Είχαν περάσει δύο εβδομάδες. Εδώ και δύο εβδομάδες δεν είχε περάσει μέρα που να μη σκεφτόμουν λεπτό προς λεπτό όλα όσα ζήσαμε με τον Ιάσονα έως τώρα. Δύο εβδομάδες που δεν απαντούσε σε καμία από τις κλήσεις μου και ένιωθα να τρελαίνομαι.

Σκεφτόμουν πως θα ήταν τα πράγματα αν του είχα μιλήσει εξ αρχής, αν δεν του είχα πει ποτέ ψέματα παρά μόνο την αλήθεια, όμως πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα, δε θα με ήθελε δίπλα του.

Μες τα όνειρα μου κυριαρχούσε αυτός, και στους εφιάλτες μου το ίδιο. Εδώ και δύο εβδομάδες δεν είχε περάσει βράδια που να είχα κάνει ήσυχο ύπνο. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, ήμουν με τον Ιάσονα στο σπίτι του και ξαφνικά όλα μεταμορφώνονταν στο κλαμπ και ο Ιάσονας με κοιτούσε έκπληκτος που είχα μεταμορφωθεί κι εγώ στην Σάντυ. Κι έτρεχε μακριά μου, κι εγώ έτρεχα να τον πιάσω μα ποτέ δεν τον προλάβαινα.

Μα δεν ήμουν η μόνη που είχε ανησυχίες τα βράδια. Εδώ και μια εβδομάδα είχε επιστρέψει σπίτι μας και η μητέρα μου, και βλέποντας με έτσι υπέφερε κι εκείνη. Προσπαθούσε να μου συμπαρασταθεί όσο μπορούσε, όμως έφταιγα και δεν άλλαζε αυτό.

Τόσες φορές με είχε συμβουλέψει να του μιλήσω, αν το είχα κάνει από τότε τώρα όλα θα ήταν διαφορετικά. Τώρα ίσως ήμασταν μαζί, ερωτευμένοι... Όμως άργησα τόσο πολύ και τον έχασα τελικά. Δεν πρόλαβα ούτε καν να του πω τι νιώθω για εκείνον.

Εδώ και δύο μέρες μια ιδέα μου είχε μπει στο μυαλό, μια ιδέα που ή θα τα έφτιαχνε όλα ή θα τα αποτελείωνε. Είχα σκεφτεί να επιστρέψω στο μαγαζί για ένα τελευταίο σόου. Ένα σόου που θα ήταν αφιερωμένο στον Ιάσονα και μέσα από αυτό θα προσπαθούσα να του εξηγήσω τα πάντα.

Βέβαια, χρειαζόμουν την άδεια του Λεωνίδα και τη βοήθεια όλων των παλιών μου συναδέλφων για να αξιοποιήσω τη σκέψη μου, όμως ήλπιζα πως θα μου την έδιναν. Έπρεπε να βρω την κατάλληλη στιγμή όμως, να πάω στο μαγαζί κάποια στιγμή που δε θα ήταν εκείνος για να ετοίμαζα τα πάντα.

Είχα σκεφτεί να πάω από το σπίτι του. Αν έβλεπα το αμάξι του θα περίμενα μέχρι να φύγει για να πήγαινα να βρω την κυρία Βάσω και να ζητούσα και τη δική της βοήθεια, ενώ αν δεν ήταν εκείνος εκεί όλα θα ήταν πιο εύκολα. Έτσι κι έκανα.

Για καλή μου τύχη το αυτοκίνητο του Ιάσονα έλλειπε, κι εγώ προχώρησα με γοργά βήματα προς το εσωτερικό της αυλής. Την πόρτα μου την άνοιξε η κυρία Βάσω, η οποία χάρηκε πάρα πολύ όταν με είδε.

"Κορίτσι μου, επιτέλους ήρθες!" έπεσε στην αγκαλιά μου. "Προσπάθησα να του μιλήσω τόσες φορές όμως δε με άφηνε, ούτε να σε πάρω τηλέφωνο δε με άφησε. Μου το απαγόρευσε κατηγορηματικά. Ούτε την Καρολίνα δεν άφησε να μείνει εδώ, επειδή μιλούσε συνέχεια για 'σένα. Της απαγόρευσε να έρθει! Τι έγινε κορίτσι μου; Τι του έκανες κι έχει γίνει έτσι; Δεν τον αναγνωρίζω πλέον!" συνέχισε με σπασμένη φωνή ενώ μπαίναμε προς το εσωτερικό του σπιτιού.

Της εξήγησα τα πάντα από τη δική μου μεριά, δεν υπήρχε πλέον λόγος να κρύβομαι. Κάποια στιγμή θα το μάθαινε, όλοι θα το μάθαιναν. Το πιο σημαντικό για 'μένα ήταν να τον κερδίσω πίσω, και για πρώτη φορά στη ζωή μου άφησα πίσω μου την ντροπή μου.

