Στο δρόμο για το νοσοκομείο αγόρασα μία εφημερίδα για την μητέρα μου. Πάντα της άρεσε να διαβάζει τα νέα, το θυμάμαι από μικρό παιδί αυτό.

Φτάνοντας στο νοσοκομείο, έπεσα πάνω στον γιατρό της και με ειδοποίησε πως έχει νέα για την ασθένεια της μαμάς μου. Ένιωσα ελπίδες να με πλημμυρίζουν κι άρχισα να χαίρομαι και να κάνω όνειρα πριν καν μου πει τα νέα.

"Βρήκαμε συμβατό δότη για τη μεταμόσχευση!" μου ανακοίνωσε ο γιατρός, κι αυτή ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής μου! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

"Επιτέλους! Η μαμά μου θα γίνει καλά! Δεν μπορώ να το πιστέψω!" φώναξα χαρούμενη ενώ σηκώθηκα από τη θέση μου και άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου.

"Θα δούμε πως θα πάει η μεταμόσχευση, αλλά έχουμε πολλές ελπίδες πως θα πετύχει. Απλώς υπάρχει ένα πρόβλημα... Αυτή η μεταμόσχευση θα κοστίσει πολύ ακριβά. Και πριν μεταβούμε σε αυτό το στάδιο, έπρεπε να σε ειδοποιήσω για να είσαι έτοιμη. Όσο θα κάνουμε κάποιες τελευταίες εξετάσεις έχεις καιρό να βρεις μία λύση, και να μιλήσεις με κάποιον συγγενή σου μήπως μπορέσει να σε βοηθήσει για να μαζέψεις τα χρήματα" είπε τελικά εκείνος κι αμέσως πήρα το λόγο.

"Δηλαδή για πόσα χρήματα μιλάμε;" ρώτησα κι αμέσως σκέφτηκα την επιταγή του πλούσιου.

"25 χιλιάδες" απάντησε άτονα και νόμιζα πως έχασα την επαφή με το περιβάλλον. Που θα έβρισκα τόσα χρήματα;

"Θα τα βρω, συνεχίστε στη θεραπεία της μητέρας μου. Το μοναδικό που έχει σημασία είναι να γίνει καλά" αποκρίθηκα και το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές για το που θα μπορούσα να βρω τόσα λεφτά.

Μετά τη συζήτηση που είχα με τον γιατρό, πήγα στο δωμάτιο της μητέρας μου για να της πω τα νέα, όμως την βρήκα να κοιμάται. Έκατσα στην καρέκλα δίπλα της κι άνοιξα την εφημερίδα που κρατούσα στα χέρια μου για να τη διαβάσω. Ξαφνικά, βρέθηκα στη στήλη με τις αγγελίες εργασίας κι αμέσως άρχισα να κοιτάω μήπως μπορούσα να βρω κάποια καινούρια δουλειά εκτός από αυτή στο κλαμπ για να μπορέσω να μαζέψω τα χρήματα.

Θα ήταν πολύ δύσκολο με τις ώρες της σχολής και με τη δουλειά της νύχτας όμως ίσως να έβρισκα κάτι έστω σε ημιαπασχόληση. Έβγαλα το κινητό μου και σημείωσα γρήγορα τους αριθμούς που θα έπαιρνα να ρωτήσω για δουλειά πριν ξυπνήσει η μαμά μου. Πρόλαβα να τους αποθηκεύσω ακριβώς πριν ανοίξει τα μάτια της, και μόλις με αντίκρυσε μου χαμογέλασε γλυκά.

Της είπα τα νέα και καταχάρηκε, όπως κι εγώ άλλωστε, και περάσαμε όλο το απόγευμά μας κάνοντας όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Δεν με ρώτησε για τα έξοδα της μεταμόσχευσης κι εγώ δεν της ανέφερα κάτι για τα χρήματα, όμως έπρεπε να βρω μία λύση το συντομότερο δυνατόν. Αφού είχε νυχτώσει πλέον και έπρεπε να φύγω, την ειδοποίησα πως δεν θα γυρνούσα το βράδυ μετά την βάρδια μου στο κλαμπ -στο οποίο νόμιζε πως δούλευα ως σερβιτόρα- διότι αύριο το πρωί είχα μάθημα. Η αλήθεια ειναι πως θα έψαχνα για δουλειά, αλλά δεν της είπα κάτι προς το παρόν, κι έτσι την αποχαιρέτησα.

