"Ξέρεις..." ψιθύρισε και ήρθε προς το μέρος μου. "Με μάγεψες από την αρχή... Οι κινήσεις σου, ο χορός σου..." είπε και πέρασε το χέρι του απαλά πάνω από το μάγουλό μου. "Σε είχα ερωτευτεί πολύ πριν σε γνωρίσω..." με κάρφωσε με τα μάτια του κι εγώ ένιωσα να ζαλίζομαι.

Μόλις μου είχε παραδεχτεί πως είναι ερωτευμένος μαζί μου; ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει και να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.

"Εκείνο το βράδυ όταν γνωριστήκαμε... εκείνο το χαστούκι... τότε κατάλαβα πόσο πολύ ήθελα να σε κάνω δικιά μου. Όταν σε είδα να χορεύεις και για άλλους τότε τρελάθηκα, δεν ήθελα δίπλα σου κανέναν άλλον... Προσπάθησα να πείσω τον Λεωνίδα να σε βγάλει από τα τραπέζια, όμως μου 'πε πως εσύ του το ζήτησες γιατί είχες ανάγκη τα χρήματα. Προσπάθησα να στα δώσω εγώ σιγά σιγά όμως και πάλι συνέχιζες να χορεύεις για τους άλλους. Όταν σε βρήκα με τον μεθυσμένο πελάτη, τότε κατάλαβα πως ήμουν ερωτευμένος μαζί σου γι' αυτό γινόμουν τόσο κτητικός απέναντί σου. Πότε δεν ήμουν έτσι με καμία, πότε δεν είχα ξανανιώσει έτσι. Ήταν όλα τόσο πρωτόγνωρα και για 'μένα. Σε έφερα εδώ στο σπίτι μου, και δε θα έκανα ποτέ κάτι που εσύ δεν ήθελες... όμως δεν είχα μάθει ποτέ να λέω όμορφα λόγια, ενώ με πράξεις θα προσπαθούσα να σου δείξω τι ένιωθα για 'σένα. Εσύ όμως, έφυγες τρέχοντας δίχως εξηγήσεις".

Πήγα να τον διακόψω όμως έφερε το δάχτυλο του ακριβώς πάνω από τα χείλη μου.

"Τώρα, μιλάω εγώ. Εσύ είχες το χρόνο σου και δεν τον αξιοποίησες. Που είχα μείνει; Α, ναι! Έφυγες δίχως εξηγήσεις. Προσπάθησα πολύ να σε δικαιολογήσω μέσα στο μυαλό μου, όμως δεν μπορούσα να δεχτώ πως έφυγες και από το μαγαζί χωρίς να έρθεις καν να μας το πεις αυτοπροσώπως. Προτίμησες να στείλεις την παραίτησή σου με μήνυμα!" γέλασε και απομάκρυνε το χέρι του από τα χείλη μου.

Πήγε προς το γραφείο του, άνοιξε το πρώτο συρτάρι κι έβγαλε από μέσα ένα φάκελο. Το πήρε στα χέρια του και ήρθε προς το μέρος μου. Μου τον πρόσφερε και με τρεμάμενα χέρια τον πήρα. Αφού διάβασα το περιεχόμενό του, τον κοίταξα παραξενευμένη με δάκρυα στα μάτια.

"Δες την ημερομηνία" ψιθύρισε και κοίταξα το χαρτί που είχα μπροστά μου.

"Αυτό το χαρτί ετοιμάστηκε την ημέρα που έφυγες τρέχοντας από εδώ μέσα" είπε δίχως συναίσθημα και τα δάκρυα δραπέτευσαν από τα μάτια μου.

Είχε ετοιμάσει την απόλυση μου πριν το κάνω εγώ. Θα με απέλυε εκείνος πρώτος.

"Γιατί;" η φωνή μου ίσα που ακούστηκε.

Εκείνος γέλασε.

"Γιατί ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί σου που θα σου έδινα εγώ τα χρήματα που χρειαζόσουν αρκεί να μη χρειαστείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Πάντα έλεγες ότι την έκανες από ανάγκη, οπότε εάν σου έδινα τα χρήματα δε θα είχες πλέον ανάγκη να την κάνεις" συνέχισε και με έκανε να νιώθω τόσο άσχημα.

"Εγώ..." δε με άφησε να συνεχίσω.

