουμε καλύτερα ιδιαιτέρως, έτσι δεν είναι;»

Ένα χτύπημα ακούγεται στην πόρτα και απομακρύνομαι από τον Απόλλων για να βάλω τα παπούτσια μου.

«Είστε έτοιμοι πιτσουνάκια;», ρωτάει ο Άαρον γελώντας. «Είναι αρκετά αργά».

«Ναι, περίμενε ένα λεπτό», γρυλίζει ο Απόλλων και ο αδελφός του απομακρύνεται. «Μην απομακρυνθείς ποτέ από το πλευρό μου, Ζαΐρα. Ό,τι κι αν δεις ή ακούσεις. Να είσαι πάντα στο πλευρό μου. Εντάξει;»

Αναστενάζω.

«Δεν είχα καμία πρόθεση να απομακρυνθώ».

«Λοιπόν, πάμε να φύγουμε από εδώ πριν ο Άαρον επιστρέψει να μας ενοχλήσει».

Στη συνέχεια, μαζί κατευθυνόμαστε προς την τελετή χωρίς να χάσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και ο Αντριέν να είναι ευτυχισμένος με την Ολίβια για πάντα. Αν και δεν μπορώ να μην αισθάνομαι αυτή την ανησυχία. Ένα κακό προαιαίσθημα με κυριεύει. Κάτι μέσα μου ψιθυρίζει ότι η βραδιά θα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα, και όχι με την καλή έννοια.

🌙🌙🌙

Απόλλων.

Η νύχτα έρχεται πιο γρήγορα από ποτέ. Η Ζαΐρα είναι πολύ σφιγμένη και νευρική. Δεν μπορώ να βρω τρόπο να την ηρεμήσω. Όταν ο Άστορ σταματά το αυτοκίνητο κοντά στην αγέλη της Ολίβιας, σφίγγω το χέρι της, έτοιμος για αυτό που μας περιμένει απόψε.

«Χαλάρωσε», ψιθυρίζω. «Απλά ας διασκεδάσουμε, δεν θα έχεις πάντα τη δυνατότητα να βλέπεις μια παραδοσιακή τελετή όπως αυτή».

«Θα είμαι μια χαρά», λέει με τη φωνή της να τρέμει.

Δεν είμαι χαρούμενος γνωρίζοντας ότι θα ξαναδώ τη μητέρα μου. Ελπίζω ότι μετά την τελετή θα επιστρέψει στο DreamLand. Εξακολουθώ να είμαι πληγωμένος και δυσαρεστημένος μαζί της. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε τόσο μακριά. Δεν συμπαθεί την Ζαΐρα, αλλά αυτό που έκανε ήταν ασυγχώρητο. Ήταν σαν να με μαχαίρωσαν πισώπλατα.

«Ας αρχίσουμε», μουρμουρίζει ο Άαρον.

Καθώς πλησιάζουμε, με χτυπάει η μυρωδιά αρκετών λυκανθρώπων. Αισθάνομαι εκτός της περιοχής μου. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά μήπως κάποιος ηλίθιος προσπαθήσει να κάνει κακό στην Ζαΐρα. Είναι αρκετά ταραγμένη που ξέρει πως την θεωρούν μια μοχθηρή μάγισσα.

«Οπότε...» λέει η Ζαΐρα καθώς μπαίνουμε στην αγέλη. «Η τελετή είναι σαν γάμος;»

«Όχι ακριβώς», απαντά ο Άαρον. «Θα πουν τους όρκους τους και θα πρέπει να δαγκώσουν ο ένας τον άλλον μπροστά στην αγέλη για να σφραγίσουν τη γαμημένη ένωση. Η θεά του φεγγαριού θα δώσει και στους δύο την ευλογία της. Είναι γελοίο και σαχλό».

«Νόμιζα ότι αυτό ήταν προσωπικό», η Ζαΐρα δεν κρύβει την έκπληξή της. «Η διαδικασία του σημαδιού είναι πολύ προσωπική και οικεία. Δεν ντρέπονται που όλοι θα τους δουν;»

Ξύνω το πίσω μέρος του λαιμού μου με ένα σφιγμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Ουπς.

