"Ο Ιάσονας ερωτευμένος; Εννοείς, με κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του; Δεν το νομίζω!" δεν μπορούσα να πιστέψω στα λόγια της.
‌
‌"Μάλλον είναι. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τη συμπεριφορά του το τελευταίο διάστημα" συνέχισε εκείνη και ήθελα να μάθω περισσότερα πάνω σε αυτό το θέμα.

Ήμουν έτοιμη να την ρωτήσω αν ξέρει με ποια...
‌
‌"Καλησπέρα" μας διέκοψε η βαριά φωνή του και κοιταχτήκαμε συνωμοτικά μεταξύ μας.

  Ήλπιζα να μην μας είχε ακούσει.

"Γεια σας κύριε Ιάσονα" τον χαιρέτησα κι αυτός απλώς έγνευσε το κεφάλι του.

Είναι που δεν είναι μονίμως έτσι! ειρωνεύτηκα από μέσα μου.

"Σε έχει ειδοποιήσει η κυρία Βάσω πως σήμερα η μικρή θα πάει σε έναν παιδότοπο με τις συμμαθήτριες της;" μου απεύθυνε το λόγο κι ένιωσα να τρέμω.

Ένα μήνα τώρα περίμενα αυτήν τη στιγμή.

"Ναι" ψέλισσα χαρούμενα, ίσως λίγο παραπάνω απ' ότι έπρεπε.

"Θα σας οδηγήσω εγώ ως εκεί, θα σας αφήσω κάνα δύωρο για να ευχαριστηθεί η Καρολίνα με τις φίλες της και θα έρθω να σας πάρω" δήλωσε το προφανές χωρίς να περιμένει για τη συγκατάθεσή μου.

"Εγώ θα πάω με την μαμά της Ελισάβετ εκεί, εσύ να φέρεις την Κυριακή μόνος σου!" μπήκε σα σίφουνας μες την κουζίνα η μικρή και μας δήλωσε τα σχέδια της.

"Από πότε μας λες εσύ τι να κάνουμε μικρή;" σήκωσε το φρύδι του εκείνος και ταυτόχρονα την άρπαξε και την έκλεισε μες την αγκαλιά του.

Άρχισε να την γαργαλάει τόσο πολύ που νόμιζα πως θα της κοβόταν η ανάσα. Τότε σκάσανε και οι δυο τους στα γέλια, σαν δύο μικρά παιδιά. Το θέαμα ήταν πανέμορφο.

Πότε δεν τον είχα δει έτσι... τρυφερό, στοργικό, να γελάει όντως με την ψυχή του. Ήταν τόσο περίεργη αυτή η εικόνα για μένα, να και τόσο γλυκιά ταυτόχρονα.

"Είσαι ο καλύτερος θείος του κόσμου, το ξέρεις;" ρώτησε η μικρή μέσα από τα γέλια τους και τον αγκάλιασε σφιχτά.

Εκείνη τόση δα, κι αυτός γίγαντας μπροστά της, όμως τα χέρια της τυλίχτηκαν τόσο τέλεια και με ευκολία γύρω από το λαιμό του και το κεφάλι της ακούμπησε στον θώρακά του. Τότε τα λόγια της με χτύπησαν κατακούτελα.

Μόλις τον είχε αποκαλέσει θείο;

Η κυρία Βάσω με σκούντηξε διακριτικά με αποτέλεσμα να με αποσυντονίσει από τις σκέψεις μου.

"Να σου βάλω κι εσένα να φας κορίτσι μου;" ρώτησε κι εγώ απλά έγνευσα θετικά δίχως να μπορώ να αρθρώσω λέξη.

Αφού φάγαμε μεσημεριανό, πήγε και ο Ιάσονας να ετοιμαστεί. Η μικρή έφυγε πρώτη με την μαμά της φίλης της κι εμείς θα ακολουθούσαμε από πίσω με μικρή διαφορά.

