Αφιερωμένο στην dimfil

"Σάντυ;" η φωνή του δύσπιστη, και η δική μου κόπηκε μια και καλή!

"Σάντυ;" ξαναρώτησε όμως δεν ήξερα τι να του πω.

Με είχε καταλάβει!

"Ναι;" άφησα μια μακρόσυρτη ανάσα να βγει, είχε έρθει η ώρα της αλήθειας.

"Με είχες πάρει τηλέφωνο νωρίτερα, έγινε κάτι;" με ρώτησε. Ο τόνος του αδιάφορος αυτήν τη φορά, όμως δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.

Ξαφνικά με χτύπησε σαν κεραυνός. Είχα πάρει τον Ιάσονα να του πω πως δε θα πήγαινα να κρατήσω την Καρολίνα απόψε, όμως γιατί να πιστεύει πως είμαι η Σάντυ;

Μήπως δεν είχε αποθηκεύσει τον αριθμό μου ως Κυριακή; Όμως από πού βρήκε τον αριθμό μου; Και γιατί με πέρασε για την Σάντυ; Λες να βρήκε τον αριθμό μου στο μαγαζί και να τον είχε αποθηκεύσει σαν Σάντυ;

"Σάντυ, με ακούς; Έγινε κάτι λέω;" με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Όχι, απλά πήρα να δω τι κάνεις" ήταν το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ για να του πω. Τι άλλη δικαιολογία θα είχα για να τον πάρω μετά από όλα αυτά που του έκανα;

"Σε ενδιαφέρει αλήθεια το τι κάνω;" η ειρωνία στη φωνή του ήταν αισθητή.

"Ναι" απάντησα ειλικρινά ,όμως εκείνος δεν μπορούσε να το καταλάβει.

"Αν ήταν έτσι δε θα είχες φύγει σαν κυνηγημένη. Ούτε από το σπίτι μου ούτε από το μαγαζί! Πήρες αυτό που ήθελες, αντίο!" είπε αυστηρά και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.

Έκρυψα το πρόσωπό μου μες τις παλάμες μου. "Πώς τα έχω κάνει έτσι;"

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Δύο εβδομάδες τώρα τις περνούσα στο νοσοκομείο με την μαμά μου. Μιλούσα κάθε μέρα με την Καρολίνα και την κυρία Βάσω, φρόντιζαν να με παίρνουν τηλέφωνο κάθε πρωί. Επίσης, μιλούσαν και με την μαμά μου και ήθελαν να την γνωρίσουν αμέσως μόλις έβγαινε από το νοσοκομείο.

Ο Ιάσονας δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο, όμως με επισκεπτόταν στο νοσοκομείο κάθε μέρα. Ήταν εκεί σε κάθε επισκεπτήριο, δίπλα σε εμένα και στην μαμά μου. Γνώρισα πραγματικά τον Ιάσονα, έναν Ιάσονα που ούτε καν είχα φανταστεί πως υπήρχε. Είχαμε έρθει αρκετά κοντά τον τελευταίο καιρό και με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα.

Καταρχάς, τόσο καιρό απομάκρυνα ανθρώπους από κοντά μου για τους λάθος λόγους. Πίστευα πως αν είχα φίλους δε θα πρόσεχα την μητέρα μου όσο θα έπρεπε και θα την παραμελούσα.

Η αλήθεια όμως είναι πως οι πραγματικοί φίλοι δεν σε απομακρύνουν απ' ότι πραγματικά σε νοιάζει, αντιθέτως είναι δίπλα σου, ειδικά στα δύσκολα. Έτσι, δίπλα μου είχα κι εγώ τον Ιάσονα, την κυρία Βάσω, ακόμη και την Καρολίνα.

Δεύτερον, πέρασα χρόνια ολόκληρα να μισώ τον πατέρα μου για όσα είχε κάνει στην μητέρα μου. Όμως τώρα του είχα συγχωρήσει τα πάντα γιατί χάρη σε αυτόν έγινα πιο δυνατή, ανεξάρτητη και επιτέλους ευτυχισμένη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάμε κακίες και μίση.

Τρίτον και κυριότερο, ήμουν τρέλα και αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Ιάσονα! Και κάθε μέρα που περνουσε, τον ερωτευομουν ακόμη περισσοτερο. Μπορεί όλη η ιστορία να ξεκίνησε άσχημα μεταξύ μας, όμως αυτός με βοήθησε να καταφέρω τελικά να σώσω την μητέρα μου.

Τον μίσησα στην αρχή πριν καν τον γνωρίσω, γιατί με είχε αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ μου, να κάνω ιδιωτικό χορό. Οι ιδιωτικοί χοροί για 'μενα ήταν ταμπού ως τότε. Νόμιζα πως αν χόρευα στα τραπέζια των πελατών θα ήμουν εύκολη και όλοι στο μαγαζί θα μου φερόντουσαν έτσι, όμως έκανα λάθος.

Όταν ο άλλος ξέρει το ποιόν σου δεν μπορεί τόσο εύκολα να αλλάξει γνώμη για 'σένα. Έτσι, άρχισαν οι ιδιωτικοί χοροί και με αυτούς άρχισα να συμπληρώνω το αξιόλογο πόσο που χρειαζόμουν για το χειρουργείο.

