Χόρευα για αρκετή ώρα, όταν είδα μία παρέα αντρών σε ένα τραπέζι παραδίπλα να με φωνάζει, για να πάω να χορέψω στο τραπέζι τους.

Ήρθε η ώρα να βγάλεις μερικά χρήματα! σκέφτηκα και ανατρίχιασα στο πόσο χυδαίο ήταν όλο αυτό που πρόκειται να ζούσα από εδώ και στο εξής. Όμως ο σκοπός ήταν τόσο σοβαρός, που δεν υπήρχε καιρός για δειλίες και πισωγυρίσματα. Έπρεπε να το κάνω. Πήρα θάρρος και πήγα προς το μέρος τους.

Πέρασα αρκετή ώρα να χορεύω από το ένα τραπέζι ηλίθιων στο άλλο μεθυσμένων, όμως τα πουρμπουάρ που μου άφηναν με έκαναν να συνεχίζω να χορεύω ακόμη κι ας ένιωθα σαν στριπτιζέζ, έτοιμη να κάνω τα πάντα για μερικά ψωρονομίσματα.

Είχα χάσει το μέτρημα και δε θυμόμουν πόσα λεφτά μου είχαν δώσει έως τώρα, ούτε και σε πόσους ήθελα να δώσω χιλιάδες χαστούκια που με ακουμπούσαν...όμως ηρεμούσα στη σκέψη ότι το έκαναν μόνο για να βάλουν τα λεφτά τους μέσα στο μπούστο μου. Άλλωστε η πολιτική του κλαμπ είναι "Κοιτάς μα δεν αγγίζεις"!
Κι αν κάποιος παρέβαινε αυτόν τον κανόνα, είχαμε προστασία μέσα στο κλαμπ, και σωματοφύλακες ντυμένους  σαν απλούς πολίτες που προσποιούνταν πως ήταν πελάτες.

Μετά από αρκετές σαμπάνιες που είχαν ανοίξει οι πελάτες για χάρη μου, και αρκετά νομίσματα μες τον κορσέ μου, είχε έρθει το τέλος της βάρδιάς μου. Πριν πάω να αλλάξω στο καμαρίνι μου, αποφάσισα να πάω στο μπαρ να πιω ένα ποτό, κι ύστερα να φύγω.

Ήμουν καθισμένη σε ένα σκαμπό μπροστά από την μπάρα κι έπινα το ποτό μου, όταν ένιωσα ένα έντονο βλέμμα να με καίει. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά όμως δεν είδα κάποιον να κοιτάζει προς το μέρος μου. Συνέχισα αμέριμνη να πίνω και την τελευταία σταγόνα, όταν άκουσα τη βαριά φωνή του πίσω από το αυτί μου και ανατρίχιασα.

"Νόμιζα πως δεν έκανες ιδιωτικούς χορούς, πόσο μάλλον δημόσιους, τόσο κοντά στο...κοινό σου" ο τόνος του σκληρός.

"Εχω ανάγκη τα χρήματα." απάντησα αυθόρμητα όμως δεν γύρισα προς το μέρος του.

"Τόση μεγάλη ανάγκη που χρειάστηκε να πέσεις τόσο χαμηλά;" συνέχισε εκείνος κι ένιωσα να με επικρίνει, και έσφιξα το ποτήρι δυνατά μες το χέρι μου.

"Όταν η ανάγκη σου χτυπήσει την πόρτα, θα πρέπει να της ανοίξεις, έτσι δεν είναι;" απάντησα ειρωνικά ενώ μέσα μου ακριβώς αυτό ένιωθα, πως έχω πέσει χαμηλά. Το είχε περιγράψει τέλεια.

"Και δηλαδή θα έκανες τα πάντα για τα ψίχουλα που σου δίνουν αυτοί οι μεθυσμένοι;" ξαναρώτησε ο Ιάσονας και τότε έστρεψα το σώμα μου προς το μέρος του.

"Δεν πρόκειται να καταλάβεις!" σχεδόν του επιτέθηκα, πριν σηκωθώ από το σκαμπό για να φύγω από το μπαρ.

Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε ένα βήμα, γιατί το χέρι του με είχε αρπάξει από το μπράτσο και με τράβηξε πάνω του. Η ματιά του κοφτή και παγερή, κινήθηκε από τα μάτια μου στα χείλη μου, κι έπειτα στο σώμα μου. Ανατρίχιασα!

"Τότε κάνε με να καταλάβω! Γιατί εμένα χθες μου έδωσες χαστούκι ενώ σήμερα σε βλέπω να χορεύεις γύρω από τον οποιοδήποτε" είπε με στόμφο ενώ σήκωσε το ένα φρύδι του και περίμενε για την απάντησή μου.

"Εσύ φταις γι' αυτό. Με ακούμπησες!" του φώναξα κι εκείνος γέλασε.

"Ενώ εκείνοι όχι;" ρώτησε ενώ το βλέμμα του έπεσε στο μπούστο μου που είχαν αφήσει οι πελάτες τα χρήματά τους.

"Εκείνοι απλώς άφηναν το πουρμπουάρ τους!" βιάστηκα να με υπερασπιστώ κι εκείνος κάτι έψαχνε στην τσέπη μέσα στο κοστούμι του. Έβγαλε ένα μπλοκ  κι ένα στυλό και κάτι σημείωσε πάνω. Έσχισε το χαρτί και το έφερε μπρος τα μάτια μου.

5 χιλιάδες ευρώ; αναρωτήθηκα ενώ κοιτούσα την επιταγή που κρατούσε μπροστά μου.

"Ειναι αρκετά για να φύγεις από εδώ και να μου προσφέρεις έναν ιδιωτικό χορό μακριά από όλους αυτούς τους λυγούρηδες που σε έχουν γδύσει με τα μάτια τους;" ρώτησε και με έπιασε εξαπίνης.

"Τι; Είναι πολλά..!" ψιθύρισα δειλά ενώ ακόμη επεξεργαζόμουν το ποσό που είχα μπροστά μου.

"Θέλεις λιγότερα;" καύκασε και έστρεψα το βλέμμα μου προς εκείνον.

"Νομίζεις πως με τα λεφτά μπορείς να καταφέρεις τα πάντα;" ρώτησα απότομα και τα χείλη του σχημάτισαν ένα μειδίαμα.

"Τα λεφτά είναι τα πάντα. Άλλωστε η ανάγκη δε σε έφερε εδώ;" γέλασε ειρωνικά και τον μισούσα τόσο που είχε χρησιμοποιήσει τα λόγια μου εναντίον μου. Πόσο ήθελα να πάρω αυτήν την επιταγή, να την κάνω χίλια κομματάκια και να του τα πετάξω στα μούτρα, όμως γαμώτο, είχα τόσο μεγάλη ανάγκη αυτά τα λεφτά.

Έσκυψα το κεφάλι τελικά και τον ρώτησα ηττημένη.

"Σε ποια αίθουσα με θέλεις;" για μία στιγμή το βλέμμα του ήταν απορημένο, λες και δεν περίμενε να δεχτώ την πρότασή του...όμως την επόμενη στιγμή ξαναγύρισε στον γνωστό αλαζόνα γόη που μπορούσε να καταφέρει τα πάντα με τα χρήματα που διέθετε. Και μάλλον μπορούσε...

"Περίμενέ με στην αίθουσα που χόρεψες την προηγούμενη φορά." με διέταξε ενώ έχωσε την επιταγή μέσα στο μπούστο μου. Για πολλοστή φορά σήμερα ένιωσα τόσο βρώμικη και χυδαία, μα τι άλλο μπορούσα να κάνω;

Τον κοίταξα άλλη μία φορά φανερά απογοητευμένη με όλα αυτά που έγιναν σήμερα αλλά και γι' αυτά που θα επακολουθούσαν από εδώ και πέρα, και έφυγα από κοντά του για να πάω στην αίθουσα που μου είχε υποδείξει.

Καταραμένα λεφτά! Άλλοι τα χρειάζονται για να ζήσουν και κρέμεται κυριολεκτικά η ζωή τους απ' αυτά, και άλλοι τα έχουν για να εξαγοράζουν ανθρώπους και να περνάνε καλά!