«Εεε... αυτό το κομμάτι το ξέχασα», μουρμουρίζω νευρικά.

Ακούω τον Άαρον να γελάει, καθώς ο Άστορ μας ακολουθεί σιωπηλά.

«Η οικογένεια Ντέσμοντ κάθε άλλο παρά παραδοσιακή είναι», διευκρινίζει ο Άαρον. «Εσύ και ο Απόλλων δεν έχετε κάνει τελετή εξαιτίας αυτού. Ο καθένας επιλέγει πώς θα σημαδέψει το ταίρι του, δεν δεσμεύεται από κάποια αξιολύπητη παράδοση».

«Ο Αντριέν και η Ολίβια ακολουθούν τις παραδόσεις», μουρμουρίζω. «Η δική μας ήταν πιο απλή. Σε δάγκωσα γιατί ήταν αναπόφευκτο, έπρεπε να το κάνω επιτέλους. Κι εσύ λαχταρούσες να με δαγκώσεις».

«Το σημάδεμα δεν γίνεται συνήθως ακριβώς εν μέσω ζευγαρώματος», πειράζει ο Άαρον. «Αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Απόλλων. Να θυμάσαι ότι οι λυκάνθρωποι είναι πολύ ερωτικά πλάσματα και η απελευθέρωση είναι απαραίτητη στη ζωή μας».

«Εντάξει, αυτό είναι αρκετά σαφές για μένα». Η Ζαΐρα κάνει ένα μορφασμό δυσανασχέτησης. «Πού είναι ο Αντριέν;»

«Μιλάει στον Άλφα», απαντώ. «Φαντάζομαι ότι ακούει κι άλλα κηρύγματα».

«Καημένε Αντριέν».

Γελάμε με αυτό και επιστρέφουμε στην υπόλοιπη αγέλη. Παρατηρώ αρκετές περίεργες ματιές προς το μέρος μας, κάνουν μάλιστα πίσω και γρυλίζουν, νιώθοντας ότι απειλούνται. Γαμημένοι ηλίθιοι. Πάντα υπερβάλουν.

«Μάγισσα!» ακούω κάποιον να φωνάζει, και η Ζαΐρα τεντώνεται δίπλα μου.

Το μικρό της χέρι σφίγγει το δικό μου σε σημείο σχεδόν επώδυνο. Γυρίζω γύρω μου, γρυλίζοντας και ψάχνοντας τον μαλάκα που τόλμησε να την προσβάλει. Η αναπνοή μου είναι ασταθής και παλεύω να μην αλλάξω μορφή για να τον κάνω κομμάτια.

«Απόλλων, όχι», απαιτεί η Ζαΐρα. «Σε παρακαλώ αγνόησέ τους».

«Δεν θα επιτρέψω αυτή την ασέβεια», γκρινιάζω, κοιτάζοντας επίμονα τη δειλή παρέα. «Αν κάποιος θέλει να πει κάτι στην Ζαΐρα, ας έρθει εδώ και να με αντιμετωπίσει. Θα χαρώ να τους σπάσω τα κόκαλα».

Ο Άστορ βάζει ένα χέρι στον ώμο μου.

«Δεν αξίζει τον κόπο, δεν αξίζουν καν την προσοχή μας. Είναι ασήμαντες, μέτριες υπάρξεις επειδή είναι τόσο απορροφημένοι από τις πρώτες εντυπώσεις».

Η Ζαΐρα μου χαμογελάει γλυκά.

«Θα είμαι μια χαρά, ο Άστορ έχει δίκιο».

«Μαλάκες», γρυλίζει ο Άαρον, ακολουθώντας μας.

Βάζω το ένα μου χέρι στον ώμο της Ζαΐρα και την τραβάζω προς το μέρος μου. Είμαι πολύ θυμωμένος για να πω κάτι. Είμαστε εδώ μόνο για τον Αντριέν. Όταν τελειώσει η τελετή, θα φύγουμε. Δεν αισθάνομαι καλά σε ένα μέρος όπου προσβάλλουν το κορίτσι μου. Υπάρχουν περίπου πενήντα λυκάνθρωποι σε αυτή την αγέλη, αλλά δεν θα με πείραζε να τους κάνω κομμάτια αν τα έβαζαν με την Ζαΐρα.