Το άγχος μου ήταν μεγάλο που θα ήμουν μόνη μου μαζί του στο αυτοκίνητο. Όμως σαν Κυριακή δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να του πω, πως να του ανοίξω συζήτηση ή να τον πλησιάσω. Ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα μεταξύ μας. Τα είχα περιπλέξει τόσο πολύ που ούτε εγώ η ίδια δεν μπορούσα να βγάλω άκρη.

Η φιγούρα του Ιάσονα φάνηκε να κατεβαίνει τις σκάλες. Πρώτη φορά τον έβλεπα ντυμένο λιτά, με μία κοντομάνικη στρατιωτική μπλούζα κι ένα γκρι τζιν. Ήταν τόσο όμορφος και χωρις τα κουστούμια.

"Σε περιμένω στο αμάξι. Πάρε τα πράγματά σου κι έλα" ανακοίνωσε και βγήκε από το σπίτι.

Χαιρέτισα βιαστικά την κυρία Βάσω και κατευθύνθηκα προς την έξοδό του σπιτιού για να πάω να τον βρω.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα, τόσο γρήγορα που νόμιζα πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεπηδήσει από το στήθος μου. Το σώμα μου έτρεμε από το άγχος και δεν μπορούσα παρά να μασουλάω με τα δόντια μου το κάτω χείλος μου, τόσο που θα το μάτωνα στο τέλος.

Μόλις με είδε να κοντεύω στο αμάξι, βγήκ απ' αυτό, έκανε το γύρο κι έφτασε στην πόρτα του συνοδηγού. Την άνοιξε και μου έκανε νόημα να καθίσω. Για οξύθυμος, καλά τα πάει μέχρι στιγμής. Μας βγήκε και τζέντλεμαν!

Έκατσα στη θέση μου κι άρχισα να κουνάω νευρικά το πόδι μου, δεν μπορούσα να χαλαρώσω με τίποτα. Επέστρεψε κι αυτός στη θέση του και έβαλε μπροστά τη μηχανή.

"Ζώνη" αναφώνησε πριν ξεκινήσει το όχημα ενώ γύρισε να με κοιτάξει.

Ξαφνικά βλέπω το χέρι του να κινείται προς το μέρος μου κι αυθόρμητα έκλεισα τα μάτια. Δεν ξέρω τι περίμενα πως θα έκανε, όμως ένιωσα το απαλό χέρι του να έχει έρθει σε επαφή με το δέρμα μου. Συγκεκριμένα, με τα χείλη μου.

Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή, αν μπορούσα θα την έκανα να κρατήσει για πάντα, όμως δυστυχώς δεν γινόταν. Άκουσα το ντουλαπάκι που βρισκόταν μπροστά στα πόδια μου να ανοίγει, κι άνοιξα κι εγώ τα μάτια μου.

"Έχει ματώσει το χείλος σου, δεν είναι κάτι, απλά πίεσε το με το χαρτομάντιλο για να σταματήσει η αιμορραγία" είπε απαλά ενώ με το ελεύθερο χέρι του μου πρόσφερε ένα πακέτο χαρτομάντιλα.

Δεύτερος πόντος για τον τζέντλεμαν!

"Σε ευχαριστώ" κατάφερα να πω, ενώ έπαιρνα τα χαρτομάντιλα στα χέρια μου, κι εκείνος άφησε το χείλος μου.

Φόρεσα τη ζώνη μου με το ένα χέρι και με το άλλο πίεζα το χαρτομάντιλο στα χείλη μου. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη μεταξύ μας, τουλάχιστον από τη δική μου μεριά, γιατι γι'αυτόν ήμουν απλώς αδιάφορη.

"Σε πειράζει να ανοίξω το ραδιόφωνο;" τον ρώτησα  για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα, κάπως έπρεπε να σπάσω αυτήν την άβολη σιωπή.

"Όχι" απάντησε δίχως να πάρει τα μάτια του από το δρόμο και μου υπέδειξε προς το ραδιόφωνο.

"Σε ευχαριστώ" απάντησα ντροπαλά και άνοιξα το ραδιόφωνο.

Άλλαξα αρκετούς σταθμούς μέχρι που βρήκα ένα τραγούδι που μου άρεσε και κατέληξα σε αυτόν το σταθμό.

