"Ποιος σου είπε πως φέρνω θηλυκά στο σπίτι μου;" ρώτησε θυμωμένα.

"Εκτός άμα δε με θεωρείς εμένα θηλυκό, αυτό μόλις έκανες! Εκτός κι αν αυτό δεν είναι το σπίτι σου" απάντησα ειρωνικά.

"Είναι, όμως εσένα τι σε νοιάζει τι κάνω εγώ; Δέχτηκες ή όχι τον όρο μου; Τώρα απλά εκπλήρωσέ τον, αλλιώς πες μου πού μένεις για να σε γυρίσω σπίτι σου!" ο τόνος του κοφτός, φαινόταν πως ήταν πολύ θυμωμένος μαζί μου.

"Έχεις δίκιο" χαμήλωσα το βλέμμα μου κι εκείνος βγήκε από το αυτοκίνητο.

Έκανε το γύρω του αμαξιού έως ότου έφτασε έξω από τη δικιά μου πόρτα, όπου και την άνοιξε. Μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να βγω από το αυτοκίνητο, και μου υπέδειξε το δρόμο για το σπίτι του.

Το χέρι του ίσα που ακουμπούσε την πλάτη μου χαμηλά, ενώ με οδηγούσε προς την είσοδο του κτίσματος.

Ένιωσα έναν κρύο ιδρώτα να αρχίζει να με λούζει από το άγχος που είχα. Ο Ιάσονας ήταν ένας πολύ ωραίος άντρας, και σίγουρα αν δεν είχαν προηγηθεί όλα αυτά μεταξύ μας και δεν είχα τόσα προβλήματα στη ζωή μου αυτό το διάστημα, θα ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα.

Όμως δεν έπρεπε να ξεχνιέμαι. Ήμουν εδώ για ένα σκοπό, κι αυτός ήταν να σώσω την μητέρα μου. Έπρεπε να πάρω την επιταγή του πάση θυσία, ό,τι κι αν χρειαζόταν να κάνω για να την κατακτήσω. Μόνο με αυτά τα χρήματα θα μπορούσα να σώσω την μητέρα μου, τον μοναδικό άνθρωπο που με αγάπησε ποτέ και στάθηκε δίπλα μου... την μοναδική οικογένεια που έχω.

Μπήκαμε μες το σπίτι, κι όλα ήταν στη θέση που τα είχα αφήσει το πρωί. Ένιωθα διχασμένη προσωπικότητα, το πρωί βρισκόμουν μέσα σε αυτό το σπίτι σαν την γλυκιά κι αθώα Κυριακή-και νταντά της Καρολίνας, ενώ τώρα σαν τη πρόστυχη και ξετσίπωτη Σάντυ- και χορεύτρια του μαγαζιού. Ήμουν σαν δύο άτομα παγιδευμένα μέσα σε ένα σώμα που δεν μπορούσαν να ελευθερωθούν και να βγουν στην επιφάνεια και τα δύο ταυτόχρονα, γιατί θα έσκαγαν σαν ατομική βόμβα μπροστά στα μάτια του Ιάσονα.

Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο και μας καθοδήγησε στο δωμάτιο που είχα μπει καταλάθος την πρώτη μου μέρα εδω, το δωμάτιο του.

Περίεργο, δεν περίμενα ποτέ να φέρνει εδώ μέσα τις γυναίκες που συναναστρέφεται. Ούτε στο σπίτι του, αλλά ούτε και στο δωμάτιο του. Είχα την εντύπωση πως άντρες σαν τον Ιάσονα θα καταλήγουν σε διάφορα χλιδάτα ξενοδοχεία με γυναίκες τις μίας βραδιάς.

Βέβαια, δεν ήξερα και πολλά περί αντρών και σχέσεων γιατί ποτέ δεν είχα τίποτα από τα δύο. Στη ζωή μου προείχε πάντα η υγεία της μητέρας μου, και οποίο αγόρι με πλησίαζε φρόντιζα να το απομακρύνω από κοντά μου εξαρχής.

Δεν μπορούσα να δώσω σημασία σε κανέναν και να αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη να ερωτευτεί, διότι φοβόμουν πως έτσι δεν θα ήμουν πλήρως αφοσιωμένη σε εκείνη... αν και η ίδια πολλές φορές επέμενε πως έπρεπε να γνωρίσω κάποιον και να βρω ένα ταίρι για να φτιάξω τη ζωή μου κάποια στιγμή, όμως πάντα της έλεγα πως δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος στο δρόμο μου.

Είχαμε ήδη μπει μέσα στο δωμάτιο όταν η φωνή του με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Θες να σου φέρω να πιεις κάτι;"

"Εμ, όχι, είμαι καλά σ' ευχαριστώ" απάντησα, κι όπως την πρώτη φορά που βρέθηκα εδώ, τα βήματα μου με οδήγησαν ακριβώς μπροστά από το τεράστιο ηχοσύστημα στην άλλη άκρη του δωματίου.