Εισερχόμαστε στον κύκλο όπου είναι συγκεντρωμένοι και οι άλλοι. Υπάρχει μια φωτιά που ανάβει τον καταυλισμό. Όλα είναι πολύ φυσιολογικά, εκτός από τα κόκκινα σεντόνια στο έδαφος. Ο Αντριέν θα δαγκώσει την Ολίβια εκεί. Τώρα περισσότερο από ποτέ είμαι ευγνώμων που έχω σημαδέψει την Ζαΐρα ιδιαιτέρως. Φαίνεται παράλογο να κάνουμε αυτή την πράξη με πολλά βλέμματα στραμμένα επάνω μας. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν θα ήταν ευχάριστο. Εγώ το απόλαυσα που δάγκωσα την Ζαΐρα, ο Αντριέν θα νιώσει πολύ άβολα. Ποιος δεν θα το έκανε με τόση δημόσια προσοχή;

Στο βάθος βλέπω τους γονείς μου. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι ντυμένοι στα λευκά και στέκονται κοντά στον Αντριέν. Μπορώ να νιώσω την ένταση μεταξύ τους. Ο μπαμπάς πάντα αγγίζει τη μαμά, αλλά τώρα δεν τον βλέπω να το κάνει.

Ο μπαμπάς γνέφει προς το μέρος μου όταν μας βλέπει. Η μαμά με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια, αλλά αγνοώ την ύπαρξή της. Ο Άστορ από την πλευρά του παραμένει σιωπηλός, διπλώνοντας τα χέρια του, όπως και ο Άαρον. Ο Αντριέν είναι ο μόνος από τα αδέρφια μου που εξακολουθεί να μιλάει κανονικά στη μαμά, αν και δεν εκπλήσσομαι. Είναι πολύ ευγενής και συγχωρεί.

Τέλος, ο Άλφα της αγέλης αποφασίζει να κάνει την εμφάνισή του. Η Ολίβια στέκεται πίσω του- φοράει ένα καφέ φόρεμα με πράσινες λεπτομέρειες, ενώ ο Αντριέν είναι ντυμένος στα λευκά.

«Είμαι τόσο ευγνώμων που είστε όλοι εδώ». Η φωνή του Άλφα είναι δυνατή και επιβλητική. Όλοι σκύβουν το κεφάλι με σεβασμό. «Είναι τιμή μου να δώσω την κόρη μου στο ταίρι της ζωής της».

Ο μπαμπάς καθαρίζει το λαιμό του πριν μιλήσει.

«Ως Άλφα αυτής της αγέλης, διαβεβαιώνω ότι ο δεσμός με την αγέλη Ντέσμοντ θα είναι αδιάσπαστος. Έχετε την αφοσίωση και τον σεβασμό μας. Είναι τιμή μου να έχω την κόρη σας στην οικογένεια. Είναι πλέον κομμάτι μας και δεν θα της λείψει ποτέ τίποτα. Το μόνο καθήκον του γιου μου θα είναι να την κρατήσει ευτυχισμένη για το υπόλοιπο της ζωής της».

Στη συνέχεια δίνουν ο ένας το χέρι του άλλου σε ένδειξη σεβασμού.

«Γιε μου, μπορείς να κάνεις την τιμή», διατάζει ο Άλφα τον Αντριέν.

«Αυτό είναι όλο;» ρωτάει η Ζαΐρα σιγανά.

«Πρέπει και οι δύο να δαγκώσουν ο ένας τον άλλον και θα τελειώσει», απαντώ.

Η μητέρα μου σκουπίζει δάκρυα από τα μάτια της καθώς βλέπει τον Αντριέν και την Ολίβια να τοποθετούνται στα κόκκινα σεντόνια. Είναι ενθουσιασμένη με την ένωσή τους, αλλά δεν συμφώνησε με τη δική μου. Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ θυμωμένος μαζί της. Ό,τι κάνει με ενοχλεί, η παρουσία της με ενοχλεί.

«Είσαι έτοιμη να γίνεις το κορίτσι μου για πάντα;» γελάει ο Αντριέν.

Η Ολίβια χαμογελάει.

«Έτοιμη».