"Εσύ... μπήκες στη ζωή μου με ψέματα, κι έτσι θα βγεις. Πλέον δεν έχει αξία τίποτα. Δε θέλω να ακούσω τις δικαιολογίες σου. Ήξερες πολύ καλά ποιος ήμουν από την αρχή. Από την πρώτη μέρα που πάτησες το πόδι σου σε αυτό το σπίτι. Με κορόιδεψες κατάμουτρα! Ακόμη κι όταν ήρθαμε πιο κοντά... ερχόμουν κάθε μέρα στο νοσοκομείο, αν το ήθελες θα έβρισκες κάποια στιγμή να μου μιλήσεις!" είπε αγανακτισμένος κι εγώ απλώς χαμήλωσα το κεφάλι μου.

Είχε δίκιο, όμως κι εγώ είχα το δίκιο μου. Θα του μιλούσα, απλώς δεν πρόλαβα.

"Σε φίλησα Κυριακή..." μαλάκωσε τον τόνο του κι εγώ έλιωσα μπροστά στα μάτια του. "Σε φίλησα! Ενώ ήμουν ερωτευμένος με την Σάντυ, άρχισα να τρέφω αισθήματα για την Κυριακή, για 'σένα. Με έλκυες κοντά σου με έναν τρόπο μοναδικό που δεν μπορούσα να καταλάβω. Ήσουν τόσο απλή, τόσο αθώα, τόσο γλυκιά και ξεχωριστή μα και τόσο διαφορετική από την Σάντυ, η οποία ήταν δυναμική, εκρηκτική και μαγνητική. Κι όμως, είχα αρχίσει να την ξεχνάω μέχρι τη στιγμή που σε φίλησα... τότε ξαφνικά κάτι μου την θύμισε, και τώρα καταλαβαίνω τι. Και πάλι όμως, ήμουν πιο ειλικρινής από εσένα! Σου είπα πως ήμουν μπερδεμένος και δεν ήθελα να σε πληγώσω. Ήθελα να είμαι μαζί σου χωρίς να σκέφτομαι καμία άλλη γιατί όντως το άξιζες... Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν το αξίζεις..." ο τόνος του ήπιος πλέον.

Μου γύρισε την πλάτη του και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Την άνοιξε και μόνο τότε γύρισε να με κοιτάξει.

"Νομίζω πως ό,τι είχαμε να μου πούμε, το είπαμε. Δεν υπάρχει νόημα να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα. Μπορείς να πηγαίνεις" συνέχισε κι εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Άσε με να σου εξηγήσω και την δικιά μου μεριά, σε παρακαλώ!" είπα παρακλητικά.

"Κυριακή το παιχνίδι σου τελείωσε. Το ίδιο και τα ψέματα. Καιρός να την κάνεις" ο τόνος του σκληρός, ένιωσα να τρυπάει τα αυτιά μου.

"Δεν ήταν παιχνίδι Ιάσονα, άκουσε με!" πήγα προς το μέρος του και έτεινα τα χέρια μου να τον ακουμπήσω.

Απομακρύνθηκε αστραπιαία πριν προλάβω να τον ακουμπήσω και με κοίταξε περιφρονητικά.

"Δεν έχω να ακούσω τίποτα. Δε θέλω να ακούσω. Όλα τελείωσαν μεταξύ μας. Στο καλό!" φώναξε άγρια και με τρόμαξε.

Δώσε μου μόνο πέντε λεπτά. Τι είναι πέντε λεπτά;" έκανα μια τελευταία προσπάθεια μήπως με ακούσει όμως ήταν ανένδοτος.

"Σε παρακαλώ, μη με κάνεις να χρησιμοποιήσω βία. Απλά φύγε" αποκρίθηκε και δάκρυα άρχισαν πάλι να κυλάνε στα μάτια μου.

Τα σκούπισα γρήγορα, δεν ήθελα να κλαίω μπροστά του. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να με λυπηθεί. Δίχως να έχω κάτι άλλο να κάνω, τελικά υπέκυψα στα λόγια του.

Του έριξα μία τελευταία ματιά και ύστερα έσκυψα το κεφάλι μου βγαίνοντας από το δωμάτιο. Αφού δεν ήθελε να με ακούσει δεν μπορούσα να επιμείνω άλλο. Όμως, κάτι θα σκεφτόμουν για να τον προσελκύσω διαφορετικά. Θα έβρισκα έναν τρόπο να με ακούσει.

Κατευθύνθηκα προς την έξοδο του σπιτιού, και πριν βγω από αυτό έριξα μία ματιά πίσω μου.

Δεν τελειώσαμε Ιάσονα. Όχι ακόμα. Πρώτα θα σου εξηγήσω και τη δική μου πλευρά και μετά μπορείς να αποφασίσεις αν θα με διώξεις.

Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα για να πάω στο σπίτι μου.