"Στην καρέκλα μπροστά σας!" με επέπληξε εκείνος κι αμέσως έκατσα εκεί όπου μου είχε υποδείξει.

"Με συγχωρείτε" αναφώνησα τελικά και έστρεψα το βλέμμα μου πάνω του.

"Αρκετά καθυστερήσαμε, δεσποινίς. Τι ηλικία έχετε; Έχετε ξαναεργαστεί;" με ρώτησε κοφτά κι αυστηρά.

"Είμαι εικοσιπέντε χρονών και έχω εργαστεί ως σερβιτόρα στο παρελθόν. Όμως πριν με αποκλείσετε για αυτήν τη θέση, θέλω να σας πω πως αγαπώ τα παιδιά και είμαι σίγουρη πως θα τα πάω πολύ καλά με την κόρη σας!" απάντησα γρήγορα δίχως να πάρω ούτε μία ανάσα για να με δικαιολογήσω, και από μέσα μου ευχόμουν να με προσλάβει.

"Είστε σίγουρη πως θα τα καταφέρετε; Ψάχνω νταντά που να παίρνει την μικρή από το σχολείο και να την βοηθάει με τα μαθήματά της. Δεν ξέρω πόση ώρα θα παίρνουν, όμως θέλω να είμαι σίγουρος πως θα είστε συνεπής στο ωράριο και στα καθήκοντά σας." μου ανακοίνωσε κι εγώ έγνευσα θετικά.

"Να είστε σίγουρος πως θα είμαι πάντα στην ώρα μου!" χαμογέλασα γιατί έτσι θα προλάβαινα να πηγαίνω και στη σχολή μου.

"Όσο για τα σαββατοκύριακα, δε θα χρειαζόμαστε τις υπηρεσίες σας εκτός κι αν τύχει κάτι, και ο μισθός σας για αρχή θα είναι στα πεντακόσια ευρώ. Είστε σύμφωνη;" με ρώτησε ενώ ταυτόχρονα σηκώθηκε από την καρέκλα του.

"Μάλιστα κύριε..." απάντησα δειλά χωρίς να ξέρω το όνομά του.

"Ιάσονας" είπε με αυστηρό τόνο και μου έδωσε το χέρι του για χειραψία.

"Κυριακή" του συστήθηκα κι εγώ, παρόλο που ήδη γνώριζε πως με λένε από το τηλεφώνημα, κι έσφιξα το χέρι του. Πάλι ένιωσα αυτό το ηλεκτρικό κύμα να με διαπερνά.

"Θα επιθυμούσα, αν δεν έχεις κανονίσει κάτι αυτό το σαββατοκύριακο να έρθεις να περάσεις λίγες ώρες με την Λίζα, για να έχει την ευκαιρία να σε γνωρίσει πριν αρχίσεις δουλειά. Και φυσικά, θα πληρωθείς επιπλέον γι' αυτό!" συνέχισε, ενώ τα χέρια μας ήταν ακόμη δεμένα σε χειραψία.

"Ναι φυσικά, όποτε θέλετε!" απάντησα και κοίταξα στιγμιαία τα χέρια μας. Τότε συνειδητοποίησε κι εκείνος πως δεν είχαμε σπάσει το δεσμό και τράβηξε απότομα το χέρι του.

"Θα σας καλέσω αύριο. Μπορείτε να πηγαίνετε!" γύρισε πάλι στον σκληρό του εαυτό κι εγώ τον αποχαιρέτισα ενώ κατευθύνουν προς την έξοδο του γραφείου.

"Κυριακή..." άκουσα τη φωνή του να με καλεί λίγο πριν βγω από το δωμάτιο και γύρισα να τον αντικρίσω.

"Γνωριζόμαστε από κάπου; Έχουμε ξανασυστηθεί στο παρελθόν;" ρώτησε παραξενευμένος κι έμοιαζε να με επεξεργάζεται.

"Όχι κύριε." απάντησα όσο πιο χαλαρά μπορούσα, κι εκείνος φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο, πριν μου κάνει νόημα πως μπορώ να πηγαίνω.

Φθηνά τη γλίτωσα! Μα να πέσω πάνω στο νέο στέλεχος; Την τύχη μου μέσα! ήταν το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ενώ κατευθυνόμουν για τη σχολή μου.

Άλλο ένα μάθημα θεωρίας τελείωσε, κι έτρεχα να προλάβω για να πάω να δω τη μαμά μου στο νοσοκομείο, πριν πάω για δουλειά. Από αύριο δεν θα είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου τις καθημερινές, όμως δε με απασχολούσε και πολύ αυτό, αρκεί να γινόταν καλά η μανούλα μου.

Έφτασα στο νοσοκομείο και τη στιγμή που πήγα να μπω στο δωμάτιο της, έπεσα πάνω στον γιατρό, ο οποίος έβγαινε απ' αυτό.

"Κυριακή, μόλις τελειώσαμε με τις εξετάσεις. Σε δύο μέρες θα έχουμε και τα τελευταία αποτελέσματα, κι ύστερα αν όλα πάνε όπως ευελπιστούμε, οπότε είσαι έτοιμη, θα κανονίσουμε τη μεταμόσχευση!" μου ανακοίνωσε ευδιάθετος εκείνος κι εγώ ενθουσιάστηκα.