Ο Αντριέν δείχνει τους κυνόδοντές του, η Ολίβια γέρνει το λαιμό της για να του δώσει καλύτερη πρόσβαση. Παρακολουθώ με προσοχή καθώς οι δυο τους δένονται καθώς δαγκώνουν ο ένας τον άλλον. Το πλήθος ζητωκραυγάζει και πετάει τριαντάφυλλα στους πρόσφατα συνδεδεμένους. Αυτό είναι σαν γάμος, ο αδελφός μου θα κάνει τον μήνα του μέλιτος αργότερα.

«Λοιπόν, ήταν ωραία», γελάει η Ζαΐρα.

Ο Άαρον κάνει ένα μορφασμό.

«Προτιμώ να πέσω από μια γέφυρα παρά να σημαδέψω το τάιρι μου μπροστά σε περίεργους. Τι αηδία».

Ο Άστορ χλευάζει.

«Δεν θα σε νοιάξει το μέρος, αρκεί να την σημαδέψεις».

«Θα είμαι ο μόνος Ντέσμοντ που δεν θα βρει το ταίρι του», λέει ο Άαρον με μία ικανοποίηση χαραγμένη στην έκφρασή του. «Θα συνεχίσω να απολαμβάνω την εργένικη ζωή μου στο έπακρο και θα έχω όλες τις γυναίκες που θέλω. Δεν υπάρχει καλύτερη ζωή από αυτή, κανείς δεν θα μου πει τι να κάνω».

«Θα σου έρθει από' κει που δεν το περιμένεις», του χαϊδεύω τον ώμο. «Ηρέμησε, αδελφέ. Θα έρθει και η δική σου ώρα και θα μετανιώσεις για κάθε ανοησία που είπες. Σου υπόσχομαι ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ειρωνεία. Το λέω από εμπειρία, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει».

Το χαμόγελο του Άαρον μεγαλώνει.

«Εσένα σου έτυχε μια τρελή που είχε εμμονή μαζί σου. Είναι διαφορετικές περιπτώσεις, Απόλλων, μου κλείνει το μάτι. «Εγώ απλά πηδάω, δεν δίνω σε κανέναν ψευδαισθήσεις».

Θα του ρίξω μπουνιά αν κάποιος δεν του κλείσει το στόμα, αλλά έχει δίκιο. Δεν έπρεπε ποτέ να είχα εμπλακεί σεξουαλικά με την Τζένη. Απλά της δημιούργησα ελπίδες και άθελά μου της ράγισα την καρδιά.

«Σκάσε, Άαρον», τον προειδοποιώ.

Ο αδελφός μου δεν μπορεί να σταματήσει να γελάει. Γαμημένος μαλάκας, δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Ελπίζω το κάρμα του να έρθει σύντομα και να καταπιεί τα λόγια του.

«Η αλήθεια πονάει».

Ο χλευασμός του συνεχίζεται ακριβώς την ώρα που οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώνονται και συνοφρυώνομαι. Ακούω γρυλίσματα, ακολουθούμενα από βιαστικό τρέξιμο. Η σκόνη σηκώνεται και πλημμυρίζει όλη την περιοχή. Κακό σημάδι.

«Το άκουσες αυτό;» ρωτάει η Ζαΐρα.

Τα μάτια μου διευρύνονται σοκαρισμένα από τα λόγια της, η ανησυχία με χτυπάει ολοταχώς. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, γιατί ξαφνικά όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Ακούω κραυγές τρόμου και τοποθετώ γρήγορα την Ζαΐρα πίσω από την πλάτη μου. Περίπου πενήντα γυμνασμένοι λυκάνθρωποι αρχίζουν να επιτίθενται στην αγέλη της Όλιβια η μάχη αρχίζει.

Η Ζαΐρα τρέμει δίπλα μου, με τα μάτια της γεμάτα τρόμο. Γαμώτο, δεν μπορούν να μας αφήσουν ήσυχους για ένα λεπτό; Απόψε θα γίνει σφαγή αν προσπαθήσουν να της κάνουν κακό. Θα δου τον χειρότερο μου εαυτό, θα πέσουν πολλά κεφάλια.

«Ήρθαν για μένα», τραυλίζει το ταίρι μου.