Άκουσα ένα γελάκι να ξεφεύγει από τον Ιάσονα, αλλά βέβαια δεν ήμουν και πολύ σίγουρη. Βολεύτηκα καλύτερα στη θέση μου, έκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να ψιλοτραγουδώ τους στίχους του τραγουδιού.

Το μυαλό μου ήδη έπλασε μια χορογραφία και ήταν κρίμα που δεν μπορούσα να την εκτελέσω, αφού ήμουν καθισμένη και δεμένη με τη ζώνη του αυτοκινήτου.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η μουσική που άρχισε να αυξάνεται, κι άνοιξα τα μάτια μου. Είδα τον Ιάσονα να χτυπάει τα χέρια του ρυθμικά στο τιμόνι και να σφυρίζει στο ρυθμό του τραγουδιού.

"Έχουμε τα ίδια γούστα" χαμογέλασα στην ιδέα χωρίς να σκεφτώ την γκάφα που έκανα.

Ξέχασα πως ήμουν η Κυριακή κι όχι η Σάντυ, κι αυτός ήταν ο εργοδότης μου.

"Ναι απ' ότι φαίνεται" από την δύσκολη θέση με έβγαλε εκείνος.

Δεν περίμενα να είναι τόσο χαλαρός, σαν Σάντυ δεν τον είχα συνηθίσει έτσι.

"Αλήθεια, τι σπουδάζεις Κυριακή;" θέλησε να μάθει.

"Είμαι φοιτήτρια Οικονομικών στην ΑΣΟΕΕ" απάντησα περήφανα.

"‌Ε, όχι! Σπουδάζεις οικονομικά, απίστευτο!" φαινόταν όντως παραξενευμένος με την απάντηση μου, κάτι το οποίο με εκνεύρισε.
‌
"Γιατί απίστευτο; Μη μου πεις πως είσαι κι εσύ μισογύνης! Τι; Πιστεύεις πως οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι επιστήμονες παρά μόνο νοικοκυρές και δούλες;" το ύφος μου ήταν ειρωνικό και ο τόνος μου αυστηρός συνάμα.

"Όχι, αντιθέτως. Νομίζω πως τα έξυπνα μυαλά είναι αρκετά ελκυστικά. Απλά δεν έχω συνηθίσει να γνωρίζω γυναίκες αυτού του κλάδου και μου έκανε εντύπωση" απάντησε ειλικρινά στην ερώτηση μου και μετάνιωσα που βιάστηκα να τον κρίνω.

‌"Α, αυτό το δέχομαι!" θέλησα να ελαφρύνω λίγο το κλίμα μετά τη βλακεία μου.

"Ποιος είναι ο μισογύνης που ανέφερες πριν;" ένιωθα να παγώνω στην ερώτησή του.

"Δεν ανέφερα κάποιον" βιαστικά να με δικαιολογήσω για τη φράση που είχα χρησιμοποιήσει.

"Μόλις μου είπες πως ήμουν κι εγώ μισογύνης" τόνισε ιδιαίτερα το "κι εγώ". "Η πρότασή σου εννοεί πως αναφερόσουν και σε κάποιον άλλον, εκτός από εμένα, από τον τρόπο που τη σχημάτισες" ο τόνος στη φωνή του επιβλητικός. "Αν δε θες να απαντήσεις, είναι απολύτως κατανοητό, απλά μη νομίζεις πως μόνο εσύ είσαι η έξυπνη εδώ μέσα" συνέχισε πιο ήπια αυτήν τη φορά, σαν να μαλάκωσε λίγο στο τέλος.

"Με συγχωρείς" απάντησα τελικά και γύρισα να τον κοιτάξω. Εκείνος σταμάτησε το όχημα και έστρεψε κι αυτός το βλέμμα του πάνω μου.

Αχ, αυτά τα μάτια του πόσο μου είχαν λείψει!

"Είσαι σίγουρη πως δε γνωριζόμαστε από κάπου;" τη σιωπή έσπασε εκείνος, και η ερώτησή του με έπιασε εξαπίνης.