Έφτασα στο κλαμπ μισή ώρα αργότερα και κρύος ιδρώτας με έλουσε. Ήλπιζα να μην με επιπλήξει το αφεντικό για την χθεσινή μου αντίδραση και για το χαστούκι που έδωσα στον πελάτη, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να αμυνθώ λέγοντάς του πως τον είχα ειδοποιήσει πως ιδιωτικούς χορούς δεν κάνω. Ή μήπως έπρεπε να αρχίσω να το σκέφτομαι κι αυτό, αφού τα λεφτά ήταν τόσα πολλά; Και με αυτές τις σκέψεις μπήκα στο καμαρίνι μου για να ετοιμαστώ.

Είχα ετοιμαστεί για το σόου και περίμενα να έρθει η ώρα για να βγω όταν χτύπησε η πόρτα. Αυτόματα σηκώθηκα όρθια και πήρα αμυντική στάση ενώ ο Νίκος έμπαινε μέσα.

"Σε θέλει ο Αντρέας στο γραφείο του, τώρα!" είπε κοφτά κι εγώ απλώς έγνευσα καταφατικά.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και ξεκίνησα για το γραφείο του. Έφτασα απ' έξω και χτύπησα δειλά την πόρτα. Αφού μου έδωσε άδεια να μπω, άνοιξα την πόρτα.

"Μου 'πε ο Νίκος πως ήθελες να με δεις" ψέλλισα με κομμένη την ανάσα μόλις μπήκα μέσα ενώ το βλέμμα μου ήταν εστιασμένο χαμηλά στο πάτωμα.

"Ήθελα να μιλήσουμε για το χθεσινό συμβάν. Κάθισε" με παρότρυνε κι εγώ πλησίασα πιο κοντά στο γραφείο του.

Γύρισα να τον κοιτάξω μήπως μπορέσω να καταλάβω αν ήταν θυμωμένος μαζί μου η όχι, όμως το ύφος του ήταν σοβαρό και επαγγελματικό όπως πάντα και δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη.

"Είσαι πολύ τυχερή που δουλεύεις ακόμη εδώ μετά από αυτό που έκανες χθες" μου ανακοίνωσε κι εγώ τα 'χασα.

"Τι εννοείς;" ρώτησα αμέσως και περίμενα με ανυπομονησία για την απάντησή του.

"Εννοώ πως ο άντρας που χαστούκισες χθες είναι καινούριο στέλεχος στο κλαμπ, και ζήτησε από όλες τις κοπέλες των σόου να κάνουν έναν ιδιωτικό χώρο μπροστά του για να δει ποιες θα κρατήσει και ποιες όχι. Μπορείς να φανταστείς και την δική μου απορία όταν έμαθα για το χαστούκι αλλά και για το ότι τελικά σε θέλει στις χορεύτριες του κλαμπ" απάντησε απλά στην ερώτησή μου κι εγώ είχα μείνει άφωνη να τον κοιτάζω.

"Ούτε εγώ ξέρω για ποιο λόγο σε κράτησε τελικά, όμως πραγματικά χαίρομαι γι' αυτό, γιατί είσαι από τις καλύτερες χορεύτριες που έχω. Αν ήμουν στη θέση σου όμως θα του ζητούσα συγγνώμη, την επόμενη φορά που θα τον έβλεπα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ξέρω πως έχεις ανάγκη τα χρήματα, γι' αυτό άσε τους εγωισμούς κι απλώς πήγαινε με τα νερά του. Πλέον, έχει μεγαλύτερο μερίδιο από εμένα στο κλαμπ, οπότε θα κάνεις καλά να προσέχεις την συμπεριφορά σου!" συνέχισε, κι εγώ απλώς επεξεργαζόμουν όσα μου έλεγε, μέσα στο κεφάλι μου.

"Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να σκύβω το κεφάλι και να κάνω ό,τι μου λέει δίχως αντιδράσεις; Έχω ανάγκη τα λεφτά αλλά έχω και μία αξιοπρέπεια!" ανταπάντησα θυμωμένα και σηκώθηκα από την καρέκλα για να φύγω.

"Δεν νομίζω πως θα σου ζητήσει τίποτα παρά πάνω, παρά μόνο να κάνεις τη δουλειά σου σωστά. Έμαθε πως δεν κάνεις ιδιωτικούς χορούς και τον έπεισα να συμφωνήσει κι αυτός σε αυτό, όμως πρόσεχε κι εσύ την συμπεριφορά σου μπροστά του" ήταν το μοναδικό που πρόλαβε να μου πει πριν αποχωρήσω από το γραφείο του.