Στην αρχή έδειξε να παραξενεύτηκε με αυτά που άκουσε, όμως όσο συνέχισα να της εξηγώ, καταλάβαινε καλύτερα. Πάνω από όλα, ήταν γυναίκα και μπορούσε να με νιώσει καλύτερα. Με επέπληξε για τα ψέματά μου, και μου τόνισε πως ο Ιάσονας τα μισούσε από πάντα, όμως ήθελε να μας δει μαζί και υποσχέθηκε να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να το επιτύχει. Της εξήγησα το σχέδιο και δέχτηκε να με βοηθήσει με χαρά.

  Η βοήθεια της θα ήταν πολύ κρίσιμη, αυτή έπρεπε να κρατήσει απασχολημένο τον Ιάσονα όσο εγώ θα πήγαινα στο μαγαζί για να ζητήσω τη βοήθεια όλων των υπολοίπων. Το βράδυ θα έπρεπε να ήταν έτοιμα όλα. Η κυρία Βάσω σήκωσε το ασύρματο και σχημάτισε τον αριθμό του Ιάσονα. Πάτησε το κουμπί της κλήσης και έφερε το ακουστικό στο αυτί της. Εκείνος δεν άργησε να απαντήσει.

"Ιάσονα, δεν είμαι καλά. Σε παρακαλώ έλα σπίτι" είπε ανήσυχα εκείνη στο τηλέφωνο και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής μου χαμογέλασε.

"Έρχεται" είπε και την αγκάλιασα σφιχτά.

"Σας ευχαριστώ τόσο πολύ κυρία Βάσω" αποκρίθηκα και την φίλησα γλυκά.

"Άντε πήγαινε και η Παναγία μαζί σου. Εύχομαι να πάνε όλα όπως τα έχεις σχεδιάσει. Να προσέχεις. Την ευχή μου να έχεις!" με ξεπροβόδισε ως την πόρτα κι ξεκίνησα αμέσως για τον επόμενο σταθμό μου, το μαγαζί.

Είχε περάσει αρκετή ώρα όταν έφτασα επιτέλους στο μαγαζί, σίγουρα ο Ιάσονας δε θα ήταν εκεί. Μπαίνοντας μεσα όλοι έμοιαζαν σαν να είχαν δει φάντασμα. Σίγουρα δε με περίμεναν εδώ, όμως ο άσωτος υιός κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψει. Είχα ανοιχτούς λογαριασμούς ακόμη εκεί, χρωστούσα μια τεράστια συγγνώμη στο μέρος που με βοήθησε να ορθοποδήσω όταν το είχα μεγαλύτερη ανάγκη. Είχα φερθεί τόσο αχάριστα και εγωιστικά, και έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα για να το καταλάβω.

Πήγα αμέσως στο γραφείο του Λεωνίδα, έπρεπε να ξεκινήσω από εκείνον πρώτα. Ευτυχώς δέχτηκε να με δει δίχως αντιρρήσεις. Δεν έχασα καιρό και μπήκα αμέσως στο ψητό. Του ζήτησα συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου, και που τους κρέμασα με τέτοιον τρόπο. Ήμουν όντως απαράδεκτη. Του εξήγησα τα πάντα και έδειχνε να μην πιστεύει στα αυτιά του.

"Τι λες λοιπόν θα με βοηθήσεις;" ρώτησα με αγωνία.

"Το ξέρεις πως κατά βάθος είμαι μια ρομαντική ψυχή, έτσι; Όλα για την αγάπη!" απάντησε εκείνος χαμογελώντας και ήμουν τόσο χαρούμενη.

"Ας ειδοποιήσουμε και τους άλλους για να είναι έτοιμοι" συνέχισα και εκείνος έγνευσε καταφατικά το κεφάλι του.

"Μα πρώτα ας ειδοποιήσουμε τον Ιάσονα" με κοίταξε συνομωτικά και μου κλείσε το μάτι.

Έβγαλε το κινητό του και τον κάλεσε αμέσως.

"Έλα αμέσως στο μαγαζί! Είχαμε καυγά, ένα παιδί χτυπήθηκε άσχημα. Κάποιος τον πυροβόλησε. Έρχεται η αστυνομία" είπε ανήσυχος ο Λεωνίδας και αμέσως μετά του το έκλεισε στα μούτρα.

Τέλεια! Τώρα σίγουρα θα ερχόταν στο μαγαζί. Έπρεπε να ετοιμαστώ και όλοι να πάρουμε τις θέσεις μας.

Πλέον όλα ήταν έτοιμα για την επιστροφή μου στο σόου!