Déjà vu σκέφτηκα ενώ το χέρι μου περνούσε πάνω από την οθόνη αφής. Μία γυναικεία φωνή ακούστηκε από τα μεγάλα ηχεία που πλαισίοναν το ηχοσύστημα, και το ίδιο κομμάτι όπως και την προηγούμενη φορά ήχησε στο δωμάτιο.

"Moonlight sonata, από τις αγαπημένες μου σονάτες" αποκρίθηκα ενώ γύρισα και κοίταξα τον Ιάσονα.

"Κι εμένα, με χαλαρώνει πολύ και με ταξιδεύει" συμφώνησε εκείνος ενώ έλυνε τη γραβάτα του.

"Δεν φαίνεσαι για τον τύπο που ακούει κλασσική μουσική. Θέλω να πω, μπορεί να ντύνεσαι κλασσικά με κοστούμι και γραβάτα όμως ο αυστηρός τόνος σου και η αύρα σου... δε φαίνεσαι για τον τύπο που θα ακούγεται μουσική γενικά" αποκρίθηκα γελώντας κι εκείνος άφησε ένα γελάκι να του ξεφύγει.

"Μην αφήνεις το σκληρό προσωπείο να σε ξεγελά. Στη δουλειά πρέπει να είμαι πιο σοβαρός, αν και δεν τα έχω καταφέρει τόσο καλά μέχρι στιγμής" απάντησε ειλικρινά και άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Πρώτη φορά τον έβλεπα να μαλακώνει τόσο.

"Νομίζω πως είσαι ο καθώς πρέπει τύπος στη δουλειά, όχι πολύ αυστηρός με το προσωπικό και αρκετά καλός με όλους"

"Εκτός από αυτόν απόψε που πήγε να σε πειράξει" συνέχισε την πρόταση μου ενώ είχε φτάσει ήδη μπροστά μου.

"Αλήθεια, δεν ξέρω πως να σε ευχαριστώ" αναφώνησαν κι εκείνος χαμογέλασε.

"Κάτι έχω στο νου μου" χαμογέλασε και έφερε τη γραβάτα του στο ύψος του προσώπου μου. Την πέρασε μπροστά από τα μάτια μου και την έδεσε με προσοχή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

"Τι, τι κάνεις;" θέλησα να μάθω.

"Ξέρεις ο Μπετόβεν ήταν ένας πολύ ταλαντούχος συνθέτης. Ακόμη κι όταν πρωτοεμφανίστηκε το πρόβλημα με την ακοή του, δεν πτοήθηκε αλλά συνέχισε να γράφει νεες παρτιτούρες και να παίζει πιάνο. Το χέρι του βέβαια είχε αρχίσει να γίνεται πιο βαρύ πλέον για να μπορεί να ακούει πιο καλά τις νότες, όπως και σε αυτήν τη σονάτα που ακούμε. Κάποιος που έχει μελετήσει τα έργα του θα μπορούσε να το διακρίνει ακόμη και χωρίς να έχει μουσικό αυτί" πλέον ψιθύριζε στο αυτί μου και με έκανε να ανατριχιάσω. "Ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ακόμη και κουφός μπορούσε να παίζει πιάνο και να κλονίζει τα πλήθη. Αναρωτιέμαι, κι εσυ είσαι πολύ ταλαντούχα στο να χορεύεις, κι εσύ μαγεύεις τα πλήθη και τα κάνεις να ταξιδεύουν με το χορό σου σαν σειρήνα που μαγεύει όποιον βρεθεί στο διάβα της... άραγε θα μπορούσες να με μαγέψεις ακόμη κι αν δεν βλέπεις τα βήματα σου; Οι κινήσεις σου μοιάζουν τόσο αρμονικές πάντα όταν χορεύεις που δεν νομίζω να έχεις ανάγκη την όραση για να παραδοθείς στις νότες αυτού του κομματιού" το χέρι του έπιασε το δικό μου, και ταυτόχρονα ακούστηκε το ηχοσύστημα- σίγουρα διάλεγε κάποιο τραγούδι για να χορέψω.

Ξανακούστηκε η γυναικεία φωνή, και ο Ιάσονας με κατεύθυνε κάπου προς τη μέση του δωματίου.

Αφού άφησε το χέρι μου ελεύθερο, ένιωσα την ανάσα του στο σβέρκο μου.

"Μάγεψέ με!" ψιθύρισε υποτακτικά στο αυτί μου πριν αρχίσει το κομμάτι, και όλο μου το κορμί ανατρίχιασε στο άκουσμα των λέξεών του.