Βέβαια, έμαθα πως όταν έχεις να κάνεις με μεθυσμένους, πότε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος και ασφαλής, οπότε οι ιδιωτικοί χοροί στις αίθουσες πριβέ έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος Ιάσονας που θα έρθει να μας σώσει!

Εκτός από όλα αυτά όμως, τύψεις είχαν ήδη αρχίσει να φυτρώνουν στην καρδιά μου και προσπαθούσα να αποφασίσω ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για να λυτρωθώ. Είχα σκεφτεί να μιλήσω στον Ιάσονα και να του πω όλη την αλήθεια, είχα πλάσει στο μυαλό μου ολόκληρες συζητήσεις όμως όλες κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα... να μείνω στο τέλος μακριά του. Όχι επειδή θα 'ταν δική μου απόφαση αυτή, αλλά επειδή εκείνος δε θα ήθελε να με ξαναδεί μπροστά του.

Από την άλλη μεριά, του χρωστούσα 20 χιλιάδες ευρώ. Ένα πολύ μεγάλο ποσό που δεν ήξερα αν θα του το ξεπλήρωνα ποτέ, και πως θα το έκανα αυτό. Είχα σκεφτεί να ξαναεπιστρέψω στο μαγαζί ή να εργαστώ σε κάποιο άλλο μαγαζί της νύχτας ως χορεύτρια για να βγάλω τα λεφτά. Αυτός ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος για να τον ξεχρεώσω.

Εκείνο το πρωινό πήρα την πρωτοβουλία να πάω να δω την Καρολίνα. Είχα δύο εβδομάδες να την δω και ήθελα να της κάνω έκπληξη. Θα περνούσα πρώτα από το σπιτι μου για να ετοιμαστώ κι ύστερα θα πήγαινα εκεί.

Φτάνοντας απέναντι από το σπίτι, είδα τον Ιάσονα στην εξώπορτα να είναι μπροστά από ένα ταξί μαζί με μία γυναίκα που είχε στην αγκαλιά της την Καρολίνα. Εκείνη την φίλησε τρυφερά και ύστερα την έβαλε μες το ταξί.

Ενώ το ταξί απομακρυνόταν, είδα τη γυναίκα να κουρνιάζει μες την αγκαλιά του Ιάσονα κι εκείνος να την σφίγγει δυνατά με τα δυο του χέρια. Το θέαμα με είχε αφήσει άναυδη.

Ξέρω πως ο Ιάσονας μέχρι στιγμής δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα για να έχω ελπίδες για εμάς τους δύο, όμως εγώ είχα. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ήλπιζα κι.εκεινος να νιώσει το ίδιο κάποια στιγμή. Ξέρω πως δεν είχα κανένα λόγο για να ζηλέψω, όμως ζήλευαν αυτήν τη γυναίκα που είχα μπροστά μου.

Η γυναίκα βγήκε από την αγκαλιά του και αφού εκείνος της είπε κάτι, κατευθύνθηκε προς το σπίτι. Τότε είδα πως με παρατηρούσε και μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Έτσι κι έκανα.

"Ήρθα για την Καρολίνα όμως απ' ότι φαίνεται λείπει" είπα στενάχωρα. "Μην ενοχλώ, θα φύγω" προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

"Θα αργήσει να επιστρέψει, όμως άμα θες πέρασε μέσα" απάντησε εκείνος και μου έδειξε προς το σπίτι.

"Όχι θα επιστρέψω στο νοσοκομείο" είπα κοφτά.

"Τότε περίμενε να πάω να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, θα σε πετάξω εγώ ως εκεί" προσφέρθηκε όμως δεν ήθελα.

"Όχι, δε χρειάζεται. Καλύτερα να μείνεις με την κοπέλα σου. Τι θα της πεις άλλωστε, πάω στην νταντά μου και την άρρωστη μάνα της; Με συγχωρείς που σας διέκοψα" ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του ενώ δεν έπρεπε, δεν έφταιγε αυτός που ήμουν ερωτευμένη μαζί του.

Εκείνος πότε δε μου έδωσε το θάρρος για τίποτα, όμως η ζήλια ήταν άσχημο πράγμα. Σου βάζει μαντήλι στα μάτια και δε σε αφήνει ούτε να δεις καθαρά, ούτε και να σκεφτείς.

Κι αυτήν την φορά έφυγα σαν κυνηγημένη από το σπίτι του, ως Κυριακή όμως.

"Κυριακή, στάσου!" τον άκουσα να φωνάζει πίσω μου και δεν μπόρεσα παρά να σταματήσω. "Τι είναι αυτά που λες; Σε ποια κοπέλα αναφέρεσαι;" φώναξε ενώ ερχόταν προς το μερος μου.

"Σας είδα πριν λίγο Ιάσονα, δε χρειάζεται να κάνεις τον ανήξερο. Είδα πως της έχεις γνωρίσει και την μικρή, άρα είναι σοβαρή σχέση. Δεν θελω να είμαι ανάμεσά σας. Δηλαδή, αυτό που θέλω να πω, ξέρω πως δεν υπάρχει κάτι μεταξύ μας, όμως για να μην υπάρξει καμία παρεξήγ..." δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί ο Ιάσονας μου κλείσε το στόμα.

Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου κι ενώ απολάμβανα το φιλί του, θα ορκιζόμουν πως ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σε ξέφρενο ρυθμό, και πως ήταν έτοιμη να ξεπεταχτεί από το στήθος μου.