"Δε θα περιμένουμε λεπτό, θα κάνω τα πάντα για τη μητέρα μου. Απλώς θέλω μια χάρη από σας. Θα μπορούσα να σας πληρώσω με δόσεις; Τα λεφτά είναι πολλά και δεν μπορώ να τα βρω τόσο άμεσα..." ψιθύρισα δειλά ενώ η καρδιά μου χτυπούσε έντονα. Γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος της μαμάς μου για να σιγουρευτώ πως δε μας ακούει, επειδή δεν ήθελα να μάθει κάτι για το ποσό, και την είδα να έχει κλειστά τα βλέφαρά της.

"Κορίτσι μου, είναι νοσοκομείο εδώ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ γι'αυτό. Θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω, όμως δε νομίζω να δεχτεί ο διευθυντής κάτι τέτοιο. Όπως και να έχει θα σε ειδοποιήσω όταν έχω στα χέρια μου και τα τελευταία αποτελέσματα των εξετάσεων. Καλό σου βράδυ" με αποχαιρέτισε και έφυγε αφήνοντάς με εκεί στην πόρτα του δωματίου να προσπαθώ να σκεφτώ που θα βρω χρήματα τόσο άμεσα.

Ίσως ήρθε η ώρα να ζητήσω βοήθεια από τον Αντρέα. Σίγουρα θα έχει αρκετά χρήματα, και θα μπορούσε να μου δώσει κάποια, ως προκαταβολή από το μισθό μου!

Μόλις άρχισε να νυχτώνει κι αφού είπα ψέματα στη μητέρα μου πως μας πρόσθεσαν έξτρα ώρες μαθήματα στη σχολή και πως πλέον δε θα μπορώ να την επισκέπτομαι τόσο συχνά, έφυγα από το νοσοκομείο για να πάω στο κλαμπ. Έπρεπε να μιλήσω με τον Αντρέα για να δω τι θα μου πει κι αν θα με βοηθήσει. Έπρεπε να βρω τα χρήματα πάσι θυσία!

Δεν έχασα καθόλου χρόνο και μόλις μπήκα στο κλαμπ, πήγα στο καμαρίνι μου και ετοιμάστηκα αμέσως, μην τυχόν και πέσω πάνω στο νέο στέλεχος και με αναγνωρίσει. 

Έπρεπε να έρχομαι με την περούκα από εδώ και πέρα! Και ευτυχώς που σε όλους έχω δώσει το όνομα Σάντυ αντί για Κυριακή! Ας ελπίσουμε πως δεν θα ψάξει κανείς το συμβόλαιό μου για να δει το πραγματικό μου όνομα! Σε παρακαλώ Θεέ μου, βοήθησέ με! παρακάλεσα, και βγήκα από το καμαρίνι με κατεύθυνση το γραφείο του Αντρέα.

"Αποκλείεται! Τα λεφτά είναι πάρα πολλά, δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Ξέρεις σε τι καιρούς ζούμε; Δεν ξέρω τι πρόβλημα έχει αυτός ο συγγενής σου, αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Λυπάμαι, αλλά όχι!" ήταν τα λόγια του μετά από μισή ώρα διαλόγου. Ένιωθα τα μάτια μου να υγραίνουν, όμως δεν έπρεπε κανείς να δει πόσο ευάλωτη είμαι. Έπρεπε να είμαι δυνατή για τη μαμά μου. Έπρεπε να βρω τα χρήματα!

"Τότε βάλε με στους ιδιωτικούς χορούς, και στο κλαμπ κάτω, στα τραπέζια." πρότεινα κι εκείνος με κοίταξε δίχως να πιστεύει στα αυτιά του.

"Μα εσύ είχες πει..."

"Δεν έχει σημασία. Έχω ανάγκη τα λεφτά, και άμεσα. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να τα κερδίσω. Και μόνο αυτό ξέρω να κάνω, να χορεύω. Τα πουρμπουάρ θα είναι όλα δικά μου!" ανακοίνωσα και σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν.

"Εντάξει. Μη βγεις στο μπαλκόνι σήμερα, άρχισε από την κεντρική σκηνή, εκεί θα είναι η θέση σου από εδώ και στο εξής!" μου είπε λίγο πριν βγω από το δωμάτιο, και μόλις βγήκα, άφησα μια μακρόσυρτη ανάσα να βγει.

Το κάνεις αυτό για τη μαμά σου! Για να γίνει εκείνη καλά! Πρέπει να αντέξεις! Είσαι δυνατή! Μόνο εσένα έχει και σε 'σένα στηρίζεται, μην την απογοητεύσεις! έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου για να πάρω θάρρος και πάνω που είχα πάρει κουράγιο ήρθε ο Νίκος για να μου ανακοινώσει πως βγαίνω.

Τότε με δειλά βήματα και γόνατα που τρέμουν για πρώτη φορά σε αυτήν τη δουλειά, άρχισα να κατευθύνομαι προς την κεντρική σκηνή του κλαμπ.